เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 797 พวกเขาคือใคร

ตอนที่ 797 พวกเขาคือใคร

“เฉิงเฉิง เมื่อก่อนฉันปฏิบัติกับนายไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก นายคงไม่โทษฉันใช่มั้ย?” หยางหยางพูดอย่างรู้สึกผิดพลางมองไปที่เฉิงเฉิง

เฉิงเฉิงทำท่าทีใจกว้าง： “หยางหยาง ระหว่างพวกเราไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้ ต่อไปพวกเราก็เชื่อฟังพ่อกับแม่ก็โอเคแล้ว”

*

ตอนนี้ดีแล้ว ลู่ลู่กับหวีหรูเจี๋ยที่เคยเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

กู้ฮอนหลังจากอยู่เป็นเพื่อนพวกเธอสักพัก ก็เห็นเวลาเริ่มสายแล้วควรจะกลับบ้านไปอยู่กับเด็กๆ แล้ว

ระหว่างทาง ตอนเธอขับรถก็รู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่าเหมือนมีคนคอยจับตาตัวเองอยู่ตลอด

เวลาที่ผ่านมาความรู้สึกในด้านนี้ของเธอยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงตอนนี้ ในที่สุดเธอก็เห็น ว่าที่รถยนต์สีดำคันนึงกำลังขับตามเธอมา

ถึงแม้มองดูรถคันนั้นไม่ได้หรูหราเท่ากับรถของเป่หมิงโม่ แต่ก็ยังเป็นรถที่หรูอยู่ เหมือนกับรถที่ประธานหรือคนใหญ่คนโตเขานั่งกันเหมือนกับที่มักจะเห็นในข่าว

ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อ หลังจากที่ขับผ่านถนนมาสองสาย รถยนต์คันนั้นก็ยังคงตามหลังมาอยู่ เธอคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ ในเมืองนี้รถก็ออกจะเยอะแยะ มันก็เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะไปทางเดียวกัน

แต่พอผ่านไปสักพัก ในที่สุดเธอก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว เพราะว่าเธอลองขับเลี้ยวไปเลี้ยวมาดูแล้ว แต่เธอก็ตกใจที่รถยนต์คันนั้นก็ยังคงขับตามมาอยู่ แถมรถคันนั้นยังขับตามมาอย่างโจ่งแจ้ง

มันทำให้กู้ฮอนรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนที่ตื่นตระหนก ควรทำยังไงถึงจะดีนะ พวกเขาตามเธอมามีเป้าหมายอะไรกัน?

อย่าบอกนะว่าตามมาล้างแค้น? จู่ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องที่เคยว่าความให้ลูกความ มันก็จริงที่เธอได้รับความหวาดกลัว

ตอนนั้นเธอคิดว่า คนพวกนั้นแค่ขู่เฉยๆ คงไม่บ้าทำสิ่งที่ละเมิดกฎหมาย

อีกอย่างมันก็ผ่านมานานแล้ว เธอยังคงปลอดภัยอยู่ เลยคิดว่าเรื่องนี้ก็คงผ่านไปแบบนี้

คิดไม่ถึงว่านี่จะเป็น：ไม่ใช่ไม่แก้แค้น แต่แค่ยังไม่ถึงเวลา

เบื้องหน้ารถที่ตามหลังมา เธอควรจะทำยังไงดีนะ จะขับรถเข้าสถานีตำรวจใกล้ๆ นี้เลยดีมั้ย หรือว่าจะคิดหาทางอื่นดี หรือจะโทรไปหาเป่หมิงโม่เลยดีนะ?

พอคิดถึงตรงนี้เธอก็ส่ายหน้าไปมาอย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้เขาจะสามารถมาช่วยได้ แต่ว่าตอนนี้เพื่อที่จะขับรถหนีรถที่ตามมาข้างหลัง ก็ไม่รู้แล้วว่าจะต้องขับไปถึงไหน

ถึงแม้GPSจะนำทางได้ แต่เธอก็ไม่รู้ว่า เป่หมิงโม่ต้องการเวลาเท่าไหร่กว่าจะมาถึง ตัวเธอคงจะยื้อได้แค่ไม่กี่นาที

ขณะที่กู้ฮอนขมวดคิ้วพยายามคิดหาวิธีอยู่นั้น เธอมองเห็นรถข้างหลังกะพริบไฟผ่านกระจกมองหลัง จากนั้นก็เร่งความเร็วขึ้นมาจากทางด้านซ้าย และมาขนาบข้างรถของกู้ฮอน แล้วขับเร่งผ่านรถของเธอไป จากนั้นรถยนต์สีดำคันนั้นที่ขับนำเธอไปได้นิดเดียว ก็เริ่มเปิดไปเลี้ยวขวา ท่าทีจะบังคับให้กู้ฮอนหยุดรถ

***

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็ตื่นตระหนกมากๆ รถยนต์สีดำคันนั้นขับนำเธอไปครึ่งคันแล้ว แถมยังเปิดไปเลี้ยวขวาอีก

ความเร็วของรถก็เริ่มช้าลงด้วย

ถ้าหากกู้ฮอนยังขับต่อไป ไม่นานก็คงจะชนเข้ากับรถคันข้างหน้า

ถ้าเป็นแบบนั้น เธอก็ยากที่จะยืนยันได้ว่าตำรวจจะไม่ให้ข้อหาเธอผิดเต็มๆ

อีกอย่างรถคันนี้ถึงเธอจะขับ แต่มันก็เป็นของเป่หมิงโม่ พอถึงเวลานั้นก็คงจะไปเอาเรื่องกับเขาอีก ถ้างั้นต่อจากนี้คงจะโดนเขาจิกหัวให้ทำนู่นทำนี่แน่ๆ เลย

กู้ฮอนคิดไปคิดมา แล้วก็ลดความเร็วลงอย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายก็โดนบีบให้หยุดรถที่ข้างทาง

รอจนรถจอดสนิท จู่ๆ กู้ฮอนก็เห็นว่าถนนเส้นที่จอดรถอยู่นั้นมีผู้คนน้อยมาก แม้กระทั่งรถที่ขับผ่านไปมาก็ยังน้อยมาก

กู้ฮอนรู้สึกโทษตัวเอง ว่าทำไมถึงต้องขับรถมาในที่ที่ไม่มีคนแบบนี้ด้วย

ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จะเรียกใคร ก็คงไม่มีคนได้ยิน

สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็มีแค่ล็อกประตูกระจกรถไว้ให้ดี จากนั้นก็รถโอกาสที่จะขับรถหนีไป

แต่รถคันนั้นก็ ‘เหมาะเจาะจริงๆ ’ มาจอดรถขวางรถของเธอไว้พอดี แม้อยากจะหนีไป แต่ก็คงไม่มีทางหนีแล้ว

แย่แล้ว เธอต้องจบลงตรงนี้จริงๆ เหรอ เธอหยุดนึกถึงแม่และลูกของเธอทั้งสองคนไม่ได้เลย

ไม่ว่าวันนี้จะเจอเรื่องอะไร เธออาจจะไม่มีหน้าไปเจอพวกเขาแล้ว

คิดไปคิดมา มือทั้งสองข้างของเธอก็วางลงบนพวงมาลัย ก้มหน้าผากลง และจมูกก็เริ่มแสบๆ

คิดว่าเหมือนเทียบกับ：มู่หลาน หลิวหูหลัน พี่เจียงฮีโร่หญิงพวกนั้น ตัวเธอยังห่างอีกหลายร้อยล้านเท่า เธอเป็นแค่ผู้หญิง ผู้หญิงธรรมดาคนนึง ผู้หญิงที่ไม่มีอำนาจอะไร

ยิ่งเป็นไปไม่ได้ นั้นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันแบบนี้ จะให้มาทำตัวเป็นฮีโร่สาวก็คงไม่ไหว

ขณะนั้น เธอก็ได้ยินเสียงเคาะเบาๆ ที่กระจกรถของเธอ

เสียงนั้นนุ่มนวลมาก ไม่เหมือนกับคนที่โมโหแล้วตั้งใจทำร้ายเธอ ที่อยากจะทุบกระจกรถเธอให้แตกละเอียด

เธอหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋า แล้วเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว

แล้วเธอก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แล้วมองไปรอบๆ รถอย่างเร็ว

นอกจากรถยนต์คันสีดำนั้น ตัวเธอไม่ได้โดนรถคันอื่นล้อมแล้วอยู่เลย

กู้ฮอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห็นทีจะไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ตัวเองคิดไว้

