เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - บทที่ 1121 ฝนทั่งเหล็กให้เป็นเข็ม

แต่ความหลงใหลแบบนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหนล่ะ? มีหลักการทฤษฎีบอกไว้ว่าสิบแปดถึงสามสิบเดือน เป็นช่วงระหว่างที่ผ่านประสบการณ์ความรัก ความหลงใหล ที่ลดระดับลง สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นการใช้ชีวิตที่มั่นคงยั่งยืน หรือต่างคนต่างไป

อีกทฤษฎีหนึ่งคือเพียงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วันหรือไม่กี่ชั่วโมง หลายสิบชั่วโมง หลายชั่วโมง….

คนส่วนมากเรียกสิ่งนี้ว่า “รักแรกพบ” ความรักที่มั่นคงแข็งแรงอย่างบ้าคลั่งที่สุด

แต่อายุกับความคงทนของความรักดังกล่าวจะยิ่งสั้นลง สถานการณ์ความทรงจำส่วนใหญ่ที่ยังคงอยู่หลังจากความหลงใหลสิ้นสุดลงด้วยการเลิกรา

เหตุผลงานมาก อย่าทำสิ่งที่เกินพอดี

คนสมัยก่อนมักพูดว่า ใช้ชีวิตต้องใช้เวลานาน ชีวิตเป็นแบบนี้ ความรักก็เช่นเดียวกัน

วันนี้มีเหล้าวันนี้เมา เหมือนมีชีวิตที่งดงาม แต่ในที่สุดยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับ สถานการณ์ที่พรุ่งนี้ต้องดื่มน้ำเย็น คนรักอยู่ในอีกมุมหนึ่งเท่ากับเพื่อน

เพื่อนกินเพื่อนดื่มคนไหนที่ไม่เคยพบกับสองสิ่งนี้? เวลาดื่มเวลากินก็ใจอยู่ข้างกาย พูดแต่เรื่องที่เต็มไปด้วยความเมตตากรุณาความยุติธรรมมารยาทและภูมิปัญญา เมื่อดื่มเหล้าหมดแล้ว หลังจากทานเนื้อหมดแล้วล่ะ? ถึงเวลาที่ต้องช่วยเหลือกันจริงๆ ก็จะไม่เห็นแม้แต่เงาใครสักคน

คนรักแบบนี้ก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ต่างก็มีเป้าหมาย เมื่อพวกเขาอยากได้ “ความหวาน” ก็จะพูดจาอ่อนหวาน ยินยอมทำให้ทุกอย่าง แต่เมื่อถึงเวลาที่ต่างคนต่างต้อง “พึ่งพากัน” จะหายสาบสูญไปจนหมดสิ้น

นี่ก็คือชีวิตคน

คนที่โชคดี จับมือกับอีกคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นคนที่ตนเองรัก หรือว่าคนที่รักตนเอง แล้วใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอดชีวิต

คนที่โชคไม่ดี ก็จะต้องผ่านประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงจากความรักอย่างมากมาย บางทีอาจจะได้รับความเจ็บปวดจากคนอื่น ทีบางอาจจะเป็นการทำร้ายคนอื่น…..

แต่แน่นอนพวกเขาก็จะมีเหตุผลที่จะพูดให้ตัวเองหลุดพ้น สุดท้ายก็จะเอาปัญหาทุกอย่างโยนให้กับคนอื่น ให้ตัวเองได้เป็นฝ่าย “ถูกกระทำ”

ระหว่างเป่หมิงโม่กับกู้ฮอน พวกเขาผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกันอย่างมากมาย พูดได้ว่าช่วงแรกๆมีแต่เรื่องแย่ๆมากกว่าเรื่องดีๆ สิ่งที่ผูกมัดระหว่างพวกเขาตั้งแต่แรกจนถึงสุดท้ายก็คือลูก

