เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 256 ครั้งแรก
เล่อจยาเห็นว่าเธอไม่ตอบ ชะโงกหน้าออกไป ก็เห็นเซียวอู๋เดินเลี่ยงซูหย่า เดินตรงมาที่เธอ
สีหน้าที่มองเล่อจยา นิ่งมาก……นิ่งมากๆ
เล่อจยากะพริบตา “เหอะๆ นาย มาได้ยังไง?”
“เธอเก่งมากเลย เป็นฮีโร่เหรอ……”
คำพูดของเขาเป็นคำชม แต่น้ำเสียงกลับประชดประชัน
เล่อจยาเข้าใจดี เขาอาจจะแค่เป็นห่วงตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่โกรธ
“นายกลับไปที่กองทัพแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม……”
“ไม่มีอะไรเป็นทางผ่าน โอเคไหม?”เซียวอู๋พูดขัดเธออย่างหงุดหงิด
“นายเป็นหมาหรือไง? ไม่มีอะไรก็มากัดคนอื่นไปทั่ว…..”ซูหย่าพูดจบ ตั้งใจชนเขาแล้วเดินผ่านไป
“เสี่ยวหย่า！”เล่อจยาดึงแขนของซูหย่า
ซูหย่านั่งลงข้างเธอแล้วปอกแอปเปิ้ลยื่นให้กับเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มองเซียวอู๋เลย
เล่อจยากัดไปคำหนึ่ง สายตามองไปที่ทั้งสองคนสลับกัน รู้สึกเหมือนกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ดูจากปฏิกิริยาที่ซูหย่าเจอกับเซียวอู๋ครั้งที่แล้ว จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อซูหย่า เธอชอบเซียวอู๋ มันไม่ควรเป็นสถานการณ์แบบนี้
“ระหว่างพวกเธอ มีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้เกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“ไม่！”
“ไม่！”
ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน
เล่อจยาปิดปาก ชี้ไปที่ทั้งสองคน แล้วพยักหน้า“ยังกล้าพูดว่าไม่มีอีก? รีบพูดมา ว่าพวกเธอสองคนทำอะไรกันแน่?”
ซูหย่าลุกขึ้น หยิบกาต้มน้ำที่อยู่ข้างๆ “พูดมากขนาดนี้ ไม่หิวน้ำเหรอ? ฉันจะไปต้มน้ำให้เธอ”
ตาของเซียวอู๋วูบวาบ “ถึงขนาดสามารถยุ่งเรื่องของคนอื่นได้ ดูแล้วคงไม่ได้เป็นอะไร ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ไปก่อนละ เธอดูแลตัวเองด้วย”
หันหลังจากไป……
ซูหย่าเข้ามาจากทางประตู พอดีกับที่เซียวอู๋กำลังจะออกไปหยุดอยู่หน้าประตู เธอจ้องเขาเขม็ง เชิดหน้าขึ้น ไม่มีท่าทีว่าจะหลีกทาง
“หลีกไป หมาที่ดีไม่ขวางทาง！”
เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง
ซูหย่าจ้องเขา ดวงตาแดงก่ำ มือใหญ่ของเซียวอู๋ยื่นออกไปดึงเธอเข้ามา แล้วตัวเองก็ออกไป
ความเย็นชาไม่แยแสของเขาทำให้ซูหย่าทนกำหมัดไม่ได้
เล่อจยากัดแอปเปิ้ล มองดูการกระทำของทั้งสองคน หรี่ตามอง
“เสี่ยวหย่า ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ซูหย่าส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”
เล่อจยารับกาต้มน้ำจากมือเธอ ว่างเปล่า ยังจะบอกว่าไปต้มน้ำ เธอวางมันไว้บนโต๊ะแรงๆ
“โอเค เธอทนไว้ ไม่ต้องพูด！ต่อไป เธอก็ไม่ต้องพูดกับฉัน！”พูดจบ ขึ้นไปบนเตียง ดึงผ้าห่มห่มตัวไว้ ถือโทรศัพท์ไว้แสร้งทำเป็นไม่แยแส
หางตาของเธอเห็นซูหย่าบีบนิ้ว กัดปากล่างไว้ เธอทำท่าทางแบบนี้ ก็คือเตรียมพร้อมจะอธิบายแล้ว
และในวินาทีต่อมา เธอยืนอยู่ข้างเตียงของเธอจริงๆ
หลับตาแล้วลืมขึ้นมาอีกครั้ง สูดหายใจเข้าแล้วพูดว่า“ฉันกับเขามีอะไรกันแล้ว”
เล่อจยามือกระตุก แอปเปิ้ลในมือกลิ้งตกไปบนเตียง แล้วกลิ้งลงไปที่พื้น เธอนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง มองซูหย่า “พวก……พวกเธอ……ตกลงมันเรื่องอะไรกัน?”
ซูหย่าถอนหายใจเสียงต่ำ“คนที่บ้านเมากันหมดแล้ว”
เล่อจยาปิดปาก มองเธออย่างตกใจ “ครั้งแรก?”
ซูหย่ากรอกตาใส่เธอ “แน่นอนสิ！”
“แล้วทำไมเธอถึงมีท่าทีน้อยใจกล้ำกลืนฝืนทนแบบนั้น?”
“เธอหมายความว่าไง?”
เล่อจยาจ้องเธอ “เธอเลิกแสร้งได้แล้ว เธอชอบเขา ฉันรู้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเธอมีอะไรกันแล้ว ก็สมหวังเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอควรดีใจถึงจะถูก……”
ซูหย่าขมวดคิ้ว “ตอนแรก ฉันก็คิดแบบนี้ แต่ เธอรู้ไหมสัตว์เดียรัจฉานนั่น เขาพูดต่อหน้าครอบครัวทั้งสองฝ่ายที่มีคนเยอะขนาดนั้นว่า จะไม่รับผิดชอบ บอกว่าฉันเป็นคนเข้าหาเอง เขาก็เป็นผู้ถูกกระทำ”
เล่อจยาอึ้งไป ก่อนจะหัวเราะออกมา
ซูหย่ากำหมัดหลวมๆ และต่อยไปที่ตัวเธอเบาๆ “เธอยังหัวเราะอีก? เธอหัวเราะออกมาได้ยังไง ฉันถูกเขากินจนหมดเปลือกแล้ว…..”
พูดถึงตรงนี้ เธอมองเล่อจยา “ฉันรู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธขนาดนี้ เพราะเธอ！”
“ฉัน?”
ซูหย่าพยักหน้า “เขาคิดว่าพวกเราเป็นแบบนี้แล้ว เขาก็ไม่มีสิทธิชอบเธออีกแล้ว เล่อจยา เธอว่า ทำไมเราถึงกลายเป็นศัตรูความรักกัน?”
เล่อจยาโบกมือ ลงจากเตียง หยิบแอปเปิ้ลที่อยู่บนพื้นโยนลงถังขยะ มองซูหย่า “เธออย่าเอาฉันเข้าไปเกี่ยว ฉันมีสามีแล้ว”
ซูหย่าเกาผมด้วยท่าทางหงุดหงิด “เธอว่าทำไมถึงได้มีผู้ชายแบบนี้ หลายวันมานี้ฉันจะเป็นบ้าตายแล้ว！”
จากนั้น เธอลุกขึ้นยืน“เธอดูท่าทีของเขาเมื่อกี้นี้สิ เขาทำเหมือนกับว่า เป็นฉันที่เอาเปรียบเขา แล้วคนที่เสียเปรียบคือเขาอย่างนั้นแหละ ครั้งแรกของฉันให้เขาไป วันนั้นฉันเจ็บมาก แต่เขากลับดูเหมือนฟินนะ ยัง……”ซูหย่าพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง มองเล่อจยาจ้องเธอ
หน้าก็เริ่มแดงขึ้นมา“เธอมองฉันแบบนั้นทำไม?”
เล่อจยาขมวดคิ้ว “เธอบอกว่าเธอเมาไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาดูฟิน? เมาแล้ว ไม่ใช่ว่าภาพตัดเหรอ?”
พูดจบ เธอก็กระแอมเบาๆ “ฉันว่าเธอตั้งใจล่ะสิ?”
ซูหย่าหันไปมองเล่อจยาทันที “เล่อจยา สรุปเธออยู่ข้างใครกันแน่ กำลังพูดแก้ต่างให้ใครน่ะ?”
“เหอะๆ”เล่อจยาสงสัย“ไหนพูดมาซิ วันนั้นดื่มไปเท่าไหร่ ดื่มไวน์อะไร?”
“ไวน์แดง ดื่มตั้งหลายแก้วแหนะ……”ซูหย่าตอบกลับอย่างรวดเร็ว ขณะพูด ก็เอาปอยผมไปทัดหู เผยให้เห็นใบหน้าสวยงามมีเสน่ห์ของผู้หญิง
“ไวน์แดงกี่แก้ว? ความสามารถในการดื่มของเธอซูหย่า คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันรู้ดี เธอดื่มไวน์แดงสองขวด ก็คงไม่มีปัญหาใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้น คืนนั้น จะบอกว่าเธอไม่เมา ก็ไม่ผิดใช่ไหม?”พูดจบ เธอแตะไหล่ซูหย่าทั้งสองข้างจากข้างหลัง เข้าใกล้กระซิบข้างหูเธอเบาๆ “วางใจเถอะ ความสัมพันธ์ของพวกเราขนาดนี้แล้ว ฉันจะช่วยเธอเก็บความลับเอง แต่ว่า สาวน้อย เธอทำอะไรเร็วมาก！”
ซูหย่ามองเธอ ท่าทางเหมือนไม่รู้จัก “เล่อจยา ฉันพบว่าเธอความจำเสื่อมแล้ว ไอคิวดูสูงขึ้นนะ?”
เล่อจยาไม่ได้โกรธอะไรเธอ แค่จับมือเธอไว้ และพูดอย่างตั้งใจว่า “เสี่ยวหย่า เธอรู้มาตลอดว่าเธอต้องการอะไร เธอเต็มใจที่จะทำแบบนี้ ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้หุนหันพลันแล่น ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็อย่ามัวโกรธเซียวอู๋อยู่เลย ลองเริ่มไล่ตามเขา ดูฉันนี่สิ ทนมาหลายปี สุดท้ายก็ได้มา?”
ซูหย่ามองเล่อจยา พูดอย่างยอมแพ้ว่า“พวกเราไม่เหมือนกัน เกาไห่เขารู้สึกดีกับเธอ เธอดูที่เซียวอู๋ทำกับฉันสิ เหมือนเป็นศัตรู……”พูดจบ เธอก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้
ทันใดนั้น เหมือนเล่อจยาจะนึกอะไรขึ้นได้ ถามซูหย่า “แล้วถ้าเธอท้องล่ะ?”