เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 90 คำสั่งของเบื้องบน
บทที่ 90 คำสั่งของเบื้องบน
“เดี๋ยวก่อน นายยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเจ้าเวรกรรมกับ X ทำไมถึงมาร่วมมือกันได้”
ผู้เล่นคนหนึ่งโพล่งคำถามขึ้นมา
“ใช่ พวกเขาร่วมมือกันได้ยังไง พวกเขารู้จักกันมาก่อนเหรอ?”
“ปกติฉันไม่เคยเห็นเขาอยู่ด้วยกันมาก่อนเลย ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าเขาสองคนอาจจะรู้จักกันจริง ๆ น่ะสิ ทุกคนรู้ว่าเจ้าเวรกรรมก็คือซูเย่ แต่ฉันอยากรู้มากว่าใครคือ X ??”
ในบอร์ดสนทนามีผู้คนมากมายที่เอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น และข่าวที่ว่าผู้เล่นระดับเทพทั้งสองคนรู้จักกันเป็นการส่วนตัวมันก็น่าตื่นตกใจมากจริง ๆ ทว่าไม่ว่าพวกเขาจะถามยังไง หรือจะอยากรู้อยากเห็นเพียงใด… ก็ไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้!
ในตอนนี้มันจึงยังคงเป็นปริศนาต่อไป
……
ซูเย่มุ่งหน้าไปยังห้องฝึกซ้อม
“เรื่องอื่นช่างมัน ตอนนี้นายต้องบอกฉันก่อน ว่านายทำให้สองบัญชีของเจ้าเวรกรรมและ X ออนไลน์ในเวลาเดียวกันได้ยังไง?”
เมื่อเห็นซูเย่มาถึง หวังห่าวจ้องไปที่ซูเย่และยิงคำถามใส่ทันที
“ความลับครับ”
ซูเย่พูดตอบพร้อมรอยยิ้มทะเล้นเล็กน้อย
ความลับพ่อง!
หวังห่าวแทบจะอดไม่ได้ที่จะลงไม้ลงมือ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเอาชนะซูเย่ไม่ได้ คราวนี้เขาคงจะบังคับให้ซูเย่สารภาพโดยการลงมือจริง ๆ คนหนึ่งคน แต่ออนไลน์พร้อมกันสองบัญชี มันเป็นไปไม่ได้!
หวังห่าวสูดหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือก จ้องเข้าไปในดวงตาของซูเย่ “ฉันจะไม่ถามคำถามอื่นอีก ฉันขอถามแค่คำถามเดียว นายคือ X หรือเปล่า”
“ครับ”
ซูเย่พยักหน้า
“นายเป็นเจ้าเวรกรรมด้วยงั้นเหรอ?”
ซูเย่พยักหน้าอีกครั้ง
“เมื่อคืนนายไม่ได้มอบหมวกของ X ให้คนอื่น?”
“ไม่”
“แล้วทำไมนายออนไลน์พร้อมกันได้ เมื่อคืนนี้”
ความอดทนของหวังห่าวขาดผึ่ง
“ความลับ”
ซูเย่ตอบ
หวังห่าว “…”
เขากำหมัดแน่นและเกือบจะซัดหมัดไปสตันหนาซูแย่สักหมัด
โชคดีที่เขาไม่ได้รายงานว่าซูเย่ก็คือ X ไม่งั้น โทรศัพท์ของเขาคงแผดเสียงดังทั้งคืนแน่ และเบื้องบนคงต้องการรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้ทำได้ยังไง
“ผมพบที่ซ่อนของพวกมันแล้ว”
ซูเย่เปลี่ยนเรื่องพูดทันที
ที่ซ่อนแล้วไงเล่า! ฉันอยากรู้เรื่องเจ้าเวรกรรมกับ X มากกว่า!!!
หวังห่าวจ้องไปที่ซูเย่
“พิกัดละ”
“เดี๋ยวผมส่งให้”
ซูเย่กดบนนาฬิกามัลติฟังก์ชันบนข้อมือของเขา และส่งพิกัดตำแหน่งที่ได้รับในอีเมลจากระบบของเกมไปยังหวังห่าวทันที
จากนั้นเขาก็เอ่ยเสริม “ในเกมมีหกเขต เราอยู่ในเขตตะวันออก แม้ว่าเราจะจัดการมอนสเตอร์ในเขตตะวันออก แต่ผมก็พบว่ายังมีมนุษย์กิ้งก่าในอีกห้าเขตที่เหลือด้วย”
“หืม?”
