เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 369 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ1

ตอนที่ 369 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ1
กู้ฮอนไม่ได้คัดค้านเหมือนกัน เพราะลูก ๆ ของเธอนอกจะมีแม่คนนี้แล้ว ยังมีญาติผู้อาวุโสอื่น ๆ อีก พวกเขาจำเป็นต้องรู้จักเข้าสังคม เพื่อให้เขาได้มีพัฒนาการที่ดีขึ้น
อีกอย่าง เธอไม่อยากให้เป่หมิงโม่ใช้เด็กเป็นข้อผูกมัดเธอเอาไว้ เพราะมันไม่ยุติธรรมสำหรับเด็กเลย และเด็ก ๆ ไม่ใช่เครื่องไม้เครื่องมือของใคร
เพียงแต่ว่า ถ้าในบ้านขาดสองตัวแสบนั้นไป เธอก็คงต้องเหงาแย่เลย
ขาดเสียงของเฉิงเฉิงและหยางหยางไป ในบ้านคงจะเงียบสงบจนเธอต้องกลัว
แต่เธอรู้ดี ว่าจำเป็นต้องอยู่ให้ได้……
แอนนิโทรหาเธอ เพราะถูกอดีตสามีของเธอห้ามไว้ จึงไม่สามารถไปไหนได้
“ฮอนฮอน ใกล้ตรุษจีนแล้วนะ ฉันคงไปไหนไม่ได้แล้ว หรือไม่งั้น เธอมาหาฉันดีไหม ลูกสาวฉันบ่นหาเธอแล้วนะ……” แอนนิคุยกับเธอทางโทรศัพท์
ตรุษจีนใกล้เข้ามาแล้ว ครอบครัวเป่หมิงก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดงานเลี้ยง เฉิงเฉิงและหยางหยางก็จำต้องอยู่แต่ในบ้านเพื่อไหว้บรรพบุรุษ
ช่วงตรุษจีนนี้ คิดว่าคงไม่ได้ใช้เวลากับลูกชายทั้งสองคนแล้ว
ดังนั้น กู้ฮอนคิดไปคิดมา สุดท้ายเธอตัดสินใจบินไปมาเลเซียเพื่อไปเยี่ยมสาวน้อย
เมื่อเธอซื้อตั๋วเครื่องบินและเตรียมสัมภาระกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในคืนก่อนหน้าที่จะบินไปมาเลเซีย……
เป่หมิงโม่ที่หายไปตั้งแต่งานหมั้นในครั้งก่อน ก็ไม่เคยปรากฏตัวออกมาให้เธอเห็นเลย แต่วันนี้ก่อนหนึ่งวันที่เธอเตรียมตัวบินต่างประเทศ เขากลับโผล่ออกมา
แกรก ๆ ……
เสียงปลดล็อกกลอนประตูดังขึ้น
เป่หมิงโม่เดินเข้าไปในห้องนอนเธอด้วยกลิ่นเหล้าที่ฉุนอยู่ ทันใดนั้น ภาพนี้ก็เข้าไปในการมองเห็นของเธอ
กู้ฮอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายเธอหลบอยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ด้วยผมยาวและเปียกยังคงกระจัดกระจายอยู่บนแผ่นหลังของเธอ มือถือแล็ปท็อปไว้ กำลังเขียนหนังสือเล่มนั้นที่เกี่ยวกับผู้ชายเลว ๆ อยู่
เธอไม่รู้ตัว ว่าเธอในตอนนั้นก็เหมือนดอกบัวที่ลอยอยู่บนน้ำ กำลังยั่วยุสายตาของเขา
ด้วยผิวกายที่ขาวเนียนเปล่งประกายและผมยาวสลวยเงางามของเธอ
ใบหน้าเรียวสวย คิ้วสีเข้มเรียวได้รูปกำลังทำหน้าไม่พอใจ ดวงตาใหญ่รูปเม็ดอัลมอนด์ ขนตางอนระยับ จมูกโด่งรับกับปากที่อิ่มอ่วม มันช่างดึงดูดความสนใจของเขาเหลือเกิน……
บวกกับความต้องการทางร่างกายของเขาที่ขาดหายมานานหลายวัน……
เธอจ้องมองที่เขา
ชัดเจนเลยว่า เธอไม่พอใจอย่างมากกับการมาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตแบบนี้
ยิ่งเปิดประตูบ้านโดยใช้กุญแจของเขาเอง มันทำให้เธอหัวร้อนมากขึ้น
“ออกไป” เธอตะโกนกราดเกรี้ยวด้วยเสียงที่โมโห
น่าแปลกใจเหมือนกัน คุณชายรองตระกูลเป่หมิงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับเดินตรงออกไป
กู้ฮอนทำหน้าสับสน แล้วนำสมาธิกลับไปยังหนังสือที่เธอกำลังแต่งอยู่……
ความจริงแล้ว หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เขียนแบบราบรื่นเลย
เนื้อหาหนังสือผู้ชายเลวเล่มนี้ เธอพยายามจะไม่เอาเป่หมิงโม่มายุ่งเกี่ยว ไม่ใช่เพราะว่าเป่หมิงโม่เป็นผู้ชายดี เพียงแต่เธอไม่ต้องการใช้เป่หมิงโม่เป็นเครื่องมือในการเขียน
แม้แต่ความคิดยังไม่อยากพึ่งพาเขาเลย
ไม่นึกเลยว่า ผ่านไปครู่เดียว ชายคนที่เดินออกไปเมื่อครู่นี้ ได้เดินกลับมาในห้องอย่างหน้าด้านอีก……
แต่ครั้งนี้ เขามาแบบเปลือยกาย มีเพียงผ้าเช็ดตัวบาง ๆ คาบไว้บนเอว
ผมสีดำกระจัดกระจายบนหน้าผาก แล้วมีหยดน้ำลงมา……
สายตาของกู้ฮอน จ้องไปเอวของเขา หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาเหมือนลุกเป็นไฟ
“ทำไม จ้องแต่จุดนั้นของผม……คงไม่ได้อยากเห็นไอ้น้องชายที่อยู่หลังผ้าเช็ดตัวนี้ใช่มั้ย” เขายังเป็นคนเดิม เป่หมิงเอ้อที่จองหองที่หาที่เปรียบมิได้
“เป่หมิงโม่” กู้ฮอนกัดฟันแล้วพูดด้วยความโมโห “นายเอาผ้าเช็ดหน้าของฉันไปห่มไอ้น้องชายของนายได้ไง”
สาวกู้ทำสีหน้ารังเกียจเขา เห็นได้ชัดว่ามันทำลายความมั่นใจของคุณชายรองตระกูลเป่หมิง
เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ไอ้น้องชายน้อยของผมยังไม่รังเกียจผ้าเช็ดหน้าของคุณเลย คุณกล้าทำสีหน้ารังเกียจไอ้น้องชายน้อยของผมได้ยังไงกัน
เขาขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว เพราะเชื่อว่าเธอไม่กล้าเข้ามาแย่งผ้าเช็ดหน้าคืนแน่นอน
แต่ ถ้าเธอกล้าเข้ามาแย่งก็ดี……
เป่หมิงโม่เกาหัวไปแล้วเปิดตู้ข้างเตียงของเธอไป……
พฤติกรรมนั้น ดูเหมือนเขาจะเป็นเจ้าของบ้านมากกว่านะ
“สารเลว ออกไปให้พ้นนะ ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาเนี่ย”
เธอโยนแล็ปท็อปไปข้าง ๆ แล้วยืนขึ้นพร้อมที่จะไฟท์
“นี่ไง เจอแล้ว” เขาหยิบไดร์เป่าผมออกมาจากตู้ แล้วไม่สนใจในความโกรธของเธอเลย เดินตรงไปที่ขอบเตียง เสียบปลั๊กไฟแล้วมองหน้าเธอ จากนั้นพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล “ถ้าผมเป่าไม่แห้งในเวลากลางคืน มันจะเป็นหวัดง่ายนะ”
เมื่อพูดจบ เขาใช้มือข้างหนึ่งกดร่างเธอลงไปที่เตียง แล้วใช้มืออีกข้างดึงเส้นผมเธอขึ้นมา เปิดไดร์เป่าผมแล้วเป่าผมให้เธอ……
“คุณจะทำอะไรเนี่ย ออกไป ไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก”
เธอยกมือสองข้างขึ้น แล้วใช้แรงผลักเขาออกไป
แต่เส้นผมยังติดที่นิ้วของเขา แล้วเขาดึงออกไป จนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ
“ฮอนฮอน หยุดหาเรื่องได้แล้ว……” เขาพูดด้วยความใจเย็น แล้วกลับมาเป่าผมให้เธอต่อ
ฝ่ามือที่หนาและกว้างของเขา ค่อย ๆ จับเส้นผมสีดำของเธอไว้ ด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง
“หาเรื่องงั้นเหรอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอยากมาก “ใครไปหาเรื่องคุณไม่ทราบ คุณเข้ามาหาเรื่องฉันมากกว่าไหม ออกไปให้พ้น อย่าแตะต้องผมฉัน……”
เธอยังคงพยายามต่อต้านเขา ยิ่งดิ้นรนเส้นผมก็ยิ่งยุ่งเหยิง
เขาทำสีหน้าจริงจัง ถอนหายใจเบา ๆ และยังไม่ยอมหยุดความตั้งใจที่จะเป่าผมให้เธอ “งานหมั้นก็ยกเลิกไปแล้ว คุณยังไม่หายโกรธอีกเหรอ”
เธอหัวเราไม่พอใจ “ฉันมีอะไรต้องโกรธเหรอ เป่หมิงโม่ คุณเอาทองไปปิดหน้าของคุณน้อย ๆ หน่อย คุณจะหมั้นกับใครก็เรื่องของคุณ อย่าโยนมาที่ฉัน”
เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “หยุดประชดผมแล้วไปตอบรับการขอแต่งงานจากหยินปู้ฝันได้แล้ว……ฮอนฮอน สิ่งที่เขาให้คุณได้ ผมก็สามารถให้คุณได้ คุณเป็นของผมนะ……”
“.…..” เธอช่างยอมใจไอ่สองนี่จริง ๆ เธอปิดปากไว้ ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเขาอีก
เพราะสิ่งที่เขาให้ได้คือสิ่งที่เธอไม่เคยต้องการในชีวิต
แต่สิ่งที่เธอต้องการนั้น เขากลับไม่เคยให้ได้เลย
เสียงของไดร์เป่าผมยังคงดังอยู่ในห้องนั้น