เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 408 เอ็นดูเป็นพิเศษ

สักครู่หนึ่งจึงละสายตาออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า : “ในนี้ไม่มีที่ล็อก คุณคงไม่อยากให้คนอื่นพุ่งเข้ามาใช่ไหม!!”

มู่เฉียวตกตะลึง โอเค เหตุผลนี้มากเพียงพอ

แต่……แต่ว่า คุณไม่ใช่คนเหรอ?

“อย่างนั้นคุณก็หันไปก่อน คุณมองฉันอย่างนี้ ฉัน……ฉันไม่สบายใจ!” มู่เฉียวพูดจบ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง

โม่หานขมวดคิ้ว เดินเข้าไป ใช้แขนเรียวยาวไปประคองมู่เฉียว

เพียงแค่มือใหญ่สัมผัสถูกผิวที่เรียบเนียน โม่หานรู้สึกเหมือนมีกระแสน้ำอุ่นไหลผ่านร่างกายของตนเอง ความรู้สึกที่ไร้กำลังวังชานั้นทำให้เขาแทบบ้าคลั่ง

“มู่เฉียว ฉันต้องการ……” อดใจไว้ไม่ไหว โม่หานหอบเบาๆ ก้มตัวลงกระซิบข้างหูของมู่เฉียว

มู่เฉียวได้ยิน มู่เฉียวก็เกร็งทันที แก้มสองข้างแดงก่ำ

สมองก็เริ่มทำงานผิดปกติขึ้นมา จนปัญญาที่จะพิจารณาไตร่ตรอง

จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าลมหายใจอุ่นๆแผ่ซ่านอยู่ระหว่างลำคอ

เธอกลืนน้ำลาย “โม่หาน คุณ……คุณอย่ามาวุ่นวาย ที่……ที่นี่……ที่นี่ คุณไม่ได้บอกว่า……มีคนเข้ามา……ได้ทุกเวลาเหรอ?” มู่เฉียวพูดอย่างตะกุกตะกัก เพียงแต่เพิ่งจะพูดจบ เธอก็อยากจะดึงตัวเองมาตบ ความหมายที่เธอจะบอกโม่หานคือ ที่นี่คนเยอะไม่สะดวก ให้เปลี่ยนสถานที่ก็ได้ใช่ไหม?

โม่หานหลุบตาลง จ้องมองไปที่หญิงสาวที่กระสับกระส่ายภายใต้ร่างกายอยู่ครู่หนึ่ง ลมหายใจของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงขึ้นเล็กน้อย……

แววตาลึกซึ้งยิ่งขึ้น ในตาแดงนิดๆ สายตาที่เร่าร้อนค่อยๆเลื่อนลงจากใบหน้าของเธอ เสียงแหบพร่าก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา : “ในระหว่างที่ฉันไม่อยู่ด้วย ไม่อนุญาตให้คุณกับเขาใกล้ชิดสนิทสนมกัน!” น้ำเสียงเขาคล้ายกับเป็นคำสั่ง

“……” จิตใจของมู่เฉียวตึงเครียดทันที เงยหน้าขึ้นมองเขาโดยจิตใต้สำนึก เพียงแค่ชำเลืองมอง เธอก็หลุบตาลง กลืนน้ำลาย : “ได้ ได้ ฉันจะอยู่ห่างจากเขาอย่างแน่นอน โอเคไหม?”

เวลานี้เธอแค่อยากจะสลัดเขาทิ้งไปให้เร็วที่สุด

อยู่ในสถานที่อย่างนี้ ถ้าถูกคนมาเจอภาพนี้ของพวกเขา……

โม่หานหรี่ตาทั้งคู่เล็กน้อย มองดูเธออย่างลึกซึ้งเป็นเวลาสองวินาที แล้วก้มศีรษะลงช้าๆขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ จูบลงบนปากอมชมพูของเธอ

“มู่เฉียว คุณอย่าโกหกฉันเลยดีกว่า!”

หัวใจของมู่เฉียวยิ่งตึงเครียดมากขึ้น เธอกัดฟันแน่น เงยหน้าขึ้นทันที : “ไม่กล้า……”

ในฉับพลันท้ายทอยก็ถูกจับไว้ ยกให้หน้าเงยขึ้น เห็นริมฝีปากบางๆของเขากดลงมาอีกครั้ง

“อื้อ……”

มู่เฉียวเบิกตาโพลงทันที มองใบหน้าที่หล่อเหลาใกล้ๆอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?

สถานที่อย่างนี้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้……

ถ้าถูกคนเห็นเข้า เธอยังจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ไหม?

คิดพลาง รวบรวมกำลังที่มีทั้งหมด ผลักเขาออกไปอย่างโหดเหี้ยม

“โม่หาน คุณเป็นสัตว์หรือไง? ที่ไหนก็สามารถคลุ้มคลั่งได้เหรอ?” หลังจากออกจากการบังคับปิดปากของเขา เธอก็ส่งเสียงตวาด

ในทันทีก็นึกถึงที่ตู้เสี่ยวซินบอกว่าเป็นครั้งแรกของเขา ในใจก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณาเขา อย่าง….นี้ อย่างนี้เอ่อ ที่ผ่านมาหลายปีนั้น เธอผ่านมาได้อย่างไรกัน?

