เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 680

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 680
แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

ลู่เฮ่าหรานและคนอื่นนั่งอยู่แถวแรก ไม่มีใครกล้าว่าอะไรสักคำ เพราะถ้าพวกลู่เฮ่าหรานไม่นั่งตรงนั้น พวกเขาจะรู้สึกแปลกมากกว่า

วันนี้ตระกูลใหญ่ตระกูลเดียวที่ยังไม่มา ก็คือตระกูลอี่ว์

ทั้งตระกูลอี่ว์ไม่มีใครมาสักคน ว่ากันว่าอี่ว์ชิงเฉินแจ้งว่าป่วยจึงไม่มา ไม่กล้าพูดว่าป่วยจริงหรือเปล่า แต่ท่าทีแบบนี้ของเขา แสดงให้เห็นว่าไม่ยอมรับตระกูลลู่

แน่นอนว่าจุดนี้ทั้งเมืองตงหวาพอมีแหล่งข้อมูล ต่างรู้กันดี

เรื่องที่ลู่ฝานใช้วิทยายุทธระดับแดนปราณนอก ซัดนักบู๊แดนปราณดินอย่างอี่ว์ชิงเฉิน ตอนนี้ยังมีคนพูดถึงกันไม่หยุด พวกเขาไม่มาก็ปกติ

มาสิถึงจะแปลก ไม่มีใครสนใจหรอก

ที่นั่งผู้ชมด้านล่าง ผู้เฝ้าเมืองจางพูดกับลู่เฮ่าหรานอย่างเป็นกันเอง “ผู้อาวุโสลู่ ผมได้ยินว่าราชสำนักยืนยันตำแหน่งผู้ตรวจการชั้นกลางของลู่ฝานแล้ว อีกสองวันเมืองเจียงหลินบ้านเกิดพวกคุณ จะต้องเปลี่ยนชื่อแล้ว”

ลู่เฮ่าหรานพูดอย่างอึ้งๆ “เปลี่ยนชื่อเหรอ ทำไมล่ะ”

หัวหน้าเขตอี้ว์พูดขึ้นข้างๆ ว่า “คุณท่านลู่ไม่รู้เหรอ ไม่ว่าตระกูลไหนมีผู้ตรวจการชั้นกลาง จะมีเมืองเป็นพื้นที่ของตัวเอง ถ้าเป็นตระกูลในเมืองใหญ่ จะได้รับเมืองเล็กที่อยู่ใกล้ๆ ถ้าเป็นตระกูลในเมืองเล็ก จะได้เมืองนั้นเป็นอันดับแรก เมืองเจียงหลินบ้านเกิดของพวกคุณ อีกไม่นานจะเปลี่ยนเป็นเมืองลู่แล้ว!”

คุณท่านลู่พึมพำว่า “เมืองลู่! ชื่อดี ฉันชอบชื่อนี้”

หัวหน้าเขตอี้ว์กับผู้เฝ้าเมืองจางหัวเราะออกมา

หานเฟิงใช้โอกาสตอนคนไม่สนใจ เอาน่องไก่ขึ้นมากัด กัดพลางพูดว่า “ทำไมศิษย์น้องลู่ฝานยังไม่ออกมา ฉันรอให้เขาพาไปวางมาดอยู่เนี่ย ได้ป้ายผู้ตรวจการชั้นกลาง ต่อไปกินข้าวในเมืองตงหวาก็ไม่ต้องจ่ายเงินแล้วใช่ไหม”

หัวหน้าเขตอี้ว์ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ น่าจะไม่มีใครกล้าเก็บเงินผู้ตรวจการลู่ แต่พวกคุณไม่มีเงินจริงเหรอ”

หานเฟิงพูดว่า “ไม่ใช่ปัญหาว่ามีเงินหรือไม่มีเงิน นี่เป็นเรื่องความรู้สึก ความรู้สึกเป็นใหญ่แบบกินข้าวแล้วไม่ต้องจ่ายเงิน พวกคุณเข้าใจไหม”

หานเฟิงทำท่าโอเวอร์ออกมา

เหมือนการกินข้าวแล้วไม่ต้องจ่ายเงิน เหมือนการเป็นใหญ่ระดับนักบู๊แดนปราณฟ้า

หัวหน้าเขตอี้ว์อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

เขายังไม่เคยลองความรู้สึกเป็นใหญ่แบบนี้ แน่นอนว่าเขาก็ไม่อยากลองเช่นกัน

ทันใดนั้น แสงบนค่ายกลกะพริบ เงาคนสี่คนเดินออกมา

คนที่นำมาคือลู่ฝานอย่างไม่ต้องสงสัย

ตอนลู่ฝานปรากฏตัวออกมา ทุกคนลุกขึ้น ทุกคนพากันส่งเสียงเชียร์

ลู่ฝานสะดุ้งโหยง อู่คงหลิงที่ประคองอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์อยู่ด้านหลังก็ตกใจ

“ลู่ฝาน! ลู่ฝาน! ลู่ฝาน!”

เสียงเชียร์ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง จิตใจมีความฮึกเหิม

เจิงหยงกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน ตอนนี้ผมเชื่อแล้วว่าคุณฆ่ากุยวัวได้”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นจำที่นายเคยพูดไว้ด้วย ต่อไปต้องติดตามฉัน!”

ลู่ฝานหัวเราะแล้วตบไหล่เจิงหยง จากนั้นยิ้มบางๆ ให้ทุกคน

หานเฟิงตะโกนเสียงดังว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ นายเจ๋งสุดยอดไปเลย”

ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวยืนขึ้นปรบมือ

ใช้โอกาสตอนไม่มีใครสังเกต ลู่หาวแอบเช็ดน้ำตาตรงหางตา

“แม่ของลูก เธอเห็นหรือยัง ลูกชายของเราเก่งขึ้นเรื่อยๆ เก่งกว่าฉัน เก่งกว่าทั้งตระกูลลู่ ต่อไปเขาจะเก่งกว่าคนทั้งเขตตงหวา ถึงขนาดที่เก่งกว่าคนทั้งประเทศอู่อาน นี่คือลูกของเรา!”

หัวหน้าเขตอี้ว์ก็ลุกขึ้นเช่นกัน เอาป้ายคำสั่งผู้ตรวจการชั้นกลางของลู่ฝานออกมา