เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 49

“สะใจ!”

ลู่ฝานหัวเราะออกมา เมื่อยแขนเล็กน้อย แต่หมัดที่ชกออกไป ทำให้เขาสบายมาก

เต่าเกล็ดมังกรที่โดนชกลงไปบนพื้น ยังดิ้นไปมา เลือดดำไหลออกมาจากเขาที่หัก ได้ยินเสียงคำรามจากเต่าเกล็ดมังกรตัวอื่น ที่อยู่ไม่ไกล เหมือนพวกมันได้กลิ่นเลือดของพวกเดียวกัน รีบมาจากทุกทิศทุกทาง

ลู่ฝานรีบเก็บเขาเต่าเกล็ดมังกรเอาไว้ และดึงดอกอำพันมังกร เด้งตัวขึ้นไปบนต้นไม้

หวูเฉินเห็นท่าทางหอบของลู่ฝาน ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “รู้สึกไม่เลวใช่ไหม”

ลู่ฝานพยักหน้า พูดว่า “รู้สึกดีมากครับ แค่ใช้แรงเยอะไปหน่อยเท่านั้น”

หวูเฉินพูดว่า “นั่นเป็นเพราะนายขาดการฝึกฝน แต่นี่เป็นแค่เรื่องเล็ก หมัดทำลายล้างของนาย ไม่ได้รับรู้ถึงแก่นแท้ แต่กลับทำให้มันผสานกันได้ด้วยดี สำเร็จเพียงครั้งเดียว เป็นโชคดีจริงๆ ต่อไป ต้องขยันฝึกฝน ผสานวิชาหมัดอื่นๆ นายน่าจะได้เป็นปรมาจารย์วิชาหมัดแห่งยุค”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “อาจจะมั้งครับ”

ด้านล่าง เต่าเกล็ดมังกรตัวอื่นมาถึง เวียนไปมาด้านล่างต้นไม้

ลู่ฝานหลบอย่างระมัดระวัง ตอนนี้เจอกับเต่าเกล็ดมังกร เขาทำได้เพียงกำจัดทีละตัว ถ้าเจอหลายตัวภายในครั้งเดียว หากเต่าเกล็ดมังกรใช้พลังสายฟ้าพร้อมกัน เขาต้องบาดเจ็บสาหัสแน่นอน

ยังดีที่ไอคิวของเต่าเกล็ดมังกรพวกนี้ไม่สูง เดินไปมาด้านล่างต้นไม้หนึ่งรอบ ไม่เจอคนร้าย ก็ลากเต่าเกล็ดมังกรเขาหัก ที่ดิ้นอยู่ออกไป

ลู่ฝานเด้งตัวไปยังต้นไม้อีกต้นเหมือนลิง

หลังจากมาถึงประมาณหนึ่งลี้ เอาดอกอำพันมังกรออกมาปักลงบนพื้นอีกครั้ง เขาจะล่อเต่าเกล็ดมังกรออกมาทีละตัว แค่มีเพียงตัวเดียว ก็จะเป็นตอนที่เขาต่อสู้ได้

เห็นได้ชัดว่าการตัดสินใจของเขาถูกต้องมาก ครั้งนี้ มีเต่าเกล็ดมังกรวิ่งมาก่อนเพื่อนหนึ่งตัว เหมือนเต่าเกล็ดมังกรตัวอื่นไม่อยากทิ้งเต่าเกล็ดมังกรตัวที่เขาหักออกมา จึงไม่มีความเคลื่อนไหว

เมื่อแน่ใจแล้วว่าเต่าเกล็ดมังกรด้านล่าง มีเพียงตัวเดียว ลู่ฝานเด้งตัวลงมาจากต้นไม้

พลังปราณพุ่งมาที่แขน ลู่ฝานโจมตีหมัดออกไป

หมัดถล่มเขาทำลายล้าง!

……

หลังผ่านไปหนึ่งวัน เต่าเกล็ดมังกรโดนลู่ฝานกำจัดจนหมด ศพกองอยู่ริมทะเลสาบ

มีกลิ่นของเต่าเกล็ดมังกรอยู่ สัตว์อสูรตัวอื่น ไม่กล้าเข้าใกล้ ป้องกันไม่ให้มารบกวนการฝึกฝนของลู่ฝาน

บนตัวลู่ฝานมีบาดแผล การโจมตีกลับอย่างไม่คิดชีวิตของเต่าเกล็ดมังกรตัวสุดท้าย ทำให้เขาโดนการโจมตีจากสายฟ้าที่น่ากลัว

ยังดีที่เขาตั้งสติได้รวดเร็ว ได้หักเขาของมัน ไม่งั้น จะบาดเจ็บหนักกว่านี้

มือขวาของลู่ฝานมีเลือดไหล หน้าทางด้านซ้ายดำมอมแมม เดินเข้าไปในทะเลสาบจันทร์เลือด

บาดแผลแค่นี้ ไม่เป็นอะไรสำหรับเขา แต่เมื่อลงไปในทะเลสาบจันทร์เลือด ลู่ฝานพูดออกมาอย่างตกใจ “พลังรุนแรงมาก”

เห็นได้ด้วยตาว่า พลังงานสีเลือดเป็นสายๆ ผ่านในรูขุมขนใต้ฝ่าเท้าของเขา เข้าไปในตัว

พลังนี้เชื่องช้าและเยือกเย็น แต่เมื่อผ่านเส้นลมปราณ กลับแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก กล้ามเนื้อก็แข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว

หวูเฉินยืนอยู่ริมฝั่ง มองลู่ฝานเข้าไปในทะเลสาบ ตอนนี้หวูเฉินดูกังวลเล็กน้อย เพราะถ้าเดาไม่ผิด ต่อไป ลู่ฝานจะเจอด่านที่ยากลำบากที่สุด ในทะเลสาบจันทร์เลือดแห่งนี้ ความพยายามทั้งชีวิตของเขา จะเห็นผลกับลู่ฝานหรือไม่ ต้องดูกันครั้งนี้แล้วล่ะ

เดินเข้าไปตรงจุดลึกในทะเลสาบ ตัวของลู่ฝานจมลงไปในน้ำ

กลั้นลมหายใจ หลับตาลง ลู่ฝานปล่อยชี่ในจุดตันเถียนออกมา อาศัยชี่เหล่านี้ดึงดูดพลังฟ้าดิน ลู่ฝานสามารถหายใจได้เหมือนอยู่บนบก

ส่วนลึกของทะเลสาบ พลังงานสีแดงเหมือนกระแสน้ำซัดเข้ามาถูกตัวเขา

ลู่ฝานรวบรวมสมาธิเป็นหนึ่งเดียว สติค่อยๆ ดำดิ่งลงไป

ธาตุทั้งห้ารวมเป็นหนึ่ง มองเข้าไปข้างในตัว หายใจอย่างต่อเนื่อง

ตัวลู่ฝานค่อยๆ ดิ่งลงไป เมื่อระยะห่างจากก้นทะเลสาบประมาณสามนิ้ว ตัวของลู่ฝานหยุดลง

ก้นทะเลสาบมืดสลัว มีเพียงแสงสีเลือดบนตัวลู่ฝาน ที่สว่างไม่หยุด

เมื่อถึงตรงนี้ พลังงานสีเลือดรวมตัวกันอีกครั้ง ตัวของลู่ฝานเหมือนน้ำวน รวมพลังงานสีเลือดทั้งหมดเอาไว้ สูดหายใจ ชี่สี่สีในจุดตันเถียนของเขา ค่อยๆ หล่อหลอมแสงสีที่ห้าออกมา

พลังปราณที่หมุนเวียนอยู่ในผิว พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับจะออกมาจากร่างกาย

พละกำลังของลู่ฝาน เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ภายในทะเลสาบแห่งนี้ แม้ภายนอกทะเลสาบแห่งนี้จะเงียบสงบ แต่ด้านล่างเดือดพล่านอยู่เงียบๆ

หวูเฉินนั่งอยู่ริมฝั่ง รอเวลาให้ลู่ฝานออกมา

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ

รอมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ

เวลาหนึ่งเดือน ทำให้ศพเต่าเกล็ดมังกรข้างทะเลสาบเน่าเปื่อยจนปัญญา หวูเฉินทำได้เพียงกำจัดศพทิ้งไป และตัวเองเป็นผู้ที่คอยดูแลเอง

ในเวลาหนึ่งเดือน มีสัตว์อสูรเข้ามาใกล้ห้าตัว โดนหวูเฉินไล่ไปจนหมด จากพละกำลังของหวูเฉิน จัดการกับสัตว์อสูรตัวเล็กๆ พวกนี้ เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก แต่เขาจะใช้แรงมากเกินไปไม่ได้ เช่นนั้นจะทำให้อายุขัยของเขาลดลง