เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 540 ผมมีบ้านตระกูลดีหลังหนึ่ง2

ตอนที่ 540 ผมมีบ้านตระกูลดีหลังหนึ่ง2

กู้ฮอนในขณะนี้กำลังร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา สมองใครกระตุกไปสะกิดให้พวกเขาคิดถึงครอบครัวที่มีคนแก่คนป่วยคนพิการ โอ้ฟ้าสวรรค์ ไปจะมาช่วยพวกเรา…

“โครก…”

ท้องของชายอ้วนเตี้ยเริ่มร้องแล้ว เขามองดูชายผอมสูงอย่างระมัดระวัง “พี่เขย ท้องผมหิวแล้ว”

ชายผอมสูงลุกขึ้นยืนแล้วมองเขาแว๊บหนึ่ง “พาคุณออกมาอะไรก็ทำไม่สำเร็จ รู้จักแต่กิน สองวันนี้มาม่าที่เอามาสองกล่องก็ทานจนหมดแล้ว”

ชายอ้วนเตี้ยพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ผมก็หิวไง อีกอย่างคุณทำชามโตมีทั้งซุปทั้งน้ำ ของผมแห้งๆชิ้นเดียว ไม่ทานเยอะหน่อยจะอิ่มได้อย่างไร”

ใช่ คนคนนี้ทานแห้งมาตลอด

ชายผอมสูงโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง “คุณก็อดทนไว้ก่อน”

“โครก…”

“ผมก็บอกแล้วไง ให้คุณอดทนไว้ก่อน”

“พี่เขย ไม่ใช่ของผม เป็นของพี่เขย…”

ชายผอมสูงรู้สึกท้องของตัวเองโล่งๆ

“พี่เขย พี่เขย” ใช่อ้วนเตี้ยดึงแขนเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง แล้วก็ส่งสัญญาณปากไปทางด้านหลุม

“คุณกำลังทำอะไร?” ชายผอมสูงไม่เข้าใจ

“พี่เขย เมื่อกี้พี่เขยบอกว่ามีเนื้อสุนัขทานไม่ใช่หรือ?…” ชายอ้วนเตี้ยพูดอย่างระมัดระวัง แล้วก็รีบถอยหลังไปหลายก้าว เขากลัวจะพูดอะไรผิดแล้วโดนตบอีก

ชายผอมสูงงหันไปมองเขาแว๊บหนึ่ง “เป็นเพราะคุณทำให้โกรธจนเลอะเลือน”

แล้วหลังจากนั้นก็ยื่นมือชี้ไปในหลุม “งั้นคุณยังยืนเซ่ออยู่ทำไม ไปเอาสุนัขตัวนั้นขึ้นมา พวกเราฆ่าแล้วกินมันซะ”

“ได้เลย ได้เลย ผมก็รออยู่แล้วแหละ” ดวงตาทั้งคู่ของชายอ้วนเตี้ยเริ่มแวววาวเป็นประกาย รีบพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินไปทางด้านหลุม

มาถึงข้างหลุม เขาล้วงเอาเชือกม้วนหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า เอาด้านหนึ่งไว้ในมือ แล้วเอาอีกด้านโยนลงไปในหลุม แล้วยิ้มแฉ่งพูดกับหยางหยางว่า “เด็กน้อย เอาสุนัขตัวนั้นผูกกับเชือกไว้ เดี๋ยวทำเนื้อสุกแล้ว จะแบ่งขาสุนัขให้หนึ่งข้าง”

หยางหยางเม้นปากเมิน มองดูเบลล่า

“โฮ่ง…”แววตาเบลล่ามองดูหยางหยางอย่างขอความช่วยเหลือ

หยางหยางเดินไปข้างตัวเบลล่า แล้วหอบมาอุ้มไว้ และก็ไม่ได้เอาเชือกผูกมันไว้ แต่ใช้ร่างกายเล็กๆของตัวเองปกป้องมันไว้

หยางหยางเงยหัวมองดูชายอ้วนเตี้ย ท่าทางนั้นไม่แพ้ให้กับเป่หมิงโม่เลย “อยากกินสุนัขของผม พวกคุณฝันไปเถอะ อีกอย่าง รีบปล่อยผมกับแม่ไป ไม่อย่างนั้นพวกคุณจะเสียใจ”

“เฮ้ย เจ้าเด็กคนนี้ พูดดีๆด้วยไม่ยอมฟังใช่ไหม แต่คิดว่าผมจะจับสุนัขของเธอไม่ได้” คนอ้วนเตี้ยทุกคำพูดของหยางหยางทำให้โกรธ

เขาเดินวนรอบบนเนินหลุมอยู่หลายรอบ แล้วก็เอาเชือกไว้ด้านข้างหลุม แล้วตัวเองก็กระโดดลงไปในหลุมอย่างไม่คาดคิด

