เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 400 การใช้อำนาจของโม่หาน

“เราจากไปอย่างนี้ เขาน่าจะโกรธจนอกแตกตายเลยแหละ!” มู่เฉียวรัดเข็มขัดนิรภัยไปพลางเงยหน้าขึ้นมองตู้เสี่ยวซินแล้วพูดอย่างตลกๆ

สองมือของตู้เสี่ยวซินจับอยู่ที่พวงมาลัย แล้วหันกลับไปมองมู่เฉียวด้วยสีหน้ามีความสุข : “คุณกลัวเขาเหรอ?”

มู่เฉียวส่ายหัว “เขามีอะไรน่ากลัวเหรอ ฉันแค่เกรงว่าจะไปพัวพันกับคุณด้วย!”

ตู้เสี่ยวซินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม : “วางใจเถอะ ถ้าเขาต้องการตามคุณกลับมาจริงๆ ด้วยความสัมพันธ์ของฉันกับคุณแล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรฉันได้หรอก อีกทั้งฉันคิดว่าโม่หานอาจไม่ใจร้ายอย่างที่คุณคิด”

อะไรที่เรียกว่าไม่ใจร้ายอย่างที่เธอคิดล่ะ?

“อย่างนั้นคุณก็บอกมา ว่าเขาอยู่ที่ไหน?” มู่เฉียวมิงไปที่ด้านหน้ารถแล้วก็เอ่ยถาม

ตู้เสี่ยวซินเงียบไปสักพัก จึงพูดว่า : “ยังจำมู่หยิงที่คุณเคยพูดถึงได้ไหม?”

มู่เฉียวทำเสียงไม่พอใจ เธอจะให้ตนเองลืม แต่ไม่สามารถลืมผู้หญิงคนนั้นได้

“เอ่ยถึงเธอทำไม?” เธอไม่อยากสนใจผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและเปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอ นึกถึงเธอก็รู้สึกอึดอัดในใจ

ตู้เสี่ยวซินหันกลับไปมองเธอ พูดอย่างหลีกเลี่ยงประเด็นสำคัญ : “คุณรู้ไหม? สามีของเธอมีครอบครัวที่ใช้ความรุนแรง ในตอนนั้นโม่หานก็รู้เรื่องนี้ดี แต่ก็บีบบังคับให้ชายคนนั้นแต่งงานกับมู่หยิง”

มู่เฉียวตกใจ หันไปมองตู้เสี่ยวซินด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

“เรื่องนี้ โม่หานสั่งให้ผู้ช่วยของเขาไปทำก่อนที่จะเกิดเรื่อง เพียงแต่ชายคนนั้นเห็นว่าเขาตายแล้ว ก็เลยไม่ต้องการที่จะทำตามสัญญา จากนั้นเมื่อโม่หานมีชีวิตกลับมา จึงบีบบังคับให้ชายคนนั้นแต่งงานกับมู่หยิง เขารู้ดีว่าชายคนนั้นชอบทุบตีคน แล้วเขารู้ด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นช่วยชีวิตพ่อของเขาไว้ แต่ว่าเขายังคงทำแบบนั้น มู่เฉียวฉันคิดว่าเขาทำเพื่อคุณนะ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้แยกดีชั่วไม่ออกอย่างที่คุณว่า”

ตู้เสี่ยวซินพูดอย่างเรียบเฉยอย่างมาก แต่มู่เฉียวได้ฟังหัวใจก็สั่นสะท้าน

อันที่จริงเธอยุ่งเหยิงกับเรื่องนี้อยู่ในใจมาเป็นเวลานานมาก เธอคิดว่าโม่หานต้องมีความรักต่อมู่หยิงอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นถ้าเธอได้รู้เรื่องเหล่านี้อย่างชัดเจน เพราะความเห็นแก่ตัวของเธอ ทำไมจึงไม่สนใจไม่รับฟัง

