เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 496

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 496
ลู่ฝานจ้องผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิง ตัวกลายเป็นสายลม พุ่งเข้าไปฆ่าอู่คงหลิง

แต่ขณะนั้น อู่คงหลิงหันหลังพุ่งออกไปข้างนอก ตัวครึ่งหนึ่งกลายเป็นหมอกควัน เธอจะหนีเหรอ

“ย๊าก!”

แผดเสียงออกมา มีสายฟ้าปรากฏขึ้น ผ่าลงบนตัวอู่คงหลิง

สายฟ้าสีแดงทองผ่าใส่อู่คงหลิงจนชะงักไป เพียงแค่พริบตาเดียว ลู่ฝานเดินเข้ามา กระชากผ้าปิดหน้าอู่คงหลิงออก

อู่คงหลิงวิ่งหนีไปข้างนอก ลู่ฝานใช้แรงกระชากไว้ ไม่ได้ดึงตัวอู่คงหลิงกลับมา แต่เขากระชากผ้าปิดหน้าของเธอออก

หลังจากนั้น ลู่ฝานเห็นใบหน้าอันงดงาม

งดงามเหมือนเซียนสาวลงมายังโลกมนุษย์ เพียงครู่เดียวมันฝังลึกอยู่ในสมองของเขา

ใบหน้าระดับนี้ เรียกได้ว่าสตรีสวยหยาดเยิ้ม ไม่เหมือนกับที่เห็นตอนในดินแดนแห่งความเพ้อฝัน

อู่คงหลิงกัดริมฝีปาก กลายเป็นควันหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ลู่ฝานมองผ้าปิดหน้าในมือแล้วขมวดคิ้วขึ้นมา

เฮ้อ เป็นเรื่องอีกแล้ว

ทำไมนะ ฉันแค่อยากฟังเพลง ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้

“อู่คงหลิง ผู้ฝึกวิชาชั่วร้าย”

ลู่ฝานพึมพำสองครั้ง

ลู่ฝานส่ายหน้าเก็บผ้าปิดหน้าลงไปในเข็มขัด

ช่างเถอะๆ คิดซะว่าเก็บค่าตอบแทนละกัน

ผ้าปิดหน้าประหลาดแบบนี้ ต้องมีประโยชน์แน่นอน เอากลับไปศึกษาให้ดีๆ หน่อย

ส่วนเรื่องที่อู่คงหลิงฝึกวิชาชั่วร้าย ลู่ฝานครุ่นคิด แต่ไม่ได้เอาไปบอกคนอื่นทันที

หนึ่งคือ เธอหนีไปแล้ว เขาก็ไม่มีหลักฐาน

สองคือ เหมือนเมื่อกี้เขาก็ใช้วิชาชั่วร้ายเหมือนกัน ถ้าสืบขึ้นมาจริงๆ ต้องเป็นเรื่องวุ่นวายแน่

ตอนนี้อย่าสร้างเรื่องเพิ่ม คิดว่าอู่คงหลิงก็คงไม่กล้าโผล่หน้าออกมาอีก

เดินออกจากหอของอู่คงหลิง ตอนนี้ด้านนอกไม่มีใครแล้ว

ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา จากนั้นเดินไปที่ห้องตัวเอง

อันที่จริงห่างจากเขาไม่ไกล อู่คงหลิงหลบอยู่หลังหอ

อู่คงหลิงกัดฟันมองลู่ฝาน วันนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีแต่เสียกับเสีย

ไม่เพียงแต่ทำเรื่องที่ตัวเองไม่สำเร็จ หนำซ้ำยังเสียผ้าปิดหน้าของตัวเองไปด้วย

“ให้ตายเถอะ เขาเห็นใบหน้าแท้จริงของฉันด้วย ให้ตายเถอะ!”

อู่คงหลิงจ้องแผ่นหลังของลู่ฝาน กัดฟันพูดว่า “แค้นนี้ต้องชำระ!”

พูดจบ อู่คงหลิงสะบัดมือเอาป้ายคำสั่งสีดำออกมา ด้านบนเป็นคำว่าปีศาจดูน่ากลัว

เธอกัดนิ้วตัวเอง เอาเลือดตัวเอาทาลงบนป้ายคำสั่ง ทันใดนั้น เกิดการเปลี่ยนแปลงตรงคำว่าปีศาจบนป้ายคำสั่ง มีแสงสว่างสีดำปรากฏขึ้นมา

อู่คงหลิงเก็บป้ายคำสั่ง กลายเป็นควันสีขาวหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ลู่ฝานไม่รู้ว่าตัวเองไปหาเรื่องคนแบบไหน

ตอนนี้ลู่ฝานรู้เพียงว่า เหมือนจะกลับห้องตัวเองไม่ได้แล้ว

เพิ่งเดินมาถึงชั้นหนึ่ง ลู่ฝานได้ยินเสียงตะโกนอย่างตื่นเต้นของศิษย์พี่หานเฟิงดังขึ้น

“ใช่ ท่านี้แหละ โอ้ว สบายมาก สบายจริงๆ!”

ลู่ฝานยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าประหลาด ศิษย์พี่หานเฟิงหาผู้หญิงได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ ความเร็วระดับเทพจริงๆ

เจ้าดำนอนหมอบอยู่ตรงนั้น ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา เหมือนกำลังพูดกับลู่ฝาน

“ฉันทนดูไอ้หมอนี่ไม่ได้แล้ว”

ขณะนั้นมีเสียงตะโกนของศิษย์พี่หานเฟิงดังมาจากข้างบนอีก

“ทำไมสบายอย่างนี้ ให้ตายเถอะ แรงอีก”

จากนั้นมีเสียงดังเกิดขึ้น เหมือนมีอะไรระเบิด

ต่อมาหลังคาบนหัวระเบิดออก เงาคนสองคนร่วงลงมา กระแทกมาข้างหน้าลู่ฝาน