เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 368 ยกเลิกงานหมั้น2

ตอนที่ 368 ยกเลิกงานหมั้น2
จากนั้นเขาหันหน้าไปทางกู้ฮอนและเด็ก ๆ
พูดเหมือนคำสั่งด้วยเสียงเบา ๆ “พวกเธอสามคน ห้ามหาเรื่องอีก ไปรอผมอยู่ที่บ้านดี ๆ”
น้ำเสียงของเขานั้น พอฟังแล้วรู้สึกเหมือนเป็นค่ำสั่ง แต่อีกมุมฟังแล้วรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังขอร้องอยู่……
กู้ฮอนคิ้วชนกัน ด้วยสายตาที่ดื้อรั้น “นับประสาอะไร”
หยางหยางส่งเสียงออกมาจากจมูกด้วยความเย็นชา “ใช่ ๆ ให้พวกเรากลับบ้านรอดี ๆ นับประสาอะไรเนี่ย”
เฉิงเฉิงกะพริบตา แล้วถามอย่างเงียบ ๆ “คุณพ่อแน่ใจว่า พวกผมมีบ้านเหรอครับ”
คำว่า ‘บ้าน’ จากปากของเฉิงเฉิงคำเดียว ทำให้เป่หมิงโม่ไม่รู้จะตอบยังไงเลย……
เมื่อลิฟต์มาถึง เขาอุ้มเฟยเอ๋อเข้าไปในลิฟต์โดยไม่พูดอะไรสักคำ……
สุดท้ายงานหมั้น ได้จบลงในสถานการณ์แบบนี้
เหล่าคนใช้ของตระกูลเป่หมิงได้ให้แขกที่มาร่วมงานกระจัดกระจายกันออกจากโรงแรมนั้น
เจียงฮุ่ยซินพยุงท่านปู่เป่หมิงออกจากงานเลี้ยง ในขณะที่เดินผ่านกู้ฮอน เขาได้หยุดก้าวเดินไว้ แล้วมองหน้ากู้ฮอนเหมือนมีความในใจหลายอย่าง แต่เขาสองคนไม่ได้พูดอะไร แล้วออกจากที่นั่นทันที
ซูยิ่งหวั่นเกาะแขนของป่ายมู่ซีไว้ แล้วเพ่งมองหน้ากู้ฮอนด้วยความโกรธ
แม้ว่างานหมั้นนี้จะถูกยกเลิกไป แต่เมื่อครู่นี้เป่หมิงโม่ได้ประกาศต่อหน้าผู้คนว่ากู้ฮอนคนนี้ คือผู้หญิงของเขา มันทำให้ทุกคนต้องตกใจ
ซึ่งมันหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ที่ซูยิ่งหวั่นจะโกรธและอิจฉาตัวเธอ
กู้ฮอนกลับไม่สนใจซูยิ่งหวั่นแม้แต่นิดเดียว แล้วเธอหันไปดูบาดแผลของหยินปู้ฝันด้วยความเป็นห่วง……
“ปู้ฝัน ขอโทษด้วยนะ ลำบากคุณแล้วจริง ๆ ……”
หยินปู้ฝันยิ้มตอบด้วยความอ่อนโยน แล้วกุมมือกู้ฮอนไว้ “ฮอนฮอน ผมจะคิดซะว่าคุณตอบตกลงแต่งงานกับผมแล้วนะ ดังนั้นหมัดนี้ ผมคิดว่าคุ้มค่ามาก……”
กู้ฮอนยิ้มพร้อมกับถอนหายใจออกมา ราวกับว่าคำพูดที่พูดออกจากปากไป คงเอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว……
ไม่คิดเลยว่าเธอกับปู้ฝันจะลงเอยกันแบบนี้
ถึงแม้จะเสียใจ แต่ไม่เสียดาย
ในเวลานั้น เป่หมิงยันเดินเข้ามาหากู้ฮอนเหมือนขโมย แล้วหัวเราะพูดเบา ๆ “แหม อาซ้อรอง……”
คำว่าอาซ้อของเป่หมิงยัน ทำให้กู้ฮอนรู้สึกไม่พอใจ แล้วพูดอย่างไม่ไว้หน้าเขา “เรียกใครอาซ้อ”
“แฮะ ๆ ปากไวไปหน่อย……” เป่หมิงยันเอามือแตะจมูกของเขาเบา ๆ แล้วยิ้ม “เมื่อกี้นี้ คุณโคตรเทห์เลย……ผมขอเป็นตัวแทนทุกคนในนามของตระกูลเป่หมิง ผมขอยกย่องคุณด้วยความนับถือ และขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งนะครับ……”
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” กู้ฮอนจ้องหน้าเป่หมิงยันอย่างสงสัย ตระกูลเป่หมิงนอกจากยี่เฟิงแล้ว ไม่มีใครดีสักคนเลยจริง ๆ
“อะแฮ่ม……” เป่หมิงยันทำเสียงกระแอม แกล้งไอเล็กน้อย มองซ้ายมองขวา แล้วกระซิบกับกู้ฮอน “คุณไม่รู้หรอกเหรอ ตระกูลเป่หมิง นอกจากเป่หมิงเอ้อแล้ว ไม่มีใครอยากให้จัดงานหมั้นนี้เลย……ยังดีที่คุณปรากฏตัวนะ ฉากนี้มันช่างได้ใจคนดูจริง ๆ เลย เฮ่อ……บ้าจริง”
กู้ฮอนมองหน้าเป่หมิงยัน ในใจคิดว่า ไอ้คุณชายสามตระกูลเป่หมิงคนนี้มันช่างสุดยอดจริง ๆ เลย แอบนินทาลับหลังพี่ชายตัวเองด้วย
“คุณชายสามตระกูลเป่หมิง ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาก่อกวนงานหมั้นของคุณชายรองบ้านคุณนะ แต่ทำให้คุณต้องเสียพี่สะใภ้ไปในวันนี้ ฉันเองก็ต้องขอโทษเช่นกัน แต่ถึงอย่างไร ฉันเองก็เชื่อว่า ถ้ามองจากประสบการณ์ด้านความรักอันล้นเหลือของคุณล่ะก็ เสียพี่สะใภ้ไปแบบนี้คงไม่มีผลกระทบอะไรต่อคุณหรอก”
กู้ฮอนพูดจาประชดประชัน ประวัติอันโด่งดังของคุณชายสามตระกูลเป่หมิงที่เป็นดารา มีสักกี่คนที่ไม่รู้จักเขา
“ว้าว อาซ้อสมเป็นอาซ้อจริง ๆ……”
“คุณลองเรียกชื่อนั้นอีกทีสิ๊” เธอตัดคำพูดของเขา แล้วเพ่งมองตาเขาไว้
หยินปู้ฝันยกคิ้วขึ้นแล้วพูด “คุณชายสามตระกูลเป่หมิง ผมคิดว่าอนาคตคุณต้องเรียกเธอว่าคุณนายหยินต่างหากนะ”
“คุณนายหยินเหรอ” เป่หมิงยันลืมตากว้าง จากนั้นหัวเราะแล้วเอามือแตะไหล่หยินปู้ฝันไว้ “พี่ชาย ผมชื่นชมความกล้าหาญของพี่นะ และผมก็หวังว่าพี่จะข้ามศพพี่ชายรองของผมได้ในเร็ว ๆ นี้……”
เป่หมิงยันหัวเราะอย่างเย็นชา เหมือนกับเรื่องของพี่ชายไม่ได้มีผลกระทบต่อตัวเองใด ๆ เลย
เมื่อเขาเพิ่งหันหลังไป หยางหยางก็รีบวิ่งเข้ามาเกาะที่ขาเขาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงอ้อน “อาสามครับ……”
เพียงคำว่าอาสามคำเดียว ทำให้เป่หมิงยันฟังแล้วใจอ่อนเลย
