เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 983

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 983
เจดีย์ยาสูงตระหง่าน มีทั้งหมด 99 ชั้น จึงใช้ชื่อว่าสวรรค์ชั้น 99

แต่ละชั้นมีการใช้งาน พื้นที่ไม่ใหญ่ แต่ซ่อนความลึกลับอันยิ่งใหญ่ไว้ สิ่งที่มีมากมายในที่แห่งนี้คือพื้นที่แผ่ขยายของค่ายกล

ห้องยาที่ว่าเป็นห้องเล็กๆ ที่ชั้นสอง บานประตูเก่าโบราณ เหมือนประตูไม้พังๆ ของห้องเก็บของ

ถูกต้องที่ดูจากภายนอกเป็นเพียงห้องเล็กๆ แต่เมื่อเปิดออก ด้านในเป็นถ้ำสวรรค์อีกแห่งหนึ่ง

ทิวเขามากมาย ต้นไม้ใบหญ้าและนกนับไม่ถ้วน ฟ้าครามเมฆขาวพร้อมเสียงน้ำไหล

ที่นี่เหมือนกับดินแดนในอุดมคติ!

ท่านซูก้าวเข้าไป แล้วพูดว่า “ที่นี่คือห้องยา ด้านในมีหม้อยาสามพันหม้อ มีห้องยาพันห้อง ถ้ามีผู้ฝึกชี่มากลั่นยา จะถือใบที่ได้รับการอนุมัติจากเจดีย์ยาเข้ามา หาห้องกลั่นยาเอง โดยทั่วไปลูกศิษย์ที่ฝึกฝนในเจดีย์ยา จะฝึกวิชายาที่นี่ ห้องยาแบ่งเป็นห้าเขต ดินสีแดงเป็นเขตเปลวไฟ เหมาะสำหรับกลั่นยาเพิ่มระดับ ดินสีเหลืองเป็นเขตจิตแห่งผืนดิน เหมาะสำหรับกลั่นยาบำรุงรักษาสุขภาพ ดินสีขาวเป็นเขตเย็น เหมาะสำหรับกลั่นยาเกี่ยวกับการผนึก ดินสีเขียวเป็นเขตเกี่ยวกับต้นไม้ เหมาะสำหรับกลั่นยารักษาชีวิต ดินสีดำเป็นเขตสารโลหะ เหมาะสำหรับกลั่นยาที่ทำให้ทะลุแดนได้ ห้องยาของนายอยู่ที่จุดเชื่อมต่อของห้าเขต”

พูดพลาง ท่านซูเร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้าให้เร็วขึ้น

ลู่ฝานมองรอบๆ เป็นอย่างที่ท่านซูพูดจริงๆ ที่นี่แบ่งแยกเขตชัดเจนมาก

มีเทือกเขาแดงเพลิง แล้วก็มีเนินหิมะที่มีเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมอยู่

เดินช้าๆ ในป่าที่เขตเกี่ยวกับต้นไม้ ลู่ฝานพบว่าในป่ามีห้องยาไม่น้อยเลย

แต่ละห้องไม่ค่อยต่างกัน ห้องสร้างจากหิน มีหม้อยาอยู่หน้าประตูหนึ่งหม้อ

ในที่สุดท่านซูพาลู่ฝานมาถึงจุดเชื่อมต่อของห้าเขต

ที่นี่มีเจดีย์สีขาวขนาดใหญ่อยู่หนึ่งองค์ เจดีย์สูงประมาณเก้าชั้น ด้านหน้ามีองครักษ์หุ่นเชิดอยู่สองตัว

ท่านซูชี้เจดีย์สีขาวแล้วพูดว่า “ชั้น 1 2 3 เป็นห้องสมุนไพร ชั้น 4 5 6 เป็นห้องพักของนายกับเภสัชกรคนอื่น ชั้น 7 และ 8 เป็นที่เก็บสูตรการกลั่นยา ส่วนใหญ่เป็นสูตรการกลั่นยาทั่วไป นายดูได้ตามใจชอบ ถ้านายสนใจ ชั้น 9 ปิดเอาไว้ชั่วคราว ห้ามไม่ให้คนเข้าไป เป็นเภสัชกร นายสามารถเข้าออกห้องยาได้ตามอิสระ หน้าที่ทุกวันคือช่วยศิษย์ที่ฝึกวิชายา เลือกสมุนไพรที่เหมาะสมสอดคล้องกัน ให้ความช่วยเหลือพวกเขาเมื่อฝึกฝน แนะนำให้ความรู้ทางด้านสมุนไพรตอนช่วงที่จำเป็น”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “งานนี้ฟังดูไม่เลวเลย ถ้าพวกเขาต้องการผมก็เอาให้พวกเขาใช่ไหม”

ท่านซูพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “โดยพื้นฐานก็เป็นแบบนี้ ส่วนปริมาณเฉพาะเจาะจง เภสัชกรอีกสองคนจะบอกนายเอง”

พูดจบ ท่านซูกำลังจะหันหลังเดินไป

ลู่ฝานมองท่านซู แล้วพูดตะโกนว่า “ขอบคุณครับท่านซู”

ท่านซูชะงักฝีเท้าลง หันมามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณของนาย”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “คุณต้องการหรือไม่ต้องการ ไม่เกี่ยวกับว่าผมจะขอบคุณหรือไม่ขอบคุณ”

ท่านซูขมวดคิ้ว พูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า “เด็กเสแสร้ง”

ท่านซูส่งเสียงหึอย่างเย็นชาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “นิสัยของตาแก่นี่แย่จริงๆ นายว่าไหมสิบสาม”

สิบสามตอบว่า “ศัตรู!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “จะมีศัตรูในโลกเยอะขนาดนั้นได้ยังไง ก็แค่คนแก่ที่ไม่พอใจฉันมากๆ เท่านั้น คนที่ต้องการฆ่าฉันจริงๆ ยังไม่ได้ลงมือเลย!”

พูดจบ ลู่ฝานเดินไปทางห้องยา เพิ่งผลักประตูออก จู่ๆ ลู่ฝานตกใจที่เห็นผู้ชายกับผู้หญิง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยรีบลุกขึ้นมา

ลู่ฝานรีบถอยออกมา เมื่อกี้เขาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นหรือเปล่านะ

เหมือนจะใช่ แต่ก็เหมือนไม่ใช่

จู่ๆ มีเสียงตะโกนอย่างโมโหดังมาจากด้านใน

“นายเป็นใคร! ทำไมเข้ามาไม่เคาะประตู! ลูกศิษย์สำนักไหนไม่มีมารยาทแบบนี้!”

ลู่ฝานสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า “ผมเป็นเภสัชกรที่มาใหม่ ชื่อลู่ฝาน!”