แต่หลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแล้ว ก็ค่อยๆกลายเป็นความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง ต่างคนต่างก็หาเจอจุดเด่นของกันและกัน จนเพียงพอที่จะเป็นสิ่งดึงดูดตัวเอง

พวกเขาต่างก็เป็นคนฉลาด ไม่ได้เลือกที่จะถลำลึกอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แต่เลือกที่จะทดลองทีละนิด

จะไม่มีวันก้าวไปข้างหน้าจนกว่าจะพบเหตุผลเพียงพอที่จะโน้มน้าวตัวเอง

พวกเขาต่างคนต่างก็มีเหตุผลและข้อกังวลของตัวเอง

เป่หมิงโม่ในฐานะที่เป็นประธานบริษัทที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง เป็นคนที่เป็นที่นิยมเรื่องเยอะปัญหาเยอะอยู่แล้ว และผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาก็ล้วนเป็นคนที่มีชื่อเสียงไม่มากก็น้อย

ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เผชิญหน้ากับผู้หญิงแบบนี้ ไม่สามารถที่จะไร้ซึ่งเยื่อใยไมตรี

ความรู้สึกนึกคิดของผู้หญิงลึกดั่งทะเล กู้ฮอนก็เป็นเช่นนี้

เธอเติบโตมากับชีวิตที่ค่อนข้างซับซ้อน ผ่านประสบการณ์ถูกทอดทิ้ง ถูกหลอกใช้ เพื่อช่วยแม่บุญธรรมที่คิดว่าเป็นคนที่ดีกับตัวเองที่สุด โดยเซ็นสัญญาหนึ่งฉบับ

นับตั้งแต่นั้นมาก็เริ่มเกี่ยวข้องพัวพันผู้ชายเย็นชาคนนี้ ด้วยความสัมพันธ์ที่บอกไม่ถูก

ด้วยเหตุนี้ทำให้เธอ หยุดเพ้อฝันถึงชีวิตที่สวยงามในอนาคต….

ดูเหมือนชีวิตในอนาคตของเธอ จะไร้ซึ่งสีสัน จะได้ใช้ชีวิตอยู่แต่ในความมืดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ดูเหมือนพวกนี้จะค่อนข้างไม่ยุติธรรมกับตนเอง แต่สวรรค์ก็ยังนับว่าเห็นใจเธอ เพราะความมีเมตตาของเธอ

ก่อนอื่น ในขณะที่กำลังสูญเสียทุกอย่าง ได้มอบลูกชายให้เธอสองคน ต่อให้เธอต้องสูญเสียไปแล้วหนึ่งคน ก็ยังเหลืออีกคนไว้ข้างกาย

ลูกแฝดที่สามารถเห็นได้แค่คนเดียว ก็จะทำให้คิดถึงอีกคนในทันใดนั้นจะทำให้มีความรู้สึกอย่างไร

ด้วยเหตุนี้ หลังจากนั้นหลายปี ลูกชายคนนั้นของเธอที่หายไปได้กลับมาอยู่ในสายตาของเธอ และก็อยู่ข้างกายของเธออย่างไม่คาดคิด

กลับมาของลูกชายทำให้เธอมีแรงฮึดสู้ขึ้นมาใหม่

ต่อมา หลังจากที่หาลูกชายกลับมาได้แล้ว ก็มีลูกสาวที่น่ารักเพิ่มมาอีกคน ทำให้มีทั้งลูกชายและลูกสาวอย่างครบถ้วน จนกลายเป็นคำว่า “ดี”

คำว่า “ดี” นี้ ได้มาอย่างไม่ง่ายเลย

และเธอก็หาความรักความผูกพันจากญาติพี่น้องที่ขาดหายกลับคืนมา หวีหรูเจี๋ยกับโม้จิ่งเฉิงมีความอบอุ่นแก่เธอ และทำให้เธอสามารถลุกขึ้นออกมาจากห้วงจิตใจที่เคยถูกทำร้าย

ชีวิตที่ข้างบนมีผู้ใหญ่ ด้านล่างมีลูกเล็ก ดูเหมือนเป็นชีวิตที่ครบสมบูรณ์แล้ว

เรื่องดีๆบางครั้งก็ไม่ใช่ความสมบูรณ์แบบทั้งคู่ โดยส่วนมากแล้วจะมาทีละอย่างทีละครั้ง

เพื่อนที่ดีที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ และเป็นกำลังใจทำให้เธออยู่รอดผ่านช่วงเวลาที่มืดมนนั้นมาได้

สุดท้าย เมื่อทุกอย่างกำลังจะมาถึง ก็หาแม่แท้ๆของตนเองแล้ว

ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ว่า ช่วงเวลานั้นสำหรับกู้ฮอน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด สีสวยงามทุกอย่างล้วนโอบล้อมอยู่ข้างกายของเธอ

แต่เมื่อเรื่องทุกอย่างกำลังจะพัฒนาไปถึงที่สุด ก็มักจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อย

ในชีวิตของมนุษย์ตลอดทั้งชีวิต ไม่สามารถที่จะได้พบแต่ความราบรื่น จะต้องมีอะไรที่ต้องผิดหวังเสียใจบ้าง

ความสมบูรณ์แบบเก้าประการ ถือเป็นความโชคดีแล้ว

การจากไปของลู่ลู่ ผลกระทบต่อสภาพจิตใจของเธออย่างล้ำลึก

แน่นอน มีผู้อาวุโสล้อมรอบตัวเธอ มีลูกกับเพื่อนที่ดี ให้กำลังใจเธอ ทำให้เธอผ่านเหตุการณ์นี้มาได้อย่างราบรื่น

ปัญหากับอุปสรรคมากมายในชีวิต ทำให้เธอเติบโตอยู่ตลอดเวลา ความคิดจิตใจก็เปลี่ยนแปลงไป

ตอนที่มีญาติมิตร เพื่อนสนิทล้อมรอบเธอ ในที่สุดความรู้สึกเสียใจก็สูญหายสิ้น ความรักที่ไม่เคยปรากฏก็ปรากฏแล้วในตอนนี้

หยินปู้ฝัน อาจกล่าวได้ว่าเป็นความสัมพันธ์ครั้งแรกของเธอในช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดนั้น เรียกได้ว่าสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็ก ล้วนเข้ากับเขาได้เป็นอย่างดี

แต่นี่ก็เป็นเพียงเวลาที่ผิด แล้วได้เจอคนที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น ผลสุดท้ายแล้วก็ทำได้เพียงเลิกราจากกัน

เผชิญหน้ากับผลแบบนี้ คนที่มีความเข้มแข็งอย่างเธอไม่ได้เลือกที่จะตกต่ำหรือเก็บตัวอีกครั้ง แต่เป็นการเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ

เป่หมิงโม่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ เป็นผู้ชายที่วนเวียนอยู่ในชีวิตของเธอมาตลอด เพียงแต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขายิ่งเปลี่ยนแปลงซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

แน่นอน การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ ก็เป็นหลังจากที่สามารถทำให้เด็กๆยอมรับ

เขาเคยเป็นผู้ชายที่ทำให้เธอเกลียดชังมาก และก็ไม่สามารถตัดขาดจากเธอมาตลอด และเป็นผู้ชายที่ต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอย่างบอกไม่ถูก

ความเปลี่ยนแปลงของเป่หมิงโม่ สำหรับคนที่สนิทสนมกับเขาสามารถพูดได้ว่าเป็นปาฏิหาริย์

ที่สำคัญนี้มาจากการที่เขาปรากฏตัวเองต่อหน้าทุกคน เป็นการทำตัวห่างเหินจากคนอื่นอย่างหยิ่งทระนง

ที่จริงคนส่วนมากไม่ชอบคนอย่างเขาแบบนี้ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ? กับคนที่สนิทสนมกับเขากลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว นิสัยแบบนี้ไม่ได้เริ่มเป็นมาวันแรก

คนที่ต้องการความช่วยเหลือจากเขานั้น จะไม่กล้าแต่ต้องในจุดนั้นของเขา ไม่อย่างนั้นจะเป็นการทำให้ตนเองต้องพบกับความหายนะอย่างที่ไม่สามารถยอมรับได้

ไม่ว่าอย่างไร คนที่ต้องพบเจอกับเขา ต่างคนต่างก็วางแผนระมัดระวังจัดการความสัมพันธ์ที่อ่อนโยนนั้นระหว่างพวกเขา

แต่หลังจากที่กู้ฮอนปรากฏตัว ทุกอย่างที่ดูมั่นคงกลับถูกทำลายทีละนิด

เป่หมิงโม่ที่เหมือนดั่งหินผา กำลังถูกกู้ฮอนผู้หญิงที่มีความอ่อนโยนดั่งสายน้ำ เข้าไปในใจทีละน้อย

*

ค่ำคืนนี้ นอกจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว กำลังมองดูทั้งคู่นี้ที่หัวใจพลุ่งพล่านแล้ว คฤหาสน์ด้านหลังของพวกเขานั้น ในหน้าต่างที่มืดมิดบานหนึ่ง มีดวงตาสามคู่กำลังมองด้านนอกอยู่อย่างแปลกใจ

“นี่พ่อกำลังรังแกแม่หรือ ไม่ได้ ฉันจะไปช่วยแม่ ให้ปลดพ้นจากมือซาตานของเขา” ในใจหยางหยางค่อนข้างที่จะเข้าข้างแม่มากกว่า ใบหน้าน้อยของเขาแลดูคอนข้างตื่นเต้น พูดเสร็จแล้วก็เตรียมตัวหันวิ่งออกไป

“นายก่อเรื่องให้น้อยหน่อยได้ไหม ยังดูอะไรไม่แน่ชัดเลยก็ตัดสินใจไปเรื่อยๆแล้ว พ่อจะทำแบบนั้นกับแม่ได้อย่างไร เขาแค่เป็นห่วงกลัวว่าแม่จะหนาว จึงสวมเสื้อให้แม่” มือน้อยๆของเฉิงเฉิงดึงเสื้อของหยางหยางไว้แน่น

“ที่แท้พ่อดีกับแม่ขนาดนี้เลยหรือ เหมือนกับเจ้าชายดีกับเจ้าหญิงในนิยาย” จิ่วจิ่วแสดงสีหน้าเพ้อฝัน

หยางหยางเม้นปาก “น้องสาว อย่าเปรียบเทียบไปเรื่อย เจ้าชายกับเจ้าหญิงตามลำดับแล้วถือว่าเป็นพี่น้องกัน หรือมีความสัมพันธ์กันฉันพี่น้อง เป็นพี่น้องกันไม่สามารถแต่งงานกันได้ นิทานในหนังสือพวกนั้นล้วนโกหกเด็กๆอย่างพวกเธอ”

เมื่อจิ่วจิ่วได้ฟังแล้ว ดวงตากลมโตคู่นั้นก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที “พี่ชาย พี่หมายความว่าพ่อกับแม่เป็นพี่น้องกันหรือ? งั้นพวกเราจะกลายเป็นเด็กโง่ไหม……”

เฮ้อ นี่มันอะไรกันไปใหญ่แล้ว

ถูกน้องชายน้องสาวคู่นี้ทำให้เลอะเลือนไปหมดแล้ว

“น้องสาว อย่าไปฟังคำพูดของหยางหยาง พ่อกับแม่จะเป็นพี่น้องกันได้อย่างไร อีกอย่าง เจ้าชายกับเจ้าหญิงในนิยายก็ไม่ได้อยู่ในประเทศเดียวกัน เพราะฉะนั้นจึงไม่มีความสัมพันธ์กันใดๆทางด้านสายเลือด”

หลังจากที่เฉิงเฉิงพูดอธิบายเช่นนี้แล้ว อารมณ์ของจิ่วจิ่วค่อยดีขึ้นมาหน่อย

หยางหยางกลับไม่ค่อยพอใจแล้ว “ฉันพูดผิดตรงไหน ในละครพวกนั้น องค์หญิงกับของชายก็มีความสัมพันธ์เป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรือ?”