เขาก้มลงไปอุ้มหนุ่มน้อยหยางหยางขึ้นมา “สวัสดี บรรพบุรุษน้อยของผม แต่งตัวเหมือนเด็กยุคโบราณจริง ๆ เลยนะ……”
“ทำไมผมไม่เหมือนกุมารทองเหรอครับ” หยางหยางมือจับที่หมวกทรงสูงนั้น
“ได้สิ แต่วันนี้เธอแสดงได้แย่มากเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่ถือรูปก่อนตายของพ่อเธอ เด็กชายเป่หมิงซีหยาง เธอต้องร้องไห้ให้เนียนมากกว่านี้รู้ไหม”
เป่หมิงยันช่างเป็นนักแสดงมืออาชีพจริง ๆ เพราะเขาจับผิดการแสดงของหยางหยางได้ในพริบตา
หยางหยางทำหน้างอน แล้วพูดแบบไม่พอใจ “ถ้าอาแน่จริง ก็ถือรูปคุณพ่อตัวเองแล้วร้องไห้ให้ผมดูหน่อยสิ”
เป่หมิงยันกลับถอนหายใจ แล้วเอามือบีบจมูกน้อยของหยางหยางเบา ๆ “พูดแบบนี้ไม่ได้นะ พ่อของอาคือปู่ของเธอนะ ท่านถือเรื่องนี้มาก เราจะแช่งคนแก่ให้ตายไม่ได้นะ……”
“อุ๊บ……” หยางหยางรีบเอามือปิดปาก กะพริบตาอย่างรวดเร็ว เป็นเด็กที่ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน
เฉิงเฉิงเดินเข้ามาแล้วใช้มือน้อย ๆ ของเขาจูงมือแม่ไว้ แล้วเงยหน้าพูด “คุณแม่ครับ เรากลับบ้านกันเถอะ”
คำว่ากลับบ้านคำเดียว มันบีบเข้าไปถึงส่วนลึกของจิตใจกู้ฮอน
เธอยิ้มด้วยความอ่อนโยน จากนั้นก้มลงแล้วอุ้มเฉิงเฉิงขึ้นมา พยักหน้าตอบ “ได้สิ เดี๋ยวแม่จะพาพวกเธอกลับบ้านกัน”
จากนั้นหันมองหยางหยางที่ยังถูกเป่หมิงยันอุ้มอยู่ “หยางหยางล่ะ จะกลับบ้านกับแม่ไหม”
หยางหยางรีบกระโดดลงจากตัวเขา แล้ววิ่งเข้ามาหาอ้อมกอดของแม่เหมือนหนูกลับลัง……
ตะโกนไปร้องไป “กลับบ้าน กลับบ้าน หยางหยางจะกลับบ้านกับคุณแม่……”
หนุ่มน้อยสองคนเข้ามาปั่นป่วนงานหมั้นนี้ และหยุดงานหมั้นของคุณพ่อได้สำเร็จ
อีกทั้งยังประกอบพิธีงานแต่งระหว่างคุณแม่และหยินปู้ฝันได้สำเร็จเช่นเดียวกัน
เฮ่อ……
สรุปนี่คือโชคชะตาหรือว่าบทลงโทษกันแน่
*
ปีใหม่กำลังจะมาถึง
สำนักงานกฎหมายของหยินปู้ฝันก็ได้ปิดทำการสามวัน ก่อนวันหยุดปีใหม่
กู้ฮอนก็เริ่มหยุดยาวพักร้อนแล้ว
อีกสามวันก็ถึงวันตรุษจีนที่รอคอย
เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน
เฉิงเฉิงและหยางหยางก็ปิดเทอมแล้วเหมือนกัน ใกล้ตรุษจีนแล้ว ฉะนั้นท่านปู่เป่หมิงจึงให้คนช่วยพาหลานชายทั้งสองกลับคฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง