เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 17 ผู้เกิดใหม่คนที่สอง
“เจ้า…” เยี่ยนอู้บันดาลโทสะจนตาแทบถลน แรงอาฆาตครุกรุ่นในร่างกาย
ผู้อาวุโสเก้ากลับพูดน้ำเสียงราบเรียบว่า “เยี่ยนชิง ข้าขอเตือนเจ้า อภัยคนได้ก็พึงให้อภัย อย่าทำอะไรเกินตัวมิเช่นนั้นเจ้าจะเสียใจ”
“หึ” เยี่ยนชิงยิ้มเย็นชา “ข้าก็ขอเตือนท่าน อย่าริอาจเป็นผู้อาวุโสแต่ไม่เจียมตัว”
“บังอาจ!” ผู้อาวุโสเก้าทำท่าเงื้อมมือจะตบเยี่ยนชิงอย่างโมโห
ผู้อาวุโสรองกลับดุว่า “ยังวุ่นวายไม่พออีกหรือ”
“หึ!” ผู้อาวุโสเก้าสะบัดแขนเสื้อ ทำท่าจะพาเยี่ยนอู้ออกจากวิหารปรุงยา
เยี่ยนชิงกลับสั่งขึ้นว่า “เหล่ายอดฝีมือ จับตัวเยี่ยนอู้ซะ”
“เจ้า…” ผู้อาวุโสเก้าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
เยี่ยนชิงไม่ยอมประนีประนอมแม้แต่น้อย
เยี่ยนอู้เดือดดาล “เยี่ยนชิง! เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเคยให้สัญญาไว้…”
“หุบปาก! ข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียวที่เพียงแค่ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรยังมิสามารถทำได้ แต่พวกเจ้ายังกระทำกับนางเช่นนี้ เห็นแก่ที่เป็นพี่น้องในสำนักเดียวกันข้าไม่ฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ ก็ดีมากแล้ว” สายตาดุดันเยี่ยงเสือของเยี่ยนชิงแดงฉาน
เมื่อคิดถึงเคราะห์กรรมที่เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ได้รับเมื่อครึ่งปีก่อน…เยี่ยนชิงก็มิสามารถควบคุมอารมณ์ได้ เขาอยากจะสับพวกเขาให้แหลกละเอียดตั้งนานแล้ว เพราะการสังหารเยี่ยนอู้สองพ่อลูกนี้ในดาบเดียวไม่สามารถระบายความแค้นเคืองในใจเขาได้หมดจริงๆ
มิหนำซ้ำเขาต้องประพฤติตัวเป็นเจ้าสำนักที่ดี เป็นผู้นำที่แข็งแกร่งและมีอำนาจกว่าเดิม เพื่อจะปกป้องลูกสาวและหลานชายของตนได้
“เยี่ยนชิง! เจ้ากล้าดีนัก!” เมื่อผู้อาวุโสเก้าเห็นว่าไม่สามารถพาเยี่ยนอู้ออกไปได้ จึงทำได้เพียงทิ้งคำพูดไว้และสะบัดแขนเสื้อจากไป นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายของความโหดเหี้ยม
“ผู้อาวุโสเก้า…” เยี่ยนอู้พยายามดิ้นรน ทว่ายอดฝีมือของสำนักประมุขไม่ให้โอกาสเขาและจับกุมเขาเพื่อดำเนินตามกระบวนกฎระเบียบทันที
นอกจากนี้เยี่ยนชิงยังออกคำสั่งอย่างเลือดเย็นว่า “นำตัวลูกน้องที่อยู่ภายใต้เยี่ยนอู้เข้าคุก สอบสวนอย่างเข้มงวด! หากพบว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักเหยี่ยวให้โทษประหารสถานเดียว!”
“ไม่!” เหล่าผู้อาวุโส ผู้ดูแลและศิษย์ที่ติดตามเยี่ยนอู้ต่างตกใจเฮือก
ยอดฝีมือของสำนักประมุขก็เข้าจับกุมตัวไว้อย่างว่องไวทันที ทุกอย่างเป็นไปอย่างง่ายดายเพราะพวกเขาทุกคนอยู่ในวิหารปรุงยา
ผู้อาวุโสรองทำท่าจะพูดแต่ก็หยุดลง ท้ายที่สุดจึงทำได้เพียงถอนหายใจ ในเมื่อตอนนี้เยี่ยนชิงกุมอำนาจปกครองได้มากพอแล้ว แม้แต่หอราชทัณฑ์ก็มิกล้าคัดค้านที่เขาก้าวก่ายสิทธิ์ของตน
ศีรษะที่อาบเลือดของคนสำนักเหยี่ยวช่างมีพลังโจมตีมากนัก! พวกเขาเป็นมือสังหารที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความโหดเหี้ยมทั้งสิ้น แต่กลับตายไปหมดแล้ว
ผ่านไปเพียงครู่เดียวคนในวิหารปรุงยาก็ลดลงไปมาก แสดงให้เห็นว่าเยี่ยนอู้มีอำนาจในสำนักเพียงน้อยนิด น่าเสียดายที่วิชาปรุงยาของเยี่ยนอวี๋วิเศษนัก ความสามารถที่เยี่ยนชิงแสดงให้เห็นก็เก่งกาจ พวกเขาจึงไม่กล้าขัดขืนเลย
“ฟ้าเปลี่ยนแล้ว…” ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าย่อมรู้ว่าอำนาจการปกครองของสำนักชางอู๋ตกอยู่ในมือของเจ้าสำนักอีกครั้งแล้ว
ผู้อาวุโสรองก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ พูดว่า “เยี่ยนชิง ในฐานะที่เจ้าเป็นเจ้าสำนัก เรื่องการรักษาสมดุลในสำนักเจ้าย่อมรู้อยู่แก่ใจ บัดนี้ข้าเองก็ชรามากแล้ว”
“ข้าน้อยเข้าใจดีขอรับ” เยี่ยนชิงขานตอบอย่างหนักแน่น ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงความตั้งใจเดิม
ผู้อาวุโสรองไม่กล่าวมากความอีก เขากลับไปเก็บตัวในหอผู้อาวุโส
ผู้ดูแลและศิษย์คนอื่นๆ ที่อยู่ในวิหารปรุงยาทยอยแยกย้ายกันไปเหลือเพียงประมุขหอสองสามคน
เยี่ยนชิงกลับไม่สนใจพวกเขา เขาจูงมือเยี่ยนอวี๋ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เรากลับบ้านกันเถอะ”
“เอ่อ…” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลรีบพูดขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนัก คืนนี้ข้าไปหาท่านได้หรือไม่”
“ข้าน้อยด้วย!” ประมุขแห่งหอโอสถรีบเสนอตัวร่วมด้วย
ประมุขแห่งหอราชทัณฑ์กลับประสานมือพูดว่า “ที่ผ่านมาข้าน้อยปฏิบัติหน้าที่ตามกฎระเบียบตลอด หากผิดพลาดประการใดได้โปรดท่านเจ้าสำนักอภัยด้วย”
เมื่อกล่าวจบเขาจึงหันหลังเดินจากไปถือว่าเป็นการชี้แจงการปฏิบัติงานก่อนหน้านี้ของหอราชทัณฑ์
“อ้ะ?” เจ้าตัวน้อยไม่พอใจกับการที่จู่ๆ ผู้คนก็หายกันไปหมดเขายังเล่นไม่พอเลย
เยี่ยนชิงกลับเข้าใจผิด พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าสองคนยังมีหน้ามารบกวนวันครอบครัวของข้าอีกรึ”
“…” ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลอยากตอบว่า ไม่มีอะไรต้องเกรงใจเสียหน่อย
ประมุขแห่งหอโอสถกล่าวอย่างมียางอายว่า “พวกข้าสองคนคิดไม่รอบคอบเอง เช่นนั้นข้าและประมุขจ่านจะหาเวลาอื่นไปเยี่ยมเยียน”
“ประมุขแห่งหอโอสถช่วยตรวจสอบให้แน่ชัดเสียก่อนดีกว่าว่ามือสังหารเมื่อครู่นี้กบดานอยู่ในหอโอสถของเจ้าได้อย่างไร” เยี่ยนชิงพูออย่างไม่เป็นมิตรนัก
ประมุขแห่งหอโอสถแสดงสีหน้าลำบากใจทำได้เพียงพยักหน้า ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องนี้ตรวจสอบยาก อีกทั้ง…
เยี่ยนชิงกลับไม่สนใจเขา “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์เราไปกันเถอะ”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดิ้น ต้องการบอกว่าเขาไม่อยากกลับไป ยังอยากเดินเล่นต่อ
ปฏิกิริยาโต้ตอบของเจ้าตัวเล็ก ทำให้เยี่ยนชิงรู้สึกอยากอุ้มเขาเข้ามาในอ้อมอก “ฮ่าๆๆๆ เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่จะชอบท่านปู่คนนี้มากเลยล่ะ”
“ไม่ใช่หรอก” เยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้นไม่ให้เยี่ยนชิงอุ้ม “เสี่ยวเป่ายังอยากเล่นต่อเจ้าค่ะ”
“…” เยี่ยนชิงที่ถูกปฏิเสธลูบจมูกเล็กน้อยแล้วพูดอย่างหน้าด้านๆ ว่า “ข้าไม่สน! อย่างไรเสี่ยวเป่าก็ชอบข้า ลูก…ให้พ่ออุ้มเขาหน่อยเถอะ!”
