เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 658 หน้าที่ของหัวหน้า 2

ตอนที่ 658 หน้าที่ของหัวหน้า 2

แต่ว่าเขาลำบากใจเป็นอย่างมาก มองสองคนนี้ เขาไม่สามารถที่จะไปดึงกางเกงพวกเขาออกได้ ไม่งั้นจะโดนหาว่าเป็นโรคจิต

“นี่ เร็วหน่อยได้ไหม ” เป่หมิงโม่ไม่ได้ตามหยางหยางเข้าไป แต่แค่ยืนอยู่หน้าเต็นท์ เขามองผู้คนที่วิ่งหนีไปพร้อมกับผู้ช่วยที่ได้รับมอบหมายจากถังเทียนจื๋อ

ในเวลานี้ ฟ้าก็เริ่มแลบและร้องขึ้นบ่อยครั้ง และลมแรงก็พัดมาเป็นครั้งคราว

เป่หมิงโม่ต้องยอมรับว่าการตัดสินก่อนหน้านี้ของถังเทียนจื๋อถูกต้อง ฝนกำลังจะตกหนัก

ดูเต็นท์ที่กระจัดกระจายที่นี่ และลักษณะพื้นที่ของสถานที่ตั้งแคมป์นี้ หากฝนตกหนักคงจะไม่ดี

***

หยางหยางมองหน้าอ้วนอ้วนของทั้งสอง “ ฉันคงต้องทำแบบนี้แล้ว ! ”

ในขณะที่เขาพูด ร่างเล็กเล็กของเขาก็นั่งคร่อมไปที่หน้าอกของหวูเหล่าเอ๋อที่นอนหงาย

เขายื่นมือเล็กออก แล้วใช้แรงตรงไปที่หวูเหล่าเอ๋อ

ตอนแรกเขายังไม่มีท่าทางอะไร หยางหยางเกือบจะใช้แรงหมดแล้ว

“อืม !”ตามด้วยเสียงของเขา หวูเหล่าเอ๋อลุกขึ้นนั่งทันที ในเวลาเดียวกันหยางหยางที่นั่งอยู่ก็สะบัดไปอีกทาง！

“ใคร！ใคร！ ยังไม่มีใครกล้าทำลายความฝันดีของฉันเลยนะ ! ”หวูเหล่าเอ๋อขยี้ตา สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ในที่สุดหยางหยางก็ลุกขึ้นและพูดว่า “แน่นอน ก็ต้องเป็นฉันเป็น หัวหน้าของลูกชายคุณ พวกคุณรีบลุกขึ้นเร็ว คนอื่นหนีไปหมดแล้ว!”

แม้หวูเหล่าเอ๋อจะฟังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอได้ยินคำว่า“ หนี ” เขาก็มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที

เขารีบลุกขึ้นยืนทันที เขาไม่มีเวลาเรียกลูกชาย แต่กลับอุ้มขึ้นมาแทน

หยางหยางนำพวกเขาออกจากเต็นท์ ชี้ไปเส้นทางที่เคยเดินมา “ ทุกคนวิ่งไปทางนั้นหมดแล้ว พวกเรารีบตามพวกเขาไปเร็ว”

เวลานี้ ถังเทียนจื๋อก็ได้ทำการสำรวจเต็นท์ทุกเต็นท์ และมั่นใจแล้วว่าไม่มีคนแล้ว

ครูใหญ่พวกเขากลับไปหลังอาหารค่ำกองไฟแล้ว

หยางหยางเห็นว่าถังเทียนจื๋อยังอยู่ที่นี่ จึงรีบพูดกับเขา “ อาบิวตี้ รีบตามคนข้างหน้าไป ”

ถังเทียนจื๋อเดินมาหน้าเป่หมิงโม่พร้อมกับไฟฉายและพยักหน้าให้หยางหยาง “เดี๋ยวต้องวิ่งอีกยาวไกล ให้ฉันแบกเธอไว้ด้านหลังจะดีกว่า” จากนั้นเขาก็นั่งยองยอง และทำท่าทีเพื่อแบกหยางหยาง

เป่หมิงโม่จะยอมให้เขามาแบกลูกตัวเองได้อย่างไร

เขาพูดอย่างเย็นชา “ ไม่รบกวนคุณแล้ว คุณเปิดไฟฉายแล้วนำทางก็พอ ”เขาพูดแล้วโยนไฟฉายให้ หยางหยางก็ขึ้นหลังเขาเรียบร้อยแล้ว

ถังเทียนจื๋อลุกขึ้น：“ ประธานเป่หมิงไม่จำเป็นต้องอ่อนไหวขนาดนี้หรอก ”

เป่หมิงโม่ไม่ได้สนใจเขา แล้วพูดกับหวูเหล่าเอ๋อโดยตรง “ พวกเรารีบไปกัน ”

ดังนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองคนแบกเด็กทั้งสองไว้บนหลัง แล้วรีบไปยังทิศทางที่คนกลุ่มใหญ่กำลังจะออกไป

ถังเทียนจื๋อมองไปที่แผ่นหลังของเป่หมิงโม่ และยิ้มเบาเบา เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนไหวจริงๆ “เกมนี้สนุกมากขึ้นเรื่อยเรื่อยแล้ว เป่หมิงโม่ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณมีปัญหาจนกว่าฉันจะเล่นได้เพียงพอ”

เขาถือไฟฉายวิ่งตามพวกเขาขึ้นไป แล้วส่องทางให้พวกเขา

ต้องยอมรับ ว่าความแข็งแรงทางกายภาพของสามคนนี้ดีจริงๆ ไม่นาน พวกเขาก็ตามทุกคนทันแล้ว

ฝนตกหนักครั้งนี้ดูเหมือนจะมาเร็วกว่าที่ ถังเทียนจื๋อคาดการณ์ไว้

ในตอนแรก มันยังเป็นฝนเล็กน้อย จากนั้นก็มีฟ้าแลบและฟ้าร้อง เม็ดฝนก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยเรื่อย

คนที่เคยคิดว่ามันเป็นกิจกรรมส่วนหนึ่ง ก็ค่อยๆเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาพาลูกตัวเองออกไปด้วยความตั้งใจ เดินตามผู้นำอย่างเป็นระเบียบไปยังทางผ่านภูเขาเพื่อหลบภัยฉุกเฉิน

ฝนเริ่มแรงขึ้นและแรงขึ้น และฟ้าร้องที่รุนแรงสั่นสะเทือนหูของคนฟังเป็นอย่างมาก

กู้ฮอนพาเฉิงเฉิงเดินมาแถวหน้าสุด แต่ในระหว่างทางเธอก็ยังเป็นห่วงว่าเป่หมิงโม่จะหาหยางหยางเจอหรือยัง

พวกเขากำลังตามอยู่แถวหลังหรือเปล่า

ฝนตกหนักขนาดนี้ พวกเขาห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด

ขณะที่ฝนกำลังตกหนักขึ้นเรื่อยเรื่อย กระแสน้ำที่ไหลเบาเบาของแม่น้ำสายเล็กที่อยู่ถัดจากเส้นทาง ก็เริ่มไหลหนักมากขึ้น

นอกจากนี้ยังมีกิ่งไม้และต้นไม้ขนาดเล็กบางส่วน ถูกชะล้างลงมาจากต้นน้ำลำธาร

ไม่เพียงแค่นั้น แม่น้ำยังคงสูงขึ้น และเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับเส้นทาง

***

ลมและฝนในเวลากลางคืนมาอย่างเร่งด่วนมาก และในไม่ช้าเสื้อผ้าของทุกคนก็เปียก ลมพัดใบหน้าของผู้คนราวกับมีด

ภูเขาคั่นกลางระหว่างถนนสายเล็กและแม่น้ำ ไม่มีแสงกลางวัน แต่เป็นสีดำในช่วงกลางคืน หากไม่มีแสงจันทร์ หนทางข้างหน้าก็จะยากลำบากมากขึ้น

ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลของแม่น้ำสายเล็กเล็ก ที่อยู่ไม่ไกล

ในตอนที่พวกเขามา เส้นทางนี้ยาวไกลมาก นั่นเป็นเพราะทุกคนไม่รู้ว่าจะต้องเดินนานแค่ไหน จึงจะไปถึงเป้าหมาย

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว แม้จะเพิ่มความเร็วในการเดิน แต่ก็ยังรู้สึกว่ายาวไกล

ไม่ รู้สึกยาวไกลกว่าตอนมา

ถนนลูกรังด้านล่างภายใต้อิทธิพลของฝน ได้กลายเป็นดินโคลน ทำให้ไม่สะดวกในการเดิน

หลังจากเป่หมิงโม่แบกหยางหยางตามแถวผู้คนได้แล้ว เขาไม่ได้เดินช้าลง แต่กลับแบกหยางหยางเบียดเข้าไปในหมู่คน

เขาใช้สายตาที่รวดเร็วเหมือนนกอินทรี ค้นหาร่างของกู้ฮอนและเฉิงเฉิงในฝูงชน

จนกว่าพวกเขาจะเดินมาแถวหน้าสุด เขาถึงพึ่งเห็นร่างของกู้ฮอนและเฉิงเฉิงที่อยู่แถวหน้าสุด