เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 788

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 788
ไม่มีใครส่งเสียงตอบกลับสักคน แต่คนในที่นี้ได้ยินว่าในบรรดาพวกเขามีคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย ก็รีบเว้นระยะห่างจากกันทันที

มารทั้งสี่ยืนอยู่กลางอากาศ มองอยู่นาน ยังไม่เห็นใครเดินออกมา สีหน้าจึงไม่พอใจเล็กน้อย

ฉางเจี๋ยหน้าผีพูดว่า “เราเคารพจิตใจเต๋าสำนักมารเป็นแบบอย่างของคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย ด้วยเหตุนี้จึงตั้งใจสอบถาม ในเมื่อสหายท่านนี้ไม่ยอมออกมา งั้นอย่าหาว่าเราโหดเหี้ยมแล้วกัน คนที่ฝึกฝนชั่วร้ายกระทำเช่นนี้มาตลอด เพื่อไม่ให้ข่าวของหัวใจแห่งความมืดหลุดออกไป วันนี้คงต้องหายไปทั้งเมือง”

พูดจบ ฉางเจี๋ยหน้าผีโค้งตัวต่ำคำนับคนในเมืองหยุนไห่

ซักคิวบัสชั่วร้ายยิ้มแล้วพูดว่า “เราจะจดจำการอุทิศตนของพวกนาย หลังจากพวกนายตาย กลิ่นอายศพที่กระจายออกไป จะติดตามพวกเราสู้รบต่อไป”

เหล่าเทาหัวเราะแล้วพูดว่า “นี่คือเกียรติยศของพวกนาย”

มารกระบี่พูดว่า “และเป็นโชคชะตาของพวกนาย!”

พูดจบ มารทั้งสี่ยืนเรียงแถวหน้ากระดาน เอามือสองข้างไขว้กันตรงหน้าอก หันง่ามมือออกทางด้านนอก

“เลือด!”

“ศพ!”

“ความชั่ว!”

“มารร้าย!”

มารทั้งสี่พูดคนละคำ พลังพลุ่งพล่านบนตัว

ออร่าสีดำมืดฟ้ามัวดิน ทันใดนั้นกลายเป็นเงาเลือนรางขนาดใหญ่บนท้องฟ้า

เป็นเงาสีดำขลับ เหมือนปีศาจลงมาสู่โลกมนุษย์ ถือดาบยักษ์สีดำในมือ เพลิงปีศาจลุกโชน

ลมอันหนาวเหน็บพัดมาพร้อมกับเสียงอันดุดัน

พลังแข็งแกร่งกดดันจนทั้งเมืองหยุนไห่สั่นสะเทือน เสียงโอดครวญราวกับทนไม่ไหวดังขึ้นนับไม่ถ้วน หลังจากนั้นกลายเป็นซากปรักหักพัง

“ปีศาจสวรรค์พิฆาต!”

หานเฟิงพูดอย่างสิ้นหวังข้างๆ ลู่ฝาน

หานเฟิงยิ้มขมขื่นแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ดูเหมือนวันนี้เราต้องตายด้วยกันที่นี่แล้วล่ะ”

หลิงเหยาหลับตาลง จับแขนลู่ฝานเอาไว้ ราวกับว่าถึงต้องตาย เธอก็จะตายในอ้อมกอดลู่ฝาน

คนมากมายสีหน้าโศกเศร้า พลเอกฉือหลงมองออร่าปีศาจบนท้องฟ้านิ่งๆ

อีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

สงบสุขมาหลายปี ทั้งประเทศอู่อานเกือบลืมความน่ากลัวของคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายไปแล้ว ลืมไปแล้วว่าควรสู้กับคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายอย่างไร

แค่มารระดับปราณฟ้าสี่คน ก็ทำให้เขาอวี่ฮั่วสลายหายไปจนไม่เหลืออะไรเลย ถึงขนาดที่จะทำให้เมืองหยุนไห่สลายหายไปด้วย

เรียกได้ว่าวิทยายุทธของมารทั้งสี่น่ากลัวมาก แต่ละคนล้วนอยู่ในแดนปราณฟ้าสูงสุด บวกกับฝีมืออันน่ากลัว ทำให้พวกเขาไม่สามารถรับมือได้เลย

มีคนวางอาวุธลง มีคนทรุดลงบนพื้น แล้วหลับตาลง

พลเอกฉือหลงกำหมัดแน่น แต่ไม่สามารถเหาะขึ้นไปสู้กับอีกฝ่ายได้อีก! พลเอกเฟิงที่ยืนอยู่ข้างเขา เหมือนเรือน้อยท่ามกลางคลื่นโหมกระหน่ำ สามารถพลิกคว่ำได้ทุกเมื่อ

แค่รอความตายอย่างนั้นเหรอ

คนที่คิดเหมือนเขา ยังมีพวกคุณฟู่กุ้ย ปรมาจารย์จ้าวกวง

ตามปกติพวกเขาล้วนอยู่อย่างสูงส่ง แข็งแกร่งอยู่เหนือกว่า แต่วันนี้พวกเขาพบว่าวิทยายุทธเล็กน้อยของพวกเขา ในสายตาของผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง ก็แค่นั้น

กลิ่นอายความสิ้นหวังแผ่ซ่านไปทั่วเมือง เหมือนฉางเจี๋ยหน้าผีชอบสภาพที่พวกเขาสิ้นหวังเป็นอย่างมาก ไม่ยอมใช้กระบวนท่านี้สักที

รอยยิ้มเคลิบเคลิ้มอยู่บนหน้าเขา หัวใจแห่งความมืดในอกเต้นแรงขึ้น

มองคนพวกนี้เหมือนลูกแกะที่รอเชือด ความหวาดกลัวบนใบหน้าพวกเขา คือภาพที่ดีที่สุด

ซักคิวบัส มารจอมเหล่าเทา มารกระบี่ ทั้งสามคนมีรอยยิ้ม พวกเขาชอบดูสีหน้าของเหยื่อก่อนตาย เหมือนฉางเจี๋ยหน้าผี นี่เป็นความเพลิดเพลิน เป็นความสนุกอย่างหนึ่ง

แต่ขณะนั้น มีคนคนหนึ่งเดินมาข้างหน้า ยกกระบี่หนักของตัวเองขึ้นสูง

ในแววตาทั้งสองข้างของลู่ฝาน เต็มไปด้วยจิตวิญญาณของการต่อสู้