“ท่านพ่อไหวแน่หรือ” เยี่ยนอวี๋กอดลูกชายสุดที่รักไว้แน่นกว่าเดิม
“พ่อไหว!” เยี่ยนชิงรีบตอบ “เมื่อครั้งเจ้ายังเป็นเด็กพ่อเป็นคนเช็ดปัสสาวะเช็ดอุจจาระให้เจ้าเชียวนะ! ไม่เคยให้ผู้ใดดูแลแทนเลย ไม่เชื่อเจ้าถามพวกเขาดูสิ!”
เยี่ยนชิงที่ภาคภูมิมองไปที่ลูกน้องของตนด้วยความน่าเกรงขาม
“…” เหล่ายอดฝีมือของสำนักประมุขหมดคำพูด พวกเขาอยากจะบอกว่านี่ไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่น่าภาคภูมิใจมากนัก แต่พวกเขาก็ยังคงพยักหน้าอย่างจริงใจ
เยี่ยนอวี๋จึงถามสิ่งมีชีวิตตัวน้อยว่า “เสี่ยวเป่าอยากให้ตาอุ้มหรือไม่”
“อยากแน่นอน! อีกอย่างข้าคือปู่นะตาเตออะไรกันเล่า ลูกน้อยมีพ่อหรืออย่างไรกัน” เยี่ยนชิงกล่าว เขารู้สึกว่าเขาอยากเป็นปู่มากกว่า
“เนะ!” เยี่ยนตัวน้อยเบือนหน้าหนีให้เยี่ยนชิงเห็นเพียงแก้มตุ้ยนุ้ยของเขา
เยี่ยนชิง “?”
“เสี่ยวเป่าไม่ยอมเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี๋จึงอุ้มเจ้าตัวน้อยเดินนำออกจากหอประมุขไม่สนใจเยี่ยนชิงที่อ้ำอึ้งอยู่ตรงนั้น
ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลอยากหัวเราะนัก แต่เขาก็พูดเตือนขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนัก ท่านไปตรวจสอบก่อนดีหรือไม่ว่าหลินเมี่ยวตันของหอเจ้าสำนักมีป้ายอาญาสิทธิ์ของท่านได้อย่างไรกัน”
“หมายความว่าอะไร” เยี่ยนชิงขมวดคิ้วเป็นปม
ประมุขแห่งหอสัตว์บรรพกาลและประมุขแห่งหอโอสถเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เยี่ยนชิงจึงได้อดกลั้นความต้องการเดินตามลูกสาวของตนไปไว้และตรงปรี่ไปหาถงเหล่าทันที
…
ในขณะเดียวกัน เยี่ยนซูซูน้องสาวของเยี่ยนซาซาศิษย์หญิงสำนักฝ่ายนอกเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่ได้เข้าร่วมการประณามเยี่ยนจื่ออวี๋ นางเพิ่งได้รับกระดาษพร้อมด้วยข้อความสั้นๆ ว่า ‘นางปรุงยาสำเร็จแล้ว’
“เป็นไปได้อย่างไร” เยี่ยนซูซูตะลึงงัน แต่เดิมนางคิดว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามนางจะสามารถยุติความโชคดีของเยี่ยนจื่ออวี๋ได้ เพราะความสามารถการล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าของนาง
ทว่ายังคงทำไม่ได้อย่างนั้นหรือ
“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร หญ้าสมุนไพรเทียนหลิงตายหมดแล้ว แม้นางจะเก่งกาจเพียงใดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จอยู่ดี” เยี่ยนซูซูไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ข้าผู้ได้รับโอกาสเกิดใหม่ควรเป็นราชินีแห่งโชคลาภ เพราะเป็นสตรีผู้ถูกเลือกมิใช่หรือ” เยี่ยนซูซูพึมพำ นางตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด
เยี่ยนซูซูตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสามเดือนก่อน นางเกิดใหม่หลังจากตายไปในชาติที่แล้วหรือนางอาจจะมีความทรงจำของชาติที่แล้วอยู่ เดิมทีนางเองก็ไม่เชื่อ แต่สามเดือนที่ผ่านมานางพบว่านอกจากความทรงจำเกี่ยวกับเยี่ยนจื่ออวี๋แล้วความทรงจำอื่นก็ถูกต้องทั้งหมด!
แต่แล้ว…