เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 191 แท้ง

ด้วยความล่าช้าของเวลา หนิงเส่าเฉินที่ยังพูดคุยหัวเราะกับเธอได้เมื่อกี้นี้ หลังจากนั้นเย่หลินก็พบว่า การแสดงออกของเขาก็ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

คิดอยากจะพูดคุยกับเธอ ก็ดูลำบากเล็กน้อย

“เส่าเฉิน……” เธอคุกเข่าลงข้างๆ เขา แล้วเรียกเขา หนิงเส่าเฉินหรี่ตามอง ยกมือขึ้นมาลูบๆ หน้าเธอ ฉีกยิ้มเล็กน้อย “อืม ฉันอยู่นี่”

เย่หลินเห็นหน้าผากเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ จึงหยิบทิชชูมาซับเหงื่อให้เขา เมื่อมือไปสัมผัสหน้าผากของเขาเย่หลินก็ต้องตกตะลึง วันที่อากาศหนาวเย็นแบบนี้ ทว่าหน้าผากของเขากลับร้อนผ่าว

ชัดเจนมากว่าเขามีไข้

“หนิงเส่าเฉิน คุณเป็นไข้อยู่ ทำไมคุณไม่บอก? ” เย่หลินพูดจบ ก็หยิบทิชชูเปียกออกมาจากในกระเป๋า หลังจากพับสองสามครั้งก็วางคลุมไว้บนหน้าผากของเขา

หนิงเส่าเฉินยังคงยิ้มเล็กน้อย “ไม่ได้เป็นไข้ ฉันก็แค่ร้อนนิดหน่อย”

“เย่จึ ฉันจะหลับตาสักพัก อีกสักครู่หิมะไม่ตกแล้ว เราค่อยมาหาวิธีลงจากเขากันใหม่นะ”

เย่หลินก็ยังยิ้มให้เขา “โอเค คุณนอนสักพัก” อันที่จริงแล้วก็กระวนกระวายใจ การทำงานและการพักผ่อนของหนิงเส่าเฉิน เธอรู้ดี การนอนตอนกลางวันหาได้น้อยมาก

อีกทั้งในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเขารักษาตัวให้รอดมาได้ เขาจะไม่ทิ้งเธอไว้ตามลำพัง ในสถานที่แปลกๆ แบบนี้

เธอวิ่งออกไปนอกถ้ำ เสียงหิมะถล่มก่อนหน้านี้ที่น่ากลัวมาก เวลานี้หยุดลงแล้ว หิมะก็ไม่ได้ตกแล้ว ถนนในตอนแรกก็ถูกปกคลุมไปหมด เย่หลินชะโงกไปมองรอบๆ ไม่เห็นใคร และก็ไม่เห็นพวกซู่ซู่เลย

มองเวลาในมือถือ ก็บ่ายสามโมงกว่าแล้ว หิมะถล่มเพิ่งเกิดขึ้น ที่นี่ในขณะนี้ ไม่มีคนกล้าขึ้นมาอย่างแน่นอน ถ้าเวลานี้เธอไม่ลงไปตามหาคนมา เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องค้างคืนอยู่ที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงไม่มีอะไรกิน ตอนนี้หนิงเส่าเฉินก็เป็นไข้ ถ้าหากว่าแผลเกิดติดเชื้อ รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ เธอกังวลใจเล็กน้อย……

ตอนที่พวกเขาออกมา หนิงเส่าเฉินบอกหลิวซูว่านัดรวมตัวกับเพื่อเท่านั้น แต่ไม่ได้บอกว่าจะมาปีนเขา ถึงแม้ว่าสักครู่นี้พวกเขาจะรู้แล้วว่าเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ แต่ไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะติดอยู่ที่นี่

รอให้เจ้าหน้าที่กู้ภัยมา ในสถานที่กว้างใหญ่แบบนี้ โอกาสที่จะหาพวกเขาพบยิ่งน้อยมาก

นึกถึงตรงนี้ เธอเดินวนอยู่ที่เดิม ตอนที่ขึ้นมาทั้งสองคนก็พูดคุยกันมาตลอดทาง ตลอดทางที่หยอกล้อกันก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันสูงมาก แต่เวลานี้มองลงไป ระดับความสูงนี้น่ากลัวเล็กน้อย

อีกทั้งถนนก็ไม่มีแล้ว ทุกหนทุกแห่งถูกหิมะปกคลุมจนราบเรียบไปหมด แต่เธอก็รู้ดีว่า ภายใต้หิมะนี้ บางทีอาจจะมีต้นไม้ที่ล้มลงมา บางทีอาจจะมีหลุมใหญ่ถูกปกคลุมอยู่ บางทีอาจจะมีสิ่งกีดขวางที่น่ากลัว ต่างเป็นไปได้ทั้งหมด

แต่ตอนนี้หนิงเส่าเฉินเป็นไข้อยู่ เห็นได้ชัดว่าเกิดจากขา เธอไม่มีทางที่จะนั่งมองตาปริบๆ อยู่ที่นี่ได้

เธอสูดลมหายใจแล้วลุกขึ้นยืน นำน้ำและอาหารทั้งหมดในกระเป๋าวางไว้ ดึงมือของหนิงเส่าเฉินมาวางไว้บนหน้า “เส่าเฉิน ถ้าคุณหิว ก็กินอาหารและน้ำก่อนเลยนะ ฉันจะไปตามคนมาช่วย”

ถึงแม้ว่าหนิงเส่าเฉินจะไข้ขึ้นสูง ก็ยังมีจิตใต้สำนึกอยู่ เขาดึงมือเย่หลินไว้ ค่อยๆ ลืมตา แล้วส่ายหัว “อย่าไป ถ้าหิมะถล่มอีก คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ? ”

เย่หลินยิ้มเล็กน้อย “ไม่หรอก คุณฟังนะ ลมด้านนอกเงียบลงแล้ว หิมะก็หยุดแล้วด้วย”

“ไม่ได้ เย่หลิน คุณอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว” บนใบหน้าที่งดงามของเขา เวลานี้ไม่มีสีเลือดสักนิด เย่หลินรู้ว่า บาดแผลบนขาของเขาต้องไม่เบาแน่ๆ เขาไม่บอกความจริงกับเธอ เพราะกลัวเธอจะเป็นห่วง

หินก้อนใหญ่ขนาดนั้น……

เธอก้มลงไปจูบลงบนหน้าของหนิงเส่าเฉิน “ไม่เป็นไรหรอก คุณลืมไปแล้วเหรอ ฉันปีนเขาได้สูงมากเลยนะ เส่าเฉิน คุณหิวก็อย่าลืมกินซาลาเปาอันนี้นะ กระหายก็ดื่มน้ำ ข้างๆ นี้ยังมีทิชชูเปียก พอรู้สึกไม่สบายก็หยิบมาแปะที่หน้าผาก จะได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย เข้าใจไหม? ”

“เย่หลิน อย่าไป! ” หนิงเส่าเฉินกัดฟัน อยากจะลุกขึ้นนั่ง ทว่าลองทำอยู่หลายครั้งก็ล้มกลับลงไป

เย่หลินขอบตาแดงก่ำ กล่องเสียงติดขัด แต่ใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ฉันจะกลับมาโดยเร็ว”

เธอกำลังจะออกจากปากถ้ำที่อยู่ตรงหน้า หนิงเส่าเฉินก็ยื่นแขนออกมา แล้วพูดเบาๆ ว่า: “เย่หลิน ฉันขอร้องคุณล่ะ อย่าไป” ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยประสบกับเหตุการณ์หิมะถล่มก็ตาม แต่เขารู้ว่าหลังจากหิมะถล่มรุนแรงแบบนี้ เป็นไปได้อย่างมากว่า ยังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง เขาไม่สามารถส่งเธอไปตายได้

เย่หลินหันกลับมา ยิ้มอย่างงดงาม “เส่าเฉิน ฉันจะต้องหาคนมาช่วยคุณ อย่างแน่นอน! ”

พูดจบ เธอก็ยิ้มกับเขาเล็กน้อย แล้วหันกลับไปอย่างเด็ดเดี่ยว

เย็นวันเดียวกัน

เฮลิคอปเตอร์จำนวนมากบินอยู่บนท้องฟ้าเหนือภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ในที่สุดก็บางคนกล่าวว่า: “หลิวซู คุณดูสิ นั่นคือเครื่องหมายสีแดงที่พี่สะใภ้ทิ้งเอาไว้ใช่ไหม”

เมื่อหนิงเส่าเฉินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว

ข้างกายรายล้อมไปด้วยหลิวซู หนิงเชี่ยน เย่เสี่ยวโม่แล้วก็หนิงเสี่ยวซี….

ทุกคนเห็นว่าเขาฟื้นแล้ว ก็โล่งอก

“พี่สะใภ้คุณล่ะ? ” นี่เป็นคำแรกที่เขาเอ่ยปากออกมา

หนิงเชี่ยนเอียงหน้าไปข้างๆ รอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา หลิวซูขยับลำคอ “เธออยู่ห้องผู้ป่วยข้างๆ หลับอยู่ รอเธอตื่นแล้ว ฉันจะให้เธอมาเยี่ยมคุณ”

หนิงเส่าเฉินเปิดผ้าห่มออก อยากจะลงจากเตียงด้วยจิตสำนึก แต่ถูกหลิวซูระงับเอาไว้ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ ขานี้ของคุณ โชคดีที่ช่วยไว้ได้ทันเวลา ขืนช้าอีกหน่อย คุณคงต้องตัดเท้าไปแล้ว”

เห็นขาที่ถูกพยุงไว้ในอากาศ หนิงเส่าเฉินจึงนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้ขาของตัวเองได้รับบาดเจ็บ

เขาจึงเอนตัวลงไปอีกครั้ง “มือถือของฉันล่ะ? ”

หลินซูไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร จึงหยิบมือถือออกมาจากในลิ้นชักแล้วส่งให้เขา

หนิงเส่าเฉินชี้หนิงเชี่ยน “คุณไปที่พี่สะใภ้ของคุณ พวกเราจะวิดีโอคอลกัน ฉันต้องการเห็นเธอ”

หนิงเชี่ยนอ้าปากค้าง แต่สีหน้าของหนิงเส่าเฉิน เธอก็รู้ว่าตนเองไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป ทำได้เพียงพยักหน้า

พอมาถึงห้องของเย่หลิน วิดีโอคอลของหนิงเส่าเฉินก็โทรเข้ามา

หนิงเชี่ยนมองคนที่เอนกายอยู่บนเตียง เย่หลินที่หมดสติอยู่ กัดริมฝีปากเล็กน้อย อดกลั้นน้ำตาที่คลอเบ้า

เธอลืมไม่ได้จริงๆ เมื่อตอนที่ได้พบพี่สะใภ้

ประมาณหนึ่งทุ่มกว่า พวกเขาได้รับโทรศัพท์จากตำรวจ

เมื่อรีบเข้าไปดู เย่หลินหยิบมือถืออยู่ บนใบหน้า บนลำคอ บนมือ แขน ไม่มีตรงไหนดูดีเลยสักที่

มีรอยบาด รอยช้ำ ถูกอะไรทำให้เป็นบาดแผล…..ก็ยังไม่ชัดเจน

“เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง หลังจากหิมะถล่มนั่น ทุกๆ ที่ล้วนเป็นหลุมเป็นบ่อ มีหินโผล่ขึ้นมา มีกิ่งไม้ที่ฝังอยู่ใต้หิมะ หากไม่ระมัดระวังสักหน่อย ก็จะสามารถถูกกลบฝังลงไปได้ ยัยเด็กคนนี้ ตอนที่ฉันพบเธอ เธอก็ลงมาอยู่ตีนเขาแล้ว เวลานั้นฉันได้ยินบางคนร้องเรียกขอให้ช่วยชีวิต พอเข้าไป ฉันก็เห็นเธอตกอยู่ในหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่ง พอดีเธอกำลังป่ายปีนขึ้น พอช่วยเธอขึ้นมา ทั้งตัวเธอก็เต็มไปด้วยเลือด แต่ตัวเธอเองคล้ายกับจะไม่รู้ ฉันตกใจอย่างมาก แต่เธอหยิบมือถือแล้วชี้ไปยังรูปบนหน้าจอ บอกกับพวกเราว่า พ่อของลูกเธออยู่ตรงตำแหน่งนั้น จึงให้พวกเขาเข้าไปช่วยเขา…….พวกเราจะพาเธอไปโรงพยาบาล แต่ยังไงเธอก็ไม่ยอม…..”

เวลานี้ตำรวจอาวุโสคนหนึ่งกำลังลาดตระเวนไปตามภูเขา

แล้วก็มีคำพูดของหมอพูดว่า

“เธอแท้งแล้ว เด็กอายุได้ครึ่งเดือนแล้ว เสียเลือดอย่างมาก ได้รับความเย็น มดลูกได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ต่อไป โอกาสที่จะตั้งครรภ์ได้อีกมีน้อยมาก อีกทั้งร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง พวกคุณจะต้องดูแลเธอให้ดีๆ ไม่เช่นนั้น ไม่เช่นนั้นจะเกิดโรคเรื้อรังได้”