เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 15

ตอนที่ 15 แหวนอะไร?

หลงซูนั่งอยู่ภายในรถม้าจ้องมองหลงเทียนอย่างสบายใจ หลังจากรถม้าแล่นไปได้ราวครึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็หยุดลง

หลงซูก้าวลงจากรถม้าก่อนจะหันมองรอบกาย เมื่อพบว่าตนได้มาถึงผาสวรรค์แล้วเขาถึงกับแย้มยิ้มออกมา จากนั้นจึงแบกร่างที่หลับไหลของหลงเทียนออกมา แต่ในระหว่างที่กำลังลากร่างของหลงเทียนไปยังหน้าผานั้น เขาก็สังเกตเห็นเปลือกตาของหลงเทียนกระตุกเล็กน้อย

“ดูท่าฤทธิ์ของยานอนหลับจะมิได้ดีอย่างที่อวดอ้าง ผ่านไปเพียงแค่สองเกือบสามชั่วยามเท่านั้น หลงเทียนก็จะตื่นแล้วรึ” หลงซูรำพึงรำพันกับตนเอง

“ฮ่าๆๆ แต่ต่อให้มันตื่นขึ้นมาตอนนี้ก็ไม่เป็นไร เพราะอยู่นอกตำหนักตระกูลหลงแล้ว ก็ดีเหมือนกัน.. มันจะได้ตื่นมารับรู้ว่าตนเองกำลังจะตายเยี่ยงไร!” หลงซูหัวเราะพร้อมกับพึมพำออกมาในระหว่างที่ลากร่างของหลงเทียนไปยังขอบหน้าผา

หลงเฉินค่อยๆลืมตาขึ้น เขาจ้องมองใบหน้าของหลงซู แต่ก่อนที่จะเข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นนั้น หลงซูก็ได้ลากร่างของเขามาถึงขอบหน้าผาสวรรค์แล้ว..

“ลาก่อนเจ้าคนปัญญาอ่อน ลงไปอยู่กับพ่อของเจ้าในนรกก็แล้วกัน” หลงซูร้องตะโกนบอกพร้อมกับหัวเราะร่วน เขามิได้นึกกังวลแม้แต่น้อยว่าหลงเทียนจะได้ยินคำพูดของตนหรือไม่

หลงเฉินเปิดเปลือกตาขึ้น และทันเห็นใบหน้าที่กำลังหัวเราะร่วนของหลงซูในขณะที่ร่างของตนกำลังร่วงหล่นจากหน้าผา เวลานั้นมีเพียงความคิดเดียวที่ผุดขึ้นในหัวของเขา

‘เพราะเหตุใด.. เหตุใดเขาต้องทำเช่นนี้กับข้าด้วย? ข้ามิได้เคยทำเรื่องที่ผิดต่อเขามาก่อน ไม่เคยแม้แต่จะได้สนทนากันด้วยซ้ำ เหตุใดเขาต้องทำเช่นนี้กับข้าด้วย? นี่ข้ากำลังถูกคนในตระกูลเดียวกันสังหารงั้นรึ? นี่คือความจริงของโลกใบนี้สินะ? โฉมหน้าที่แท้จริงมักถูกเก็บซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าที่เป็นมิตร..’ หลงเฉินได้แต่ครุ่นคิดเช่นนี้อยู่ภายในใจ

“ฮ่าๆๆๆ ข้าช่างเป็นคนที่โง่เขลายิ่งนัก! ไว้เนื้อเชื่อใจคนผู้นี้ง่ายๆ สันดานมนุษย์ชอบแทงข้างหลัง วันนี้หลงซูได้พิสูจน์ให้ข้าเห็นแล้ว ข้าขอสาบานว่าหากสามารถรอดชีวิตไปได้ ข้าจักต้องกลับมาเอาชีวิตของเจ้าแน่ ข้าจะทำลายทุกคนคนที่ขัดขวางมิให้ข้าสังหารเจ้า เจ้าจักต้องเสียใจที่ทรยศหักหลังข้าเช่นนี้!” หลงเฉินหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับลั่นวาจาออกมาอย่างโกรธแค้น

หลงซูสังเกตเห็นริมฝีปากที่ขยับไปมาของหลงเทียนคล้ายกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่เขามิได้ยินเสียงที่เปล่งออกมา เขาเฝ้ามองภาพที่หลงเทียนร่วงหล่นลงไปจากหน้าผาอย่างมีความสุข จนกระทั่งร่างของหลงเทียนร่วงหล่นหายไปจากสายตา..