“ก๊อกก๊อกก๊อก……”

กู้ฮอนรู้สึกได้ถึงความโล่งอกเล็กน้อย และมันก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงทุบกระจกราวกับจะทุบให้แตกละเอียด

ทันใดนั้นเธอก็ดึงสติกลับมา ค่อยๆ หันไปมอง ทางกระจกรถข้างคนขับ

เห็นแค่เงาร่างหนึ่งที่บังกระจกรถไว้อยู่ เพราะรถไม่ค่อยสูงนัก เธอจึงมองไม่เห็นตั้งแต่ส่วนหน้าอกขึ้นไป ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นหน้าตาของคนผู้นี้

ที่เธอเห็นก็คือรูปร่างแบบที่ไม่ค่อยน่าดึงดูดสักเท่าไหร่ แถมยังผอมไปนิด แต่มองดูแล้วก็สมส่วน

คนผู้นั้นเขาสวมสูทสีขาวแล้วยืนบังกระจกอยู่ มือที่เขายื่นมาเคาะกระจกทั้งขาวแล้วเรียวยาว

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็สงบสติได้ จากที่ดูภายนอก ชายผู้นี้คงไม่ได้ประสงค์ร้ายต่อเธอ

งั้นคนๆ นี้ขับรถตามเธอมาทำไมกัน? แถมยังไม่ตามต่อ แต่กับเลือกมาขวางรถเธอเอาไว้

หรือว่ามีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเธองั้นเหรอ?

***

กู้ฮอนลดกระจกข้างคนขับลงเล็กน้อยอย่างกล้าๆ กลัวๆ

คนที่ยืนบังกระจกไว้ก็ก้มลงมา และเห็นด้านในรถพอดี เห็นกู้ฮอนที่กำลังทำสีหน้าตกใจและสงสัยอยู่

นี่เป็นใบหน้าที่หล่อและแมนมากๆ ผมเงาเป็นประกายถูกรวบมัดไว้ด้านหลัง ถึงจะดูหล่อแต่ก็ยังมีความขี้เล่น

หลังจากที่กู้ฮอนเห็นเขา ใจที่กระวนกระวายก็เปลี่ยนเป็นสงบลงทันที： “Noton！”

เธอตกใจเล็กน้อย แต่ขณะเดียวกันก็ยังมีความโมโหและความอยากต่อว่า

เธอเปิดประตูรถลงมาอย่างดื้อๆ ไม่ว่าNotonจะมีเป้าหมายอะไร ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเขาจะไม่ทำอะไรกับเธอ

“Noton รู้มั้ยว่าวิธีของนายนี่ทำเอาคนอื่นเขาตกใจแทบตาย แถมยังอันตรายด้วย” สีหน้าของกู้ฮอนเหมือนปลดปล่อยออกมาเต็มที่ แล้วจ้องเขม็งไปที่ผู้ชายด้านหน้า

ถังเทียนจื๋อยิ้มแล้วมองไปที่เธอ เขารู้สึกว่าถึงแม้จะทำให้โมโหไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้มีความอันตรายใดๆ

ถ้าหากเธอหมายถึงเรื่องที่เขาบังคับให้เธอจอดรถละก็ เขายอมรับว่ามันออกจะเกินไปหน่อย เกินไปแค่นิดหน่อย

“คุณกู้ สำหรับวิธีที่อันตรายเช่นนี้ ผมต้องขออภัยอย่างสุดซึ้ง” ถังเทียนจื๋อพูดพลางโค้งให้กู้ฮอน

ต่อหน้าเขากู้ฮอนก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี

เธอสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แล้วพูดกับเขา： “พูดมา นายใช้วิธีที่อันตรายแบบนี้มาหาฉัน เพื่ออะไร? ”

เมื่อพูดถึงประเด็น รอยยิ้มบนหน้าของถังเทียนจื๋อก็ค่อยๆ หายไป เขายื่นมือไปชี้ที่รถยนต์สีดำคันนั้น：” ก็แค่มีคนวานมา เขาอยากจะหาที่พูดคุยกับคุณ โปรดวางใจ คนๆ นั้นไม่ได้ประสงค์ร้าย”

