เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 789

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 789
ถึงพลังอันแข็งแกร่งทำให้เริ่มสั่นไปทั้งตัว ก็ไม่สามารถปล่อยปราณชี่ออกมาได้

ถึงทุกคนพากันสิ้นหวัง แต่ลู่ฝานก็จะสู้ครั้งสุดท้าย เขารู้ว่าตัวเองออกมาก็ไร้ความหมาย ถึงสามารถสะบัดกระบี่สู้ได้ ก็แค่มดแดงคิดเขย่าต้นไม้ใหญ่ ยิ่งทำให้ตลกมากขึ้นเท่านั้น

แต่เขาไม่ยอมตายไปแบบนี้ แม้ทุกคนกลัว แต่ฉันจะพุ่งไปอย่างห้าวหาญ!

ฉางเจี๋ยหน้าผีเห็นภาพนี้ ก็หัวเราะออกมา

“นายดูเด็กคนนี้สิ เขายังไม่ยอมแพ้”

“ฉันเกลียดเด็กดื้อดึงแบบนี้ แต่ฉันชอบฆ่าเขามาก”

“น่าเสียดายที่ไม่สามารถกินเขาได้ ฉันคิดว่าตอนที่ฉันกัดกินเขาทีละคำ หน้าของเขาถึงจะเผยความหวาดกลัวออกมา”

“ฆ่า ฆ่าทันที!”

ฉางเจี๋ยหน้าผีสะบัดมือทั้งสองข้าง เงามารขนาดใหญ่บนท้องฟ้า ฟันลงมาพร้อมพลานุภาพปีศาจมหาศาล

กระบี่นี้เหมือนท้องฟ้าปกคลุมไปทั่วเมือง

กระบี่นี้ฆ่าได้ทั้งเมือง ไม่เหลือผู้รอดชีวิตสักคน

เมื่อกระบี่ฟันลงมา โลกดูไม่สมจริง จู่ๆ ทั้งโลกมืดลง เหมือนร่วงลงไปในเหวลึกไม่มีที่สิ้นสุด

ลู่ฝานไม่เห็นโลกแล้ว แต่เขาก็ยังใช้พลังทั้งหมด ฟันกระบี่ออกไป

ยอดกระบี่หวนคืน!

สุดท้ายปราณชี่ของเขากลายเป็นเจ็ดสีพุ่งออกไป แต่ทันใดนั้น เหมือนมีคลื่นเล็กๆ เกิดขึ้นในทะเลกว้าง หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ขณะนั้น มีเสียงหักดังขึ้นข้างหู

เหมือนมีอะไรบางอย่างแตกร้าว ทุกคนมองอย่างเงียบๆ ทันใดนั้น ความมืดรอบๆ สลายไป เหมือนกระจกที่แตกร้าว กลายเป็นดวงแสงเป็นแถบ

โลกสว่างขึ้นทันที ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ คือพวกเขาไม่ตาย เหมือนช่วงสุดท้าย เงามารนั่นโดนคนทำลายไป

คนนับไม่ถ้วนเงยหน้าขึ้นมองฟ้าด้วยความตกใจ

ตอนนี้เมฆดำบนท้องฟ้า โดนระเบิดจนเป็นรูใหญ่

มารทั้งสี่มองหน้าอกตัวเองด้วยความตะลึง ตรงนั้นมีรอยกระบี่อันน่ากลัวอยู่หนึ่งรอย เกือบทำให้พวกเขาทั้งสี่แยกเป็นสองส่วน

โดยเฉพาะฉางเจี๋ยหน้าผี เขาเห็นหัวใจแห่งความมืดบนหน้าอกของตัวเอง มีรอยลึกเพิ่มขึ้นมาหนึ่งรอย

เขาอึ้งไป สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้!”

ฉางเจี๋ยหน้าผีมองลู่ฝาน แล้วพูดอย่างตกใจว่า “นายเป็นใครกันแน่”

ลู่ฝานก็อึ้งเหมือนกัน

นี่เขาเป็นคนทำเหรอ ใช่เขาเหรอ

ไม่รอให้ลู่ฝานตั้งตัวได้ มารทั้งสี่ร่วงลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกัน กระแทกลงกับพื้นถนนอย่างแรง

เมื่อลู่ฝานเห็นภาพนี้ เขาก็รู้ว่านี่คือโอกาสดีมาก เขาแผดเสียงออกมาว่า “ฆ่า!”

เสียงของเขาทำให้คนนับไม่ถ้วนตั้งสติได้

หลังจากพวกเขาตั้งสติได้ พวกเขาก็รู้เหมือนกับลู่ฝานว่านี่คือโอกาสดีที่สุดในการฆ่ามาร

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

ทุกคนหยิบอาวุธตัวเองขึ้นมา แล้วพุ่งออกไปทันที

แม้แต่พวกพลเอกฉือหลง ที่เมื่อครู่สีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พวกเขาระเบิดพลังอันแข็งแกร่งออกมาทันที เพราะพวกเขาเห็นแสงสว่างของชัยชนะ

“ยิงธนู!”

ลูกธนูถูกยิงออกไป พลังปราณ พลังชี่นับไม่ถ้วน กลายเป็นกระบวนท่าต่างๆ พุ่งไปยังทางที่มารทั้งสี่ร่วงลงมา

บนท้องฟ้า แสงอาทิตย์ลอดผ่านเมฆดำ

ส่วนในเมืองหยุนไห่ ผู้อาวุโสคนหนึ่งยิ้มบางๆ แล้วชักมือกลับมา

หญิงชราค้ำไม้เท้าหัวงู เดินกลับห้องตัวเอง แล้วปิดประตูลงเบาๆ