เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 188 กังวลใจ

เธอรับสาย “ฮัลโหล ซู่ซู่……อืม อยู่บ้าน ปีนเขาหิมะ? มีเพื่อนไปกันกี่คน?เรื่องนี้……ไม่ไปได้ไหม? อ๋า……โอเค เธอรอเดี๋ยว ฉันลองถามดูก่อน……”

เธอเอามือบังโทรศัพท์ไว้ ถามหนิงเส่าเฉินเสียงเบา “เส่าเฉิน พวก……พวกเพื่อนๆของฉัน จะนัดพวกเราสองคนไปปีนเขาหิมะ คุณ……ว่าไปดีไหม?”

หนิงเส่าเฉินพับหนังสือ เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “คุณตัดสินใจเองเลย ผมให้ความร่วมมืออยู่แล้ว” คิดสักพัก ก็พูดขึ้นว่า“ไปสิ！”

แม้ว่า เขาจะไม่ชอบโอกาสแบบนี้มากนัก เมื่อวานก็เห็นได้ชัด ว่าเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นคงรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเย่หลินกับเขาแล้ว วันนี้ที่ไป ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าการประจบหรือตีสนิท แต่ รอยยิ้มที่เย่หลินมีให้กับมื้ออาหารค่ำเมื่อวาน มันคือสิ่งที่เขาเห็นได้ยาก

ปีนี้ที่กลับมาเมืองc หนิงเส่าเฉินพบว่า ในชีวิตเธอนอกจากลูกๆ และงานก็มีแต่เขา ถึงแม้เธอจะพูดตลอดว่าตัวเองมีความสุข แต่ เสียงหัวเราะแบบเมื่อวานเขากลับไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

คนพวกนั้น เย่อหยิ่งเกินไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า พวกเขาสามารถนำความสุขมาให้เย่หลินได้

เย่หลินประหลาดใจเล็กน้อย จากความเข้าใจที่เธอมีต่อหนิงเส่าเฉิน เขาไม่ใช่คนที่ชอบเข้าร่วมการพบปะแบบนี้อย่างแน่นอน

เธอนั่งลงข้างหนิงเส่าเฉิน “ไม่ไปดีกว่า คุณคงไม่มีความสุขแน่ๆ”เธอสามารถจินตนาการออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“อืม ตอบกลับก่อนสิ”

เย่หลินถึงได้รับสาย ซู่ซู่ยังรอสายจากเธออยู่ เธอเอามือออก “ฮัลโหล ซู่ซู่ ถ้าอย่างนั้นเธอส่งที่อยู่กับเวลามาให้ฉัน เดี๋ยวพวกฉันไป อืม โอเค”

วางสายจากซู่ซู่ เย่หลินจับแขนของหนิงเส่าเฉิน พิงไหล่ของเขา “เส่าเฉิน คุณไม่ต้องดีกับฉันขนาดนี้ได้ไหม?”

หนิงเส่าเฉินตบมือเธอ “ไปเตรียมตัวเถอะ พวกเราต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะทำให้เพื่อนคุณรอ มันไม่ดี”

ที่ที่ซู่ซู่บอก เป็นภูเขาที่มีชื่อเสียงภายในประเทศ ในฤดูหนาว ภูเขาแห่งนี้มีสีที่สวยมาก น้ำแข็งยาวหลายพันไมล์ มีหิมะโปรยปรายในระยะทางหลายหมื่นไมล์ ทั้งภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยสีเงิน สวยงามมาก

เย่หลินมองดูทิวทัศน์ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะหลงไปกับมัน ที่แห่งนี้ เธอเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ในฤดูหนาว นี่เป็นครั้งแรก

กลัวถนนบนภูเขาลื่น จึงใช้เวลานานกว่าจะถึงที่ที่ซู่ซู่บอก เมื่อพวกเขามาถึง ก็เห็นคนหลายสิบคนรออยู่ที่นั่นแล้ว

นอกจากคนเมื่อวานแล้ว คนอื่นๆ เย่หลินก็ไม่ค่อยรู้จัก ชายๆหญิงๆ เปลี่ยนแปลงไปไม่ใช่น้อยๆเลย

“เย่หลิน……หนิง……หนิงเส่า พวกคุณมาแล้ว?”ซู่ซู่นับว่าเป็นคนที่สนิทกับพวกเขาอยู่บ้าง ดังนั้น พอพวกเขามาถึง ซู่ซู่ก็ถูกผลักให้มาต้อนรับ

เย่หลินพยักหน้า “ซู่ซู่”

คนอื่นๆ ยืนห่างออกไป เห็นได้ชัดว่า ต่อหน้าหนิงเส่าเฉิน ทุกคนยังคงเกร็งเล็กน้อย รู้สึกว่า ทำอะไรไม่ถูก

เวลานี้ มีเสียงรถดังขึ้นทางด้านหลัง

เย่หลินหันกลับไป เห็นรถเบนซ์คันหนึ่งจอดอยู่ห่างจากพวกเขาไม่กี่ก้าว จากนั้นชายคนหนึ่งก็เดินลงจากรถ เย่หลินหันไปมองซู่ซู่ “นี่คือ?” เพื่อนร่วมชั้นในความทรงจำของเธอดูเหมือนว่าจะไม่มีคนคนนี้

ก่อนที่ซู่ซู่จะตอบคำถามของเธอ ผู้ชายคนนั้นรีบก้าวเดินแทบจะพุ่งเข้าไปหาเย่หลิน แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ความเร็วและการเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วมาก จนทำให้ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ตอบสนองแทบจะไม่ทัน รวมทั้งหนิงเส่าเฉินเองก็ด้วย

