เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 880

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 880
นี่คือวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุระดับสูงสุด ทำได้ถึงขั้นนี้ นอกจากอาจารย์ฮั่วซานคณะฟ้าร้อง คนอื่นรวมถึงหลัวตาน แค่เคยได้ยินแต่ยังไม่เคยเห็น

วันนี้หลัวตานใช้ร่างกายตัวเองสัมผัสกับความรู้สึกของห้าสายฟ้ารวมเป็นหนึ่งอย่างเต็มที่

พลังสีดำ แสดงถึงพลังทำลายล้าง แค่พริบตาเดียว ก็โจมตีพลังปราณที่ป้องกันตัวเขาจนกระจายและพังทลาย

เมื่อสายฟ้าสามสีบนตัวเขาอยู่ต่อหน้าลู่ฝาน มันน่าขำอย่างเห็นได้ชัด

พลังกำเริบในตัว หลัวตานได้รับบาดเจ็บทันที พลังที่มีออร่าทำลายล้าง ทำให้หลัวตานไม่มีความคิดตอบโต้กลับเลยแม้แต่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นพลังปราณของเขา หรือร่างกายของเขา อยู่ภายใต้พลังแบบนี้ อ่อนแออย่างเห็นได้ชัด

ราวกับเยื่อกระดาษ พังทลายลงมาทั้งหมด

เรียกได้ว่าตอนนี้แค่ลู่ฝานเกิดความคิดขึ้นมา หรือไม่สนใจอะไรทั้งนั้น หลัวตานต้องตายแน่นอน

ถึงมีอาจารย์ฮั่วซานอยู่ข้างๆ ก็ช่วยยาก

แต่หลัวตานไม่ใช่เอี๋ยนชิง ลู่ฝานจึงไม่ได้ลงมือรุนแรง เขาแค่ต้องการสั่งสอนหลัวตานเท่านั้น

พลังสีดำเคลื่อนไหวในตัวหลัวตานอยู่รอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็หายไปเอง

ตอนนี้หลัวตานอุทานออกมา แล้วพ่นเลือดออกมา

ในเลือดมีแสงสายฟ้า เมื่อหยดลงบนพื้นเกิดเสียงดังเหมือนไฟช็อต

“นาย……นายฝึกวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุสำเร็จแล้ว!”

แววตาหลัวตานวูบไหว เขารู้สึกว่าใจตัวเองกำลังจะแตกสลายแล้ว

พยายามสุดกำลัง ทุ่มสุดตัวเพื่อฝึกฝนวิชา ยังเทียบกับที่เขาเคยเห็นเพียงรอบเดียวไม่ได้

ลู่ฝานพูดว่า “ก็แค่วิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุ ยากมากเหรอ”

ประโยคนี้ ทำให้อาจารย์ฮั่วซานหน้าเปลี่ยนสีทันที เหมือนโดนคนตบหน้า

ถึงเป็นเขา ก็ฝึกมาเป็นหลายสิบปี กว่าจะฝึกถึงขั้นห้าสายฟ้ารวมเป็นหนึ่ง

ตอนนี้ลู่ฝานฝึกสำเร็จได้ง่ายดายขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ฮั่วซานคงไม่มีทางเชื่อ

หลัวตานโดนเยาะเย้ยแบบนี้ เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ลู่ฝานไม่อยากจะมองหลัวตานสักนิด คนที่แพ้คามือเขาติดต่อกันสองครั้ง ไม่มีค่าให้เขาสนใจ

หนึ่งปีก่อนหน้านี้ หลัวตานยังพอสู้กับเขาได้สองสามกระบวนท่า แต่ตอนนี้ความแตกต่างของทั้งสองคน ราวกับฟ้าและดิน

นักเรียนทุกคนพากันเงียบ รวมไปถึงนักเรียนคณะหนึ่งเดียวด้วย ล้วนสูดหายใจเฮือกด้วยความหวาดกลัว

ความแตกต่างนี้ ใครจะไปคาดคิดได้ล่ะ

นี่ยังใช่นักเรียนไหม นี่มันอาจารย์สู้กับศิษย์ชัดๆ

ตั้งแต่ต้นจนจบ แค่ขยับนิ้วเพียงนิ้วเดียว กดฝ่ามือลงด้านล่างครั้งเดียว

หลังจากนั้นหลัวตานที่เพิ่งอวดดียโสโอหังก็พ่ายแพ้

แพ้อย่างราบคาบ ไร้ความสามารถและน่าสงสารมาก

ตอนนี้เสวียนเฟิง หมิงจูและเฉียวเซวียน ไม่มีใครมีรอยยิ้มบนใบหน้าแล้ว

พวกเขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ผ่านไปหนึ่งปี ลู่ฝานกลายเป็นคนที่พวกเขานำมาเปรียบเทียบด้วยยากแล้ว

อาจารย์เซินถูกัดฟันพูดว่า “เด็กคนนี้ ฉันอยากทดสอบพละกำลังของเขาด้วยตัวเองแล้ว ความก้าวหน้าของเขา เหมือนปีศาจชัดๆ”

อาจารย์อู๋โฉวก็พูดว่า “ดูเหมือนการที่ท่านผอ.ให้เขาเข้าคุกใต้ดิน คงมีเป้าหมายอะไรบางอย่าง ฉันอยากรู้มาก เขาได้ฝึกวิชานั่นของคุกใต้ดินหรือเปล่า”

อาจารย์เซินถู อาจารย์เสวียนเจิน และอาจารย์เสวียนคง พากันตัวสั่น พูดพร้อมกันว่า “เป็นไปไม่ได้”

อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า “พวกนายคิดว่าคนอย่างเขา มีคำว่าเป็นไปไม่ได้เหรอ”

ทุกคนเงียบ อาจารย์ฮั่วซานพาหลัวตานกลับมาด้วยตัวเอง ขณะเดียวกันก็หลับตาลง

เมื่อไม่เห็น ใจก็ไม่หงุดหงิด ฮั่วซานไม่อยากเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าเต้ากวงจริงๆ เหมือนเก็บเงินได้อย่างไรอย่างนั้น

บทที่ 879

บทที่ 881