เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 666 แสดงท่าทางให้เธอดู 2

ตอนที่ 666 แสดงท่าทางให้เธอดู 2

“คุณวางใจเถอะ ” หยางหยางนั่งขัดสมาธิข้างๆกู้ฮอน ยื่นมือไปรับถ้วยและตะเกียบมา “แม่กิน ”

กู้ฮอนมองลูกทั้งสองยิ่งโตยิ่งรู้เรื่องมากขึ้นแล้ว ในใจรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ในดวงตาของเธอมีน้ำตาเออขึ้นมานิดหนึ่ง

“แม่ อย่าร้องไห้นะ มาอ้าปากกินข้าว ” หยางหยางพูด คีบอาหารยื่นไปใส่ปากของกู้ฮอน

กู้ฮอนพยักหน้า กินอาหารที่หยางหยางป้อนให้เธอไปทั้งน้ำตา

ในตอนนั้นประตูห้องนอนก็เปิดขึ้นมา เป่หมิงโม่เดินเข้ามา

เฉิงเฉิงและหยางหยางหันไปมองแป๊บหนึ่ง แล้วหลังจากนั้นก็ร่วมมือกันป้อนอาหารต่อ

เป่หมิงโม่พิงที่ประตู มองลูกๆกับกู้ฮอน

เป็นภาพที่มีความสุขมากเหลือเกิน

ผ่านไปไม่นาน อาหารและน้ำซุปที่อยู่ในถาดก็กินจนหมดเกลี้ยง

“ขอบใจลูกๆมากนะลูก ” กู้ฮอนมองลูกทั้งสองคนแล้วยิ้มๆ

หยางหยางตัวเล็กนั่งตัวตรงขึ้นมา “มีอะไรต้องขอบใจอา หลังจากนี้พวกเราจะป้อนอาหารให้แม่กินทุกวันเลยดีไหม ”

เฉิงเฉิงมองบนใส่หยางหยาง “คุณนี้มันปากอีกาจริงๆ ป้อนแม่ทุกวัน คุณไม่อยากให้แม่ดีขึ้นมาเหรอ ”

หยางหยางทำปากมุ่ย พูดเสียงเบา “ผมไม่อยากให้แม่อาการไม่ดีขึ้นซะที่ไหนล่ะ ผมอยากจะให้แม่อาการดีขึ้นเร็วๆเลยนะ ”

“พอแล้ว พวกคุณทั้งสองคนเอาถ้วยและตะเกียบลงไปด้านล่างเถอะ ” เป่หมิงโม่พูดออกมาแล้ว

หยางหยางหมุนตัวเล็กๆลงจากเตียง เขากับเฉิงเฉิงใส่รองเท้าเรียบร้อยแล้วถือถาดอาหารที่กินหมดแล้ว หมุนตัวเดินลงไปด้านล่าง

“ลูกๆ เดินลงบันไดระวังหน่อยนะ ระวังอย่าทำให้ถ้วยกับตะเกียบตกแตกล่ะ ” กู้ฮอนไม่ลืมที่จะกำชับพวกเขา

เป็นแม่ก็เป็นแบบนี้ มักจะกังวลไม่รู้จักหยุด

ตอนนี้ ในห้องก็เหลือแค่เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนสองคนแล้ว

กู้ฮอนก็ยังรู้สึกเคอะเขินอยู่เล็กน้อย “ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ”

เป่หมิงโม่ก้มมองดูนาฬิกา “ตอนนี้สองทุ่มแล้ว ทำไมเหรอคุณมีเรื่องอะไรหรือบ้าง? ”

“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ” ที่จริงในใจกู้ฮอนก็คิดแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่น แต่เป็นเพราะเธออยู่ในห้องนอนของเป่หมิงโม่ก็รู้สึกเขินๆ และเธอยังเป็นห่วงลูกน้อยอีกด้วย

เป่หมิงโม่ยืนมองกู้ฮอนอยู่ข้างเตียง “อะไร ออกมาแค่วันเดียวก็คิดถึงบ้านแล้ว? ตอนแรกที่คุณเอาเฉิงออกมาก็ไม่เห็นจะแสดงท่าทางแบบนี้ออกมานะ ”

กู้ฮอนมองเป่หมิงโม่ “มันไม่เหมือนกัน ฉันออกมาเพื่อที่จะมาเล่นกับลูก ในเมื่อกิจกรรมถูกยกเลิกแล้ว งั้นฉันก็ต้องพาลูกๆกลับบ้านตามปกติอา”

พูดเสร็จ เธออยากที่จะพยุงร่างกายลงจากเตียง แต่หลังจากผ่านการพยายามไป ก็ยังคงไม่มีแรงแม้แต่นิดเดียว

“คุณเป็นแบบนี้แล้วยังจะดื้ออะไรอีก ลูกๆก็กลับห้องไปกันแล้ว คุณก็อยู่ที่นี่เถอะ ถึงแม้ที่นี่จะเป็นห้องนอนของผม แต่ว่าตอนนี้คุณเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่ได้อยากจะทำอะไรคุณ ” เป่หมิงโม่พูดเสร็จก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้อง

กู้ฮอนโกรธจนอยากจะเอาหมอนมาขว้างไปที่ร่างของเป่หมิงโม่ ทั้งที่เป็นแผนของเขาแท้ๆ ยังจะมาทำท่าทางใจดีมีเมตตาอีก

เป่หมิงโม่เดินออกมาจากห้องนอน เดินลงไปด้านล่างอย่างนุ่มนวล

เจียงฮุ่ยซินกับเฟยเอ๋อยังคงนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก พวกเธอมองเป่หมิงโม่ไปแป๊บหนึ่ง ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ตอนที่เขานั่งลงบนโซฟา ก็รู้สึกว่าวิงเวียนศีรษะขึ้นมา

ตั้งแต่เมื่อคืนวานจนถึงตอนนี้ ถูกลมพัดและเปียกน้ำฝน เป่หมิงโม่ยังไม่ได้พักผ่อนดีๆสักทีเลย

ตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยหมดแล้ว จิตวิญญาณลอยออกไป แล้วล้มลงบนโซฟาทันที

“โม่คุณเป็นอะไร รีบไปเรียกหมอมาเร็ว! ”เจียงฮุ่ยซินเห็นเป่หมิงโม่ล้มลงบนโซฟา ก็ลุกลี้ลุกลน เรียกให้คนรับใช้เรียกหมอมา แล้วก็เดินไปข้างเขา เขย่าตัวเขาเบาๆ

เฟยเอ๋อก็ตกใจเป็นอย่างมากรีบวิ่งไปหาฉิงฮัว

ฉิงฮัวรีบมาอย่างรวดเร็ว เขาเห็นท่าทางของเจ้านายแล้ว ก็รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก ตั้งแต่รับเขากลับมาจนถึงตอนนี้ เขาก็มีท่าทางมีชีวิตชีวาตลอด ทำไมถึงเป็นลมล้มไปอย่างกะทันหันแบบนี้ล่ะ

เหมือนคิดถึงกู้ฮอน ฉิงฮัวก็รีบเอามือไปจับที่หน้าผากของเขา ก็ส่อแววจะเป็นไข้เหมือนกัน

เขาสั่งคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆทันที เอายาที่ต้มให้กู้ฮอนกินนั้นต้มมาให้เจ้านายกินเหมือนกันอีกชุด แล้วก็ให้พวกเขาเอาผ้าเย็นมาอีกด้วย

ดีที่ร่างกายของเป่หมิงโม่แข็งแรง เป็นไข้แต่ก็ไม่ได้เหมือนกู้ฮอนที่ร้ายแรงแบบนั้น หลังจากที่คุณหมอมาถึง ก็ฉีดยาลดไข้ไป

ผ่านไปชั่วโมงครึ่ง เป่หมิงโม่ก็ฝืนขึ้นมาแล้ว

ลืมตาขึ้นมามองเห็นเจียงฮุ่ยซินนั่งอยู่ข้างเขา เขาก็รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร “ป้าซิน ทำให้คุณกังวลไปแล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วคุณไปนอนก่อนเถอะ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว มีฉิงฮัวอยู่ก็ไม่เป็นไรแล้ว ”

เจียงฮุ่ยซินมองเป่หมิงโม่ “คุณดูคุณทำ เธอป่วยแล้วคุณก็ไปดูแลเธอ แต่ว่าคุณป่วยแล้วเธอก็ไม่เห็นจะมาดูแลคุณ ”

เป่หมิงโม่รู้ว่าที่เจียงฮุ่ยซินพูดว่า “เธอ ” นั้นหมายถึงใคร

ตอนนี้เขายังมีแรงอยู่บ้าง พยุงตัวขึ้น “ป้าซิน ที่เธอเป็นไข้ก็เป็นเพราะเธอช่วยลูกๆ หรือว่าจะให้ผมมองดูเธอป่วยอย่างไม่ทำอะไรเหรอ? ”

ที่เป่หมิงโม่พูดก็มีเหตุผล แต่ว่าเจียงฮุ่ยซินก็ยังมองกู้ฮอนอย่างไม่ชอบอยู่ “เธอเป็นไข้ ก็สามารถส่งไปที่โรงพยาบาลได้ แล้วทำไมถึงพากลับมาที่บ้าน อีกอย่างห้องรับแขกมีตั้งเยอะตั้งแยะก็ไม่ให้เธอ ยังจะเอาห้องตัวเองให้เธออีก โม่ คุณสามารถมองข้ามความรู้สึกของฉันไปได้ ตอนนี้คุณกับเฟยเอ๋อยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ว่าตอนนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นคู่หมั้นของคุณอยู่ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของเธอไหม? กู้ฮอนคลอดลูกให้คุณสองคนก็จริง แต่ว่าฉันก็เป็นคนออกเงินให้เธอ ในแง่การทำธุรกรรมระหว่างเธอกับตระกูลเป่หมิงก็ถือว่าจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่กี่ปีมานี้เรื่องของคุณกับเธอ ฉันก็พอรู้ๆมาบ้าง และก็ไม่อยากไปซักถามอีก แต่ว่าเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็แนะนำให้คุณคิดให้ดีๆ ”