เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 987

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 987
ที่ห้องยาเจดีย์ยา

วันที่สงบ ชีวิตยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

เภสัชกรมาใหม่อย่างลู่ฝาน เป็นที่รู้จักของผู้ฝึกชี่ในห้องยาอย่างรวดเร็ว

อีกทั้งเรื่องสำคัญที่ลู่ฝานแยกประเภทสมุนไพรในวันเดียว ก็แพร่กระจายไปทั้งห้องยาอย่างรวดเร็ว เป็นนักบู๊แต่คุ้นเคยกับสมุนไพรขนาดนี้ ทำให้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกประหลาดใจ

โดยเฉพาะผู้ฝึกชี่ที่ฝึกฝนอยู่ในห้องยา ส่วนใหญ่ยังเป็นนักเรียนที่ยังฝึกไม่สำเร็จครบถ้วน

อายุน้อย เอาแต่ใจ ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา คือคุณสมบัติดีที่พวกเขามีเหมือนกัน

ดังนั้นวันต่อมา ลู่ฝานจึงดึงดูดผู้ฝึกชี่ที่อยากรู้กลุ่มหนึ่ง มาที่เจดีย์สีขาว

“นายคือลู่ฝาน เภสัชกรที่มาใหม่เหรอ”

“นายรู้เรื่องสมุนไพรจริงเหรอ”

“ลู่ฝาน นายเป็นนักบู๊ไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรที่เจดีย์ยา นายแน่ใจเหรอว่าเป็นเภสัชกรได้”

เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งพูดกับลู่ฝานเสียงจ้อกแจ้กจอแจ

คนพวกนี้ส่วนใหญ่อายุน้อยกว่าลู่ฝาน อายุมากสุดก็รุ่นเดียวกับลู่ฝาน อายุน้อยสุดแค่ 7-8 ปีเท่านั้น

ลู่ฝานฟังเสียงเอะอะของพวกเขา ยิ้มแล้วพูดอย่างไม่โกรธเคืองว่า “พวกนายมาเอาสมุนไพรใช่ไหม ถ้ามาเอาสมุนไพรก็ตามสบายเลย ถ้าสงสัยว่าผมมีคุณสมบัติเป็นเภสัชกรไหม พวกนายไปถามผู้ดูแลเฮ่อจงไม่ดีกว่าเหรอ”

เด็กน้อยสองสามคนมองหน้ากัน ไม่พูดอะไร

พวกเขาไม่กล้าสงสัยการตัดสินใจของผู้ดูแลเฮ่อจงหรอก เพราะพวกเขาจำนวนไม่น้อย ล้วนเป็นศิษย์ของอาจารย์เฮ่อจง

หลังจากนั้นผู้ฝึกชี่ที่มีอายุมากหน่อยพูดว่า “ใช่ พวกเรามาเอาสมุนไพร ในเมื่อนายเป็นเภสัชกร งั้นนายต้องช่วยแก้ปัญหาเกี่ยวกับเรื่องสมุนไพรของพวกเราได้แน่ๆ”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ได้อยู่แล้ว”

จู่ๆ ผู้ฝึกชี่คนนี้พูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “งั้นก็ดี ช่วงนี้ฉันกลั่นยาที่มีสรรพคุณระบายความร้อนหนึ่งหม้อ แต่มักพบว่าเปลวไฟไม่คงที่ ยาจับตัวเป็นรูปร่างยาก ฉันศึกษาดูจากหลายด้าน ขั้นตอนของฉันไม่ผิดพลาด น่าจะเป็นปัญหาด้านสมุนไพร ตอนนี้นายช่วยแก้ปัญหาให้ฉันได้ไหม”

พูดพลาง ผู้ฝึกชี่คนนี้เอาหญ้าเปลวเพลิงออกมาจริงๆ

อันที่จริงคำถามนี้เกินขอบเขตของคำตอบของเภสัชกรแล้ว เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้มีเจตนาทำให้ลู่ฝานอับอาย

แต่มองเพียงแวบเดียวก็ตอบได้ว่า “หญ้าเปลวเพลิง มีอายุไม่มากพอ นายใช้ในปริมาณที่น้อยเกินไป หรือไม่ก็ต้องเปลี่ยนยา!”

ลู่ฝานพูดเช่นนี้ แล้วเดินไปข้างตู้ยา หาอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ดึงกล่องยาหญ้าเปลวเพลิงออกมา เอาต้นที่อายุมากพอออกมาสองต้น จากนั้นยื่นให้ผู้ฝึกชี่คนนี้

“ลองดูอีกครั้ง!”

ผู้ฝึกชี่คนนี้อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอาหม้อยาออกมาทันที แล้วเริ่มกลั่นยาต่อหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานมองอยู่ข้างๆ คอยให้คำแนะนำเป็นระยะ

“ไฟเบาไป เพิ่มไฟอีก”

“ใส่พลังชี่ลงไปอีกหน่อย กดยาน้ำเอาไว้!”

เซียวเฮ่ากับอูลี่คุนยื่นหน้าเข้ามาดู ความสามารถของพวกเขาสองคน ยังไม่ถึงขั้นที่สามารถสอนคนกลั่นยาได้

ผู้ฝึกชี่คนนั้นกัดฟันกลั่นยาต่อหน้าลู่ฝาน เขากลั่นยาตามที่ลู่ฝานพูด เขาจะดูสิว่าทำตามลู่ฝานแล้วจะเป็นยังไง เขาไม่เชื่อว่านักบู๊จะกลั่นยาเป็น

ผลปรากฏว่ายาเป็นรูปร่างอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าเขากลั่นเองตั้งหนึ่งเท่ากว่าๆ

หลังจากนั้น ยาออกจากหม้อยา เมื่อยาเม็ดหนึ่งหม้อส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ปรากฏต่อสายตาทุกคน ทุกคนไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเองเลย

ยาเม็ดสมบูรณ์แบบ ไม่มีตำหนิเลยสักนิด

ขนาดผู้ฝึกชี่ที่กลั่นยาด้วยมือตัวเองยังอึ้ง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่านี่คือยาที่เขากลั่นออกมาเอง

ลู่ฝานมองทุกสิ่งด้วยความสุขุม ราวกับสิ่งเหล่านี้ควรเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว