เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 370 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ2

ตอนที่ 370 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ2
จากการต่อสู้ทางอารมณ์ระหว่างกู้ฮอนกับเป่หมิงโม่มาอย่างนับไม่ถ้วนครั้ง สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับพลังอันยิ่งใหญ่ของกรงเล็บปีศาจร้ายนี้ เธอจึงยอมแพ้และปล่อยวางที่จะต่อสู้กับชายป่าเถื่อนคนนี้
ต่อให้เธอมีพลังวิเศษ สามารถฆ่าเขาทิ้งด้วยใช้แค่ฝ่ามือเดียว แต่ในสังคมชีวิตจริงอันโหดร้ายในยุคสมัยนี้ พลังวิเศษนั้นคงใช้ได้แค่ภายในภาพยนตร์หรือนิยายเท่านั้น……
เสียง ฟิ๊ว ๆ ๆ ……
ไดร์นั้นยังคงส่งเสียงและเป่าลมร้อนออกมาอยู่ ค่อย ๆ เป่าเส้นผมอันอ่อนนุ่มของเธอและค่อย ๆขจัดความชุ่มชื้นนั้นออกจากเส้นผมเธอ……
สถานการณ์แบบนี้ มันเงียบผิดปกติ
ผู้บริหารสูงสุดของบริษัทเป่หมิง คุณชายผู้สูงศักดิ์ที่สมบูรณ์แบบ แต่กลับถือไดร์เป่าผมแล้วกำลังเป่าผมให้หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งอยู่
ประเด็นสำคัญคือ : ในตัวเขาไม่มีอะไรอีกแล้ว นอกจากผ้าเช็ดหน้าบาง ๆ ลายสตอเบอรี่ที่คาดเอวอยู่……
ต่อให้เขาลามก ก็ลามกได้แปลกประหลาดขนาดนี้……
กู้ฮอนพยายามเตือนตัวเอง ห้ามหันกลับไปมองชายที่น่ารังเกียจแบบนี้เด็ดขาด
โดยเฉพาะสายตาห้ามไปหยุดอยู่กับตำแหน่งของสตอเบอรี่ที่คาดอยู่บนเอวนั้นโดยเด็ดขาด
ต่อให้ผ้าเช็ดหน้านั้นเพิ่งซื้อมายังใช้ไม่ถึงสามวันก็เถอะ
แต่มันถูกนำไปปิดไอ้สองของเขานั้น
มันก็ช่างทำเกินไปจริง ๆ
เป่หมิงโม่เห็นเธอเงียบไปสักพัก ก็ย่นคิ้วที่สวยงามของเขา แล้วคายคำพูดออกจากริมฝีปากที่บางเบาสวยงามนั้น……
“ฮอนฮอน ใกล้ปีใหม่แล้ว เราหยุดทะเลาะกันเถอะ ได้ไหม ซิเฉิงกับซิหยางเป็นหลานชาย ตรุษจีนเขาจำเป็นต้องกลับบ้านเป่หมิง มันคือธรรมเนียมของตระกูลเป่หมิง หลังตรุษจีนผมค่อยให้เขาสองคนกลับมาอยู่กับคุณนะ โอเคมั้ย”
นี่ถือว่าเป็นการประนีประนอมของเขา
อีกอย่าง เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนต้องดำดิ่งลงไปอีก
ความจริงในที่เธอตอบตกลงจะแต่งงานกับหยินปู้ฝันในวันงานหมั้นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปบีบคอผู้หญิงคนนั้นตายซะเลย
เพราะเธอถือว่าเขาตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ
เรื่องที่เขาขอเฟยเอ๋อหมั้น กับที่เธอตอบตกลงแต่งงานกับหยินปู้ฝัน มันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย
เอามารวมกันไม่ได้หรอก
อีกอย่าง เขาต้องการจะผูกมัดเธอไว้ เพราะมีเด็ก ๆ ที่ต้องดูแล เธอคงจะยุ่งจนไม่มีเวลาไปคิดจะมีผู้ชายคนอื่น
กู้ฮอนหัวเราะประชดประชัน “ขอบคุณท่านผู้บริหารเป่หมิงจริง ๆ”
เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมเธอไว้ แล้วมองเธอจากด้านหลังเหมือนมีความในใจ
เขาเปลี่ยนเรื่องถามเธอ “ฮอนฮอน สองปีที่ผ่านมานี้ คุณอยู่กับโม้จิ่งเฉิงตลอดเหรอ”
กู้ฮอนคิ้วชนกัน เพราะต้องทนเป่หมิงโม่ที่กำลังลูบเส้นผมเธอ
โอ้ย……
“เบา ๆ หน่อย” เธอบ่นด้วยความโกรธเล็กน้อย “เกี่ยวอะไรกับคุณ”
เธอไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนกัน
หลังจากนั้นไม่นาน เขาปิดไดร์เป่าผมนั้น เสียงลมจากไดร์ก็ได้หยุดลง
เธอค่อย ๆ ลูบเส้นผมที่แห้งแล้วนั้น แล้วหันกลับมามองหน้าเขาอย่างรวดเร็ว
“โม้จิ่งเฉิงไม่ใช่คนดีหรอก คุณอยู่ห่างเขาหน่อยจะดีกว่า” เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
เมื่อเธอได้ยินคำนี้ สีหน้าเธอเริ่มแสดงออกถึงความสงสัย แต่ในไม่ช้ามุมปากของเธอก็ฉีกออก แล้วยิ้มด้วยสีหน้าที่ประชดประชัน
“เขาไม่ใช่คนดี แล้วใครคือคนดีล่ะ คุณน่ะเหรอ คุณชายรองเป่หมิง”
เมื่อเห็นสีหน้าประชดประชันของเธอ เป่หมิงโม่จึงโยนไดร์เป่าผมไปที่โต๊ะแป้งข้างเตียงของเธอ
จากนั้นร่างกายของเขาคลานลงไปบนเตียงนั้น ค่อย ๆ คลานไปแล้วจ้องหน้าเธอเหมือนนักล่าเสือดาวตัวหนึ่ง สายตาเขาเหมือนเสือดาวที่กำลังจ้องมองเหยื่อตรงหน้าเขาอย่างไม่คลาดสายตา
เมื่อเห็นเธอกะพริบตาด้วยความกลัว เขาก็ยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย และความโกรธซ้อนอยู่ดวงตาของเขา
“ไม่สำคัญว่าผมจะเป็นคนดีหรือไม่ แต่ที่สำคัญนั้น ผมเป็นผู้ชายของคุณเท่านั้นก็พอ”
ทันใดนั้นใบหน้าของกู้ฮอนรู้สึกเหมือนถูกคลื่นความร้อนกระทบใส่
ด้วยปฏิกิริยาทางร่างกาย เธอจึงดึงผ้าห่มขึ้น แล้วขยับถอยหลังออกไป เหมือนกำลังปกป้องตัวเองจากการจู่โจมของหมาป่า “ไม่ ปู้ฝันต่างหากที่เป็นผู้ชายของฉัน”
เพียงประโยคนี้ประโยคเดียว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเหมือนเหยียบลงไปที่ทุ่นระเบิดของเขาอีกครั้ง
เขาขยับร่างกายเข้าหาเธอใกล้ขึ้น ใกล้จนเธอสัมผัสลมหายใจของเขาได้
“ผมจะพูดอีกครั้ง ถ้าใครจะแตะต้องคุณ ต้องข้ามศพผมไปก่อน” เมื่อพูดจบลง ดวงตาของเขาหรี่ลง แล้วผายลมหายใจที่รู้สึกถึงอันตรายออกมา
กู้ฮอนถูกลมหายใจนี้ของเขาทำให้รู้สึกตกใจ
ผู้ชายแบบนี้ถ้าจะโหดเหี้ยมขึ้นมา คงไม่แพ้พวกผู้ก่อการร้ายที่บ้าคลั่งพวกนั้นหรอก
เธอไม่สามารถยอมแพ้ในตอนนี้หรอก ต่อให้จะเจออะไรก็ตาม
“คุณคิดว่าคุณคือใคร นอกจากคุณคือพ่อของเฉิงเฉิงหยางหยางแล้วล่ะก็ เราไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรมากกว่านี้หรอก”
“เฮ่อ……” เขาหัวเราะอย่างมีเลศนัย ร่างที่สูงยาวของเขาค่อย ๆ มุดเข้าไปในใต้ผ้าห่มของเธอ และผ้าเช็ดตัวสตอเบอรี่นั้นหลุดออกจากเอวเขาไปแล้ว “เราสองคนมีความสัมพันธ์มากกว่าหนึ่งครั้งนะ และผมก็ไม่ปฏิเสธที่จะมีอีกครั้งหรอก บางทีอาจจะปลุกความทรงจำของคุณขึ้นมาได้……”
“คุณไร้ยางอายจริง ๆ” เธอต่อว่าเขาไป แล้วกล้ามเนื้อร่างกายของเธอเกรงไปหมด จากนั้นค่อย ๆ ถอยหลังไปทีละนิด “ฉันขอเตือนคุณนะ เป่หมิงโม่ ถ้าคุณคิดไม่ซื่อกับฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปฟ้องคู่หมั้นคุณถึงบ้านเลย”
คำว่า ‘คู่หมั้น’ สองคำ ทำให้ม่านตาของเขาหดตัวลง
แต่ในไม่ช้านั้น กู้ฮอนถึงสังเกตว่า คำพูดของเธอไม่ได้หยุดความตั้งใจของเขาเลย
เขาขมวดคิ้วทำหน้าเข้ม และไม่หยุดที่จะจู่โจมเธอ ทำให้เธอต้องถอยเข้ามุมเตียงจนไม่มีที่ถอยอีกแล้ว
“ลืมไปแล้วเหรอ งานหมั้นนั้นถูกยกเลิกเพราะคุณนะ ดังนั้นผมไม่มีคู่หมั้นอีกแล้ว” เขายังคงยิ้มอยู่ที่มุมปาก
“แต่ แต่ถึงยังไงคุณก็ต้องไปขอเธออยู่ดี แค่ไม่ช้าก็เร็วเท่านั้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมให้แฟนตัวเองจับปลาสองมือหรอก นอกจากเขาไม่ได้รักคุณ”
เธอยังจำภาพที่เฟยเอ๋อล้มลงกับพื้นในวันนั้นได้อย่างชัดเจน
ถึงแม้พิธีงานหมั้นไม่ได้สำเร็จ แต่ทุกคนได้ยอมรับความจริงนั้นแล้ว ว่าเฟยเอ๋อคือภรรยาในอนาคตของเขาอย่างแน่นอน