หวังห่าวเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นายเห็นมันแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
ซูเย่พยักหน้ายืนยัน “ถ้าไม่เห็นแล้วผมจะส่งพิกัดให้คุณได้ไง”
“บอกรายละเอียดมาสิ”
หวังห่าวกล่าวอย่างจริงจังในทันที
สถานการณ์เหล่านี้ล้วนเกี่ยวข้องกับปัญหากองทัพมอนสเตอร์ในดินแดนภูผามหานที ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรสะเพร่า
“ผมกดอัดวิดีโอไว้ คุณสามารถดึงมันออกมาจากระบบได้”
ซูเย่กล่าว
“อืม”
หวังห่าวคิดไม่ถึงว่าซูเย่จะเปิดฟังก์ชันการบันทึกวิดีโอในเกมเอาไว้ด้วย… เจ้าหมอนี่ เรื่องหาเงินนี่ฉลาดเสียจริง!
ตอนนี้มีวิดีโอแล้ว ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นมาก ขอแค่วิดีโอถูกดึงออกมา ก็จะเห็นได้ชัดเจนว่าซูเย่เห็นอะไรในพื้นที่ระดับ 40-50
“ดีมาก”
หวังห่าวพยักหน้าพร้อมกับกล่าวขึ้น “ฉันจะรายงานข้อมูลที่นายให้มาทันที นายกลับไปรอข่าวก่อน”
“โอเคครับ อย่าลืมรางวัลล่ะ”
ซูเย่กล่าว
“ไม่ลืมหรอกน่า!!!”
หวังห่าวเอ่ยเสียงขุ่น
หลังจากที่ซูเย่จากไป หวังห่าวก็รายงานข้อมูลทั้งหมดที่ซูเย่บอกเขาทันที จากนั้นจึงทำเรื่องขอตรวจดูวิดีโอในบัญชีเกมของซูเย่
……
อีกด้านหนึ่ง การสนทนาบนบอร์ดยังไม่หยุดลง
“เขตตะวันออกมีเทพเจ้าเวรกรรมและเทพ X แล้วเขตอื่น ๆ จะให้ทำยังไงละ”
“จบแล้ว ตัดสินจากสถานการณ์ปัจจุบัน ภายใต้การนำของท่านเทพคนในเขตตะวันออกคงจะเลเวล 50 กันหมดในเวลาไม่นาน ส่วนพวกเราก็คงถูกฆ่าตั้งแต่เข้าเกมเหมือนเดิม แล้วก็จะไม่สามารถอัปเลเวลได้”
“ใครช่วยเราได้บ้าง”
“เทพเจ้าเวรรกรรม มาที่เขตของเราหน่อยได้ไหม”
“แม้ว่าจะแบ่งออกเป็นหกเขตหลัก ๆ แต่ระบบควรมีวิธีการสลับเขตในเกม หากต้องการเปลี่ยนเขต ตราบใดที่คุณสามารถหา NPC ตัวที่ช่วยเราย้ายเขตได้ก็น่าจะสลับได้”
“ฉันจำได้ว่ามีการพูดถึงการย้ายเขตในการประกาศเกมวันที่เปิดแผนที่ระดับ 40 ขึ้นไป งั้นเราไปเขตตะวันออกได้หรือเปล่า ถึงมันจะน่าอายที่ทิ้งบ้านเกิดก็เถอะ”
……
สามชั่วโมงต่อมา โทรศัพท์มือถือของซูเย่ส่งเสียงแจ้งเตือนสายโทรเข้า
“ครับ”
ซูเย่กดรับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นสายของหวังห่าว
“นายอยู่ที่ไหน ฉันอยู่ที่สนามกีฬามหาวิทยาลัยของนาย”
เสียงของหวังห่าวดังมาจากปลายสาย
“เดี๋ยวผมเดินไปหาครับ”
ซูเย่พยักหน้ารับรู้ จากนั้นเดินตรงไปที่สนามกีฬาทันที
ที่สนามกีฬา ซูเย่ได้พบกับร่างอันคุ้นเคยของหวังห่าว
“เป็นไงบ้างครับ?”
ซูเย่เอ่ยถามขึ้นทันที
“หลังจากส่งข่าวขึ้นไป เบื้องบนก็ไปจัดการทันที”
หวังห่าวเอ่ยตอบ “ตามพิกัดที่นายให้ไว้ พวกเขาเจอมนุษย์กิ้งก่าหกตน แต่พวกมันหนีไปด้วยค่ายกลชนิดหนึ่งที่แปลกมาก พวกเขาค้นหาอยู่นานแต่ก็ไม่พบข้อมูลที่เป็นประโยชน์”
“ค่ายกลที่สามารถทำให้หายตัวไปได้”
ซูเย่ขมวดคิ้วโดยพลัน ตอนนั้นเขาสำรวจแค่รังของพวกมนุษย์กิ้งก่าเท่านั้น แต่ไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกมันโดยตรง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าพวกมันมีกลยุทธ์แบบนี้ซ่อนอยู่ด้วย
“ถูกต้อง”
หวังห่าวพยักหน้ายืนยัน “เบื้องบนต้องการให้นายหาทางจัดการค่ายกลนั่น เพราะก่อนหน้านี้นายเคยส่งค่ายกลรวบรวมปราณมาให้ ดังนั้นนายน่าจะพอเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง”
“ใน Fantasy Dream หรือดินแดนภูผามหานทีครับ?”
