เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 648 มุ่งหน้าไปที่ป่า
ตอนที่ 648 มุ่งหน้าไปที่ป่า
“คุณผู้ชายท่านนี้ ขอโทษด้วยจริงๆครับ ปืนลูกซองเป็นสินค้าอันตราย พวกเราไม่ได้เตรียม อีกอย่างใช้อาวุธปัจจุบันพวกนี้มาได้อาหารไป ก็คงจะน่าเบื่อเกินไป แต่ว่าพวกเราก็เตรียมเครื่องมือบางอย่างให้พวกคุณแล้ว อีกครู่จะให้พวกคุณ ได้รับอาหารมาจากธรรมชาติแบบนี้ ไม่ใช่แค่ต้องพึ่งอาวุธ”ถังเทียนจื๋อพูดถึงตรงนี้ ก็ชี้ไปที่หัวตัวเอง“และยังต้องพึ่งสมอง โอเค ไม่พูดมากแล้ว ทุกคนเตรียมตัวกันดีกว่าครับ หน้าที่ของครึ่งวันนี้ ก็คือเตรียมอาหารค่ำ ส่วนจะทำให้ท้องพวกคุณอิ่มไหมนั้น ก็ต้องพึ่งตัวเอง”
เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนเอาอาหารกลับไปที่เต็นท์
แป๊บหนึ่งพวกเขาก็ได้กล่องเล็กๆ เปิดมาเป็นเครื่องมือธรรมดา น่าจะเอามาใช้หาอาหาร
มองเครื่องมือธรรมดาตรงหน้า กู้ฮอนกังวลเล็กน้อย สำหรับคนที่ไม่เคยล่าสัตว์ ทำกิจกรรมกลางแจ้งอย่างเธอ เป็นต้น พวกนี้ช่างไร้ประโยชน์มาก
เป่หมิงโม่ตรวจดูของด้านในกล่อง จากนั้นพูดกับเฉิงเฉิงและหยางหยางว่า “เดี๋ยวลูกๆกินเสร็จแล้วรับหน้าที่ไปหาเห็ดในป่ากลับมานะ”
พูดไป ก็เอาอัลบั้มรูปในกล่องออกมา “ไปหาตามที่บอกในนี้”
เฉิงเฉิงพยักหน้า จากนั้นรับรูปไว้
“เห้อ คุณให้ลูกไปในป่า ไม่กลัวเขาหลงกันเหรอ ป่าใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหายไป หาก็หาไม่เจอ”กู้ฮอนยืนหยัดไม่เห็นด้วยที่จะให้ลูกๆไปหาอาหารในป่า
“งั้นโอเค พวกเขาไม่ไปงั้นผมไป คุณพาลูกไปตกปลา”เป่หมิงโม่พูดไป ก็หยิบสายเอ็นตกปลาและก็ตัวเบ็ดจากกล่องเครื่องมือ ส่งให้กู้ฮอน
เขาพูดจบ จู่ๆก็ถามต่อ“คุณตกปลาเป็นไหม？”
กู้ฮอนยื่นมือไปรับ มองเป่หมิงโม่ที่มองตัวเองด้วยสายตาดูถูก เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อตัวเองเท่าไหร่
ถึงแม้ตัวเองจะตกปลาไม่เป็น แต่ว่าถึงจะไม่เคยมีประสบการณ์แล้วจะไม่เคยเห็นหรือไง ในโทรทัศน์ก็มีภาพตกปลาบ่อยๆไม่ใช่เหรอไง
หลังจากติดตัวเบ็ดกับสายเอ็นแล้ว ก็เอาลงน้ำ ก็สามารถรอปลาติดเบ็ดแล้ว
นึกถึงตรงนี้ เธอจึงพยักหน้า“คุณไม่ต้องห่วง รับรองคุณกลับมามีปลากินแน่นอน ลูกอยู่กับฉัน ส่วนคุณไปหาของกินในป่าเถอะ แต่อย่าให้ตัวเองหลงก็พอ”
***
เป่หมิงโม่ไม่พูดอะไร เอาอาหารแห้งที่เหลือใส่เข้ากระเป๋ากางเกง จากนั้นหาเครื่องมือในกล่อง ลุกขึ้นเตรียมออกไป
ตอนนี้เอง จู่ๆกู้ฮอนก็เรียกเขาไว้“เดี๋ยวก่อน”
เป่หมิงโม่หันไปมองกู้ฮอน
“คุณอย่าหายไปในป่านะ ตอนนั้นมืดแล้วเราไม่ไปหาคุณนะ”กู้ฮอนพูด
ไม่ว่าพูดยังไง นี่ก็คือพ่อของลูก ถ้าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เธอจะอธิบายกับหวีหรูเจี๋ยได้อย่างไร ตอนอยู่ที่เมืองซาบาห์ เธอก็ดีกับตัวเอง
เป่หมิงโม่ไม่พูดอะไร ได้แค่มองกู้ฮอนอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็พยักหน้า
“ไอ้……อ้อ พ่อ ผมก็อยากไป”หยางหยางรีบกลืนคำว่าพ่อนกลงไป
เขาไม่สนใจการตกปลา เขาเป็นคนอยู่เฉยไม่ได้
พอคิดว่าต้องอยู่ริมแม่น้ำทั้งวัน ก็น่าเบื่อมาก
ถ้าหากให้เขาอยู่นิ่งอย่างนั้นได้ ก็มีแค่เล่นเกมเท่านั้น
น่าเบื่อขนาดนี้ ตามไอ้พ่อนกเข้าป่าไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ว่าจะเก็บเห็ด หรือทำอะไรก็ยอม อย่างน้อยไม่ต้องนั่งว่าง โชคดีหน่อยอาจจะได้สัตว์ป่ากลับมา
เป่หมิงโม่ก้มหน้าลงมองหยางหยาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย
พูดตามตรง เขาไม่อยากพาหยางหยางไปด้วยเลย เขาทั้งซนทั้งดื้อ
ถ้าหากต้องเลือกคนหนึ่ง ยอมพาเฉิงเฉิงไปดีกว่า เขาทำอะไรสุขุมกว่าหยางหยางเยอะ ที่สำคัญคือไม่ดื้อ
แต่ว่า แป๊บหนึ่งเป่หมิงโม่ก็คิด ถ้าหากตอนนี้เอาเด็กดื้ออย่างหยางหยางอยู่กับกู้ฮอน ทำไม่ดีงั้นทั้งช่วยบ่ายนี้ความพยายามของเธอก็สูญเปล่า
ช่างเถอะ ตัวเองจะพาไปก็พาไปละกัน
คิดถึงตรงนี้ เขาก็พูดกับหยางหยาง“ไป”
ที่จริงแล้วกู้ฮอนไม่อยากให้หยางหยางไปกับเป่หมิงโม่ แต่ว่าสองพ่อลูกนี้ไม่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กันเท่าไหร่ เป็นเวลาที่จะทำให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกัน
คิดถึงตรงนี้ กู้ฮอนก็ไม่ห้ามอะไร
แค่ตอนออกไปบอกให้หยางหยางอย่าวิ่งเล่นไหน เชื่อฟังพ่อ
พอเป่หมิงโม่พาหยางหยางออกมา เต็นท์อื่นๆที่สนามหญ้า ต่างได้ยินเสียงกรนออกมาอย่างแผ่วเบา
นี่น่าจะเพราะว่าทุกคนกินเสร็จเห็นเวลายังเช้าอยู่ เลยนอน
หรือบางทีคนพวกนี้คิดว่า กิจกรรมครั้งนี้เป็นแบบที่พวกเขาจินตนาการไว้แต่แรก ต่างกับรายการในโทรทัศน์ที่ออกอากาศพ่อแม่กับลูกๆเล่นเกมด้วยกัน
ไม่มีกล้อง ไม่มีผู้ชม แม้แต่อาหารธรรมดาๆก็ยังต้องหาเอง สำหรับประธานกับคุณชายน้อยที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ มั่งคั่งและร่ำรวยนั้น คงอึดอัดหน่อยๆ
แต่ว่า ก็แค่บางกรณีเท่านั้น มีคนพาลูกไปริมขอบแม่น้ำแล้ว
น้ำในนี้ใสสะอาดจนเห็นด้านล่าง สามารถมองเห็นปลาที่กำลังว่ายไปมาอย่างชัดเจน
พวกเขานั่งบนหิน ใช้กิ่งไม้ในป่าที่เจอมาทำคันเบ็ด ใช้ไส้เดือนที่ขูดมาจากดินทำเป็นเหยื่อ พวกเขารวมตัวกันดูสถานการณ์ของน้ำ
ตอนนี้เอง คนรวยหกนิ้วกำลังพาลูกชายตัวเองออกมาจากเต็นท์ ในมือถือเครื่องมือ ฮัมเพลงเดินเข้าไปในป่า
เขาหันมามอง จำเป่หมิงโม่ไม่ได้ แต่หยางหยางที่ตามหลังเขากลับจำได้ขึ้นใจ
“เหอะเหอะ มองไม่ออกเหรอ ลูกของคุณยังกล้าไปหาของในป่า อย่าให้ถึงตอนนั้นถูกงูกัดล่ะ”คนรวยหกนิ้วพูดอย่างขำๆ
ลูกชายที่ตามหลังเขาพูดกับหยางหยางว่า“งั้นเราเปรียบเทียบกัน ดูว่าใครหาของในป่าได้มากกว่า”
***
หยางหยางจะแสดงความอ่อนแอได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาจำสองพ่อลูกบนรถชัดเจน แสดงออกให้เขาเห็นอย่างไร
ถึงแม้ตอนนี้เขาเป็นคุณชายน้อยของตระกูลเป่หมิง แต่ว่าพลังของความหยิ่งผยองนั้นยังไม่หายไป ยังคงดูถูกคนที่ต่ำกว่าเขาแบบนี้
“เปรียบเทียบก็เปรียบ ใครแพ้ก็ทำตามที่คนชนะสั่งเอาไหม”ทั้งวันหยางหยางเองก็เห็นเป่หมิงโม่พาฉิงฮัวไปนั่นนี่ ก็ถือว่ามีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง
ที่จริงเขาอยู่ที่โรงเรียน คิดว่าจะทำการรับน้อง แต่คนอื่นๆพอได้ยินก็ไม่ยินยอม
ยังไงต่างก็เป็นคุณชายน้อยกัน ใครจะไปยอมเป็นเบ๊ให้ใครล่ะ
เดิมพันครั้งนี้ หยางหยางเลยเอาเรื่องนี้คิดออกมา
“โอเค นายก็รอเป็นลูกน้องฉันได้เลย”เจ้าเด็กนั่นดูมั่นใจมาก
แม้แต่คนรวยหกนิ้วได้ยินพวกเขาพูดกัน ก็มองเป่หมิงโม่ที่สวมสูทอีกครั้ง สองพ่อลูกสวมสูททั้งตัว นี่ไม่ได้มาเข้าค่ายหรือไงกัน
เขาก็ขำสะใจมองหยางหยาง“หนูน้อย เดิมพันนี้หนูแพ้แน่ เตรียมเป็นเบ๊ให้เราได้เลย”
จากนั้นยื่นมือไปลูบหัวลูกชายตัวเอง“เด็กน้อยถึงตอนนั้นก็เก่งกว่าพ่อแล้ว ตอนนี้รับน้องก่อนละกัน”
คำนี้ทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกไม่เข้าหู เขาไม่พอใจที่ลูกถูกคนอื่นดูถูก แล้วก็จะเป็นเบ๊คนอื่นไม่ได้เด็ดขาด
เขาหันมามองหยางหยาง “พูดไร้สาระกับพวกเขาให้มันน้อยๆหน่อย รีบตามมา”
พูดไปเขาก็เข้าไปในป่า
หยางหยางขมวดคิ้ว ในใจเขาไม่สบายใจ ทำไมตัวเองต้องมาโดนเจ้าคนรวยคนนี้ดูถูกด้วยนะ
อีกอย่างเขาก็ยิ่งโกรธไอ้พ่อนกที่ไม่ว่าอะไรกลับไปเลย เหมือนว่าตัวเองไม่ใช่ลูกชาย
เป่หมิงโม่มองเข็มทิศ พอชี้ไปที่ตำแหน่งตัวเอง จากนั้นก็พาหยางหยางเข้าไปในป่า
*
เฉิงเฉิงยืนอยู่นอกเต็นท์ มองพ่อพาหยางหยางเข้าป่าไป จากนั้นก็เข้ามาในเต็นท์“แม่ครับ พ่อเข้าป่าคงไม่เป็นไรนะครับ”
“วางใจเถอะลูกรัก มีพ่อลูกอยู่ไม่มีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน”กู้ฮอนค่อนข้างเชื่อใจเป่หมิงโม่ในด้านนี้
เขาเอาตัวเบ็ดกับสายเอ็นใส่ถุง จากนั้นลุกขึ้น“โอเคลูกรัก เราไปตกปลากันเถอะ”
เฉิงเฉิงพยักหน้า ตามกู้ฮอนออกมาจากเต็นท์
คิดไม่ถึงจริงๆ ข้างแม่น้ำมีคนนั่งอยู่สองสามคนแล้ว
กู้ฮอนก็มีแบบไหนก็ทำแบบนั้น เริ่มจากหากิ่งไม้ในป่ามาอันหนึ่ง จากนั้นผูกสายเอ็นด้านหนึ่ง ที่สายเอ็นอีกด้านหนึ่งก็ผูกกับตัวเบ็ด
จากนั้นเธอก็พาเฉิงเฉิงไปที่แม่น้ำ หาก้อนหินมานั่ง
ตอนที่เธอเตรียมแกว่งเบ็ดไปนั้น ถังเทียนจื๋อเดินเข้ามาจากริมแม่น้ำ
ตลอดทางยังยิ้มทักทายให้กับผู้ปกครองที่มาตกปลาไม่หยุด ที่จริงไม่ใช่ว่าผู้ปกครองทุกคนจะเหมือนกัน ผู้ปกครองที่กำลังนอนอยู่ในเต็นท์ก็คิดเห็นเหมือนกัน
ปกติพวกเขาทำเพื่องาน พยายามทำธุรกิจเพื่อครอบครัว ตอนนี้มีโอกาสที่จะได้ผ่อนคลายกับลูกสองสามวัน
“เหอะเหอะ คิดไม่ถึงว่าคุณกู้จะตกปลาเป็น เหอะ เฉิงเฉิงก็อยู๋นี่กับแม่เหรอครับ เอ๋ หยางหยางไปไหนล่ะ？”สุดท้ายถังเทียนจื๋อก็หยุดลงข้างๆกู้ฮอน ทักทายเฉิงเฉิง
จากนั้นจึงหันไปมองทางเต็นท์“คงไม่ใช่ว่าเหนื่อยจนหลับอยู่ด้านในหรอกนะ”
กู้ฮอนเก็บเบ็ดตกปลาที่ทำเอง พูดอย่างเก้ๆกังๆว่า“ฉันตกปลาเป็นที่ไหนล่ะคะ ก็แค่ทำตามอย่างไปเท่านั้น”
***
“หยางหยางตามพ่อเขาไปหาอาหารที่ป่าค่ะ ฉันคงไม่รอกินอาหารอย่างเดียวอยู่ในเต็นท์แน่ค่ะ”กู้ฮอนพูดไปก็หันไปเอาเบ็ดตกปลาตัวเองส่งให้ถังเทียนจื๋อ
“Noton คุณไปทั่วมาหมดแล้ว ตกปลาล่าสัตว์อะไรก็คงไม่ยากสำหรับคุณ ตกปลาให้ฉันดูได้ไหมคะ？”
ถังเทียนจื๋อยื่นมือไปรับเบ็ดตกปลา สำรวจดู จากนั้นพยักหน้าพูด“ทำได้ไม่เลว แค่ขาดบางอย่าง”
“คุณอาNoton สรุปขาดอะไรครับ？”เฉิงเฉิงเงยหน้ามองถังเทียนจื๋อ
“นอกจากเบ็ดแล้ว ตกปลายังต้องเตรียมอะไร？”ถังเทียนจื๋อนั่งยองๆ มองแล้วถามเฉิงเฉิง
เฉิงเฉิงคิด“เหมือนว่าจะยังขาดเหยื่อปลา แต่ว่าที่นี่จะหาเหยื่อปลามาจากไหนได้ครับ？”
“มากับอา”ถังเทียนจื๋อยืนขึ้น จับมือเล็กๆของเฉิงเฉิงเดินไปทางต้นไม้ มาตรงดินที่ชุ่มชื้น จากนั้นเอามือชี้ไปด้านล่าง“เหยื่อปลาอยู่ข้างล่างนี้แหละ”
พูดไป เขาก็นั่งยองๆ และไม่สนว่าจะมีดินโคลนแค่ไหน ยื่นมือออกไปจับ
แป๊บหนึ่ง ไส้เดือนสองสามตัวก็ถูกหาออกมาได้“ดูสิ เอานี่มาก็ตกปลาได้แล้ว ปลาที่นี่ชอบกินไส้เดือนมาก ไปเอาถุงพลาสติกมาสิ”
“ครับ”เฉิงเฉิงตอบรับไป วิ่งเข้าไปในเต็นท์ แป๊บหนึ่งก็หยิบถุงพลาสติกวิ่งออกมา
ถังเทียนจื๋อกำลังเอาไส้เดือนในดินใส่ลงถุงทีละตัว จากนั้นก็พรวนดินอีกครั้ง แป๊บหนึ่ง ก็ใส่ไส้เดือนไปได้ถึงครึ่งถุง