เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 313 ความลับของพ่อแม่เซียวอู๋
“คุณนายเซียว ยินดีด้วย”
เพียงสามคำง่ายๆ ทำให้ซูหย่าเพิกเฉยต่อภาพลักษณ์ของเธอ เธอรีบไปที่เตียงร้องไห้เหมือนคนบ้าพร้อมกอดเซียวอู๋อยู่ในอ้อมแขน “คุณมันสารเลว คุณทำให้ฉันตกใจหมดเลย”
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความกระตือรือร้นของซูหยา เซียวอู๋ดูแล้วไม่รู้สึกหนาวหรือร้อน เขากลอกตาครู่หนึ่ง ยกมือขึ้น และผลักซูหย่าออกไปด้วยความพยายาม เมื่อดวงตาของเขามองลงไปที่ท้องใหญ่ของเธอ เขาก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด “แม่” เสียงเขาแหบมากเมื่อไม่ได้พูดมานาน
ซูหย่าเม้มปาก เช็ดน้ำตา หันศีรษะและมองไปข้างหลัง จากนั้นมองย้อนกลับไปที่เสี่ยวหวู่ “เสี่ยวหวู่ คุณเรียกใคร”
เซียวอู๋เปิดปาก “แม่ แม่”
ซูหย่าเดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว และเธอก็คว้าแขนของหมอ “เขา เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
หมอมองไปที่ซูหยา “ยาชาอาจทำให้เส้นประสาทของเขาเสียหายและส่งผลต่อสติปัญญาของเขา”
“สติปัญญา? คุณหมายถึงเขาอาจจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อน?”
“มีความเป็นไปได้ ยังต้องติดตามตรวจสอบกันต่อไป”
เซียวอู๋ผู้บัญชาการกองทัพที่สง่างามกลายเป็นคนปัญญาอ่อน?
ซูหย่าไม่สามารถยอมรับได้ชั่วขณะหนึ่ง
เธอค่อย ๆ หันกลับมาและมองไปที่เซียวอู๋”เสี่ยวหวู่ฉันเป็นใคร?”
“แม่” เซียวอู๋ทวนสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่นี้
“แล้วคุณอายุเท่าไหร่ แล้วคุณชื่ออะไรคุณรู้ไหม”
เขาส่ายหัว ถือแก้วบนโต๊ะ ดื่มน้ำในแก้วจนหมด “ดื่ม…”
ซูหย่าเทน้ำให้เซียวอู๋และยื่นให้เขา
จากนั้นแพทย์ก็ตรวจสอบเซียวอู๋ในด้านอื่น ๆ และเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากพบว่าส่วนอื่น ๆ ของร่างกายของเขาเป็นปกติ
“เส้นประสาทได้รับบาดเจ็บ เราจะให้ยาเขาระยะหนึ่ง ครอบครัวอย่างพึ่งเสียกำลังใจและคิดอะไรมาก เขาตื่นขึ้นมาก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว บางทีปาฏิหาริย์อื่นก็คงเป็นไปไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นทุกอย่างจึงต้อง.. ” ก่อนที่หมอจะพูดจบ เซียวอู๋ก็ลุกขึ้นและเอื้อมมือไปบีบคอหมอ
หมอที่ยังไม่ทันตั้งตัวหน้าซีดหลังจากถูกเขาบีบคอ
หมอที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง หลายคนใช้กำลังทั้งหมดก่อนที่จะแยกมือของเซียวอู๋ออก อย่างไรก็ตาม ตัวเขาเองก็ไม่ได้แย่เลย ขณะแพทย์หลายคนที่มายับยั้งเขายังไม่สามารถหยุดเขาได้
พยาบาลดึงตัวซูหย่าออกมา “คุณนายเซียว ออกมาก่อน”
ซูหย่าปิดปากของเธอ น้ำเสียงของเธอผสมกับการร้องไห้ “เป็นไปได้ยังไง?”
