เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 5 ซูเย่ชนะ!
บทที่ 5 ซูเย่ชนะ!
“ดาบพลังปราณ?”
เกาหรงกวงจ้องไปที่สนามประลองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง คนอื่นไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่เขารู้ดี!
เรื่องพื้นฐานที่สุดของดาบพลังปราณคือการควบพลังปราณให้ออกมาและประกอบกับความสามารถในการควบคุมมันได้อย่างดีเยี่ยม พลังปราณที่ปล่อยออกมานั้นจึงจะสามารถเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ของดาบได้
แต่การที่จะปล่อยพลังปราณออกมาอย่างน้อยต้องอยู่ในขั้นสี่ขึ้นไปจึงจะทำได้!
แม้แต่จินซานไห่ที่อยู่ขั้นสี่ระดับห้า ยังสามารถปล่อยพลังออกมาพร้อมกับอาวุธจริง ๆ ได้เท่านั้น
แต่ซูเย่… ที่เพิ่งเลื่อนขั้นสามระดับห้า ไม่เพียงแต่สามารถปลดปล่อยพลังปราณออกมาได้ แต่ยังแปลงเป็นดาบพลังปราณได้อีกด้วย?
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!
จินเฉินพลันหยุดเสียงหัวเราะของเขาในเวลานี้
ซูเย่ยังไม่ตาย?
กลางสนามประลอง
จินซานไห่มองซูเย่อย่างตกตะลึง ดาบพลังปราณ… เด็กคนนี้เพิ่งจะขั้นสามระดับห้า ก็สามารถใช้พลังปราณแทนดาบได้งั้นเหรอ?
“นี่คือสิ่งที่เธอใช้พึ่งพาเพื่อให้ได้อันดับหนึ่งมางั้นเหรอ?”
ใบหน้าที่ตกตะลึงของจินซานไห่ค่อย ๆ มืดมนลง ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ซูเย่ เช่นเดียวกับกริชที่ถือไว้ซึ่งเปล่งแสงจ้าเสียดแทงนัยน์ตา
ชั้นของพลังปราณเยือกเย็นแผ่ออกมาชั้นแล้วชั้นเล่าอย่างต่อเนื่องบนตัวด้ามของกริช
เขากำลังสะสมพลัง!
“ต่อให้เธอสามารถใช้มันได้ แต่ระดับพลังของเธอตอนนี้จะทนได้นานเท่าไหร่กัน!”
ซูเย่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบเฉยเช่นเดิม
ในระหว่างการตัดสินชี้ชะตา เขาไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับคู่ต่อสู้หรอกนะ
“สวบ——”
เสียงพุ่งตัวด้วยความเร็วในชั่วพริบตา ร่างของซูเย่พลันปรากฏเบื้องหน้าจินซานไห่ทันที
“ชิ้ง——!”
จินซานไห่ที่ยังรวบรวมพลังไม่เสร็จสมบูรณ์ ยกกริชในมือขึ้นเพื่อเริ่มต้นการโจมตี
ทว่า ดาบของซูเย่ฟาดฟันใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง เร็วและแรงขึ้นทุกขณะ!
“ทังดังดัง…”
เสียงปะทะของอาวุธสองชิ้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เสียงการปะทะที่ผสานไปด้วยพลังปราณที่ปลดปล่อยออกมาภายนอกจากทั้งสองคน ทำให้ผิวน้ำในทะเลสาบสั่นสะเทือน
ในระหว่างที่ซูเย่กำลังโจมตีอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง จินซานไห่ตั้งรับการโจมตีเต็มแรง เวลาผ่านไปไม่คอยท่า ร่องรอยความกดดันก็ก่อตัวขึ้นในใจของจินซานไห่!
“เด็กคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดรึไงกัน? ขั้นสามระดับห้าจะใช้ดาบพลังปราณได้อย่างไร? ไม่ได้การ! หากตกเป็นรองแบบนี้ต่อไป คงทำได้เพียงเสมอกันเท่านั้น”
ขณะต้านการโจมตีของซูเย่ จินซานไห่ก็มองหาวิธีที่จะชนะไปด้วยอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ผืนน้ำกลางทะเลสาบโดยพลัน
ขั้นสามทุบศิลา ขั้นสี่ตัดสายธารา!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จินซานไห่ขยับตัวออกไปทันที โดยรุดหน้าไปที่กลางทะเลสาบภายในไม่กี่ก้าว
ซูเย่วิ่งตามติดไปอย่างใกล้ชิด
ขั้นสี่ก็เพียงพอที่จะควบคุมปราณให้ยืนบนน้ำได้ หลังจากรีบวิ่งไปที่ใจกลางทะเลสาบ จินซานไห่ก็หยุดฝีเท้าลง
“ตายซะเถอะ!”
จินซานไห่หันกลับมาและเหวี่ยงดาบของเขาทันที คราวนี้เขาปลดปล่อยพลังปราณทั้งหมดในคราวเดียว
บนกริชด้านนั้นเกิดประกายแสงเย็นวาบขึ้น พื้นที่เหนือทะเลสาบ มันกลายเป็นประกายแสงคล้ายพระจันทร์สีเงินยวงพุ่งโจมตีซูเย่
ผืนน้ำของทะเลสาบถูกฟันแยกออกด้วยพลังที่น่าสะพรึงกลัว และคลื่นน้ำก็กระแทกเข้าร่างกับซูเย่
การโจมตีนี้คนธรรมดาตั้งรับไว้ไม่ได้อย่างแน่นอน!
บนชายฝั่งของทะเลสาบ
หัวใจของทุกคนพลันแข็งค้าง เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังทะลุทะลวงอันน่าสะพรึงกลัวที่ปะทุออกมาจากประกายแสงดวงจันทร์สีเงิน สีหน้าของซูชือและคนอื่น ๆ พลันตื่นตระหนกอย่างมาก
ซูเย่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
ไม่ใช่แค่เพื่อนพี่น้องในกลุ่มของเขาเท่านั้นที่ตื่นตกใจ แม้แต่เซียวจวิ้นและเกาหรงกวงต่างหน้าถอดสีด้วยความกลัวว่าซูเย่จะเป็นอันตราย
จินซานไห่เป็นยอดฝีมือขั้นสี่ระดับห้า ด้วยความแข็งแกร่งของเขา และในสถานการณ์ที่โจมตีด้วยกำลังทั้งหมดอย่างฉับพลันแบบนี้…
ซูเย่จะรับการโจมตีไหวหรือไม่?
ที่สำคัญคือจู่ ๆ จินซานไห่ก็ย้ายสนามประลองไปที่ผืนน้ำกลางทะเลสาบ ซูเย่เพียงขั้นสามระดับห้า บนผิวน้ำในทะเลสาบจะต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่นอน
ถ้าอยู่บนฝั่งก็อาจจะรับมือได้ แต่บนผืนน้ำกลางทะเลสาบมันจะเป็นไปได้ยังไง!
ซูเย่จะแพ้งั้นเหรอ?
ในชั่วพริบตา เกาหรงกวงนึกถึงความเป็นไปได้ต่าง ๆ ในใจของเขา
ยากนักที่จะพบต้นกล้าชั้นดีแบบซูเย่ในเขตของเขา อยู่ดี ๆ ก็จะหายไปเพราะการแข่งครั้งนี้ไม่ได้นะ!
เตรียมความพร้อมร่างกายไว้ตลอดเวลา และเขาตัดสินใจแล้ว เมื่อซูเย่ตกอยู่ในอันตราย เขาจะลงมือทันที จะไม่ให้โอกาสจินซานไห่ฆ่าซูเย่ได้!
เซียวจวิ้นและคนอื่น ๆ หลับตาลงเพราะไม่กล้าดู ซูชือ จินฟานขยับเข้าไปใกล้สนามประลองมากกว่าเดิมด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”
เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของจินเฉินดังขึ้นอีกครั้ง เขายืนอยู่บนฝั่งพลางชี้ไปที่ซูเย่และยิ้มราวกับว่าเขาได้เห็นซูเย่ถูกแทงทะลุร่าง
ทันใดนั้น เสียงบริกรรมคาถาพลันดังขึ้น
“อานม้าสีเงินส่องประกายบนม้าขาว พรางพราวราวฝนดาวตก!”
มองไปตามที่มาของเสียง เสียงนั้นดังมาจากด้านหน้าของประกายแสงพระจันทร์สีเงินยวง
ภายใต้การสะท้อนของแสงสีเงินยวง มองเห็นเป็นเงาร่างที่บางเป็นพิเศษ และสว่างวาบขึ้นในทันใดด้วยแสงเรืองรองที่ส่องประกายระยิบระยับ
ประกายแสงนั้น มีรูปลักษณ์เหมือนอาชาขาว!
มีคนขี่อยู่บนม้าขาว ในมือถือดาบยาว!
“สวบ——”
เงาร่างนั้นพาดผ่านประกายแสงจันทราสีเงินทันที พุ่งทะยานไปทางจินซานไห่ที่ยืนอยู่บนทะเลสาบ ทันใดนั้นพลันเกิดความเงียบงันขึ้นครู่หนึ่ง
เหนือทะเลสาบ
ภาพอาชาขาวตัวนั้นค่อย ๆ จางหายไป หลังจากนั้นทุกคนต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก จนเมื่อพลังปราณจางหายไปหมด ทุกคนถึงได้เห็นว่าน้ำในทะเลสาบถูกตัดขาดไปกลายเป็นหลุมลึกตรงใจกลางขนาดใหญ่
และในตอนนี้ ซูเย่กำลังต่อสู้อยู่ในทะเลสาบ
ใต้ฝ่าเท้ามีคลื่นสาดซัด เขามองจินซานไห่อย่างเย็นชา
จินซานไห่ยกมือรับการโจมตีที่ระดับหน้าอกของเขา แต่การโจมตีของซูเย่ได้ทะลวงการป้องกันของเขาไปได้ และกระแทกหน้าอกของเป้าหมายอย่างแรง!!
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง พลังปราณก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือของซูเย่อย่างแรงมหาศาล ราวกับก้อนหินที่กลิ้งลงมาจากภูเขาสูง กระแทกร่างกายของจินซานไห่อย่างแรง อีกฝ่ายกระเด็นออกไปทางชายฝั่งทะเลสาบที่เดิมทันที
“ผลั่ก!”
ในที่สุดร่างของจินซานไห่ก็กระแทกเข้ากับก้อนหินที่ชายฝั่ง แรงกระแทกเพียงพอที่จะทำให้ก้อนหินสูงบนฝั่งแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทำให้จินซานไห่กระอักเลือดออกมา
“ฉันยอม…”
ขณะกระอักเลือด จินซานไห่อ้าปากจะเอ่ยยอมแพ้ ทว่าการโจมตีของซูเย่ยังไม่จบ!
ซูเย่พุ่งเข้ามาอีกครั้งไปที่ด้านข้างของจินซานไห่ ฟาดขาเตะใบหน้าของอีกฝ่ายจนหน้าหันและร่างกระเด็นออกไป ก่อนที่จินซานไห่จะพูดคำสุดท้ายออกมา
ซูเย่เดินไปเข้าใกล้อีกครั้ง
“ฉันยอม……”
จินซานไห่พยายามพูดอีกครั้ง
“กร๊อบ!”
ซูเย่เหยียบลงไปที่ข้อเท้าของอีกฝ่ายเต็มแรง
“อ้ากก!”
จินซานไห่ยังคงไม่ได้พูดจนจบประโยค ก็ถูกความเจ็บปวดแล่นเข้าโจมตีร่างกายส่งเสียงร้องอย่างทรมาน
“ผมบอกแล้วไง ว่าจะคืนให้สิบเท่า ร้อยเท่า!”
ซูเย่เอ่ยพูดขึ้นมา
ในขณะเดียวกัน ก็เหยียบเท้าลงไปอีกครั้ง
“กร๊อบ!”
กระดูกมือสองข้างของจินซานไห่หักอย่างไม่ต้องสงสัย ชีวิตนี้อาจจะไม่สามารถจับอาวุธได้อีก
“ฉัน…”
จินซานไห่ดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด มองไปที่เกาหรงกวง และส่งสายตาขอความช่วยเหลือ
“กร๊อบ!”
“อ้ากก!”
ความเจ็บปวดอันน่าสะพรึงกลัวได้กระตุ้นเส้นประสาทสมองของจินซานไห่อีกครั้ง
ซูเย่ยกเท้าขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเล็งไปที่กระดูกสันหลังของจินซานไห่ หากเหยียบลงไปบดขยี้กระดูกส่วนนี้ของอีกฝ่าย ต่อไปจินซานไห่คงไม่มีวันลุกจากเตียงได้ไปตลอดชีวิต
“หยุดเดี๋ยวนี้”
เกาหรงกวงรุดมาอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดซูเย่ และเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง “นี่เป็นการแข่งขันเท่านั้น การฆ่าคนเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมาย ไม่จำเป็นต้องฆ่าเขา ยิ่งไปกว่านั้น หากข่าวออกไปนายก็คงดูไม่ดี”
เขาทำเพื่อประโยชน์ของซูเย่ หากเรื่องที่ซูเย่ลงมือโหดร้ายทารุณเกินไปถูกเผยแพร่ออกไป จะทำให้ทุกคนรู้สึกว่าซูเย่เป็นคนโหดร้าย ไร้ความปรานี และมันไม่ดีสำหรับตัวชายหนุ่มแน่นอน
ในที่สุด ซูเย่ก็หยุดมือลง มองไปทางจินซานไห่อย่างเย็นชา แล้วผินหน้าไปทางจินเฉินที่ยามนี้มีสีหน้าหวาดผวาสุดขีด
“ผลั่ก!”
