เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 172 “ภรรยา” ดักรอหน้าประตูแล้ว ตอนที่ 173 วิชาหลบหนีขั้นเทพของเสี่ยวเป่า

ตอนที่ 172 “ภรรยา” ดักรอหน้าประตูแล้ว!

ผังอี้ใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะเรียกสติของแขกทรงเกียรติมากมายที่หลุดลอยไปกลับคืนมา และฝืนดำเนินการซื้อขายต่อไปได้

“ช่างงดงามนัก! ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนทั้งงดงามและอายุน้อยเช่นนี้ ช่างเกินความคาดหมายของข้าจริงๆ! สวรรค์ นั่นมันนางสวรรค์ชัดๆ ข้าไม่เคยพบเจอสตรีใดงดงามเช่นนี้มาก่อนเลย แม่เจ้า…”

“ใจเย็นๆ เรารู้กันตั้งแต่แรกแล้วมิใช่หรือว่าปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนอายุเพียงสิบแปด แต่อย่างไรปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนก็งดงามมากจริงๆ นั่นแหละ โอ้!” ผู้คนมากมายที่มิอาจสงบสติอารมณ์ได้ต่างก็ไม่มีกะจิตกะใจสนใจการซื้อขายแล้ว

ผังอี้ “…”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเต็งของเขาจะถูก ‘ย่ำยี’ เช่นนี้

โชคดีที่เยี่ยนอวี๋จากไปพร้อมจวินฮวนอย่างรวดเร็ว และผังอี้เองก็สับเปลี่ยนลำดับสิ่งของซื้อขายทันที เขานำสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งขึ้นมาก่อน ในห้องซื้อขายจึงค่อยๆ กลับคืนสู่สภาวะปกติ

…

เมื่อจวินฮวนพาเยี่ยนอวี๋มาถึงเรือนพักผ่อนในหอ เขาก็ประสานมือกล่าวว่า “ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนโปรดรอสักครู่ ข้าน้อยจะไปเชิญท่านอาจารย์มา ท่านเป็นหัวหน้าผู้ดูแลหอจวินเป่า”

“อืม” เยี่ยนอวี๋พยักหน้า

จวินฮวนเชิญจวินอั้นหยวนมาทันที ฝ่ายหลังแทบจะทะยานมาหา ทำให้เยี่ยนอวี๋ชายตามองเล็กน้อย เพราะแต่เดิมนางคิดว่าหัวหน้าผู้ดูแลหอจวินเป่าควรจะเป็นผู้หนักแน่นมั่นคงกว่านี้

จวินอั้นหยวนไม่สนใจภาพลักษณ์แล้ว พูดตามตรงเขาจะกลายเป็นบ้าเพราะบุคคลท่านนั้นอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อได้เจอเยี่ยนอวี๋ตัวเป็นๆ เขาจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก “ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยน”

“นั่ง” เยี่ยนอวี๋มิได้ลุกขึ้น นางยังเชิญจวินอั้นหยวนนั่งลงอย่างสงบนิ่ง ราวกับนางเป็นเจ้าของที่นี่ ไม่ใช่แขกที่ถูกเชิญมา

จวินอั้นหยวน “…”

เขารู้สึกเหมือนหนีเสือปะจระเข้อย่างไรอย่างนั้น!

และคำถามราบเรียบของเยี่ยนอวี๋ก็พิสูจน์ได้ว่าสัญชาติญาณของเขาถูกต้องแล้ว

“จวินฮวนบอกว่าหอจวินเป่ายังมีพืชตะไคร่น้ำอีกไม่น้อย ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้าได้มาจากที่ใด เท่าที่ข้าทราบ แวดล้อมที่เอื้อต่อการเจริญเติบโตของพืชตะไคร่น้ำนั้นไม่ดำรงอยู่ในโลกแล้ว แต่พืชตะไคร่น้ำที่ท่านให้มาสดใหม่มาก”

เยี่ยนอวี๋พูดน้อย แต่ทุกคำของนางก็จี้ถูกจุดจวินอั้นหยวน โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ยิ่งทำให้จวินอั้นหยวนตะลึง เขามิกล้าดูถูกแม่นางงดงามอายุน้อยท่านนี้เลย