โม่หานยืดตัวขึ้นอย่างช้าๆ ปล่อยมู่เฉียว ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการยับยั้งความหวั่นไหวภายในจิตใจ

กัดฟันอย่างเงียบๆ มองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วหันตัวกลับอย่างช้าๆ

ช่วงนี้บ้าไปแล้วจริงๆ หลงใหลในกลิ่นของเธอ กระทั่งจนปัญญาที่จะยับยั้งตัวเอง

เห็นเขาหันตัวกลับไป มู่เฉียวจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบลุกขึ้น ติดกระดุมที่หน้าอก ไม่ทันได้ระวัง ไปถูกบริเวณบาดแผลที่น้ำร้อนลวกเอาไว้

มองภาพด้านหลังของโม่หาน เธอก็เริ่มสับสนเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ สรุปแล้วรู้สึกอย่างไรกับตนเองกันแน่

ถ้าไม่รัก ทำไมเขาจะต้องมาแคร์ว่า ระหว่างเธอกับหานฉันจะเกิดอะไรขึ้น

แต่ถ้ารัก การบีบบังคับต่างๆ การไม่สนใจไยดีต่างๆของเขา จะอธิบายอย่างไรดี

“ออกไปก่อนเถอะ….” หันตัวกลับมา หลังจากเห็นว่าเธอสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว โม่หานก็กล่าวกระซิบกับเธอ

มู่เฉียวนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก้มหน้า เดินอ้อผ่านไปยังหน้าประตู

แต่ทว่า ทันทีที่เธอก้าวออกนอกประตู จู่ๆเขาก็ร้องเรียกด้วยเสียงที่แหบพร่ามาจากด้านหลัง

“เดี๋ยวก่อน!”

มู่เฉียวหยุดชะงักฝีเท้า คนตัวแข็งทื่อไปในทันที นิ้วมือที่ลูกบิดประตู ก็ค่อยๆจับเอาไว้แน่น กัดฟันลังเลใจอยู่หลายวินาที สุดท้ายก็ค่อยๆหันตัวกลับมามองเขาอย่างช้าๆ

โม่หานพิงหลังที่ตู้อย่างเกียจคร้าน เมื่อเธอหันตัวกลับมา ก็นำยาที่อยู่ในมือยื่นให้ เปิดริมฝีปากบางๆกล่าวว่า: “คำพูดนั้นก่อนหน้านี้ ทางที่ดีคุณต้องจำใส่ใจเอาไว้!”

มู่เฉียวนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึกๆ คำพูดเหล่านั้นก่อนหน้านี้อย่างนั้นเหรอ?

คำพูดไหน?

เธอเบ้ปาก หันตัวกลับ ก้มหน้าแล้วรีบเดินไปข้างหน้า เพียงแต่ พอก้าวออกจากประตู ก็พบกับหานฉุนที่คล้ายกับรอมาสักครู่แล้ว

“คุณ…ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”

มู่เฉียวใจเต้นในทันที หางตาเหลือบไปมองประตูที่อยู่ข้างๆอย่างขาดความเชื่อมั่น กล่าวถามอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง รู้สึกใจฝ่อเล็กน้อย

ได้ยินเธอกล่าวถาม ใบหน้าของหานฉุนที่ก้มอยู่ก็ค่อยๆเงยขึ้นมา มุมปากคล้ายกับกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม สายตาที่สับสนมองไปยังใบหน้าที่งดงามของเธอ เมื่อเห็นจุดที่เปียกบนหน้าอกของเธอ แสงอันเยือกเย็นก็ปรากฏในสายตา

ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ “ได้ยินมาว่า คุณถูกน้ำร้อนลวก ฉันเลยเข้ามาดุ ว่าจะส่งผลกระทบต่อโปรแกรมของฉันไหม” หานฉุนแสร้งทำเป็นยิ้มมุมปากเล็กน้อย มองเธออย่างกระตุ้นให้เกิดความสนใจ พูดทีเล่นทีจริงอย่างช้าๆ

เมื่อได้ยินคำพูด มู่เฉียวก็ตกตะลึงจนเหงื่อตกในทันที มองหานฉุนอย่างงุนงง ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเขาเข้าไปหาเธอจริงๆ แล้วเห็นเธอกับโม่หาน……

ถึงแม้ โม่หานจะบอกว่าคนทั้งสองไม่ได้หย่ากัน แต่ถึงอย่างไรตอนนี้โม่หานก็มีคู่หมั้นแล้ว

ในทันทีสติก็สับสนวุ่นวายเล็กน้อย: “ฉัน….ไม่เป็นไร เพียงแค่โดนลวกเป็นรอยแดง ทายาสักหน่อย ก็ไม่เป็นไรแล้ว!”

“อ้อ งั้นเหรอ?” หานฉุนเหลือมองไปที่ห้องพักผ่อนด้านหลังของเธอ มุมปากก็แสดงรอยยิ้มอย่างแฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง