เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 123 การสนทนายาวของแม่ลูก2

ตอนที่ 123 การสนทนายาวของแม่ลูก2

ตอนสองขวบนั้น ตอนที่เขานั้นท่องอัตราส่วนรอบ วงได้ พ่อนั้นก็นาน ๆ ที่กลับมาบ้านหนึ่งครั้ง เขาเห็นก็ เลยจะวิ่งไปท่องให้พ่อฟัง แต่พ่อกลับพูดออกมาว่า “ท่องอัตราส่วนรอบวงได้แล้วเป็นคนที่เก่งงั้นรึ ? ” หลัง จากนั้นก็ออกไป หลังจากนั้นเขาก็ได้ตั้งใจเรียน หากมี การขี้เกียจ ก็จะมีวิธีการจัดการตัวเอง เพื่อให้ได้สติ กลับคืนมา

อายุสามขวบ เฉิงเฉิงนั้นก็มีการพัฒนาเป็นอย่าง มาก เขานั้นก็ถือคะแนนข้อสอบที่เต็มร้อยมาให้คุณพ่อ แต่เนื่องด้วยลมพัด ก็เลยทำให้คะแนนนั้นตกลงใจ แต่ พ่อนั้นก็ได้เดินแล้วเหยียบใบคะแนนนั้นด้วย

อายุสี่ขวบ เฉิงเฉิงก็ไม่ได้สนใจอะไรพ่ออีกแล้ว ความเงียบกลายเป็นคำพูดคำเดียวที่มีต่อพ่อของเขา แล้วพอมาวันหนึ่ง คนขับรถกำลังมาส่งเขาที่บ้าน เขา นั้นก็ได้เก็บสุนัขตัวหนึ่ง แล้วตั้งชื่อว่า เบลล่า ทำให้ เขามีเพื่อนที่รู้ใจ แต่พ่อนั้นต่อต้านการเลี้ยงดูสุนัขของ เขา

อายุห้าขวบ เพื่อเบลล่า เขานั้นก็ได้เข้าไปปะทะ ต่อหน้าพ่อ แล้วก็เป็นครั้งนั้น เขานั้นหมดอาลัยตาย อยากกับพ่อเสียแล้ว แล้วก็ไม่อยากจะกลับไปตระกูล เป่ยหมิงอีกเลย

แต่รอยประทับบนตัวนั้น ซึ่งเป็นครั้งที่ปะทะกับพ่อนั้น เพื่อที่จะช่วยเบลล่า เลยทำให้คนใช้นั้นประทับ รอยไว้จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่หายดีทั้งหมด

เมื่อก่อนที่ตระกูลเป่ยหมิงนั้นทำกับหยางหยางก็ เช่นนั้น ทำให้เธอนั้นรู้สึกมีความเจ็บปวดแทน

เฉิงเฉิงนั้นมีสายตาที่สงสัย แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “คุณแม่ หนูนั้นเห็นแก่ตัวใช่ไหม ? เห็นแก่ตัวที่ให้หยาง หยางไปเป็นตัวแทนของหนู”

“เจ้าโง่เอ่ย” กู้ฮอนนั้นสูดหายใจลึก ๆ แล้วก็เก็บ ความรู้สึกที่ไม่ดีไว้ข้างใน “ความจริงแล้ว ลูกและพ่อ นั้นมีนิสัยที่เหมือนกัน มีความเยือกเย็นเป็นอย่างมาก พวกเธอนั้นถ้าหากปะทะกันก็จะต้องเจ็บกันทั้งสอง อย่าง แต่หยางหยางนั้นมีการเอาตัวรอดสูง ดังนั้นแม่ ไม่เป็นห่วงหยางหยางที่จะไปตระกูลเป่ยหมิง หรอก.เพียงแต่”

“เพียงแต่อะไรหรือ ? ” เฉิงเฉิงถาม

“เพียงแต่แม่เป็นห่วงว่า หยางหยางนั้นคงจะเก็บคำ พูดไม่พูด แล้วจะพูดต่อหน้าพ่อว่าเราทั้งสองอยู่ที่ไหน” กู้ฮอนก็ถอนหายใจ

เฉิงเฉิงก็ได้ใช้มืออันน้อย ๆ จับไปที่หน้าของแม่ สายตาที่สีดำนั้นก็มีความระยิบระยับ “คุณแม่ หลายปี ที่ผ่านมานั้น หนูก็เดามาเสมอว่าเพราะอะไรหนูกับ หยางหยางไม่มีแม่กับพ่อในระยะเวลาเดียว ? เพราะว่า พวกเราทั้งสองนั้นต้องจากกันห้าปี กลับไม่รู้การมีอยู่ สองทั้งสองฝ่าย ? เพราะอะไรคุณพ่อไม่เคยพูดถึงแม่เลย เพราะอะไรคุณแม่พูดว่าคุณฟอกลายเป็นนกแล้ว บินขึ้นท้องฟ้าไปแล้ว ? ข้อสงสัยมากมากอยู่ในหัว สมอง แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ…

“ดังนั้น ลูกก็เลยไม่กล้าที่จะมาถามแม่ใช่ไหม ?