“ไม่ทราบว่าท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นพืชตะไคร่น้ำที่สดใหม่” จวินอั้นหยวนถามพลางครุ่นคิด หอจวินเป่าของเขาใช้เวลาศึกษาอยู่นานกว่าจะมั่นใจได้ว่าเป็นพืชตะไคร่น้ำที่สดใหม่ ทว่าแม่นางน้อยท่านนี้เพิ่งได้รับไปก็รู้เสียแล้ว…

“ข้าเคยใช้” เยี่ยนอวี๋ตอบอย่างสงบนิ่ง

ครานี้ทำให้หัวใจของจวินอั้นหยวนกระตุกอีกครั้ง และทำให้เขาเลิกดูถูกนางอย่างสิ้นเชิง เขาตอบเยี่ยนอวี๋ด้วยท่าทีเคารพทันทีว่า “เช่นนั้นพืชตะไคร่น้ำเหล่านี้ของหอจวินเป่าคงเจอเจ้าของที่ถูกต้องของมันแล้ว”

เมื่อพูดขนาดนี้แล้ว จวินอั้นหยวนก็กล่าวต่อไปอย่างเปิดเผยว่า “ข้าขอพูดตามตรง พืชตะไคร่น้ำเหล่านี้ หอจวินเป่าของข้าได้มาจากใต้แม่น้ำหมิงเย่ว์”

“แผ่นดินเคลื่อนเมื่อหนึ่งเดือนก่อนทำให้พืชตะไคร่น้ำเหล่านี้งอกขึ้นใต้น้ำหรือ” คำถามที่ถูกถามด้วยน้ำเสียงจังหวะไม่ช้าไม่เร็วของเยี่ยนอวี๋ทำให้จวินอั้นหยวนใจเต้นตุ๊บๆ

แม่เจ้า!

นี่มัน… ปีศาจมีมากในสมัยโบราณ แต่ยุคนี้มีมากเป็นพิเศษจริงๆ!

ก่อนหน้านี้ก็ต้าซือมิ่ง ตอนนี้ก็มีปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนโผล่มาอีก

จวินอั้นหยวนพยายามสงบสติอารมณ์ลงแล้วก็พูดด้วยอาการหอบเล็กน้อย “ใช่แล้ว พืชตะไคร่น้ำเหล่านี้เป็นสมบัติที่มาพร้อมกับแผ่นดินเคลื่อนตัวเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว”

“อาจจะไม่ใช่สมบัติเสมอไป” เยี่ยนอวี๋กลับพูดพลางขมวดคิ้ว “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าถอนกำลังคนออกจากใต้แม่น้ำเย่ว์หมิงแล้ว ข้าแนะนำว่าในระหว่างที่ภัยอันตรายยังไม่สามารถแก้ไขได้ คนของเจ้าอย่าลงไปอีก มิเช่นนั้นจะมีแต่ไปไม่มีกลับ”

“เป็นเช่นนั้นหรือ” จวินอั้นหยวนกล่าวด้วยอารมณ์แปรปรวนเล็กน้อย “เช่นนั้นขอถามท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยน ท่านรู้หรือไม่ว่าใต้น้ำหมิงเย่ว์มีปัญหาอะไร”

“ไม่แน่ใจ ข้าต้องลงไปดูเองจึงจะสรุปได้” แม้เยี่ยนอวี๋มีคำตอบในใจแล้ว แต่หากยังไม่ได้เห็นกับตาตนเอง ทุกอย่างย่อมมีโอกาสเปลี่ยนแปลง

ทว่า… เยี่ยนอวี๋ที่มีไหวพริบหลักแหลมพลันถามขึ้นกะทันหันว่า “ต้าซือมิ่งเป็นคนบอกให้พวกเจ้าถอนกำลังหรือ”

