เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - บทที่ 895 เป็นไข้จนเบอล?
บทที่ 895 เป็นไข้จนเบอล?
หยางหยางได้ยินคุณแม่พูดจาแล้ว จึงยอมรับโดยดี ถึงเวลานั้นเป็นไงเป็นกัน ยังไงซะคุณแม่ก็ต้องขอร้องคุณพ่อเพื่อ’เชี่ย’ อยู่แล้ว
หยางหยางตัดสินใจ:” เฮ้อ เรื่องนี้เกิดจากความหวังดีของผมที่มีต่อคุณพ่อล้วนๆเลยครับ”
“ความหวังดี?” เป่หมิงโม่ได้ยินรู้สึกทั้งโกรธทั้งขำไม่เคยได้ยินเหตุผลฝืดๆเช่นนี้มาก่อน
หยางหยางกลับทำหน้าตาจริงจังมาก พยักหน้า:”ถูกต้องแล้วครับ ความหวังดีครับ ที่ผมทำไปก็เพื่อให้อุณหภูมิของคุณพ่อลดลงเร็วๆ แน่นอนครับ ที่ผมต้องทำแบบนี้ก็เพราะว่า ได้รับความคิดเห็นจากเฉิงเฉิง
” อ๋อ? เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเฉิงด้วย? งั้นพ่ออยากฟังรายละเอียดซะแล้ว”เป่หมิงโม่พูดจบ สายตาย้ายไปทางเฉิงเฉิง เพียงแต่ว่าเขากลับไม่เชื่อการกระทําของหยางหยาง เป็นเพราะได้รับความคิดเห็นจากเฉิงเฉิง？
กู้ฮอนได้ยินโมโหขึ้นมา:”หยางหยาง นายทำอะไรกันแน่ ทำไมต้องลากเฉิงเฉิงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย? แม่สอนนายมาตลอดไม่ใช่หรือเฉิงเฉิงและนายต้องปรองดองกัน พวกนายเป็นพี่น้องกันแท้ๆนะ”
หยางหยางเห็นปุ๊บ ยิ้มแย้มให้กับกู้ฮอน:”แม่ครับ ผมทำตามที่แม่บอกทุกอย่างเลยนะครับ ปรองดองกับเฉิงเฉิงมาโดยตลอด โธ่เอ๊ย ดูท่าถ้าผมไม่พูดให้ชัดเจนไปเลย พวกท่านสองคนไม่เข้าใจหรอกน่ะครับ เห็นว่าคุณพ่อยังหลับอยู่เบลอๆ เฉิงเฉิงพบว่าคุณพ่อยังมีไข้อยู่ เพราะฉะนั้นเขาจึงเอาผ้าเช็ดหน้ามาลดอุณหภูมิให้กับคุณพ่อ”
” ถูกต้องอ่ะ พี่เอาผ้าเช็ดหน้าเย็นๆมาลดอุณหภูมิให้กับคุณพ่อจริงๆ ถ้าอย่างนั้นทำไมนายต้องให้’เบลล่า’ไปเลียหน้าผากของคุณพ่อด้วยหล่ะ?พี่ไม่ได้สั่งนายทำแบบนี้ซะหน่อย”เฉิงเฉิงไม่ต้องการมีความทรงจําแย่ๆที่อยู่ในใจของคุณพ่อเหมือนกับว่าไปสมรู้ร่วมคิดกับหยางหยาง
แต่ว่าความจริงมันเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เขาไม่ได้ให้หยางหยางทำเรื่องเช่นนี้จริงๆ
หยางหยางฉวยโอกาสนี้:” ผมให้’เบลล่า’เลียหน้าผากของคุณพ่อ ก็เพื่อให้อุณหภูมิของคุณพ่อลดไม่ใช่หรือ”
“ใช้หมามาลดอุณหภูมิเนี่ยนะ……… หยางหยางคิดออกมาได้กู้ฮอนฟังจบเกือบหัวเราะออกมา แต่ว่าอดทนเอาไว้
เธอแอบมองหน้าของเป่หมิงโม่ เห็นหน้าที่เย็นชาของเขา เหมือนเห็นหน้าผากที่ใสๆของเขามีเส้นสีดำออกมาตั้งหลายเส้น
“ใช้หมามาลดอุณหภูมิให้กับพ่อ…….” เป่หมิงโม่บ่นๆ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเล็กน้อย”
***
กู้ฮอนคิดไม่ถึง หยางหยางถึงกับพูดเหตุผลที่ฮวยแตกขนาดนี้ออกมา นี่กำลังหาที่ตายชัดๆ แต่ว่าในฐานะคนเป็นแม่ ยังไงซะเธอก็ต้องคิดหาวิธีเพื่อปกป้องลูกตัวเอง
เธอทำหน้าบึ้ง:”หยางหยาง เหตุผลของนายช่างเหลวไหล นายคิดว่าหาข้ออ้างแบบนี้ จะมีคนเชื่ออย่างนั้นหรือ?”
“ผมเชื่อ” เป่หมิงโม่พูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไม่ว่าจะกู้ฮอนและเฉิงเฉิงต่างอึ้งไปตามกัน แน่นอนไม่เพียงแต่พวกเขา แม้แต่หยางหยางก็รู้สึกไม่น่าเชื่อจริงๆ
เขารู้ดี ที่ผ่านมาคุณพ่อกับตัวเองไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ ทำไมถึงพูดคำนี้ออกมา ผิดปกติจริงๆ ผิดปกติมากๆ
หยางหยางอยากยื่นมือเข้าไปจับอุณหภูมิที่หน้าผากของคุณพ่อดูจริงๆ คงไม่ใช่มีไข้จนสมองเบอลไปหมดแล้วหรอกนะ………
เป่หมิงโม่ไม่สนใจสายตาที่แปลกใจของพวกเขาซึ่งกำลังจ้องมองตัวเองอยู่ พูดอย่างเข้มงวดต่อไปว่า:”หยาง พ่อเชื่อที่นายพูด แต่ว่าพ่อหวังว่านายจะให้เหตุผลที่สมเหตุสมผลกับพ่อหน่อย ได้รึเปล่า?”
หยางหยางได้ฟังคำพูดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ซาบซึ้งคุณพ่อจากใจจริงๆ
นี่ไม่ได้เกิดจากความกดดัน หรือว่าสิ่งแวดล้อมใดๆทั้งสิ้น แต่เกิดออกมาจากจิตใจลึกๆ เขาบ่นๆในใจว่า:” คุณพ่อเชื่อในสิ่งที่ผมพูดเหรอครับ ใช่แล้ว พ่อเชื่อแล้ว”
” หลังเงียบไปสักพัก เขามองหน้าเป่หมิงโม่ จากนั้นถามเฉิงเฉิงไปหนึ่งคำถามว่า:” เฉิงเฉิง พี่ยังจำคำถามที่ผมถามพี่ตอนนั้นได้ไหม? ”
เฉิงเฉิงจับต้นชนปลายไม่ถูก:” คำถามอะไร? ”
” สำหรับเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหมา ตอนนั้นผมถามพี่ตลอดว่าทำไมหมาแลบลิ้นตลอดเวลา คำตอบที่พี่ให้กับผมในตอนนั้นคือ มันกำลังลดอุณหภูมิในร่างกายของมันถูกต้องรึเปล่า? ”
” ถูกต้องแล้ว นี่เป็นความรู้ทั่วไป” เฉิงเฉิงพยักหน้า ถ้าอย่างนั้นมันเกี่ยวอะไรกับนายหล่ะ?”