ซูเย่เอ่ยถามทันที
“แน่นอนว่าต้องใน Fantasy Dream”
หวังห่าวกล่าวเสริม “ถ้าส่งนายไปดินแดนภูผามหานทีก็เท่ากับส่งไปตายน่ะสิ”
“ใน Fantasy Dream ก็ดีแล้วครับ”
ซูเย่พยักหน้า “แต่ผมคิดว่าโอกาสแบบนี้คงจะหายาก แม้ว่าจะสามารถมีชัยชนะเหมือนเมื่อคืนนี้ได้อีก แต่หลังจากเข้าสู่พื้นที่ระดับ 40-50 ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้พวกมันใช้ค่ายกลที่ว่า เพราะผมเอาชนะพวกมันไม่ได้ เว้นแต่…”
“เว้นแต่พวกมันจะจนมุม”
หวังห่าวตอบพร้อมรอยยิ้ม “นั่นคือสิ่งที่เบื้องบนต้องการ”
“ฉันหวังว่านายจะสามารถกำจัดกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมดได้ในครั้งเดียว และเคลียร์พื้นที่การผจญภัยระดับ 40-50 ทั้งหมดด้วย และดูว่าพื้นที่ระดับ 40-50 เป็นยังไงกันแน่!”
“เบื้องบนนี่ก็สั่งได้สั่งดีนะครับ”
ซูเย่ยิ้มอย่างขมขื่น
“มันคือสิ่งที่จำเป็น”
หวังห่าวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ว่ากันว่ายอดฝีมือหลายคนที่ถูกส่งไปยังบริเวณแกนกลางของพื้นที่ระดับสี่ หลังจากถึงที่หมายแล้ว จะมีอาการเหมือนเลือดเดือดพล่าน”
“โอ้?”
ซูเย่รู้สึกประหลาดใจ ผู้ที่สามารถเรียกว่ายอดฝีมือได้คงมีความสามารถไม่ธรรมดา แต่หลังจากไปถึงแกนกลางพื้นที่ระดับสี่แล้ว พวกเขาต่างมีอาการเหมือนเลือดในกายเดือดพล่าน?
งั้นก็น่าสนใจแล้วสิ
ทุกคนที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นผยอดฝีมือจะต้องมีความสามารถแข็งแกร่งและแข็งแรงมาก โดยทั่วไปแล้ว ไม่มีอะไรสามารถส่งผลกระทบต่อพวกเขาได้
“เบื้องบนสงสัยว่าอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่ในพื้นที่ระดับสี่”
หวังห่าวกล่าวเสริม “ความลับนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับการเกิดของกองทัพมอนสเตอร์ มันคงไม่ใช่แค่ผงยาเท่านั้น”
“ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะครับ”
ซูเย่ขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยตอบ “แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะเอาชนะกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์”
“อย่ากังวลไป นอกจากนายแล้ว คราวนี้ทั้งหกเขตจะส่งลูกรักสวรรค์เข้าเกมเพื่อไปช่วยนาย แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะยังไม่ถึงขั้นสี่ แต่ความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์ในเกมมีเพียง 70% จากของจริง ดังนั้นพวกเขาคงจะสามารถช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อย”
หวังห่าวกล่าวอธิบายทันที
“พวกคุณคิดมารอบคอบดีจังเลยนะครับ…”
ซูเย่ส่ายหัว
เราจะรู้ว่าความยากลำบากคืออะไรเมื่อเราประสบกับมันด้วยตัวเอง
ถ้าไม่ใช่เพราะมันเป็นเรื่องที่ยากลำบากจริง ๆ กองทัพมอนสเตอร์ในดินแดนภูผามหานทีคงไม่ใช่ปัญหาเรื้อรังมานานปีขนาดนี้
“ฉันเห็นใบบอร์ดสนทนาแล้ว ทุกคนอยากให้นายช่วย ลองคิดดูนะ มีรางวัล 10 ล้าน!”
หวังห่าวมองดูซูเย่ผู้หลงไหลในเงินตราที่อยู่เบื้องหน้าเขาอย่างสนุกสนาน จากนั้นก็จึงหยิบถุงผ้าออกมายื่นให้ชายหนุ่ม
“นี่คือรางวัลของนาย หยกปราณ 25 ชิ้นที่เหลือ และรางวัลอีกห้าแสนหยวนจะถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารของนาย”
ซูเย่รับมันมา เมื่อเช็คดูและรวมกับของครั้งที่แล้วอีก 25 ก้อน หยกปราณ 50 ก้อนกับเงินหนึ่งล้านก็นับได้ว่าถึงมือเรียบร้อย!
หากหยกปราณห้าสิบก้อนถูกดูดซับอย่างสมบูรณ์ เขาสามารถทะลวงไปยังขั้นสามระดับสี่ได้แน่นอน
ถ้ามีตัวเขาสองคนรับมือกับมนุษย์กิ้งก่า ก็น่าจะมีความหวังมากกว่าเดิม
“เพื่อสิบล้าน ผมจะพยายาม”
ซูเย่พูดพร้อมกับถอนหายใจ
“ฉันไม่ได้ดูนายผิดไปจริง ๆ”
หวังห่าวยิ้มร่า
หลังจากที่หวังห่าวจากไป ซูเย่ก็เดินออกจากมหาวิทยาลัย เดินผ่านป่าที่อยู่ใกล้กับจัตุรัส เข้าสู่ป่าลึกนอกเขตมหาวิทยาลัย
เขาหยิบหยกปราณ 50 ก้อนออกมาวางลงและเริ่มนั่งสมาธิเพื่อเริ่มดูดซับพลังปราณเข้าสู่ร่างกาย
ไม่นานพลังปราณทั้งหมดจากหยกปราณ 50 ชิ้นก็ถูกดูดซับจนหมด
ตอนนี้ระดับขั้นของเขาเลื่อนขึ้นอีกระดับ คือขั้นสามระดับสี่
เมื่อตื่นขึ้นจากการฝึก ก็ถอนหายใจยาวหนึ่งเฮือก แล้วเดินกลับไปยังมหาวิทยาลัย ขณะก้าวเท้า ชายหนุ่มก็กำลังคิดไปด้วยว่าจะรับมือกับกองทัพมอนสเตอร์อย่างไรดี
หากต้องการกำจัดพวกมันทั้งหมด …สนามรบจะต้องไม่อยู่ในเขตตะวันออกหรือในพื้นที่อื่น ๆ อีก 5 เขต สถานที่แห่งเดียวที่เหมาะสมอยู่ในพื้นที่ระดับ 40-50 เท่านั้น!
เพราะที่นั่นคือจุดเริ่มต้นของกองทัพมอนสเตอร์
แล้วอีกอย่างคือไม่สามารถแบ่งทำสงครามทีละเขต… มีเพียงทำด้วยกันเท่านั้น
……
บนบอร์ดสนทนา เมื่อเริ่มมีโพสต์ที่ขอให้เจ้าเวรกรรมไปยังเขตต่าง ๆ เพื่อช่วยนำทัพผู้เล่นต่อกรกับพวกมอนสเตอร์ ผู้เล่นแต่ละคนก็พากันส่งโพสต์ขอความช่วยเหลือไม่หยุด
เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้เล่นในเขตตะวันออกก็เริ่มแซะทันที
“ตอนแรกพวกนายไม่เห็นด้วยกับเทพเจ้าเวรรกรรมไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นสิ ตอนเราขอให้เทพเจ้าเวรกรรมนำเราต่อสู้กับกองทัพมอนสเตอร์ แล้วเป็นใครกันที่บอกว่าเขาทำไม่ได้ และเราไม่สามารถเอาชนะได้”
“หน้าแหกไปเลยล่ะสิ”
“ตอนนี้มาขอร้องอ้อนวอนแล้วเหรอ?”
“แน่จริงก็สู้เองดิวะ! อีกอย่างนี่คือท่าทีของคนที่มาขอความช่วยเหลืองั้นเหรอ ถ้ามีความจริงใจอยู่บ้างทำไมไม่มาขอให้ถึงที่”
“นั่นสิ หรือจะให้เทพเจ้าเวรกรรมแยกร่างหกร่างไปช่วยพวกนายรึไง?”
ภายใต้การสนทนาอันดุเดือด ผู้เล่นในเขตต่าง ๆ พลันมีความคิดโลดแล่น
ใช่แล้ว! ทำไมไม่ไปที่เขตตะวันตก และให้เจ้าเวรกรรมนำกองทัพผู้เล่นทุกคนเข้าโจมตีด้วยกัน?
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ผู้คนในพื้นที่เขตอื่น ๆ ต่างจัดตั้งกลุ่มขึ้น และทุกคนก็ตอบรับอย่างกระตือรือร้นกันเสียด้วย!