“ใช่แล้ว!” จวินอั้นหยวนที่ไม่รู้ตัวว่าถูกหลอกถามก็ตอบไปทันที

“พาข้าไปหาเขา” เยี่ยนอวี๋พูด

ตอนที่ 173 วิชาหลบหนีขั้นเทพของเสี่ยวเป่า…

จวินอั้นหยวนไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ได้ขอรับ เชิญท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนตามข้าน้อยไป”

เยี่ยนอวี๋เม้มปากเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะว่าปฏิกิริยาของจวินอั้นหยวนทำให้นางรู้ว่า บัดนี้ต้าซือมิ่งคนนั้นอยู่ในหอจวินเป่า! เช่นนั้น…

“เชิญ” เยี่ยนอวี๋ลุกขึ้นยืนอย่างใจกล้า นางอยากจะรู้เหลือเกินว่าต้าซือมิ่งคนนั้นจะหนีอีกหรือไม่! หรืออันที่จริงแล้วเขากำลังรอนางไปหาอยู่

“เชิญขอรับ” จวินอั้นหยวนที่ถูกลูกพี่เยี่ยนหลอกถามจนกลายเป็น ‘คนใสซื่อไร้สมอง’ ในตอนนี้ไม่รู้เลยว่า ลูกพี่ตรงหน้าท่านนี้ของเขาไม่ถูกกับต้าซือมิ่งท่านนั้น

จวินอั้นหยวนไม่คิดแม้กระทั่งว่าต้องไปถามต้าซือมิ่งก่อน เขาก็พาลูกพี่เยี่ยนไปหาเสียแล้ว เพราะว่ามีสัญญาณอันแรงกล้าส่งออกมาจากเยี่ยนอวี๋ ทำให้เขารู้สึกว่านางและต้าซือมิ่งมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งต่อกัน

ทว่าเยี่ยนอวี๋ไม่รู้ว่าในขณะที่นางหลอกถามจวินอั้นหยวน ต้าซือมิ่งราชสำนักที่นาง ‘คิดถึง’ ก็กำลังหยอกเล่นกับเด็กน้อยของนางอยู่

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่คลานไปมาทั่วห้อง เขาก็พบว่าพ่อคนงามประเดี๋ยวอยู่ในท้อง อีกประเดี๋ยวอยู่ในข้าวต้มปลาที่กำลังเดือด ประเดี๋ยวก็ไปอยู่ข้างหลังเสา…

“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่หาคนมาครึ่งค่อนวันแล้วยังคงหาไม่เจอก็ส่งเสียงร้องอย่างโมโหและเศร้าเล็กน้อย เนื่องจากท่านพ่อคนงามของเขาไม่ยอมปรากฏตัวเสียที เมื่อเยี่ยนเสี่ยวเป่าคิดได้ว่าท่านพ่อรูปงามของเขาอาจจะไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาจึงครุ่นคิดพลางจับหน้าตนเอง “อ้ะเนะเนะ?”

“พ่อคุณทูนหัว! ยอมหยุดเสียทีสินะ” อินหลิวเฟิงเหนื่อยจนล้มตัวลงนอนข้างๆ เด็กน้อยแล้ว เขากังวลว่าเจ้าตัวน้อยจะชนนู่นชนนี่เข้า จึงวิ่งไล่จับเด็กน้อยตลอดเวลา

ทว่าเมื่อเยี่ยนเสี่ยวเป่าได้ยินเสียงนี้ เขากลับถลึงตาใส่อินหลิวเฟิง!

อินหลิวเฟิง “???”

เขาก็แค่อยู่เป็นเพื่อนเล่น เขาเหนื่อยเหลือเกิน…

เยี่ยนจื่อเสาที่เห็นและเข้าใจความลำบากของอินหลิวเฟิงก็เข้ามาคลายสถานการณ์ เขาพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเป่า มาล้างมือหน่อยนะ เดี๋ยวก็จะได้กินข้าวต้มปลาแล้ว”

“อ้ะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากระพริบตา ราวกับไม่คิดว่าข้าวต้มปลาจะเสร็จเร็วเช่นนี้

เยี่ยนจื่อเสาก็ยื่นมือออกไปทำท่าจะอุ้มหลานชายน้อยผู้น่ารักขึ้นมาเพื่อพาไปล้างมือและทานข้าว

แต่แล้ว…

ฟิ้ว!