เฉิงเฉิงมองดูเขาอย่างงไม่รู้จะพูดอย่างไร “ขอร้อง ช่วยใช้สมองคิดให้ดีหน่อย ประเทศของเราเป็นประเทศที่ใหญ่ จึงต้องเป็นพี่น้องกันอยู่แล้ว แต่ในนิทานส่วนมากแล้วล้วนพูดถึงในยุโรป ยุโรปพวกเราเคยไปมากันแล้ว พวกเขามีประเทศเล็กน้อยเยอะมาก จึงทำให้มีองค์ชายกับองค์หญิงมากมาย ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันพูดอะไรกับเธอไปตั้งมากมาย เธอก็ฟังไม่เข้าใจ ไม่ว่ายังไงต่อไปหากยังไม่รู้เรื่องอย่างชัดเจน ไม่ต้องเอาสิ่งที่รู้เพียงครึ่งเดียวไปสอนน้องสาว”

*

มือของเป่หมิงโม่จับมือกู้ฮอนไว้แน่น

และในตอนนี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง

พวกเขาหันไปมองดู ก็เห็นลูกทั้งสามคน ในมือของเฉิงเฉิงกับหยางหยางถือผ้าห่มไว้สองผืน

“คุณพ่อ คุณแม่ พี่เฉิงเฉิงบอกว่าพ่อแม่อยู่ข้างนอกทำให้หนาว” จิ่วจิ่วพูดพร้อมเดินเข้าไปตรงหน้ากู้ฮอน

ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน หรือว่าการใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัว ลูกมักจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องตัดสินใจเสมอ

จะแยกหรือจะอยู่ด้วยกัน ล้วนอยู่ในระหว่างความคิดในชั่วพริบตาของพวกเขา

แน่นอน การตัดสินใจนี้สำหรับลูกๆ ส่งผลกระทบต่อพวกเขาเหมือนกัน พวกเขาเป็นกลุ่มที่เสี่ยงต่อการได้รับผลกระทบที่สุดในโลก

พวกเขามาที่โลกใบนี้ได้ ไม่ได้มาจากความยินยอมของตัวเอง ในขณะเดียวกัน ก่อนที่พวกเขาจะได้รับความคิดริเริ่มที่แท้จริง พวกเขาจะถูกควบคุมโดยผู้ใหญ่เท่านั้น

แต่การเข้ากันระหว่างผู้ใหญ่มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ดังนั้น สำหรับผู้ใหญ่เมื่อเกิดความขัดแย้ง ไม่สามารถตำหนิกลุ่มผู้ไร้เดียงสาพวกนี้ได้

กลับกัน เมื่อชีวิตกลายเปลี่ยนแปลงเป็นงดงาม ล้วนเป็นผลงานของพวกเขา

*

กู้ฮอนยิ้มอุ้มจิ่วจิ่วขึ้นมา นิ้วเรียวยาวขาวผ่องปัดปลายจมูกนุ่มๆของเธอ พูดอย่างรักใคร่ว่า “วันนี้ทำไมไม่เป็นเด็กดี ดึกขนาดนี้แล้วก็ยังไม่นอน พรุ่งนี้หากไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ตามเวลา จะถูกตีก้นแล้วนะ”

เป่หมิงโม่มองดูลูกชายทั้งสองที่เอาผ้าห่มมาให้ มุมปากก็อมยิ้มขึ้นมา ในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่น

นี่คือครอบครัว ให้ความรู้สึกเหมือนเลือดข้นกว่าน้ำ