เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 940

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 940
ทั้งสองสบตากัน สีหน้าทั้งสองคนประหลาดใจ

ลู่ฝานคิดไม่ถึงว่าจะเจออู่คงหลิงที่นี่ เช่นเดียวกัน อู่คงหลิงก็ดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าจะเจอลู่ฝานที่นี่

ตั้งแต่จากกันที่เมืองตงหวา ใกล้ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว

ครั้งนี้ได้เจออู่คงหลิงที่นี่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าลู่ฝานทันที ขณะกำลังจะเดินเข้าไปพูด อู่คงหลิงเก็บสายตาประหลาดใจเอาไว้ มองลู่ฝานอย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “สวัสดี นายรู้จักฉันเหรอ”

ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้วขึ้นมา

ผู้ชายที่ยืนกับอู่คงหลิง ก็มองลู่ฝานตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาประหลาด

ลู่ฝานมองดวงตาอู่คงหลิง ด้านหลังผ้าปิดหน้าบาง เงียบอยู่นานแล้วพูดว่า “เธอไม่รู้จักฉันเหรอ”

อู่คงหลิงพูดอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “เราเคยเจอกันเหรอ นายเป็นใคร”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย ฉันจำคนผิดแล้ว”

พูดจบ ลู่ฝานเดินไปด้านหน้า

จู่ๆ ผู้ชายข้างอู่คงหลิงเรียกลู่ฝานแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน นายเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในตระกูลหาน”

ผู้ชายยื่นมือมาวางบนไหล่ลู่ฝาน รั้งเขาเอาไว้

เหมือนแรงบนฝ่ามือเขาเยอะไปหน่อย ลู่ฝานรู้สึกว่าแรงมากมายกำลังกดกล้ามเนื้อเขาอยู่

แต่เขาคิดจะรั้งลู่ฝานเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไร้เดียงสาเกินไป

ลู่ฝานควบคุมกล้ามเนื้อให้ดีดตัว สะเทือนมือของผู้ชายออกไป

ลู่ฝานหันมามองผู้ชายแล้วพูดว่า “ฉันเป็นเพื่อนหานสง มายืมที่พักสองสามวัน”

ผู้ชายมองมือตัวเอง สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

“ฝีมือดี มีความสามารถ สหายท่านนี้ ไม่มีอะไรหรอกแค่ถามเท่านั้น ฉันชื่อหานหยวนหนิง ลูกหลานตระกูลหาน มีโอกาสหวังว่าจะได้ประลองกันสักสองสามกระบวนท่า!”

หานหยวนหนิงพูดกับลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานพยักหน้าแล้วพูดว่า “มีโอกาสอยู่แล้ว”

พูดจบ ลู่ฝานมองอู่คงหลิงครู่หนึ่ง แต่อู่คงหลิงกลับหันหน้าไป

ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไร เดินตรงออกไป

หานหยวนหนิงมองลู่ฝานเดินออกไป จากนั้นยกมือตัวเองขึ้นมา แล้วพูดว่า “หมอนี่น่าสนใจ เป็นคนฝีมือดีที่ฝึกร่างจนถึงระดับแดน คิดไม่ถึงเลยว่าหานสงจะมีเพื่อนแบบนี้ ไอ้หมอนี่ไม่ได้ทำเป็นแค่ก่อเรื่องแล้ว คงหลิง เธอไม่รู้จักเขาจริงเหรอ”

อู่คงหลิงพูดอย่างราบเรียบว่า “ทำไมฉันต้องรู้จักเขาล่ะ”

พูดพลาง อู่คงหลิงยิ้มบางๆ ให้หานหยวนหนิง แล้วเลิกคิ้วขึ้น อ่อนโยนน่ารักจนพูดไม่ออก

แม้มีผ้าบางๆ กั้นอยู่ แต่เหมือนหานหยวนหนิงเห็นใบหน้างดงามสุดยอดของอู่คงหลิง กำลังยิ้มบางๆ ให้ตัวเอง

หานหยวนหนิงเคลิ้มทันที พูดด้วยสายตาเหม่อลอยว่า “ใช่ ทำไมเธอต้องรู้จักเขา เธอรู้จักฉันก็พอแล้ว!”

อู่คงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุเรศ วันนี้นายบอกแล้วว่าจะพาฉันไปเดินเล่นที่สนุกๆ ของตระกูลหาน อย่าลืมละกัน!”

หานหยวนหนิงพยักหน้าหงึกๆ พาอู่คงหลิงเดินออกไป

ลู่ฝานเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ความโกรธผุดขึ้นในใจ

เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องโกรธ แต่เขาควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้

เจ้าดำที่อยู่บนไหล่ เหมือนรู้สึกถึงความโกรธของลู่ฝาน มันหมอบนิ่งๆ ไม่กล้าขยับอีก

ทันใดนั้น ลู่ฝานชะงักฝีเท้าแล้วพูดว่า “ฉันไม่เข้าใจ เป็นคนคุ้นเคยที่รู้จักกันแท้ๆ ทำไมต้องทำเป็นไม่รู้จักด้วย”

สิบสามมองซ้ายมองขวา สีหน้าสับสน เจ้านายกำลังพูดกับใคร

ผ่านไปครู่หนึ่ง สิบสามไม่เห็นคนอื่น จึงพูดว่า “เจ้านาย”

ลู่ฝานหันมามองสิบสามแล้วพูดว่า “นายมีอะไรจะพูดเหรอ”

สิบสามครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้าพูดว่า “ไม่รู้”

ลู่ฝานถอนหายใจหนึ่งครั้ง สะบัดหัวแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ ไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก”