เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 66 พี่น้องพบหน้ากัน2

ตอนที่ 66 พี่น้องพบหน้ากัน2

หยางหยางตื่นเต้นจนม้วนตัวลุกขึ้นมาจากเตียง ทำให้ผ้าห่มที่เฉิงเฉิงพับไว้อย่างเรียบร้อยยับยู่ยี่เขา ดีใจจนตะโกนร้องออกมา “เป่ยหมิงซิเฉิง งั้นแม่ของฉันก็ เป็นแม่ของนายด้วยใช่ไหม?”

“อืม” เฉิงเฉิงตอบเสียงเรียบ ตั้งแต่เริ่มแรกที่เขารู้ ว่าบนโลกนี้มีคนอย่างหยางหยาง เขาก็เริ่มสืบค้น ข้อมูล จนกระทั่งค้นพบคำว่าฝาแฝด เขาถึงรู้ว่าที่แท้ แล้วคนที่เหมือนกับตัวเองอย่างกับแกะนั้นก็คือพี่น้อง ฝาแฝดนั่นเอง

ความรู้เรื่องนี้ทำให้เขาแอบดีใจอยู่นานทีเดียว ยิ่ง เมื่อรู้ว่าแม่ของหยางหยางคือแม่ของตัวเองแล้ว ก็ยิ่ง ตื่นเต้นเป็นล้นพ้น

แต่ว่าคนที่สงบเสงี่ยมเยียบเย็นเสมอมาอย่างเขา ไม่อาจแสดงความดีใจออกมาอย่างหยางหยางได้

“เยี่ยมไปเลย! งั้นนายก็เป็นน้องชายของฉันน่ะสิ!” หยางหยางรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่สวยงามที่สุด ไม่เพียงรู้ ว่าพ่อมีตัวตน แต่ยังมีน้องชายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน เขา คิดพลางฝันหวานจนหัวเราะออกมา

เฉิงเฉิงขยับริมฝีปาก “พี่ชายต่างหาก”

“น้องชาย” หยางหยางยืนกราน

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วทีหนึ่ง ไม่สนใจหยางหยาง ตรงไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ ดึงลิ้นชักแล้วหยิบกระดาษ ข้อสอบปีกหนึ่งออกมาวางต่อหน้าหยางหยาง “ใครได้ คะแนนน้อยกว่า คนนั้นเป็นน้อง”

อาจเป็นเพราะอยู่กับเป้หมิงโม่ เฉิงเฉิงถึงได้

เคยชินกับการพิสูจน์ความเก่งกาจของตน

หยางหยางรับกระดาษข้อสอบในมือ เมื่อปราด ตามองข้อสอบที่น่ารังเกียจพวกนั้นแล้วปากน้อย ๆ ของเขาก็เบะออก “เกลียดชะมัด…

จากนั้นเมื่อพลิกดูกระดาษข้อสอบอันน่าตกใจที่ เป่ยหมิงซิเฉิงแสร้งว่าเขาเป็นคนทำแล้ว หยางหยางก็ตื่น ตะลึง “ร้อยคะแนน ร้อยคะแนน ร้อยคะแนน..ร้อย คะแนนอีก! เป้หมิงซิเฉิง นายใช่คนหรือเปล่าเนี่ย?”

“อือฮึ” เฉิงเฉิงยกมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง เผยให้เห็น รอยยิ้มภาคภูมิใจอย่างแนบเนียน

เขาไม่รู้ว่า ยิ่งเขาสอบได้คะแนนดีเท่าไหร่ ก็ยิ่ง เป็นหายนะของหยางหยางมากเท่านั้น

“โอย…ดูต่อไปไม่ไหวแล้ว….” หยางหยางเอามือ ปิดตาเหมือนคนแก่

ในที่สุด เขาก็ทนไม่ไหว ร้องคำรามใส่เฉิงเฉิงอ ย่างน่าสมเพช “เป่ยหมิงซิเฉิง ไอ้คนบ้าการสอบ นายยัง อยากให้ฉันมีชีวิตอยู่หรือเปล่าหา….” เฉิงเฉิงเหยียด มองหยางหยางด้วยหางตา ยกมุมปาก “ทำใจซะเถอะ น้องชาย!”
“ฉันไม่ยอม….ฉันเป็นพี่ชายต่างหาก….” หยาง หยางตะโกนอย่างหมดหนทาง

เฉิงเฉิงเหนื่อยจะใส่ใจเขา ตรงไปหยิบกระเป๋า หนังสือของหยางหยาง ตบฝุ่นออกอย่างเคยชิน “นายกลับไปเถอะ อย่าให้คุณปู่คุณย่าเป็นกังวล” “ทำไมฉันต้องกลับไปด้วยล่ะ” หยางหยางไม่ยอม ทำ ปากยื่น “นั่นมันบ้านของนายต่างหาก!”

เฉิงเฉิงจ้องมองหยางหยางอย่างจริงจัง ส่ายหน้า

“ที่นั่นไม่ใช่บ้านหรอก…

ห้าปีที่ผ่านมา เฉิงเฉิงอยู่ที่บ้านเปหมิงทำตัวตาม แบบอย่างของเด็กดีมาตลอด แต่ไม่ว่าจะพยายามมาก เท่าไหร่ สุดท้ายก็ไม่อาจเปลี่ยนสายตาของพ่อได้ แถม เมื่ออยู่บ้านตระกูลกู้ เขาได้รับความรักเอาใจใส่จากแม่ ถึงได้ทำให้เขาเข้าใจว่าใครคือคนที่ดีกับเขาที่สุด

“เป่ยหมิงซีเฉิงนายจะเก็บแม่ไว้คนเดียวไม่ได้นะ!” หยางหยางกระโดดลงมาจากเตียง “ฉันอยากให้แม่รู้ว่า ฉันกลับมาแล้ว”

ขณะที่หยางหยางวิ่งออกไปจากห้องนั้นเอง หยู ฟื้น ก็กลับเข้ามาจากข้างนอกพอดี-

“อ้าว หยางหยาง หลาน..

2

เธอมองเชือกที่วางกองระเกะระกะอยู่ข้างเก้าอี้ แล้วเขากอดหยางหยาง “ยายขอโทษด้วย หลานเอ๋ย อย่าโทษตากับยายเลยนะ เขาเองก็มีช่วงเวลาจำเป็นเหมือนกัน….”

หยางหยางถูกยายเข้ามากอดกะทันหันอย่างนั้น ก็ ตกใจพูดอะไรไม่ออกอยู่เนิ่นนาน

ฉับพลัน ก็หันไปมองยังห้องนอนด้วย สัญชาตญาณ เป็หมิงซิเฉิงยังอยู่ข้างใน

อย่างเงียบสงบ

“คุณยาย หยางหยางไม่โทษยายหรอกครับ” หยางหยางเอื้อมมือน้อยขึ้นวางลงบนบ่าของหยูฟืน ตบเบา ๆ เป็นการปลอบโยน

“หยางหยาง..”หยุน ฟื้น สะอื้นอยู่สักพัก “หลาน ช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ….”

การแข่งขันชิงแชมป์โปรเจกต์ “หยิง กำลังจะเริ่ม ขึ้นแล้ว

เกือบตลอดทั้งบ่าย ที่กู้ฮอนเดินกลับไปมาอยู่ด้าน นอกลานแข่งขัน

เธอรอข่าวอยู่ตลอด ทีมของกู้อันที่เข้าไปข้างใน หลายชั่วโมงแล้ว

เธอกำโทรศัพท์แน่น ร่างสั่นเทา

ว้าวุ่นจนไม่อาจสงบใจได้

ก่อนหน้านี้เธอโทรศัพท์กลับบ้าน เมื่อยืนยันว่า หยางหยางปลอดภัยไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงได้วางใจ
แต่ทว่า กลับไม่อาจหยุดยั้งความหวาดกลัวในใจที่ ลงลึกขึ้นทุกที

พิมพ์เขียวพวกนั้น…

เป่ยหมิงโม่จะต้องพบอะไรบางอย่างแน่

ขณะนั้นเธอห่วงแต่ลูก จึงขโมยพิมพ์เขียวส่งให้ พ่อด้วยความสิ้นหวัง

กู้ฮอนหลับตาลง สูดหายใจลึกอย่างเยียบเย็น ไม่ กล้านึกถึงผลที่ตามมาหลังจากนี้

ทว่าเฝ้ารอตลอดช่วงบ่าย ผลการแข่งขันก็คือ–

มีสิบบริษัทที่เข้าสู่การแข่งขันรอบสอง! รายชื่อจะ ประกาศอีกสามวันให้หลัง

กลุ่มกู้จะได้เข้ารอบหรือไม่นั้น ยังคงเป็นปริศนา กู้ฮอนถึงได้แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่าง น้อยก็ไม่ได้ยินข่าวร้าย

*

เลิกงาน

หลังจากจูบนั้นเมื่อตอนเที่ยงที่ห้องทำงาน กู้ฮอนก็ ไม่เห็นเป็หมิงโม่อีกเลย แม้ว่าระหว่างนั้นคุณท่านเป่หมิงจะโทรศัพท์มาหา

เธอสองหน ให้เธอจับตาดูเป่หมิงโม่ โดยเฉพาะหลัง

จากที่เกิดอุบัติเหตุ
แต่ว่าคนอย่างเป็หมิงโม่ เคยชินกับการไปไหนมา ไหนตามลำพัง หากไม่มีการยินยอมจากเขา คนอื่นหรือ จะสามารถล่วงรู้เส้นทางของเขาได้ง่าย ๆ ?

เมื่อออกมาจากตึกใหญ่ เธอก็อยากกลับไปพบ

ลูกชาย

รถของฉิงฮั่วกลับแล่นมาหาพอดิบพอดี หน้าต่าง รถถูกเปิดออก เขาพยักพเยิดหน้ามายังเธออย่าง เคารพ “คุณ กู้ คุณชายขอให้คุณแวะไปหา”

มือของเธอสั่นเทา เป๋หมิงโม่พบอะไรเข้าแล้ว?

เธอเม้มปาก เอ่ยถามฉิงฮัวเสียงต่ำ “เอ่อ….ขอ ถามหน่อยนะคะ คุณรู้ไหมว่าเขาเรียกหาฉันด้วยเรื่อง อะไร?”