หลุมนี้เดิมทีก็ทำไว้เพื่อล่อสัตว์ป่า ดังนั้นจึงไม่ค่อยลึก

“คิดจะมาจับสุนัขของผม เลิกคิดไปเถอะ”ไม่รู้ว่าหยางหยางไปเอาความกล้ามาจากไหน ในขณะที่ชายอ้วนเตี้ยกระโดดลงมา เขาออกแรงโยนเบลล่าขึ้นไปบนข้างหลุม

“เชี่ย รีบวิ่งไป ไปหาเฉิงเฉิง” หยางหยางตะโกนร้องเสียงดัง

หลังจากเบลล่าถึงพื้นอย่างมั่นคงแล้ว มันเห็นกู้ฮอนถูกมัดไว้ด้วยเชือก ดูเหมือนมันจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ก้าวเท้าสั้นๆเล็กๆแล้ววิ่งกลับไปทางเดิม

ชายอ้วนเตี้ยกระโดดลงไปในหลุมแล้วก็พบกับความว่างเปล่า หลังจากนั้นจึงตะโกนร้องขึ้นมาข้างบนว่า “พี่เขย รีบจับมาตัวนั้นไว้”

แต่เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วปานฟ้าผ่า ชายผอมสูงยังไม่ทันจะรู้ตัว เบลล่าก็วิ่งหายลับเข้าไปในป่าแล้ว

เนื้อสุนัขมื้อใหญ่มื้อหนึ่งวิ่งหายไปต่อหน้าต่อตาแล้ว สำหรับชายอ้วนเตี้ยที่คิวโซแล้ว เหมือนดังถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ

เขาโกรธจนจับตัวหยางหยางมาตรงหน้า เบิกตามองดูอย่างโหดเหี้ยมแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กน้อย กล้าปล่อยอาหารมื้อเช้าของพวกเราไป เธอรู้มั้ยว่าผลสุดท้ายเธอจะเป็นอย่างไร”

หยางหยางเห็นเบลล่าหนีไปได้สำเร็จ ในใจก็โล่งอกไปที “ผมรู้อยู่แล้วว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร นั่นก็คือพวกคุณจะต้องทนหิวต่อไป”

ถึงแม้จะถูกจับตัวไว้แล้ว แต่หยางหยางรู้ว่าคนน่ารังเกลียดคนนี้จะไม่ทำอะไรตัวเองแน่

ตอนนี้ความหวังเดียวของเค้าฝากไว้กับเชี่ยแล้ว เพราะว่ามันจะหาเฉิงเฉิงกับลุงหัวฟูโดยเร็ว แล้วพาพวกเขามาช่วยตัวเองกับแม่ที่นี่

“เด็กน้อย จะบอกให้ เด็กของพวกเราที่ไม่เชื่อฟังจะต้องเจอกับสถานการณ์อย่างเดียวก็คือ ถูกตี” ถ่ายอ้วนเตี้ยพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกำลังเตรียมจะตีหยางหยาง

“หยุดนะ มือของคุณไม่รู้จักยับยั้ง หากทำให้เด็กคนนั้นบาดเจ็บ จะขายไม่ได้เงินเยอะนะ” ในขณะที่หยางหยางกำลังหลับตาเตรียมรับฝ่ามือนั้น พูดของชายผอมสูงได้ช่วยชีวิตเขาไว้

ฝ่ามือของชายอ้วนเตี้ยค้างอยู่ในอากาศ ไม่สามารถตบลงบนตัวของหยางหยาง เขาจึงกระทืบเท้า คิดไม่ถึงว่าเด็กในตัวเมือง ข่มขู่ก็ไม่กลัว ตีก็ไม่ได้… น่าโมโหจริงๆ

หยางหยางกลับเหมือนนิรโทษกรรม ในใจสบายขึ้นเยอะ

สุนัขก็หนีไปแล้ว อยู่ในนี้จะสามารถทำอะไรได้? ชายอ้วนเตี้ยปล่อยหยางหยางลง มือทั้งสองข้างเริ่มเกาะผนังหลุมแล้วเริ่มปีนขึ้นไปข้างบน

หยางหยางยืนมองและหัวเราะอยู่ด้านข้างเขา เหมือนกำลังดูหมีในคณะละครสัตว์ปืนต้นไม้

เพียงแต่ชายอ้วนเตี้ยไม่ได้คล่องแคล่วเหมือนหมี เขาเนื้อเยอะตัวหนัก ปืนขึ้นไปได้ไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ก็ไถลลงมาแล้ว

ต่อมาเขาก็ลองอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้อีกจนได้

“พี่เขย พี่เขยมาฝั่งนี้หน่อย ช่วยผมขึ้นไปที” ในที่สุดชายอ้วนเตี้ยก็ต้องร้องขอความช่วยเหลือ