“เกี่ยวข้องแน่นอน ผมคิดถึงคำตอบนี้ถึงได้ตัดสินใจทำแบบนี้ไง ลิ้นของหมาสามารถลดอุณหภูมิของตัวเองได้ ถ้าอย่างนั้นผมจึงคิดว่า:ตอนนั้นหน้าผากของคุณพ่อกำลังร้อนๆ ถ้าหากให้’เชี่ย’ เลียคุณพ่อ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเห็นผลแน่นอน ที่สำคัญ ความคิดเห็นของผมได้รับการพิสูจน์แล้วว่า:”หลัง’เชี่ย’ เลียคุณพ่อไปไม่กี่นาทีคุณพ่อก็ตื่นแล้ว นี่ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าวิธีแบบนี้มันได้ผลจริงๆไม่ใช่หรือ”
หลังหยางหยางพูดเหตุผลของเขาจบ ทุกคนต่างเงียบไปหมด
เพียงแต่ว่ามันแค่ชั่วคราวเท่านั้น ต่อมาก็ได้ยินเป่หมิงโม่พูดว่า:”หยาง นายมานี่”
ถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่เขาถูกคุณพ่อยอมรับแล้วก็ตาม แต่ว่าก่อนยังไม่ได้ตัดสิน ยังคงมีความกังวลบ้าง
เขามองสายตาของคุณพ่อ สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความเกรงกลัว เพราะว่าเขาเห็นใบหน้าของคุณพ่อยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
กู้ฮอนและเฉิงเฉิงทำอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะเหมือนกับว่าก่อนพวกเขาจะเข้ามายุ่งเกี่ยว เป่หมิงโม่ก็ได้ขีดเส้นตายให้กับพวกเขาไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าหากพวกเขาล้ำเส้น เรื่องราวก็อาจพัฒนาไปในทางอื่น ถ้าเป็นแบบนั้น กู้ฮอนและเฉิงเฉิงทั้งสองคนคนนึงเด็กคนนึงผู้ใหญ่ ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถห้ามปราม เป่หมิงโม่กระทำการเคลื่อนไหวใดๆ
ที่สำคัญสิ่งที่แน่ใจได้ก็คือ ในที่สุดแล้วคนที่ถูกกระทำก็คือหยางหยางนั่นเอง
เป็นการเปรียบเสมือนความอันตรายที่เป็นเหมือนกับราดน้ำมันเข้าไปในกองไฟ นิ่งเฉยไว้จะดีกว่า เรื่องราวที่ถูกพบยังไม่ได้ย่ำแย่ถึงขนาดนั้น
“หยางหยาง ยืนซื่อบื้ออยู่ทำไม? พ่อนายเรียกนายไป วางใจเถอะ ยังมีแม่อยู่ที่นี่ทั้งคน”
***
หยางหยางเดินไปหาคุณพ่ออย่างกล้าๆกลัวๆ หันหน้ากลับมามองเฉิงเฉิงและคุณแม่อยู่บ่อยๆ ยิ่งไปกว่านั้นมองดู’เชี่ย’ ที่หนีบหางไว้แน่นๆอีกด้วย
เขาเดินไปถึงระยะทางที่ห่างจากเป่หมิงโม่ยังมีครึ่งเมตรและแล้วก็หยุดนิ่งไป ไม่ยอมก้าวไปข้างหน้าอีกแล้ว
ถึงแม้คุณพ่อยอมรับคำพูดของเขาแล้วก็ตาม แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าจะไม่จัดการกับตัวเองนิ เพราะฉะนั้นจำเป็นมากที่ต้องเว้นระยะห่างที่ปลอดภัยเอาไว้ก่อน
ถึงเวลานั้นถ้าตัวเองคิดจะหนี ก็สามารถรับรองได้ว่าในเวลาอันสั่นๆไม่ทำให้พ่อลากเข้าไปได้
“หยาง เดินใกล้เข้ามาอีกนิด……” เป่หมิงโม่พูดขึ้นมาอย่างเสียงต่ำ
หยางหยางทำตัวไม่ค่อยถูก:”คุณพ่อครับ มีอะไรก็พูดตรงนี้เถอะครับ ผมได้ยินอยู่แล้ว” พูดอยู่ ขาของเขายังขีดเส้นกลมๆที่พื้นอยู่ตลอดเวลา
เห็นลูกชายเป็นแบบนี้ เป่หมิงโม่ไม่ค่อยมีความอดทนสักเท่าไหร่ สุดท้ายน้ำเสียงของเขาดังขึ้นมาอีกหน่อย:”ยังยึกยักอยู่ได้ รีบเข้ามาเร็ว”
คำคำนี้ เส้นขนของหยางหยางตั้งขึ้นมา
ช่างเถอะ ถือซะว่าทำเพื่อ’เชี่ย’ และถือซะว่าถูกตีสักครั้งก็แล้วกัน หยางหยางทำหน้าที่ของเจ้านายอย่างสมฐานะเลยทีเดียว ความผิดทั้งหมดแบกรับไว้เพียงคนเดียว
แต่ว่า ต่อให้เขาไม่อยากแบกรับก็ไม่ได้นะสิ หมาทำผิดก็เพราะเจ้านายไม่สั่งสอนไม่ใช่หรือ
ในที่สุด เขาก็ยังก้าวไปข้างหน้าของคุณพ่อแบบทีละก้าวทีละก้าว
เป่หมิงโม่ค่อยๆยกมือขึ้นมา……….
หยางหยางเห็นปุ๊บ ดูท่า เหมือนกำลังจะถูกตีซะแล้ว คิดถึงตรงนี้ ร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย
ถึงแม้ทุกครั้งจะบอกว่าไม่กลัวโดนตีอีกแล้วก็ตาม แต่ว่าพอมีเรื่องเมื่อไหร่ก็สั่นกลัวทุกที
เขาหันข้างๆไปเล็กน้อย เอาหลังและก้นให้กับคุณพ่อจากนั้นหลับตาไว้แน่ๆ และกัดฟันอย่างแน่นๆ
กู้ฮอนและเฉิงเฉิงเห็นว่าจะถูกตีแล้ว เป็นห่วงเขาขึ้นมาทันที
เฉิงเฉิงเป็นเด็ก ไม่สามารถเข้าไปห้ามปรามเรื่องนี้เพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้นมา
แต่ว่ากู้ฮอนกลับไม่ใช่ มีคำพูดนึงพูดว่าตีที่ตัวลูก แต่เจ็บที่ใจแม่
ต่อให้หยางหยางทำเรื่องอะไรที่ไม่เข้าท่าก็ตาม ก็จะทนเห็นลูกของตัวเองถูกลงโทษใดๆไม่ได้ โดยเฉพาะนอกจากตัวเองเท่านั้นที่แตะต้องตัวหยางหยางได้ เธอก็ทนดูไม่ไหว แต่ว่าถ้าเป็นตัวเองแล้วละก็………ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยว่าไปตามเรื่องอีกที
ในที่สุดเธอทนไม่ไหวแล้วเอ่ยปากขึ้นมาพูดว่า:”ลูกก็แค่ให้หมาเลียคุณไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง ถึงกับต้องตีลูกเลยหรือ ผู้ชายทั้งแท่งทำไมคุณไม่มีจิตใจที่กว้างขวางเอาซะเลย ยังมีหน้าเป็นพ่อคนอีกหรือ”
เป่หมิงโม่หันหน้าไปมองกู้ฮอน:”ลูกไม่สั่งสอนเป็นความผิดของพ่อ ถึงแม้ผมเป็นพ่อของเขาก็ตาม แต่ว่านิสัยของเขากลับติดมาจากตอนที่อยู่กับคุณตลอดเวลาที่ผ่านมา เพราะฉะนั้นตอนนี้ที่เขาเป็นแบบนี้ มันเกี่ยวข้องกับคุณโดยตรง”
กู้ฮอนได้ยินปุ๊บหัวร้อนขึ้นมาทันที เธอหันไปจ้องหน้า เป่หมิงโม่:” ทำไม ฟังคำพูดของคุณแล้ว กำลังโทษที่ฉันสั่งสอนลูกไม่ดีใช่มั้ย ได้ ฉันยอมรับฉันบกพร่องในด้านการสั่งสอน ทำไมอ่ะ ตีลูกเสร็จ จะตีฉันอีกคนใช่มั้ย? ”
” ผมไม่ปล่อยคุณแน่นอนอยู่แล้ว สำหรับวิธีการลงโทษ……… ถึงเวลาคุณจะเข้าใจเอง”
กู้ฮอนฟังปุ๊บ ร่างกายอันบอบบางกระตุกไปพร้อมกัน คำพูดของเขาฟังขึ้นไปเหมือนโหดๆ แต่ว่าพอลิ้มรสดีๆทำไมถึงฟังขึ้นไปแล้วทำให้เธอไม่สบายตัวไปทั้งคนหล่ะ?