กู้ฮอนมองถังเทียนจื๋อตั้งแต่หัวจรดเท้า： “Noton นับวันฉันยิ่งไม่เข้าใจทัศนคติของนายแล้วเหนี่ย ถ้าหากมีคนอยากจะเจอฉัน ก็ไม่จำเป็นจะต้องใช้วิธีแบบนี้นะ ทำอย่างกับโจรลักพาตัวในซีรี่ย์ฮ่องกงเลย”

“เหอะๆ นี่ก็ถือว่าเป็นเซอร์ไพรส์ให้คุณแล้วกัน” ถังเทียนจื๋อหัวเราะแห้งๆ

กู้ฮอนมองบน “เซอร์ไพรส์บ้าบออะไรกันเล่า นี่มันแกล้งให้ตกใจชัดๆ โอเคและ พูดมานายเตรียมจะพาฉันไปไหน ให้ฉันขับรถตามพวกนายไป หรือว่าจะให้ฉันนั่งรถพวกนายไป? ”

“ฉันว่าขับกันไปเองดีกว่า พวกนายนำหน้าไป เดี๋ยวฉันขับตาม วางใจฉันไม่หนีหรอก”

กู้ฮอนพูดพลาง เปิดประตูรถและขึ้นไปนั่งอีกครั้ง

ถังเทียนจื๋อมือข้างนึงเท้าไปที่กระจกรถ และยิ้มให้กู้ฮอนที่นั่งอยู่ด้านใน： “เหอะๆ คุณคิดว่าผมเป็นโจรลักพาตัวจริงๆ ใช่มั้ยเหนี่ย ผมไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น”

เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังกลับไปขึ้นรถยนต์คันสีดำคันนั้น จากนั้นก็ค่อยๆ ขับออกไป

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพวกเขาหาเธอเพราะเรื่องอะไร แต่ก็ยังคงขับรถตามพวกเขาไปอยู่

รถทั้งสองคันขับออกมาจากละแวกที่ไม่ค่อยมีคน พวกเขาก็ไม่ได้ขับเข้าไปในเมือง แต่ขับรถตามทางหลวงไปยังภูเขาที่อยู่ใกล้ๆ

ในใจกู้ฮอนเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าNotonคนนี้ถูกใครว่าจ้างมากันแน่

เพื่อที่จะได้รู้ จึงทำได้แค่ขับตามพวกเขาไป

สุดท้าย รถทั้งสองคันก็ขับมาถึงยอดภูเขาลูกนึงที่อยู่ไม่ห่างจากเมืองA

กู้ฮอนลงจากรถ เดินไปยังข้างๆ รถยนต์คันสีดำ

ขณะนั้นถังเทียนจื๋อก็ลงมาจากรถเหมือนกัน

“Noton ตอนนี้นายเปิดเผยออกมาได้แล้ว”

***

ถังเทียนจื๋อยิ้มอ่อน จากนั้นก็หันหลังเดินไปยังที่นั่งด้านหลัง และค่อยๆ เปิดประตูรถ

จากนั้นเขาก็ยืนตรงประตูอย่างเคารพ ราวกับว่ารอการมีถึงของนายท่าน

กู้ฮอนยืนอยู่กับที่ และมองอย่างอยากรู้อยากเห็น เธอก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าสรุปแล้วใครคือคนที่อยากพบเธอ

เธอมองออกว่าท่าทีของNoton ดูจะเคารพคนผู้นี้มาก

ความสงสัยในที่สุดก็คลี่คลาย กู้ฮอนเห็นผู้ชายใส่แว่นกันแดดคนนึงค่อยๆ เดินลงมาจากรถ

รูปร่างเขาสูงโปร่ง สวมเสื้อคลุมยาวสีดำ หัวของเขาเริ่มมีผมหงอกขึ้นแซมๆ ผิวสีแทนภายใต้แสงแดดของเขาดูมีออร่า

แว่นกันแดดสีดำได้บังดวงตาเขาเอาไว้ แต่เธอก็รู้สึกได้ ว่าเบื้องหลังแว่นนี้ มีดวงตาที่แหลมคมกำลังจ้องมองมาที่เธอ

หลังจากที่เขาลงจากรถ มือข้างนึงก็ยันไว้กับไม้สีแดงเข้ม เป็นไม้เท้าที่ใช้มือแกะสลักรูปหัวมังกรเอาไว้ มืออีกข้างก็ถือไปป์อยู่