ซูเย่เหยียบย่ำลงไปบริเวณท้องของจินซานไห่อีกครั้ง เพื่อทำลายจุดตันเถียน
จินซานไห่ไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้อีกต่อไปแล้ว!
เมื่อทุกอย่างจบฉากลง ซูเย่หันเดินไปทางเซียวจวิ้น เขาอุ้มไป๋จือหรานที่บาดเจ็บสาหัสขึ้นมา ก่อนทะยานตัวออกไปจากข้างสนามประลองอย่างรวดเร็วและหายวับไปต่อหน้าต่อตาทุกคน
“น่าเสียดาย……”
เกาหรงกวงมองไปที่จินซานไห่ ที่นอนหมดท่าอยู่ในสนามเพราะซูเย่ เขาส่ายศีรษะแผ่วเบา “จินซานไห่ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ระดับห้า ต่อไปเป็นได้เพียงคนธรรมดา และไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้อีกตลอดชีวิตของเขา”
“หากรู้ว่าจะมีจุดจบเช่นนี้ เขาคงไม่ทำแบบนี้หรอก”
ทุกคนรอบบริเวณยังไม่หายจากอาการตกใจ
จินซานไห่ไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้อีกตลอดไป? ยอดฝีมือขั้นสี่ระดับห้า ถูกซูเย่จัดการ?
เพื่อนทุกคนในกลุ่มต่างตกใจไม่แพ้กัน รวมถึงเซียวจวิ้นและคนอื่น ๆ
จินซานไห่ผู้ฝึกยุทธ์พเนจร ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือมายาวนานผู้ที่ทีมสืบสวนอยากดึงตัวมาร่วมงานด้วย ถูกทำให้เป็นคนไร้ประโยชน์โดยเด็กใหม่ขั้นสามระดับห้า ที่อยู่ในเขตอำนาจของเขาอีก?
เมื่อซูเย่เดินผ่านเขาและพาไป๋จือหรานออกไป เกาหรงกวงรู้สึกชัดเจนว่าซูเย่ไม่มีอารมณ์แปรปรวนแม้แต่น้อย และใบหน้าของเขายังคงไร้ความรู้สึก ราวกับทำเป็นเรื่องปกติทั่วไป ในสถานการณ์แบบนี้เด็กคนนั้นยังควบคุมอารมณ์ให้ใจเย็นได้ยังไง?
“พลังปราณของฉัน การฝึกฝนตลอดมาของฉัน!”
เสียงร้องแหบแห้งและเจ็บปวดดังออกมาจากข้างทะเลสาบ ปลุกทุกคนที่ตกอยู่ในห้วงความตกใจให้ตื่นขึ้น ทุกสายตาจับจ้องมาที่ต้นเสียง
จินซานไห่กำลังนอนอยู่บนพื้น ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งเพื่อยืดร่างกายส่วนบนของเขาให้ตรง แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ทำได้เพียงยกศีรษะขึ้น และร่างกายของจินซานไห่ก็ไม่สามารถเหยียดตรงได้เลย
เสียงร้องอย่างทรมานดังเสียดหู ในที่สุดจินซานไห่ก็หมดสติลง เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมาแพ้ในเกมที่คิดว่าตัวเองต้องชนะแน่นอน! จินซานไห่ไม่คิดแม้แต่น้อยว่าจะถูกทำให้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์แบบนี้!
รอบสนามประลอง ทุกคนที่ตื่นมาจากอาการตกใจ พวกเขายังคงรู้สึกเหมือนว่ามันคือภาพความฝัน จนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่อยากเชื่อเลยว่าซูเย่ชนะแล้วจริง ๆ
“นายจะพาคนออกไปเองหรือจะให้ฉันโทร 120”
เกาหรงกวงยืนอยู่ข้างจินซานไห่ หันศีรษะไปเอ่ยถามจินเฉินที่ถอยหลบออกไปด้วยความตกใจ
“ผะ ผม..”
จินเฉินให้ลูกน้องช่วยกันแบกร่างลุงของเขาและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว กลัวจนไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว
“ลุกพี่ซูสุดยอด!”
ซูชือและคนอื่น ๆ ยกแขนขึ้นพลางตะโกนด้วยความตื่นเต้น
.…..
ในป่า
“สวบ——”
เสียงโฉบผ่านอากาศอย่างรวดเร็วทำให้เหล่านกและสัตว์ในป่าตกใจ ซูเย่วิ่งไปตลอดทางโดยอุ้มไป๋จือหรานไว้แนบอก
ตอนระหว่างทางไปทะเลสาบซินเยว่ เขาเดินผ่านป่าที่ค่อนข้างเงียบสงบและมีพื้นที่ราบ ชายหนุ่มกำลังไปที่นั่นเพื่อรักษาไป๋จือหราน!!