เธอก็โกรธอย่างมาก ถ้าเขาห่วงใยเธอจริงๆ เขาก็ไม่สามารถไม่สนใจไม่ไถ่ถามเลยหรอก

จนกระทั่งเธอมีปมอยู่ในใจตลอด

“อืม……อีกอย่าง……คุณคิดว่าเบื้องหลัง ทำไมเขาถึงไปที่ไซต์ก่อสร้าง และทำไมเขาถึงไปที่เมืองB เขาเพียงแค่จะให้คุณมองเห็น และสามารถใกล้ชิดคุณได้ เดิมทีเขาต้องการปกป้องคุณในวิธีของเขาเอง”

ปกป้องในวิธีของตนเอง ฉะนั้นเธอจึงได้รู้เรื่องของมู่หลิงกับเซี่ยหยู

เพียงแต่ภาพในหัวที่ผุดขึ้นมา ทำให้หัวใจที่ซาบซึ้งเย็นชาลงทันที

“ปกป้องบ้าอะไร คุณก็รู้ว่าที่ฉันไปหาเขา เนื่องจากเขาอยู่กับ……ผู้หญิงอื่น……เห็นได้ชัดว่าเขาดูไม่มีชีวิตชีวา ยังคิดจะเอาฉันมาเป็นข้ออ้างอีก”

ทุกๆครั้งที่นึกถึงฉากเหล่านี้ มู่เฉียวก็จะรู้สึกอึดอัดใจเป็นพิเศษ

ตู้เสี่ยวซินถอนหายใจ เลี้ยวรถมาเป็นไฟแดงพอดี เขาเลยจอดรถ แล้วมองมู่เฉียว “ครั้งนั้นที่หมั้นหมายกับคุณ มันคือครั้งแรกของเขา คุณเชื่อไหม? เฉียวเอ๋อ คุณได้เจอสิ่งที่ล้ำค่าแล้ว เขาจงใจทำให้คุณเข้าใจผิด เพื่อให้เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้นมา”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้มู่เฉียวตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ตู้เสี่ยวซินบอกว่า ก่อนหน้านั้นเป็นการเสแสร้งแกล้งทำทั้งหมด นั่นคือครั้งแรกของโม่หานอย่างนั้นเหรอ?

ในหัวเธอสับสนอยู่กับภาพในความทรงจำ ตอนเริ่มแรกของโม่หานครั้งนั้น ตัวของเขาสั่นเล็กน้อย ในตอนนั้นเธอคิดว่าเขาหนาว ตอนเหมือนว่าจะเป็นความประหม่าหรือเปล่า? ฉะนั้นจึงใช้เวลาแค่ห้านาที? นึกถึงตรงนี้เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ความรู้สึกซาบซึ้งใจนั้นทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก

เพียงแต่เธอมองตู้เสี่ยวซินอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เรื่องเหล่านี้ คุณรู้ได้อย่างไร?”

ตู้เสี่ยวซินขมวดคิ้ว ก้มหน้าปิดบังความหวาดผวาในสายตาของเธอ “ผู้ชายคนนั้นที่วันก่อนโกหกฉันว่าหลิวฮั่วดื่มเหล้าเป็นคนบอกฉัน เหมือนกับจะเป็นเพื่อนของโม่หาน ชื่อว่าอู๋เหิง”

อู๋เหิง? มู่เฉียวขมวดคิ้ว เธอรู้จักคนนี้ ในทันทีก็รู้สึกสะเทือนใจ

เธอยอมรับว่า เวลานี้ ในใจรู้สึกตกตะลึง แล้วก็รู้สึกตื้นตันใจ

ที่แท้ ผู้ชายคนนี้ เบื้องหลังได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อตนเองอย่างมากมาย

กำลังเตรียมที่จะพูดอะไรเล็กน้อย

มือถือก็ดังขึ้น

“โม่หานเหรอ?” ตู้เสี่ยวซินเห็นมู่เฉียวแค่มองมือถือ แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ เลยส่งเสียงกล่าวถาม

“รับไหม?”

“แน่นอนว่าไม่สามารถรับได้ หากคุณรับแล้ว เกรงว่าคุณคงจะไปไม่ได้ ด้วยความที่เขาต้องการจะครอบครองคุณ หลายปีมานี้ หย่าก็ไม่ยอมหย่า เขาคงไม่สามารถยอมปล่อยคุณไปแอฟริกาใต้แน่!”

มู่เฉียวพยักหน้า หลังจากนั้นก็ตกตะลึง เงยหน้ามองตู้เสี่ยวซิน “ตู้เสี่ยวซิน คุณ….คุณรู้ได้อย่างไรว่าพวกเรายังไม่หย่ากัน?”

วันนี้ผู้หญิงคนนี้เปิดเผยความลับออกมามากเกินไปแล้วจริงๆ ทำให้เธอต้องตกตะลึง

ในสายตาของตู้เสี่ยวซินปรากฏความตื่นตระหนก เพียงแต่ ชั่วพริบตา ก็สงบนิ่งลงมา “วันนี้เมื่อตอนกลับมา คุณเอ่ยกับฉันไม่ใช่เหรอ?”

มู่เฉียวขมวดคิ้ว เธอได้พูดไปเหรอ?

“คุณน่ะ สองวันนี้ก็อยู่นี่ไปก่อน ฉันได้ยินหลิวฮั่วบอกว่า พวกคุณจะออกเดินทางวันจันทร์ ใช่ไหม? คุณวางใจได้ คุณอยู่ที่นี่ เขาหาคุณไม่เจอหรอก ที่นี่คือที่ที่ฉันกับหลิวฮั่วเพิ่งซื้อเอาไว้” พามู่เฉียวมาถึงด้านหน้าอพาร์ตเมนต์หลังหนึ่ง ตู้เสี่ยวซินหยิบกระเป๋าเดินทางเธอพลาง พูดไปพลาง

“เสี่ยวซิน ขอบคุณคุณนะ” สำหรับตู้เสี่ยวซิน เวลานี้ มู่เฉียวรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณอย่างมาก

“ไม่เป็นไร รีบเข้าไปเถอะ! พรุ่งนี้ตอนเช้า ฉันจะเอาของกินมาให้คุณ” พูดจบ ก็ไม่รอการตอบสนองของมู่เฉียว โยนกุญแจให้เธอ จากนั้น ก็ขับรถออกไป

ตระกูลโม่

“โม่หาน นี่คุณทำอะไรเนี่ย?” คุณนายโม่มองข้าวของที่กระจัดกระจายเต็มพื้น ขมวดคิ้วแล้วกล่าวอย่างไม่สบายใจเล็กน้อย

เธอถูกคนรับใช้เรียกมา บอกว่าโม่หานกำลังทำลายข้าวของของหานฉุน เดิมทีเธอก็ไม่เชื่อ ถึงอย่างไร นับตั้งแต่รู้จักกันมา ความผูกพันของสองพี่น้องนี้ถึงแม้จะไม่สามารถบอกได้ว่าดีมาก แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยทะเลาะกันเพราะเรื่องอะไร

โม่หานออกแรงถีบเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆจนกระเด็น เงยหน้าด้วยความโมโห มองไปยังแม่ “แม่ นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา คุณอย่ามายุ่ง!”

“โม่หาน คุณเป็นพี่ชายนะ เขาทำอะไรตรงไหนผิดไปบ้าง คุณก็ยอมให้เขาหน่อย ทำไม….ทำไมถึงทำลายที่ที่เขาอยู่ดีๆ จนกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?” คุณนายโม่พูดพลางออกคำสั่งคนที่อยู่ด้านหลัง “พวกคุณรีบเก็บกวาดในนี้เร็วเข้า แล้วปิดปากให้แน่น ห้ามปริปากบอกคุณชายรอง ได้ยินไหม!”

“ค่ะ คุณนาย!” กลุ่มคนพยักหน้า

โม่หานร้องเชอะอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันตัวกลับเตรียมจะเดินไปหน้าประตู

เพียงแต่ เขาเพิ่งจะยกเท้าขึ้น ก็เห็นหานฉุนเดินเข้ามาในห้องตนเองอย่างสบายใจ

ชั่วพริบตาตาทั้งคู่ก็เย็นชาลงมา เดินเข้าไป คว้าคอเสื้อของหานฉุน ออกแรงดึงเข้ามา “ฉันเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่า อย่าไปยุ่งกับเธอ คุณเห็นว่าคำพูดของฉันมันไร้สาระใช่ไหม?”