เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 878

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 878
“ฉันได้ยินว่าคนที่ถูกขังในคุกใต้ดิน ต้องโดนทำลายวิทยายุทธ ตอนนี้เขายังมีพลังไหม”

“เจ้าโง่ ไม่เห็นเหรอว่าเขายังแบกกระบี่หนักเล่มนั้นอยู่เลย ถ้าโดนทำลายวิทยายุทธจริง จะแบกไหวได้ยังไง”

……

ทุกคนถกเถียงกันเบาๆ

มีทั้งความตกใจหวาดกลัว มีทั้งความเลื่อมใสศรัทธา มีทั้งความตกตะลึง มีทั้งความอิจฉา

อารมณ์ต่างๆ ปรากฏออกมา ลู่ฝานไม่สนใจสักนิด

ลู่ฝานเดินไปข้างหน้าช้าๆ สุดท้ายเขาหยุดสายตาลงที่ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่น

เมื่อเห็นศิษย์พี่ฉู่สิงบาดเจ็บสาหัส เห็นศิษย์พี่ใหญ่มีเลือดตรงมุมปาก สีหน้าลู่ฝานไม่สู้ดีเล็กน้อย

“ศิษย์พี่ฉู่สิงเป็นอะไรไป”

ฉู่สิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร ศิษย์น้องลู่ฝาน ฮ่าๆ ฉันว่าแล้วนายต้องกลับมาแน่นอน คุกใต้ดินเล็กๆ ขังนายไม่ได้หรอก นายกลับมาได้ถูกจังหวะพอดี ถูกจังหวะพอดี!”

ฉู่สิงใช้แรงบีบไหล่ลู่ฝานแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานไม่พูดพร่ำทำเพลง เอายาออกมากำหนึ่ง ยัดให้ศิษย์พี่ฉู่สิง

เมื่อเห็นศิษย์พี่ใหญ่ ลู่ฝานตัดสินใจเอายาออกมาอีกหลายกำ

ยาหนึ่งกำมือ อย่างน้อยก็ประมาณหลายสิบเม็ด เทียบได้กับยาหลายขวดแล้ว คนที่อยู่ในนี้ คงมีเพียงลู่ฝานที่ทำแบบนี้ได้ นับยาแบบเป็นกำมือ

ยาแต่ละเม็ดส่งกลิ่นยาหอมฟุ้งไปทั่ว เป็นประกายเรืองรอง ทำให้คนจิตใจวูบไหว

ยาเป็นกำ ถูกยัดเข้าไปในมือทั้งสองคน ฉู่สิงกับศิษย์พี่ใหญ่มีสีหน้าตกใจมาก

หานเฟิงสูดหายใจเฮือกแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไปชิงเซียนบำเพ็ญชี่คนไหนมาอีก ไม่ต้องใช้ขวดยาแล้วเหรอ”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ เขาไม่บอกพวกเขาหรอกว่าเขาใช้ขวดยาหมดไปแล้ว จึงไม่มีอะไรให้ใส่

พวกนักเรียนคณะหนึ่งเดียวด้านหลัง อ้าปากค้างมองความใจป้ำของลู่ฝาน

จู่ๆ พวกเขาพบว่าทั้งคณะหนึ่งเดียว คนที่รวยที่สุดไม่ใช่อาจารย์ แต่เป็นศิษย์พี่ลู่ฝาน

มองดูสไตล์แบบนี้ เอายาออกมาเป็นกำ นักเรียนที่สายตาไม่เลว มองยาพวกนี้ออก แต่ละเม็ดอย่างน้อยอยู่ในระดับยาวิเศษ เรียกได้ว่าเอาออกไปขายเพียงหนึ่งเม็ด ก็มูลค่าสูงมากแล้ว แล้วทั้งกำจะราคาเท่าไร

นักเรียนจำนวนไม่น้อยถึงกับกลอกตามองบน

ศิษย์พี่ใหญ่สะกดกลั้นความตกใจของตัวเอง สำหรับเรื่องความรวยของลู่ฝาน พวกเขามีความมั่นใจอยู่ในใจ

แม้ตกใจ แต่ก็ไม่ได้ตกใจมากเป็นพิเศษ

ศิษย์พี่ใหญ่เก็บยาแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ระวังคนพวกนี้ไว้ พวกเขาตั้งใจมาหาเรื่องประลอง”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ผมได้ยินมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้ามาก่อเรื่องที่คณะหนึ่งเดียวของเรา”

ลู่ฝานเงียบครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “งั้นก็ซัดพวกเขากลับไปซะ!”

เมื่อพูดออกมา หานเฟิงและคนอื่นฉีกยิ้มทันที

รู้อยู่แล้วว่าลู่ฝานจะพูดแบบนี้ พวกเขาเดาไม่ผิดสักนิด

อาจารย์เต้ากวงพูดด้วยสีหน้ากังวล “ลู่ฝาน ร่างกายนายเป็นยังไงบ้าง”

ลู่ฝานพูดว่า “ดีจนไม่รู้จะดียังไงแล้วครับ อาจารย์ เรื่องวันนี้ให้ผมจัดการเถอะครับ”

อาจารย์เต้ากวงพยักหน้าอย่างปลาบปลื้ม ตั้งแต่เห็นลู่ฝานปรากฏตัวออกมา อันที่จริงเขาก็รู้แล้วว่าเรื่องวันนี้จบลงแล้ว

คนพวกนี้คิดจะมาเอาเปรียบคณะหนึ่งเดียวง่ายๆ ยังไงก็มีราคาที่ต้องจ่ายอยู่แล้ว

ทางด้านนี้ หลัวตานตื่นเต้นจนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว

“ฮ่าๆ ลู่ฝาน ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว รู้ไหมฉันรอนายมานานแค่ไหน ดีมากๆ วันนี้ไม่เสียเที่ยวที่มาคณะหนึ่งเดียว ในที่สุดก็บีบให้นายออกมาได้”

ลู่ฝานหันหน้ามามองหลัวตาน

ผู้ชายที่แพ้คามือเขาเมื่อหนึ่งปีก่อน เหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก พลังบนตัวใช้ได้เลย แต่ก็แค่ใช้ได้เท่านั้น