เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 656

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 656
“เจ้าดำมาอมไอ้นี่ไว้ในปาก อย่ากลืนนะ!”

ลู่ฝานโยนจิตอัคคีให้เจ้าดำ

เจ้าดำงับมันเอาไว้ เกือบกลืนลงท้อง ยังดีที่ลู่ฝานเรียกไว้ทัน

อู่คงหลิงเห็นแล้วจะอ้วก

“ลู่ฝานนายทำแบบนี้กับอสูรวิเศษของตัวเองเหรอ”

ลู่ฝานหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “เจ้าดำไม่เลือกกิน”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานกวักมือให้เจ้าดำ

“อสูรเข้าสิง!”

ลู่ฝานตะโกนออกมา เจ้าดำกลายเป็นแสงสีดำเข้าไปในตัวลู่ฝาน

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองมีพลังเต็มเปี่ยม ขณะเดียวกันเปลวไฟสีขาวเคลื่อนไหวไปมา ปรากฏขึ้นบนตัวเขา เขาแทบจะไม่ได้ใช้พลังอะไรเลย

เปลวเพลิงนี้ละเอียดมาก เหมือนแสงนวลๆ หนึ่งชั้น

ลู่ฝานลองเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว น้ำเย็นหายไปทันที

ลู่ฝานพยักหน้า ได้ผลตามคาด!

เดี๋ยวนะ ทำไมฝ่าเท้าเย็นๆ ล่ะ อย่าบอกนะว่าระเหยไม่หมด ลู่ฝานรีบก้มมอง

อ๋อ รองเท้าขาดเป็นรูนี่เอง

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปทั่วอย่างพอใจ

แค่น้ำเย็นทำร้ายพวกเขาไม่ได้ พวกเขาน่าจะออกไปได้อย่างราบรื่น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ลู่ฝานเตรียมเอากระบี่หนักไร้คมของตัวเองกลับมา

อู่คงหลิงเก็บแขนของโครงกระดูกที่อยู่ข้างๆ ยกยิ้มมุมปาก

ลู่ฝานเอาสิ่งนี้ลดอุณหภูมิให้เธอเหรอ เขาคิดได้นะ

อู่คงหลิงเตรียมจะโยนสิ่งนี้ออกไป แต่เมื่อคิดดูแล้ว ไม่โยนดีกว่า

อู่คงหลิงเดินกลับไปข้างโครงกระดูก ต่อแขนขวาให้เขาอีกครั้ง

“ผู้อาวุโส ขอโทษด้วย คืนแขนให้คุณแล้วนะคะ”

อู่คงหลิงพูดกับโครงกระดูกอย่างนอบน้อม เธอเป็นคนที่เคารพผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว

ลู่ฝานเห็นการกระทำของอู่คงหลิง ยิ้มบางๆ ออกมา

ผู้หญิงคนนี้คือผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายจริงเหรอ

ลู่ฝานรู้สึกว่าโลกนี้ประหลาดจริงๆ ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายมีจิตใจเคารพถ่อมตนแบบนี้ด้วย คิดไม่ถึงจริงๆ

พวกเขาน่าจะเป็นคนเย่อหยิ่งอวดดี ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำไม่ใช่เหรอ

ดูเหมือนเขาต้องทำความรู้จักโลกใบนี้ใหม่แล้วล่ะ

ลู่ฝานละสายตาจากอู่คงหลิง ทันใดนั้น เขาเห็นมังกรโลหิตสามหัวบนกำแพง

เกิดอะไรขึ้น ทำไมมังกรโลหิตสามหัวตัวนั้นไม่เหมือนเดิม

ความรู้สึกอันตรายผุดขึ้นในใจลู่ฝาน

“อู่คงหลิงถอยหลัง รีบถอยหลัง!”

อู่คงหลิงได้ยินเสียงตะโกนของลู่ฝานก็อึ้งไป จากนั้นถอยหลังพลางพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น”

อู่คงหลิงสีหน้าไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าลู่ฝานตะโกนทำไม

ขณะนั้นมังกรโลหิตสามหัวบนกำแพงลืมตาขึ้น

เห็นแสงสีฟ้าแวบขึ้นมา ตัวของอู่คงหลิงโดนดึงเข้าไป กระแทกกับกำแพงอย่างแรง

“อ๊าก!”

อู่คงหลิงส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ลู่ฝานตั้งตัวได้อย่างรวดเร็ว กระแทกหมัดขวาออกไปทันที

หมัดถล่มเขาอู๋เซี่ยง!

เงาหมัดกระแทกลงบนกำแพงอย่างแรง ขณะเดียวกันลู่ฝานก็พุ่งไป มีสายฟ้ากับเปลวไฟทั้งตัว

แต่ต่อมาแสงสีฟ้าปรากฏขึ้น เหมือนงูเทพกระดิกหาง ฟาดลงบนตัวลู่ฝาน

พลังอันน่ากลัวมาพร้อมกับแสงเย็นยะเยือก ทำให้ลู่ฝานกลับไปอยู่ที่เดิม

ลู่ฝานกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง เขารู้สึกคุ้นเคยกับพลังนี้มาก

ให้ตายเถอะ นี่มันพลังเย็นยะเยือกของน้ำเย็นไม่ใช่เหรอ

จะอาศัยสิ่งนี้แช่แข็งเขาเหรอ ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!

ตอนนี้บนตัวฉันมีจิตอัคคีอยู่!

ลู่ฝานพลิกตัวลุกขึ้นมา ขณะเดียวกันเงาสีฟ้าที่ล้อมรอบอู่คงหลิงเอาไว้ ส่งเสียงออกมา

เหมือนเหล็กร้อนประทับลงบนผิวหนัง มีควันสีขาวลอยขึ้นมา

ทันใดนั้นเงาสีฟ้าโยนอู่คงหลิงออกไป

ลู่ฝานเด้งตัวขึ้นมารับอู่คงหลิงเอาไว้ พลังอันแข็งแกร่งชนลู่ฝานจนสะเทือนไปทั้งตัว ทำให้พื้นดินเป็นหลุมลึกอีกครั้ง

“มนุษย์ที่น่ารังเกียจ มุนษย์ที่สมควรตาย”

ทันใดนั้น มังกรโลหิตสามหัวบนกำแพงมีชีวิตขึ้นมา

เลื้อยตัวไปมา หัวโผล่ออกมาจากกำแพง จ้องลู่ฝานกับอู่คงหลิงเขม็ง!