ต่อมา เธอเห็นคนเดินเข้ามาฉีดยาระงับประสาทแก่เซียวอู๋ก่อนที่เขาจะสงบลง
“หมอ มันเป็นไปได้ยังไง”
หมอถูกบีบคอ หอบหนัก ใช้เวลานานเพื่อผ่อนคลาย มองไปที่ซูหย่าแล้วขมวดคิ้ว “เขาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คุณยังไม่สามารถพาเขากลับไปได้ ผมเกรงว่าเขาจะทำร้ายคุณ”
ซูหย่าขมวดคิ้ว “อาจจะเป็นครั้งคราว”
หมอเหลือบมองเธอ “เราขอตรวจดูสังเกตการณ์สักระยะก่อน”
เพราะกังวลเกี่ยวกับซูหย่าและลูกของเธอ หลังจากที่แม่ซูรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเซียวอู๋ เธอจึงพาซูหย่าออกจากโรงพยาบาลและไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้เซียวอู๋อีกต่อไป
พ่อเซียวและแม่เซียวมาถึงเมืองHในคืนถัดไปหลังจากได้รับการแจ้งเตือนจากโรงพยาบาล
ว่ากันว่าหลังจากอยู่ในโรงพยาบาลเพียงสองชั่วโมง เมื่อเห็นอาการป่วยของเซียวอู๋
ในฐานะผู้ปกครองของเซียวอู๋ โรงพยาบาลได้สอบถามความคิดเห็นจากพวกเขา พวกเขาควรพาเขากลับบ้านหรือควรทำอย่างไร?
หลังจากเห็นสถานการณ์ของเซียวอู๋ พวกเขาก็มอบสิทธิ์การตัดสินใจไปที่โรงพยาบาลและกลับไปที่เมืองCโดยไม่คาดคิด
หลังจากรู้เรื่องนี้ ซูหย่าร้องไห้และโว้ยวาย และรู้สึกเจ็บปวดใจแทนเซียวอู๋
เธอนึกไม่ถึงว่าจะมีพ่อแม่แบบนี้ในโลกได้อย่างไร จู่ๆ เธอก็เข้าใจว่าสิ่งที่เซียวอู๋พูดในเสียงบันทึกนั้นไม่ใช่เรื่องปลอม
“เสี่ยวหย่า พ่อแม่ของเสี่ยวหวู่ยอมแพ้แล้ว ไม่ต้องไปกังวลแทนแล้ว”
“พวกเขาทำแบบนี้ได้ยังไง พวกเขามีลูกแค่คนเดียวนะ? ทำไมถึงทำแบบนี้ได้ลงคอ”
มือของแม่ซูที่ช่วยมัดผมเธอสั่นและขมวดคิ้ว “มีบางอย่างที่เธอยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจ”
ซูหย่าหันกลับมามองแม่ของเธอ เห็นได้ชัดว่าบางอย่างพูดไม่ได้ “แม่ รู้อะไรมาใช่ไหม”
แม่ซูหวีผมแล้วหวีมันอีกหลายครั้ง “อย่าถามเลย หมอบอกว่าสถานการณ์ของเซียวอู๋อาจจะอยู่แบบนี้ไปตลอด เสี่ยวหย่า เธอก็ฟังหมอแล้วส่งเขาไปที่โรงพยาบาลจิตเวช …”
“โรงพยาบาลจิตเวช?” ซูหย่าลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว เธอมองแม่ของเธออย่างไม่เชื่อ “แม่ แม่จะปฏิบัติกับเสี่ยวหวู่ แบบนี้ได้อย่างไร เขาเป็นวีรบุรุษนะ”
แม่ซูเม้มปาก “แม่รู้ แต่ลูกก็เห็นหมอในโรงพยาบาลวันนั้น หมอทุกคนถูกเขาทุบตีจนฟกช้ำ ถ้าไม่มียาระงับประสาท อาจจะควบคุมไม่ได้” . ”
คำพูดของแม่ทำให้ซูหย่าขมวดคิ้ว ในฐานะของเซียวอู๋ถ้าไม่สุดๆจริงโรงพยาบาลคงไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย
แต่เขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา
แต่เธอจะให้เซียวอู๋ถูกส่งตัวไปอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชตลอดชีวิต นั่นคือพ่อของลูกของเธอนะ? คนอื่นสามารถเพิกเฉยและยอมแพ้ได้ เธอบอกกับตัวเองว่า ซูหย่า เธอทำไม่ได้
แม้ว่าวันหนึ่งเซียวอู๋จะตื่นขึ้นมาและต้องการหย่ากับเธอ แต่เธอก็ควรดูแลเขาแทนลูก ก่อนที่เขาจะตื่น
เธอส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่น: “ไม่แม่ฉันไม่สามารถส่งเขาไปที่โรงพยาบาลจิตเวชได้ ปัญหาแบบนี้ของเซียวอู๋เป็นเพียงชั่วคราวแม่เชื่อฉันเถอะเขาจะหายดี” สถานที่แบบนั้นแม้ว่าคนปกติจะไปที่นั่นก็ไม่สามารถออกมาได้อย่างไม่สมบูรณ์ได้หากพูดถึงสถานการณ์ของเซียวอู๋ ซึ่งคาดว่าน่าจะทำให้อาการแย่ลงเท่านั้น
เมื่อคิดถึงคนเหล่านั้นถูกมัดด้วยเชือกหยุดด้วยความรุนแรงและควบคุมด้วยยาเมื่อเขาล้มป่วย เธอแค่คิดก็ทุกข์ใจจนหายใจไม่ออก
ใบหน้าของแม่ซูทรุดลง “ไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสี่ยวหย่า เราไม่สามารถเห็นเธอกระโดดเข้ากองไฟได้” หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไป
หลังจากนั้นไม่นาน มีผู้หญิงสองคนที่สวมเครื่องแบบสีดำเดินจากด้านนอกดูราวกับว่าพวกเขามีความสามารถ
“แม่ แบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร”
“เสี่ยวหย่า อย่าโทษแม่ มีบางอย่างที่แก้ไม่ได้ด้วยตัวเอง ใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซียวอู๋ที่ยังไม่ลึกไปกว่านี้ ปล่อยวางเถอะ เด็กนี้บ้านตระกูลเซียวเขาไม่เอา เราจะเลี้ยงเอง แต่น้ำโคลนนี้ เธออย่าไปจมมันอีก”
“แม่คะ หมายความว่าอย่างไร ลูกคนนี้คืออะไร บ้านตระกูลเซียวเขาไม่เอา?” ซูหย่าคิดว่าแม่ของเธอรู้อะไรมา เซียวอู๋ เป็นลูกคนเดียวของตระกูลเซียว มีเหตุผลว่าเซียวอู๋ มีอาการเป็นเช่นนี้ ในฐานะผู้ปกครอง เขาควรจะกังวลมากเกี่ยวกับเด็กในท้องของเธอ
ทั้งหมดเป็นไปได้ว่าเป้นรากเหง้าของตระกูลเซียว
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือเป็นเวลาหลายเดือนแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุกับเซียวอู๋ หลายเดือนก็ไม่เคยมาดูเธอ เธอคิดว่าบางทีอาจต้องการปิดเรื่องเกี่ยวกับเซียวอู๋ กับตระกูลซู แต่คราวนี้เมื่อพวกเขารู้ว่าเธอรู้เรื่องแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นมาหาเธอ และไม่ได้โทรมาแม้แต่น้อย
มันไร้เหตุผลเกินไป
แม่ซูยื่นแขนออกมาและกอดซูหย่า “อย่าถามเลย เรื่องบางอย่างรู้มากไปก็ไม่ดีกับเรา”