เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 605 ความคิดของผู้ชายเธอไม่ต้องเดา
- Home
- เดิมพันรักยัยตัวแสบ
- เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 605 ความคิดของผู้ชายเธอไม่ต้องเดา
ตอนที่ 605 ความคิดของผู้ชายเธอไม่ต้องเดา
ฉิงฮัวก็พูดตาม “ คุณท่าน ผมก็มาดูท่านแล้ว ช่วงนี้บริษัทเป่หมิงมีปัญหาไม่น้อย คุณชายยี่เฟิงเขาเปลี่ยนไปแล้ว. กล้าใช้คนนอกมาขู่เจ้านาย คุณท่าน ท่านอยู่บนสวรรค์ต้องปกป้องเจ้านายให้ดีนะ ”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว หันไปมองฉิงฮัว “ เรื่องนี้คุณไม่ต้องพูด ! ”
โดนเขาตำหนิแบบนี้ ฉิงฮัวก็ไม่กล้าที่จะออกเสียงแล้ว เขากัดฟันไว้แน่น
เป่หมิงโม่มองคุณท่านเป่หมิง “ พ่อ ท่านไม่ต้องห่วง แค่แผนการพวกนั้นของพวกเขา ฉันสามารถเผชิญได้ ไม่ใช่เพียงแค่นี้ ฉันยังต้องหาคนที่ทำให้ท่านตาย แก้แค้นแทนท่าน ”
*
ทั้งวันนี้ผ่านไปเร็วมาก หยินปู้ฝันจัดการงานตัวเองให้เรียบร้อย เดินออกจากห้องทำงาน
ก็เห็นทนายความหวังกับกู้ฮอนกำลังยุ่ง
หยินปู้ฝันเดินไป “ พวกคุณยังยุ่งอะไรกัน ตอนนี้เลิกงานแล้ว ”
ไม่รอทนายความหวังพูด กู้ฮอนก็พูดขึ้นมา “ เมื่อกี้ได้รับข้อความจากทางบริษัทเป่หมิง พรุ่งนี้แต่เช้าพวกฉันจะไปเจรจาเรื่องคดีกัน ”
“พรุ่งนี้ต้องคุยกัน ก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งวันนี้ให้สุด “ หยินปู้ฝันทำสีหน้าสบายใจ
เวลานี้ทนายความหวังก็พูดขึ้นมา “ แม้ฉันจะเคยทำคดีหลายอย่าง แต่คนมีชื่อเสียงอย่างประธานเป่หมิงมาให้ฉันสู้คดี พูดตามจริง ฉันก็รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก แม้คดีจะไม่ซับซ้อนมาก แต่ฉันก็อยากทำการบ้านให้พร้อมก่อน ”
หยินปู้ฝันพยักหน้า มองกู้ฮอนแล้วพูด “ ให้ฉันไปอยู่ดูแลหลานก่อนไหม ? ”
กู้ฮอนส่ายมือ “ ไม่ต้องหรอก มีแอนนิอยู่บ้าน คุณกลับไปก่อนเถอะ ”
“ฉันกลับไป ใครจะส่งเธอกลับบ้าน ? ” หยินปู้ฝันพูดแล้วดึงเก้าอี้จากห้องทำงานด้านข้างออกมานั่งลง
ยุ่งมาทั้งวันแล้ว ได้ยินหยินปู้ฝันพูดแบบนี้ ก็พึ่งนึกถึงเรื่องของลุงคุนขึ้นมา
เธอไปเรียกลุงคุนในห้องชาให้ออกมา แล้วแนะนำให้หยินปู้ฝัน “ ปู้ฝัน นี่เป็นลุงคุน เมื่อก่อนเคยรับใช้คุณท่านเป่หมิงมาตลอด ตอนนี้เป่หมิงโม่ให้เขามารับหน้าที่รับส่งฉันและเด็กเด็ก ”
หยินปู้ฝันฟังแล้วก็เข้าใจทันที เป่หมิงโม่คนนี้ไม่เคยคิดดีจริงจริง มาวางความเชื่อถือไว้รอบฮอนฮอนอีก
ภายนอกดูเป็นคนขับรถเพื่อรับส่ง ความจริงแล้วก็แค่อยากรู้แนวโน้มเธอเท่านั้น
“งั้นได้ พวกคุณทำงานตามสบาย ฉันกลับไปก่อนแล้ว ” หยินปู้ฝันไม่ได้เปิดเผยแผนการของเป่หมิงโม่อยู่แล้ว
เขายื่นมือแล้วตบไหล่ของทนายความหวัง “ ทำงานก็คือทำงาน อย่าปล่อยให้ร่างกายหิว กลางคืนสั่งอาหารมากิน เงินคิดที่บัญชีฉันก็ได้แล้ว เอาเถอะ กู้ฮอนยังเป็นมือใหม่ คุณต้องคอยให้คำปรึกษาแก่เธอ”
แม้ทนายความหวังจะพึ่งมาได้ไม่นาน แต่ได้ยินจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งรอบตัวบอกว่าความสัมพันธ์ของหยินปู้ฝันและกู้ฮอนนั้นอธิบายได้ยาก
เขาเองก็เข้าใจหยินปู้ฝัน ประเด็นคือให้สอนกู้ฮอนดีดี เขาจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ คุณไว้ใจเถอะ ฉันจะเผยแพร่สิ่งที่ฉันรู้ทั้งหมดให้คุณกู้เอง ”
หยินปู้ฝันได้ยิน จึงพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็ออกจากสำนักงานทนายความ
***
กู้ฮอนและทนายความหวังทำงานจนถึงดึก ระหว่างนี้พวกเขาได้ทานข้าวกล่องแล้ว ในตอนที่ลุงคุนพาเธอกลับถึงที่อยู่อาศัย ก็เป็นเวลาสิบโมงกลางคืนแล้ว
หลังจาก ลุงคุนส่งเธอลงรถแล้ว ก็ขับรถกลับบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิงทันที
พึ่งเข้ามาถึงบ้าน ก็เห็นแอนนิออกมาจากห้องนอนของเธอ แล้วทำท่าทางให้เธอเงียบ
เฉิงเฉิงกับหยางหยางก็นอนหลับที่บนโซฟาพับได้แล้ว
พวกเธอค่อยๆเดินเข้ามาถึงห้องอาหาร แอนนิถึงเริ่มพูดออกมาอย่างเบาเสียง “ เด็กเด็กรอเธออยู่ตลอดเวลา จนถึงเมื่อกี้ถึงจะให้พวกเขานอนหลับได้ ”
กู้ฮอนมองแอนนิอย่างซาบซึ้ง “ ขอบคุณเธอนะ แอนนิ ”
แอนนิหัวเราะแล้วส่ายหัว “ นี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร จริงด้วย วันนี้เธอไปทำงานรู้สึกยังไง ? ”
พอพูดถึงทำงาน กู้ฮอนก็หยุดคิดถึงคดีนั้นของเป่หมิงโม่ไม่ได้
เธอหยิบแก้วสองใบออกจากตะกร้าแก้ว เทนมผงเล็กน้อย แล้วชงนมร้อนสองแก้ว
ยื่นให้แอนนิหนึ่งแก้ว อีกแก้วก็วางไว้หน้าตัวเอง
เธอคนมันเบาๆด้วยช้อน และกลิ่นนมก็ลอยมาจากถ้วยพร้อมกับการคนไปด้วย
แอนนินั่งอยู่หน้ากู้ฮอน เมื่อเห็นใบหน้าของเธอดูอ่อนล้า “ เป็นอะไรหรือเปล่าฮอน ไม่คุ้นชินกับการทำงานหรือเปล่า ? ”
กู้ฮอนส่ายหัว “ วันนี้ได้รับคดีกรณีหนึ่งมา เกี่ยวกับเป่หมิงโม่ ”
แอนนิตกใจไปในทันที เธอกดเสียงเบาลง “ เขาเป็นอะไร ทำไมถึงจำเป็นที่จะต้องให้เธอดำเนินคดีให้ เขามีทนายความเยอะแยะไม่ใช่หรอ ”
เมื่อเทียบกับเหตุการณ์ที่โรงแรมแมนดาริน ข่าวที่เป่หมิงโม่ ทุบกล้องอย่างโกรธก็เป็นข่าวดังไปทั่วเมืองแล้ว
เพราะยังไงจนถึงตอนนี้ การเสียชีวิตโดยบังเอิญของคุณท่านเป่หมิงในลิฟต์ ไม่เคยได้เปิดเผยต่อสาธารณะ
กู้ฮอนมองท่าทางแอนนิแบบนี้ วันนี้เธอคงไม่ได้ดูโทรทัศน์หรือหนังสือพิมพ์
แน่นอน ตั้งแต่เรื่องเกิดขึ้นคืนนั้น เธอก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าแอนนิ เป็นเพราะอารมณ์เธอตอนนั้นก็ไม่ดี
กู้ฮอนหยิบหนังสือพิมพ์สองสามฉบับที่เกี่ยวกับอุบัติเหตุของโรงแรมแมนดาริน ออกจากกระเป๋าใบเล็กของเธอ และส่งให้ แอนนิ
เหตุผลที่เธอซื้อหนังสือพิมพ์พวกนี้ ก็เพื่อให้เข้าใจคดีมากขึ้น เธอซื้อที่แผงหนังสือระหว่างทางกลับบ้านตอนกลางคืน
แอนนิรับหนังสือพิมพ์มา แล้วอ่านอย่างละเอียด ใบหน้าเผยความตกใจออกมาทันที
เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองอยู่ในบ้าน แต่กลับไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้
กู้ฮอนดื่มนมเล็กน้อย แล้วพูด “ เขาไม่ใช่แค่หาฉันแล้วให้ฉันดำเนินคดี ยังให้รถคันหนึ่งกับฉัน ”
แอนนิฟังแล้วก็ยิ่งสับสนมากขึ้น “เธอรับมาแล้ว ? ”
กู้ฮอนพยักหน้า “ เขาบอกเพื่อให้ฉันใช้ในการรับส่งเด็กเด็ก ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเด็ก ทำตามหน้าที่ก็ควรอยู่แล้ว จึงตามใจเขาไป ”
แอนนิถอนหายใจเบาๆ “ คดีของเขาเธอจะดำเนินยังไง ? ”
มือสองข้างของกู้ฮอนจับแก้วไว้ “ ตอนนี้ฉันยังไม่มีใบอนุญาตทนายความ เพราะฉะนั้นคดีนี้ฉันก็แค่ทำหน้าที่เป็นเลขาทั้งคดีเท่านั้น ”
แอนนิพยักหน้า “ งั้นทนายความของเขาใช่ไหมใช่หยินปู้ฝัน ? ”
กู้ฮอนส่ายหัว “ เป็นทนายความที่พึ่งมาใหม่ อายุก็ดูราวสามสิบกว่าปีเท่านั้น ”
ขณะพูด สายตาเธอมีความกังวล “ ไม่รู้จริงจริงว่าพวกเขาสองคนคิดยังไง อีกคนก็ให้ฉันตามไว้ อีกคนก็หาทนายความมือใหม่ให้ มากกว่านั้นคือเป่หมิงโม่ยังให้หยินปู้ฝันเซ็นสัญญาที่จำเป็นจะต้องชนะเท่านั้น ”
แอนนิถามอย่างเป็นห่วง “เขาเซ็นแล้ว？”
***
กู้ฮอนไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้า
แอนนิครุ่นคิด แล้วเธอก็มีความสุขขึ้นมา
กู้ฮอนมองแอนนิอย่างแปลกใจ “ คดีนี้โอกาสที่จะชนะไม่สูงมาก ฉันกำลังเครียดกับเรื่องนี้อยู่ เธอมีความสุขอะไร ? ”
แอนนิมองกู้ฮอน “ ฮอน เธอคิดไม่เป็นหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้เนี่ย ผู้ชายทั้งสองคนกำลังแข่งกันหึงหวงเธอ เธอดูไม่ออกหรือไง ? ”
กู้ฮอนมองบนใส่แอนนิ “ เธอนะเธอ มองอย่างอื่นไม่ออก กับเรื่องแบบนี้ฉลาดที่สุด พวกเขาทั้งสองคนไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับฉันทั้งนั้น อีกคนคือเจ้านายและเพื่อนรักของฉัน อีกคนคือพ่อของเด็ก แต่ระหว่างฉันกับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว เพราะฉะนั้น กรุณาเธอไม่ต้องคิดไปไกล ”
แอนนิเห็นกู้ฮอนทำสีหน้างอนแบบนั้น “ เอาเถอะ ฉันไม่พูดแล้ว แม้คดีจะดูหนักไปหน่อย แต่ว่าฮอน เธอไม่ควรรีบร้อนมากเกินไป ตอนนี้ไม่เช้าแล้ว ดื่มนมเสร็จ ก็กลับไปนอน บางทีพรุ่งนี้อาจจะมีทางออกก็ได้ ”
กู้ฮอนยิ้มแล้วพยักหน้า “ แอนนิ ช่วงนี้ฉันต้องยุ่งมาก เด็กเด็กเธอก็ต้องเหนื่อยหน่อยแล้ว ”
แอนนิดื่มนมในแก้วตัวเองให้หมดทันที “ ไม่ต้องมาเลยนะ ถ้าอยากจะขอบคุณฉันจริง ไปเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ฉันก็พอแล้ว ”
*
เป่หมิงโม่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดของตัวเอง มือของเขากำลังถือรูปภาพที่ดูค่อนข้างเก่าแก่เล็กน้อย
นี่เป็นรูปคู่ของเขากับคุณพ่อ
“ก๊อกก๊อกก๊อก …”
เสียงเคาะของประตูห้องสมุด
ฉิงฮัวเดินไปเปิดประตูออก เห็นว่าเฟยเอ๋อกำลังถือแก้วอยู่หน้าประตู
“คุณหนูเฟยเอ๋อสวัสดีครับ “
เป่หมิงโม่นำรูปภาพวางไว้บนโต๊ะ
เฟยเอ๋อยิ้มแล้วพยักหน้าให้ฉิงฮัว จากนั้นก็เสิร์ฟแก้วอย่างระมัดระวังมาทางโต๊ะทำงานของเป่หมิงโม่ นำแก้ววางลง
“โม่ ช่วงนี้ คุณทำงานทุ่มเทมากเกินไปแล้ว นี่เป็นซุปไก่ที่ฉันตุ๋นกับมือเอง คุณดื่มให้หมดเถอะ ”
“อืม เธอวางไว้ตรงนั้นแหละ ” เป่หมิงโม่ยกสายตามองเฟยเอ๋อ “ ช่วงสองวันนี้เธอก็ไม่ค่อยได้พักเท่าไหร่ หรือไม่เธอก็ดื่มเองเถอะ”
เฟยเอ๋อส่ายหัวเบาๆ “ ฉันก็แค่ร่างกายไม่ชิน ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว จริงด้วย อาการท่านนางเป่หมิงเป็นยังไงบ้าง ? ”
เป่หมิงโม่พยักหน้า “ ตอนนี้ท่านยังดี มีเป่หมิงยันคอยดูแล ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เธอก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันยังมีธุระให้ทำ ”
เฟยเอ๋อเห็นเป่หมิงโม่ทั้งอบอุ่นและเย็นชากับเธอ ในใจก็ไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังเผยรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ “ อืม คุณก็พักผ่อนเร็วเร็ว อย่าเหนื่อยเกินตัวจนร่างกายไม่ดี ตระกูลเป่หมิงยังต้องการให้คุณมาแบกรับอีก ”
พูดจบ เธอหันหลัง แล้วเดินออกไปทางประตู
ในตอนที่มือของเธอกำลังจะแตะประตู ก็ได้ยินเสียงเป่หมิงโม่จากข้างหลัง “ ตอนนี้มีปัญหาเกิดขึ้นเยอะมาก ตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากแต่งงาน เรื่องนี้เราเลื่อนไปอีกเถอะ ”
เฟยเอ๋อฟังแล้ว ร่างกายก็ไม่หยุดที่จะสั่นเล็กน้อย เธอหยุดลังเลสักพัก แต่ก็ตัดสินใจเปิดประตูออกไป
เวลานี้ ตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ทำไมทุกครั้งที่ความสุขจะตกลงมาถึงตัวเองก็มักจะหมุนและหายไปทางอื่น
เธอค่อยๆเดินขึ้นบันได ในขณะที่เธอจะเปิดประตูห้องของตัวเอง ก็ได้ยินเสียงคุยจากชั้นหนึ่ง
นี่เป็นการสนทนาของลุงคุนกับฉิงฮัว “ กรุณารายงานคุณชายเป่หมิง คุณหนูกู้ฉันได้ส่งกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว ”
***
ฉิงฮัวพูด “ ลุงคุน ลำบากคุณแล้ว คุณอายุก็เยอะแล้ว คราวหลังยังต้องรับส่งคุณหนูกับคุณชายน้อยสองคนอีก”
“โถ่ มีอะไรให้ลำบาก คุณท่านเป่หมิงจากไปแล้ว แต่คุณชายไม่ทิ้งฉัน ยังให้ฉันรับส่งคุณชายน้อยทั้งสองคน ฉันก็พอใจมากแล้ว คุณฉิง คุณบอกกับคุณชาย ให้เขาไว้ใจได้ ฉันสามารถรับประกันความปลอดภัยของคุณหนูและคุณชายน้อยได้ เอ๊ะ เวลาไม่เข้าแล้ว ฉันขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ยังต้องส่งคุณหนูไปทำงานอีก”
จากนั้นข้างล่างก็ไม่มีเสียงอะไรต่ออีกเลย
เฟยเอ๋อผลักประตูห้องตัวเองเดินเข้าไป ตอนนี้น้ำตาของเธอกลั้นไม่ไหวและไม่หยุดที่จะไหลลงมา คิดไม่ถึง ว่าเป่หมิงโม่พึ่งจะบอกกับตัวเองว่ายังไม่แต่งงาน เบื้องหลังกลับสั่งให้คนรับส่งกู้ฮอนทำงาน
ภายนอกกู้ฮอนดูเหมือนไม่แคร์อะไรกับเป่หมิงโม่ ที่แท้พวกเขาก็แอบติดต่อกัน
เฟยเอ๋อไม่มีความสุข ก็เป็นเพราะกู้ฮอน ที่ทำลายความสัมพันธ์ของตัวเองกับเป่หมิงโม่
พอนึกถึงตรงนี้แล้ว เธอกัดฟันไว้แน่น ในเมื่อเธอไม่ให้ตัวเองได้อยู่อย่างเป็นสุข ถ้างั้นตัวเองก็จะไม่ปล่อยให้เธออยู่อย่างเป็นสุข !