ณ ตอนนี้เห็นผู้หญิงของตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นกอดไว้ สีหน้านั้นมืดมนจนน่ากลัว

ซู่ซู่รีบเข้าไปดึงผู้ชายคนนั้นออก “อาหลี รีบปล่อยเร็ว นายทำเย่หลินตกใจแล้ว”

ผู้ชายที่ชื่ออาหลีได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบปล่อยเย่หลิน สองมือวางไว้ที่ไหล่ของเธอ “เย่หลิน หลายปีมานี้ คุณไปไหนมา ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวของคุณเลย?”เขาตื่นเต้น เขาดีใจ แต่ที่เย่หลินรู้สึกได้กลับมีแต่ความตกใจ

เธอหันไปมองหนิงเส่าเฉินโดยอัตโนมัติ เดาไม่ผิด สีหน้าของชายคนนี้ไม่สามารถใช้คำว่าแย่มาบรรยายได้แล้ว

รีบยกมือขึ้น ปัดมือคู่นั้นของเขาออก ขยับไปทางขวาสองสามก้าว จับแขนของหนิงเส่าเฉินไว้ เงยหน้า มองอาหลีแล้วพูดว่า “อาหลี นายเปลี่ยนไปมาก เมื่อกี้จำไม่ได้เลย” เธอพูดขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัด

จากนั้น ก็ยกมือขึ้นช้าๆ ชี้ไปที่หนิงเส่าเฉิน “แนะนำให้นายรู้จัก นี่คือ……พ่อของลูกฉัน หนิงเส่าเฉิน”

เดิมทีเธอคิดว่าเมื่ออาลีได้ยินชื่อหนิงเส่าเฉิน และรู้ตัวตนของหนิงเส่าเฉิน เขาจะรู้ตัวแล้วก็ถอยออกห่างไปเอง

แต่คาดไม่ถึงว่า เขาแค่ยกยิ้มมุมปาก ไม่ทักทายเลยด้วยซ้ำ แล้วมองไปที่ซู่ซู่พูดว่า “ซู่ซู่ หิมะตกหนักขนาดนี้ ยังจะมาปีนภูเขาหิมะอะไรอีก? เธอไม่คิดเลยเหรอ ว่าคนสูงส่งอย่างประธานหนิง จะไม่สามารถเสี่ยงอันตรายแบบนี้ได้?”

ซู่ซู่รู้สึกลำบากใจขึ้นมา

เย่หลินไม่ได้พูดอะไร แต่แค่ยิ้มให้หนิงเส่าเฉิน คนนอกคงคิดว่าคนใหญ่คนโตอย่างหนิงเส่าเฉิน มีเสื้อผ้ามาให้แค่ต้องยื่นมือ มีข้าวมาป้อนแค่ต้องอ้าปาก แต่เธอก็รู้ดี ว่าคนพวกนั้นคิดผิด

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราลองมาแข่งกันไหม? ดูซิ ว่าใครจะปีนไปถึงที่ตรงนั้นได้ก่อน?” ซู่ซู่ชี้ไปยังตำแหน่งของศาลาที่อยู่เหนือศีรษะ

เย่หลินมองหนิงเส่าเฉิน เขาพยักหน้าเบาๆ ถือว่าตกลงแล้ว

ทุกคนจึงปรึกษากัน เพื่อให้ระหว่างทางมีคนดูแล ทุกคนจึงแบ่งกลุ่มออกเป็นสองคนหนึ่งกลุ่ม

แน่นอนเย่หลินอยู่กลุ่มเดียวกับหนิงเส่าเฉิน

แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้มีหิมะตกหนัก แต่ ใต้เท้าก็เต็มไปด้วยหิมะ ลื่นมาก เย่หลินกังวลว่าหนิงเส่าเฉินจะไม่ชิน ยังไงซะ เธอก็เป็นเด็กที่โตมากับที่นี่ เมื่อตอนเด็กๆ ก็ปีนเขาในฤดูหนาวบ่อยๆ ถึงแม้จะเทียบกันไม่ได้ แต่ ก็ยังคุ้นเคยมากกว่า

แต่ หนิงเส่าเฉินโตมากับทางใต้ ไม่ต้องพูดถึงภูเขาหิมะหรอก คาดว่าแค่หิมะตกหนักก็เคยเห็นแค่ไม่กี่ครั้ง

แต่ว่า……เมื่อหนิงเส่าเฉินจับมือเธอและเดินนำอยู่ข้างหน้าเธอ เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองประเมินชายคนนี้ต่ำไป

ปีนมาได้ครึ่งทาง ท้องฟ้าเริ่มมีหิมะตก และมีแนวโน้มว่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เย่หลินขมวดคิ้ว ดึงแขนเสื้อของหนิงเส่าเฉิน “เส่าเฉิน หรือเราจะล้มเลิก หิมะตกหนักขนาดนี้ ฉันกลัวว่า……”

หนิงเส่าเฉินเงยหน้าขึ้น ตอนนี้พวกเขาอยู่ในอันดับที่สอง ที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาคือคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง มองออกเลยว่ามีประสบการณ์มาก และคนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาคืออาหลีและซู่ซู่ “ อืม เราปีนขึ้นไปรอที่ตำแหน่งด้านหน้านั้นสักพัก ถ้าหิมะยังตกอยู่ เราก็ล้มเลิก คุณคิดว่าไง?”

เย่หลินเงยหน้ามองตามทิศทางที่มือของเขาชี้ ดูเหมือนไม่ค่อยไกล ระยะทางประมาณสิบกว่าเมตร

พยักหน้า จับมือใหญ่ของหนิงเส่าเฉินอีกครั้ง ในใจกลับกังวลเป็นอย่างมาก