เยี่ยนเสี่ยวเป่าพลันหายตัวไป! หายตัวไปจากที่เดิม…!

ทุกคนในห้องชะงักงัน! เพราะว่าเยี่ยนเสี่ยวเป่าหายสาบสูญไปจริงๆ! เม่ยเอ๋อร์ถึงกับไม่สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายของคุณชายน้อยในห้องพักแห่งนี้ได้อีก

“จิ๊ด?!” ลูกหนูตัวน้อยก็ตกตะลึงเช่นกัน!

“เสี่ยวเป่าล่ะ?” สีหน้าเยี่ยนจื่อเสาค่อยๆ ซีดลง

อินหลิวเฟิงจะร้องไห้อยู่แล้ว “ข้าไม่รู้”

“รีบไปหา!” เม่ยเอ๋อร์ถึงกับโยนข้าวต้มปลาถ้วยหนึ่งทิ้งเข้าไปในกองไฟแล้ว

…

ในขณะเดียวกัน ต้าซือมิ่งราชสำนักที่อยู่ในห้องพักขนาดใหญ่ชั้นล่าง เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกพรวด ทำเอาอินสวินอี้ที่อยู่ตรงข้ามเขาสะดุ้งโหยง

โชคดีที่การตัดขาดการเชื่อมต่อนี้เกิดขึ้นเพียงครู่หนึ่ง ต้าซือมิ่งสัมผัสกลิ่นอายเจ้าตัวน้อยได้อีกครั้งอย่างรวดเร็ว และยังอยู่ใกล้กับเขาด้วย?

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ปรากฏตัวพร้อมเสียงร่วงหล่นดัง ตุบ ที่นอกห้องซื้อขายชั้นหนึ่งก็กะพริบดวงตากลมโตสีดำราวหินอัคนีของเขาอย่างงงงวย เห็นได้ชัดว่าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่ใช้ ‘ทักษะ’ บางอย่างเข้า เขายังไม่รู้ว่าตนเองได้ทำเรื่องชวนสะเทือนฟ้าดิน ภูตผีร้องไห้เพียงใด เม่ยเอ๋อร์และคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างบนก็คงตกใจจนคลุ้มคลั่งไปแล้ว! (ไม่ใช่ครั้งแรก…)

“อ้ะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สับสนอยู่ครู่หนึ่ง เขานั่งตัวโอนเอนไปมาอยู่ที่เดิมด้วยความงงงัน เขาเพิ่งจะสี่เดือน ยังไม่สามารถนั่งได้อย่างมั่นคง แต่นี่ก็ถือว่าเก่งกว่าทารกรุ่นเดียวกันแล้ว

“เจ้าก้อนมอมแมมนี่…” เมื่อต้าซือมิ่งราชสำนักรู้ว่าเยี่ยนเสี่ยวเป่าอยู่ที่ใดแล้ว เขาก็พึมพำกับตนเองทำท่าจะเดินออกจากประตูหลังของห้องพักเพื่อไปหาเจ้าก้อนน้อยแล้ว

ทว่าครั้นเขาหันหลังไป ประตูหน้าของห้องพักก็มีเสียงเคาะดังขึ้น ตามด้วยเสียงของจวินอั้นหยวน “ต้าซือมิ่ง ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนมาแล้วขอรับ”

“?” ต้าซือมิ่งชะงักอยู่นาน ไม่ได้เป็นเพราะเขาไม่รู้ว่าปราชญ์มหาสำนักคือใคร แต่เขาสัมผัสได้แล้วว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกประตูคือมารดาของเจ้าก้อนมอมแมม

ทว่านางมาโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว เนื่องจากเมื่อครู่นี้เขามัวแต่จับสัมผัสเจ้าก้อนมอมแมมตัวนั้น จนไม่ทันสังเกตว่ามารดาของเจ้าก้อนมอมแมมเองก็ ‘มา’ ด้วยเช่นกัน และนางยังมายืนอยู่หน้าประตูแล้ว