รู้สึกว่ามีความหมายลึกๆซ่อนอยู่ หรือว่าเขาต้องการ……….
***
เป่หมิงโม่พูดจบ ไม่ไปสนใจกู้ฮอนอีกเลย แต่กลับไปดูหยางหยางที่ได้เตรียมตัวถูกตีเรียบร้อยแล้ว
ดูหน้าตาที่จิ้มลิ้มของเขา ถึงแม้ใบหน้ายังคงนิ่งเงียบ แต่ว่ามุมปากกลับยกขึ้นมาเล็กน้อย
มือใหญ่ๆของเขายกขึ้นมา
เฉิงเฉิงหันหน้ากลับไป ไม่กล้าดูต่อไป เขากับหยางหยางเป็นฝาแฝดกัน ต่อให้ตีที่ร่างกายเขา ก็รู้สึกเหมือนตีที่ร่างกายตัวเอง หันหลังกลับไป ไม่กล้าดูต่อไป
เพียงแต่ว่า ผ่านไปไม่กี่วินาที……..
ไม่ได้ยินเสียงตะโกนร้องไห้ที่ย่ำแย่ของหยางหยาง
มือใหญ่ๆของเป่หมิงโม่ได้ยกขึ้นมาแล้ว แต่ว่าไม่ได้ตีแรงๆไปที่ก้นของหยางหยาง แต่กลับตกไปอยู่ที่ไหล่ของเขาเบาๆ
ทำให้ร่างกายเล็กๆของหยางหยางกระตุกเล็กน้อยเหมือนถูกไฟช็อต
เขาหันหน้าไปมองคุณพ่ออย่างไม่น่าเชื่อ
ระหว่างสายตานั้นยังคงเข้มขรึมมากๆ แต่ว่ามีของอย่างอื่นอยู่ข้างในด้วย
“คุณ…….. คุณพ่อครับ……….”
เป่หมิงโม่มองหน้าหยางหยางไว้:”หยาง เมื่อสักครู่พ่อบอกแล้วไม่ใช่หรือ พ่อเชื่อความคิดมหัศจรรย์ของนายแบบนี้นะ เพียงแต่ว่าพ่อจะบอกกับนายว่า:” เอาคนอื่นมาทดลองไม่ใช่ความคิดที่ดี มีคนอีกมากมายที่มีความคิดแปลกใหม่เหมือนกับนาย สินค้าในการทดลองชิ้นแรกของพวกเขาเป็นตัวเองรู้รึเปล่า? แต่ว่าดีนะ การทดลองของนายครั้งนี้ไม่มีอันตรายใดๆ ที่สำคัญเหมือนมีผลบ้าง ยังไงซะพ่อก็ตื่นขึ้นมาแล้ว”
คำพูดที่เข้มขรึมเหล่านี้ยังมีความอบอุ่นซ่อนอยู่ด้วย ทำให้หยางหยางรู้สึกไม่น่าเชื่อ
“พ่อครับ ความหมายของท่านคือ…..