เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 652
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 652
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันไม่ให้เธอตายที่นี่หรอก ไม่มีทาง”
อู่คงหลิงพูดว่า “แล้วแต่นาย เป็นการเลือกและการตัดสินใจของนาย ลู่ฝาน ฉันเหนื่อยมาก ให้ฉันนอนสักแป๊บ”
พูดจบ อู่คงหลิงหลับตาลง
จู่ๆ มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา หยดลงบนมือลู่ฝาน
ลู่ฝานรู้สึกถึงความเปียกชื้น
ขณะนั้นมือของลู่ฝานเริ่มสั่น เมื่อเห็นใบหน้าของอู่คงหลิงที่ค่อยๆ แข็ง ลู่ฝานรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองบีบรัด
เขากำหมัดแน่น ก่อนหน้านี้ลู่ฝานไม่คิดว่าตัวเองจะสนใจความเป็นตายของอู่คงหลิงขนาดนี้
อย่าบอกนะว่าต้องชิงความบริสุทธิ์ของเธอมาจริงๆ
“ทุเรศ สมควรตาย เลวทราม!”
ลู่ฝานสบถออกมา เขย่าตัวอู่คงหลิงอย่างแรงอยู่หลายครั้ง แต่อู่คงหลิงยังหลับอยู่อย่างนั้น ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาเลย
ลู่ฝานกัดฟัน เขารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย
เขามีพละกำลังอันแข็งแกร่ง แต่ไม่สามารถใช้สิ่งนี้ช่วยคนได้
ถ้ารู้แต่แรก เขาน่าจะเอายาใส่ไว้ในเสื้อผ้า ไม่น่าเอาทั้งหมดใส่ไว้ในเข็มขัดกับแหวนเลย
“เลวทราม ลู่ฝาน นายมันเลวทราม!”
ลู่ฝานก่นด่าตัวเอง หลังจากนั้นเริ่มถอดเสื้อผ้า
ช่วยคนสำคัญที่สุด ช่วยคนให้ได้แล้วค่อยว่ากัน!
ให้ตายเถอะ ทุ่มสุดตัวแล้ว!
“ขอโทษนะหลิงเหยา ขอโทษนะอู่คงหลิง!”
ลู่ฝานถอดเสื้อผ้าท่อนบน มาตรงหน้าอู่คงหลิง
สมบูรณ์แบบ!
ลู่ฝานทำได้เพียงบรรยายออกมาด้วยคำนี้
ลู่ฝานสูดหายใจลึก เขารู้สึกว่าเลือดในตัวเร่าร้อนพลุ่งพล่าน แต่ปราณชี่ที่โดนแช่แข็งเหมือนจะเคลื่อนไหวได้เล็กน้อย
“ฉันกำลังช่วยคน ช่วยคน!”
ลู่ฝานพูดพึมพำ ยื่นมือออกมาเตรียมจะถอดท่อนล่าง
จู่ๆ เขาเห็นหยกแขวนตรงเอวของตัวเอง
หยกแขวนใสสว่าง ขยับอยู่ตรงหน้าเขา
“หยกแขวนจิตบู๊!”
ลู่ฝานตาเป็นประกาย ทำไมเขาถึงลืมสิ่งนี้ไป หยกแขวนจิตบู๊ ชีวิตที่สองของนักบู๊ ลู่ฝานรีบจัดเสื้อผ้าของอู่คงหลิงให้เรียบร้อย จากนั้นดึงหยกแขวนจิตบู๊ลงมาด้วยความตื่นเต้น
ไม่ต้องใส่ปราณชี่ใดๆ ลู่ฝานก็สัมผัสถึงวิถีบู๊ ความคิดอันลึกซึ้งที่คุ้นเคยกับพลังบริสุทธิ์ในหยกแขวนจิตบู๊
นี่คือพลังที่เหลือจากตอนที่ลู่ฝานฝึกฝนตามปกติ โดยทั่วไปลู่ฝานไม่สนใจพลังเล็กน้อยพวกนี้เลย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นของช่วยชีวิตอย่างแท้จริง เขาถือหยกแขวนจิตบู๊ไว้ในมือ เหมือนแขนขากับตัวยืดออกไป
จิตใจวูบไหวเล็กน้อย พลังข้างในรวมตัวในมือเขาโดยอัตโนมัติ
ยื่นมือออกมาสัมผัสบนเข็มขัด ลู่ฝานรู้สึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างในเข็มขัดทันที
ยาเม็ด! ยาเม็ด!
ลู่ฝานเอายาเม็ดออกมาเป็นกองอย่างไม่ลังเล
เจ้าดำโดนเขาปล่อยออกมาด้วย เหมือนอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ยังหลับอยู่ จึงไม่ได้สนใจชั่วคราว
เปิดปากของอู่คงหลิง ลู่ฝานกรอกยาเม็ดเข้าไปขวดหนึ่ง
ขณะเดียวกัน ก็กรอกยาใส่ปากตัวเองด้วยหนึ่งขวด
ตอนนี้เขากินยา ต้องนับเป็นขวด กินเป็นเม็ดไม่ใช่สไตล์ของเขา
ฤทธิ์ยาหลายเป็นสายน้ำอยู่ในตัว ไหลไปทั่วร่างกาย
ลู่ฝานรู้สึกว่าปราณชี่ของตัวเองที่โดนแช่แข็ง เคลื่อนไหวได้แล้ว เริ่มเคลื่อนไหวในรูปแบบที่ช้ามาก
เคลื่อนไหวได้ก็พอแล้ว แค่เคลื่อนไหวได้ ปราณชี่ของเขากลับสู่การควบคุมอย่างรวดเร็ว
“ตื่น อู่คงหลิง ตื่น!”
ลู่ฝานตบแก้มอู่คงหลิง เขามั่นใจกับยาที่ตัวเองกลั่นมาก