เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 846

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 846
“ทำไมคนที่ออกมาถึงเป็นเขา”

เฮียสงกัดฟันพูด

แม้จ้าวซวี่กับลั่วหยู่จะพิการ แต่ไม่มีทางจะจัดการผู้มาใหม่เพียงคนเดียวไม่ได้

แค่ลงมือรุนแรง ผู้มาใหม่ที่ไม่มีแรงตอบโต้กลับ จะหลบพ้นได้อย่างไร

แต่ความจริงไม่เหมือนที่พวกเขาคิดไว้ อีกทั้งยังแตกต่างโดยสิ้นเชิง

ลู่ฝานไม่เพียงแต่จะเดินออกมาอย่างไม่เป็นอะไรเลย อีกทั้งยังมองพวกเขาด้วยสายตาดูหมิ่น

การยั่วโมโหแบบนี้ ยอมไม่ได้จริงๆ เฮียสงเดินเข้าไป

มู่หนี ไอ้ตาแดง และต้าเก้อเดินตามไป อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ลู่ฝานรอทั้งสามคนเดินเข้ามาอยู่หน้าประตู เขามองมู่หนีแล้วพูดว่า “ดูเหมือนฉันไม่ควรทำธุรกิจกับเธอ”

มู่หนีพูดว่า “เสียดายมาก ฉันกินยาของนายหมดแล้ว ประสิทธิภาพไม่เลว”

ลู่ฝานพูดอย่างไม่สนใจ “วางใจเถอะ เธอจะอ้วกออกมาไม่ช้าก็เร็ว”

มู่หนีส่งเสียงหึ สีหน้าไม่สบอารมณ์

ขณะนั้นเฮียสงผลักประตูห้อง สิ่งที่ปรากฏเข้ามาในสายตาคือศพของจ้าวซวี่กับลั่วหยู่ ที่กำลังโดนกัดกิน

ไม่รู้ไอ้เก้าใช้พิษอะไร เพราะประสิทธิภาพดีมาก

พวกเฮียสงหน้าเปลี่ยนสีทันที เฮียสงพูดออกมาว่า “สวะ!”

ลู่ฝานได้ยินคำพูดของเขา ก็พอเดาอะไรได้แล้ว

เขากวาดตามองคนพวกนี้แล้วพูดว่า “รู้นานแล้วว่าพวกนายไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก แต่คิดไม่ถึงว่าพวกนายจะส่งสองคนนี้มาตาย”

เฮียสงเดินกำหมัดมาข้างลู่ฝาน “ไอ้หนุ่ม ดูเหมือนเราประเมินนายต่ำไปจริงๆ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไม ตอนนี้ไม่คิดจะลงมือเองแล้วเหรอ ฉันคิดว่าจัดการสองคนนี้ จะทำให้คนที่หลบอยู่ข้างหลังแบบพวกนายลงมือซะอีก”

เฮียสงกัดฟันมองลู่ฝาน “ไอ้หนุ่ม นายรนหาที่ตาย นายคิดว่าถ้าเราลงมือ นายจะมีโอกาสรอดเหรอ”

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย สัมผัสได้ว่าปราณชี่ในตัว กัดกินพลังสีฟ้าจนใกล้หมดแล้ว จิตวิญญาณของการต่อสู้ในใจลู่ฝานพลุ่งพล่าน

เขาใกล้จะสะกดความทรงพลังของปราณชี่ในตัวเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

เฮียสงเห็นลู่ฝานไม่พูดอะไร อีกทั้งยังมีรอยยิ้มเต็มหน้า คิดว่าลู่ฝานใช้ท่าทางไม่สบอารมณ์ใส่เขา

อาจเป็นเพราะปกติตัวเองทำแบบนี้กับคนอื่นเยอะไป พอมีคนทำกับเขาแบบนี้ เฮียสงจึงรีบไม่ได้

“ดี ดีมาก ไอ้หนุ่ม วันนี้อย่างน้อยฉันต้องหักกระดูกนายสักสิบซี่!”

ในเวลาแบบนี้ เฮียสงไม่ได้ขาดสติ เขารู้ว่าถ้าฆ่าลู่ฝานตาย อาจต้องแลกด้วยความเสียหายหนัก ดังนั้นเป้าหมายของเขาคือการสั่งสอนลู่ฝาน

หมัดถูกโจมตีออกมา แสงสีฟ้ากระตุ้นพลังฟ้าดินให้กลายเป็นสัตว์วิ่งเป็นฝูง ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

เสียงทรงพลัง หินโสโครกเป็นรอยร้าว สายลมพัด

พลานุภาพของหมัดนี้ เทียบได้กับการโจมตีสุดกำลังของยอดฝีมือแดนปราณชีวิต ถ้าอยู่ข้างนอก ก็เป็นกระบวนท่าที่แข็งแกร่งมาก

แต่ลู่ฝานยกนิ้วขึ้นมาแค่หนึ่งนิ้ว

นิ้วชี้ทะลุผ่านแสงสีฟ้าทั้งหมด โจมตีลงไปบนหมัดของเฮียสง

แสงหายไปทันที แสงสีฟ้าทั้งตัวเฮียสงสลายไปเหมือนภาพลวงตา ต่อมาเฮียสงรู้สึกว่าพลังทั้งตัว ไหลผ่านหมัดของตัวเองออกไป โดยไม่สามารถควบคุมได้ ถูกลู่ฝานดูดไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย สัมผัสกับพลังดูดซึมอันแข็งแกร่งของปราณชี่

ขจัดและดูดซึม นี่คือวิธีใช้ปราณชี่สองวิธีที่เขารู้ในตอนนี้ ลู่ฝานพอรู้เทคนิคของพลังขจัดแล้ว

ส่วนพลังดูดซึมในตอนนี้ เขายังต้องทดสอบให้ดีอีกรอบ

สำหรับพลังชะล้างที่ดูดซับมา ลู่ฝานพูดได้ว่าเชี่ยวชาญแล้ว คุ้นเคยจนง่ายดายไปแล้ว

แม้พลังของเฮียสงจะแข็งแกร่งกว่าลั่วหยู่และจ้าวซวี่ แต่ไม่ถึงขีดจำกัดศูนย์ของการดูดซับของลู่ฝาน ลู่ฝานสัมผัสถึงระดับวิทยายุทธแท้จริงของเขา คือแดนปราณชีวิตขั้นต้น

พละกำลังระดับนี้ ถึงไม่มีการควบคุมจากพลังชะล้าง ลู่ฝานก็สามารถจัดการเขาด้วยมือเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาก้าวข้ามผ่านได้อีกแล้ว

เฮียสงคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าลู่ฝาน เขาจะชักหมัดกลับมายังทำไม่ได้

ในสายตาของเขา ลู่ฝานที่อยู่ด้านหน้าเหมือนกับมาร