เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 541

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 541
เมื่อจ้องหน้ากัน แววตาอู่คงหลิงเต็มไปด้วยความขบขัน

ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไร เดินตรงไปทางศิษย์พี่หานเฟิง อู่คงหลิงกดเสียงต่ำพูดว่า “ฆ่าให้หมด!”

เงาดำกะพริบ หุ่นเชิดวิญญาณใช้การฆ่าทันที

นักบู๊สำนักโลหิตพิฆาตทุกคน ที่เห็นดวงตาแดงก่ำของหุ่นเชิดวิญญาณ ไม่มีจิตใจใครที่ไม่ลุ่มหลงไป ความสามารถในการต่อสู้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เหลืออยู่แค่ 10-20 เปอร์เซ็นต์

พวกเขาไม่เหมือนลู่ฝาน ที่มีพลังวิญญาณป้องกันกาย อีกทั้งยังฝึกวิชาชิงวิญญาณ ไม่ลุ่มหลงไปง่ายๆ

คนพวกนี้โดนหุ่นเชิดวิญญาณเข้าใกล้ จิตใจตกอยู่ในความเพ้อฝันทันที จิตใจล่องลอย แววตาไร้ชีวิตชีวา จนกระทั่งโดนหุ่นเชิดวิญญาณทำให้แข็งเหมือนน้ำแข็ง

เริ่มแข็งเหมือนน้ำแข็งตั้งแต่อวัยวะภายใน โดนแย่งชิงพลังชีวิต สุดท้ายกลายเป็นเศษน้ำแข็ง

“ศิษย์พี่หานเฟิง!”

ลู่ฝานยืนห่างจากศิษย์พี่หานเฟิงประมาณห้าก้าว

เห็นร่างกายของศิษย์พี่หานเฟิงเหมือนสัตว์ ดวงตาแดงเหมือนเลือด จู่ๆ ลู่ฝานไม่กล้าเข้าไป

เขาเคยได้ยินวิชาที่ทำให้คนเสียสติแบบนี้ อีกทั้งเขายังรู้เกี่ยวกับยาที่ยกระดับพละกำลัง ภายในระยะเวลาสั้นๆ แต่กลับทำให้คลุ้มคลั่ง

ลองส่งเสียงร้องออกมาหนึ่งครั้ง ศิษย์พี่หานเฟิงเงยหน้าขึ้น หันมามองทางลู่ฝาน

เสวี่ยบาที่อยู่ในมือเขา ตายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตายอย่างอนาถ

เลือดสดไหลนองเต็มพื้น รอยเลือดเต็มตัวศิษย์พี่หานเฟิง

ศิษย์พี่หานเฟิงคำรามออกมา จู่ๆ เขาพุ่งเข้ามาทางลู่ฝาน

ลู่ฝานตกใจ รีบเอากระบี่หนักไร้คมมาตั้งไว้ด้านหน้า

ความเร็วของศิษย์พี่หานเฟิงน่ากลัวมาก ขนาดลู่ฝานยังมองการเคลื่อนไหวไม่ออก

ทันใดนั้น ศิษย์พี่หานเฟิงยืนตรงหน้าลู่ฝาน แปลกที่เขาไม่โจมตีอะไรเลย

แสงโลหิตในดวงตาวูบไหว ศิษย์พี่หานเฟิงพูดด้วยเสียงแหบพร่าออกมาว่า “ศิษย์น้องลู่……ฝาน……”

ลู่ฝานพยักหน้า “ผมเอง ศิษย์พี่หานเฟิงยังจำผมได้เหรอ”

แสงโลหิตในดวงตาศิษย์พี่หานเฟิงหายไปแล้ว เขากระอักเลือดออกมาทันที

เขาเหมือนลูกบอลที่โดนปล่อยลม ลงบนพื้นโดยอ่อนแอไม่มีกำลัง

หานเฟิงก่นด่าออกมาว่า “เร็ว รีบพาฉันไปเร็วๆ ความรู้สึกนี้ทรมานมาก”

ลู่ฝานไม่พูดพร่ำทำเพลง แบกศิษย์พี่หานเฟิงขึ้นหลัง

อู่คงหลิงสะบัดมือเบาๆ ให้หุ่นเชิดวิญญาณจัดการนักบู๊สำนักโลหิตพิฆาตที่เหลือให้หมด จากนั้นรีบตามลู่ฝานไป

ลู่ฝานรีบพุ่งไปบนถนนอันเงียบสงบ

สวบ!

เสียงเบามากดังขึ้นข้างหู ลู่ฝานรู้สึกเหมือนตัวเองเดินผ่านอะไร

เมื่อหันกลับไป เห็นเพียงถนนอันเงียบสงบด้านหลัง ศพหายไปหมดแล้ว

ลู่ฝานตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาได้ยินเสียงแตกดังขึ้นชัดเจน กระจกจำภาพที่แอบอยู่มุมถนน ซึ่งสังเกตเห็นยากมาก ตอนนี้เกิดรอยร้าวมากมายอยู่บนกระจก

ถนนด้านหน้าก็เหมือนมีคนเปิดผ้าม่านออก เผยให้เห็นความจริง

ศพมากมายอยู่ในนั้น ทันใดนั้น ลู่ฝานได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจที่มุมถนนอีกด้าน

“กรี๊ด! มีคนตาย!”

ที่แท้คนพวกนี้ใช้วิธีโจ่งแจ้งแบบนี้ ในการฆ่าคนปล้นทรัพย์ในเมือง

ลู่ฝานก่นด่าในใจ เขายังผ่านโลกมาน้อย กระจกจำภาพอันเล็กๆ ยังมีประโยชน์แบบนี้ด้วย ต่อไปถ้ามีโอกาส เขาจะไปทำสักสองสามอัน

เสียงวุ่นวายค่อยๆ ดังขึ้นมา

ลู่ฝานแบกศิษย์พี่หานเฟิงไว้บนหลัง รีบหนีออกจากถนนเส้นนี้

ศิษย์พี่หานเฟิงที่อยู่บนหลังกระอักเลือดออกมาไม่หยุด ปากก็บ่นไม่หยุดเช่นกัน