เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 854
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 854
ท่านผอ.พูดว่า “ฉันให้นายลงเขาไม่ได้ โดยเฉพาะนายในตอนนี้”
ซิงยวนพูดว่า “เพราะการก้าวข้ามผ่านอุปสรรคครั้งนี้ ทำให้ผมขึ้นมาบนเขา แต่ตอนนี้จิตใจวุ่นวายแล้ว โอกาสโดนทำลายหมด ทำไมถึงลงเขาไม่ได้”
ท่านผอ.พูดว่า “ฉันว่านายเข้าใจผิดนิดหน่อยนะ ฉันให้นายมาที่นี่ ไม่เพียงแต่ดูออกว่านายมีโอกาส จึงให้นายก้าวข้ามผ่านอุปสรรคที่นี่ สิ่งสำคัญกว่านั้นนายต้องนั่งคิดทบทวนที่นี่”
“ผมทำอะไรผิด ผมสอนวิถีของพลังให้ศิษย์ มีอะไรผิดเหรอ”
ซิงยวนเชิดหน้าพูด
ท่านผอ.พูดว่า “สอนคนต้องสอนคุณธรรมก่อน จะถ่ายทอดวิถีง่ายๆ ไม่ได้”
ซิงยวนตอบว่า “คุณหมายความว่า ศิษย์ผมสมควรตายเหรอ”
ท่านผอ.เงียบไป ทันใดจึงพูดว่า “ดูเหมือนฉันเก็บนายไว้ในสถาบัน เป็นสิ่งผิดจริงๆ หลายปีมานี้ นายยังคงไม่เข้าใจหลักการที่ว่าวิญญูชนไม่โต้เถียงต่อสู้”
เสียงซิงยวนพูดเสียงสูงขึ้น “วิถีบู๊คือการต่อสู้แย่งชิง การฝึกฝนคือการต่อสู้แย่งชิง คนมีชีวิตอยู่ก็ต้องต่อสู้แย่งชิง สู้กับฟ้าสู้กับดิน คุณจะไม่ให้ผมสู้ได้ยังไง”
ท่านผอ.พูดว่า “มีเพียงไม่แก่งแย่ง จึงไม่มีใครในใต้หล้ามาสู้ด้วย”
ซิงยวนตวาดออกมาว่า “ไร้สาระ!”
ท่านผอ.พูดเสียงดังว่า “นี่ถึงเป็นเหตุผลที่ทำไมนายถึงขาดแค่นิดเดียวแล้วจะประสบความสำเร็จไง”
ซิงยวนจ้องหน้าท่านผอ.เขม็ง เหมือนจะฆ่าท่านผอ.ด้วยสายตา
ในตาของท่านผอ.ก็มีประกาย มองซิงยวนด้วยอารมณ์ที่เรียกว่าผิดหวังและเสียดาย
ซิงยวนเกลียดสายตาแบบนี้มาก สิ่งที่เขาไม่อยากเห็นทั้งชีวิต คือมีคนมองเขาด้วยสายตาแบบนี้
กระดาษในมือหายไป ซิงยวนเอาอะไรบางอย่างออกมา
นั่นเป็นไม้บรรทัดอี้ฟาง ไม่มีแสงสว่างสักนิด
ซิงยวนพูดว่า “ของสิ่งนี้คือสิ่งที่คุณให้ผมตอนที่จะเป็นอาจารย์ วันนี้ผมคืนให้คุณ”
ซิงยวนโยนไม้บรรทัดไปล่างเท้าของท่านผอ.
ประกายในแววตาท่านผอ.หายไป ตอนนี้กลับมาราบเรียบอีกครั้ง
“นายจะออกจากสถาบันเหรอ”
ซิงยวนพูดว่า “มีคุณอยู่ที่สถาบัน ผมฆ่าลู่ฝานไม่ได้ แต่ยังไงก็มีสักวันที่เขาต้องออกไป”
ท่านผอ.พูดช้าๆ ว่า “นายเคยคิดหรือเปล่าวันหนึ่งนายจะตายคามือเขา”
ซิงยวนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณกำลังสรรเสริญเขา หรือกำลังดูหมิ่นผม”
ท่านผอ.พูดว่า “ซิงยวน ช่วงนี้นายทำเกินไปจริงๆ นายลองหันมองตัวเองตอนนี้สิ”
ซิงยวนได้ยินจึงหันหน้าดู ผาจิตแท้จริงส่องให้เห็นหน้าตาของเขาตอนนี้
ทันใดนั้น ซิงยวนอึ้งไป เขาไม่รู้จักตัวเองแล้วจริงๆ
แต่ต่อมาซิงยวนแสยะยิ้มเย็นชา “ที่แท้ผาแห่งนี้ ใช้แบบนี้นี่เอง น่าเสียดาย มันก็แค่การอำพรางเท่านั้น”
พูดพลาง ซิงยวนยกมือขึ้นมาสะบัด เกิดเสียงระเบิดทั้งหน้าผา
ราวกับโดนเขาอีกลูกชนกะทันหัน ผาจิตแท้จริงแยกออกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นหินก้อนใหญ่หล่นลงไปในเหวลึก
ตอนนี้ท่านผอ.ก็ยกมือขึ้นมาเช่นกัน มองซิงยวนแล้วพูดว่า “ดูเหมือนนายเสียเจตนาแท้จริงไปแล้ว ฉันไม่สามารถให้นายลงเขาได้”
จู่ๆ ซิงยวนเหาะขึ้นมา รอบๆ ตัวเขามีแสงสีขาวแผ่ออกมา
“ขอโทษด้วยท่านผอ. ไม่สิ ตอนนี้ผมควรเรียกชื่อคุณแล้ว เทียนหยาจื่อ แม้ผมเสียโอกาสในการก้าวข้ามอุปสรรคไป แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ได้อะไรเลย คุณต้านทานผมไม่ไหวหรอก”
ท่านผอ.ไม่พูดอะไรสักคำ กดฝ่ามือลงด้านล่างอย่างแรง
ทันใดนั้น เหมือนฟ้าดินทรุดลงกะทันหัน ภาพตรงหน้าหายไปทั้งหมด เหลือเพียงเสียงถล่มอันน่ากลัว
ท่ามกลางความมืด มีแสงหนึ่งสว่างขึ้นมา มันเป็นแสงสีขาว แม้เหมือนแสงเทียนสั่นไหวไปมา แต่ไม่ได้หายไป