ลูกกล้วว่าเมื่อรู้ความจริงแล้วก็จะอยากกลับคืนสู่

สถานะเดิมกลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลเป่ยหมิงใช่ไหม ?”

กู้ฮอนนั้นเห็นความรู้สึกนึกคิดที่เสียใจของลูกชาย ..อืม” เฉิงเฉิงนั้นพูดออกมาด้วยความไม่

สบายใจ

เธอนั้นช่างโชคดีจริง ๆ ลูกในอ้อมกอดคนนี้ ในใจ นั้นกลับเต็มไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้น

มีความสุขขนาดนี้เลยหรือ ?

กอดลูกแน่น ๆ แล้วก็บอกความจริงความลับของ ห้าปีที่ผ่านมาทั้งหมด “ลูกเอ๋ย ที่แม่ไม่บอกก็เพราะ ว่า..หยางหยางนั้นเป็นลูกที่แม่นั้นเหลือไว้แบบนั้น ตระกูลเปหมิงนั้นไม่มีใครรู้สักคน”

เฉิงเฉิงนั้นก็เข้าใจทันที “ดังนั้นคุณแม่กลัวว่าหาก รู้ว่าตระกูลเหมิงเหมิงรู้ถึงการมีอยู่ของหยางหยาง ก็จะแย่งหยางหยางไปใช่ไหม ?”

กู้ฮอนเจ็บใจแล้วพูดว่า “อืม….

เฉิงเฉิงนั้นมีความละเอียดรอบคอบ หยางหยางนั้น น่ารักสุดหัวใจ มีลูกเช่นนี้ยังมีอะไรต้องการอีกหรือ ?
ในคืนนี้ ห้าปีที่ไม่ได้เจอกัน ทำให้ทั้งสองนั้นเต็ม ไปด้วยเสียงหัวเราะที่ดังไปทั้งคืน

วันต่อมา…

กู้ฮอนตื่นขึ้นมาก็จะไปทำอาหารเช้า

เฉิงเฉิงนั้นเหมือนจะได้รับนิสัยจากพ่อที่รักความ สะอาด ตื่นขึ้นมาก็เลยจัดการเตียงนอนให้เรียบร้อย

“ลูกชาย หยางหยางชอบกินเป็น แล้วเราล่ะ ?” กู้ ฮอนนั้นถาม

ในช่วงก่อนนั้นเธอก็คิดว่าเฉิงเฉิงนั้นคือหยาง หยาง แล้วก็ไม่ได้ถามอะไร วันนี้ เธอก็อยากจะเข้าใจ เขาสักหน่อย เพื่อที่จะเติมเต็มความสมบูรณ์ให้

“ความจริงแล้ว…” เฉิงเฉิงนั้นก็ยืนอยู่ที่ห้องครัว สายตาที่เขินอายและเยือกเย็น “หนูชอบกินรสชาติที่ ค่อนข้างอ่อน ๆ”

กู้ฮอนได้เห็นสายตาของลูกที่รู้สึกลำบากใจ แล้วก็ ตกใจพูดว่า “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” หัวเราะออกมา

เฉิงเฉิงนั้นเป็นคนที่เก็บอารมณ์ได้ดี เพราะว่าแม่ นั้นหัวเราะออกมา เกือบจะระเบิดออกมาเสียแล้ว

“ลูกของแม่ ท่าทีแบบนี้เหมือนกับพ่อของเราเลย นะ ปกติพ่อของเราเนี่ย ก็มีใบหน้าที่เหมือนกับคนตาย เช่นนั้น ใช้ชีวิตก็เหมือนกับติดหนี้เขามหาศาล แต่ ความจริงแล้ว…” พอพูดถึงตรงนี้ กู้ฮอนก็เบาเสียงลง แล้วพูดว่า “บอกกันแค่นี้นะ ถึงแม้ภายนอกจะเยือกเย็นเย็นชา แต่ตอนที่เขานั้นถอดเสื้อถอดกางเกงนั้น กลาย เป็นคนที่เร่าร้อนสุด ๆ ไปเลย”

เฉิงเฉิงตกใจแล้วพูดว่า “จริงหรือ ? ”

กู้ฮอนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “แต่ว่า ถึงแม้ว่าคุณพ่อ

จะถอดหมด แต่ก็ยังมีความเลวร้ายอยู่นะ เพียงแต่มี ความเย็นชาแค่นั้นเอง แต่พอถอดเสื้อออกมานี่สุดๆ ไปเลย”

เหมือนกับเสียงหัวเราะของกู้ฮอนนั้นเป็นการ ติดต่อ เลยทำให้เฉิงเฉิงนั้นหัวเราะไปด้วย

บนโลกนี้ ยังมีคนที่เป็นศัตรูกัน แล้วนำเรื่องของ ศัตรูมาหัวเราะจนท้องแข็งขนาดนี้เชียวหรือ ?