จากนั้นหลงซูจึงค่อยเดินกลับไปยังรถม้า และสั่งให้กลับไปตำหนักตระกูลหลง แม้คนขับรถม้าจะรู้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ด้วยความภักดีต่อหลงซู เขาจึงมิได้สนใจใยดีกับความเป็นความตายของหลงเทียน

ระหว่างที่หลงซูกำลังมุ่งหน้ากลับตระกูลหลงนั้น ร่างของหลงเฉินก็ยังคงร่วงหล่นลงไปเรื่อยๆ ผ่านไปครู่ใหญ่หลงเขาจึงค่อยสงบสติอารมณ์ลงได้ สายตาของเขาสอดส่ายสำรวจไปรอบตัว และได้แต่นึกประหลาดใจอย่างมากที่ตกลงจากหน้าผาสูงถึงเพียงนี้ แต่กลับยังมีลมหายใจอยู่ เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน?

ร่างของหลงเฉินร่วงลงผ่านกลุ่มหมอกสีขาวที่ปกคลุมปากเหว ทันทีที่มองเห็นก้นเหวของผาสวรรค์ ความโล่งใจจึงบังเกิดขึ้นทันที เพราะด้านล่างนั้นเป็นทะเลสาบ หากตกลงไปเขาอาจจะรอดชีวิตได้

หลงเฉินเฝ้าภาวนาอยู่ในใจว่า ขอให้น้ำในทะเลสาบแห่งนี้ลึกมากพอ เพื่อที่ตนจะสามารถเอาชีวิตรอดได้ เมื่อถึงระยะที่ร่างใกล้ตกลงกระแทกกับผืนน้ำ เขาก็หลับตาลงทันที

ร่างของของหลงเฉินจมดิ่งลงไปในทะเลสาบ นับว่าสวรรค์เมตตา น้ำมีความลึกมากพอที่ร่างของเขาจะไม่กระแทกเข้ากับก้นทะเลสาบ หลังจากที่ร่วงลงไปในน้ำได้ราวสองอึดใจ เขาก็ตะเกียกตะกายพาตนเองให้ขึ้นเหนือผิวน้ำได้สำเร็จ

หลงเฉินดีอกดีใจยิ่งนัก และนึกขอบคุณที่ตนเองได้เคยเรียนว่ายน้ำมาจากโลกก่อนหน้า เพราะหลงเทียนผู้นี้กลับว่ายน้ำไม่เป็น และหากตัวเขาเองก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น วันนี้เขาคงต้องจมน้ำตายเป็นแน่

เมื่อศรีษะโผล่พ้นน้ำหลงเฉินจึงเริ่มว่ายเข้าหาฝั่ง หลังจากว่ายไปได้ไม่นานนัก เขาก็มาถึงฝั่งทะเลสาบ และขึ้นจากน้ำได้ในที่สุด

หลงเฉินหันมองสำรวจไปรอบๆ แต่สิ่งที่พบเห็นก็มิได้ทำให้เขานึกประหลาดใจอะไร เพราะสุดสายตาที่มองเห็นมีแต่ต้นไม้น้อยใหญ่เป็นทิวยาว จนไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงที่ใด ยิ่งมองลึกไปไกลเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจอแต่ป่าไม้หนาทึบ

“เฮ้อ.. ก้นเหวมีแต่ทะเลสาบกับป่า ผิดหวังจริงๆ มันน่าจะมีอะไรที่น่าสนใจกว่านี้สิ!” หลงเฉินพึมพำกับตัวเอง

หลังจากหันมองไปรอบๆตัว และพบว่าไม่มีร่องรอยของสิ่งอื่นใดให้เห็นอีก เขาจึงถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกนั้นออก และนำไปตากไว้บนก้อนหิน

จากนั้นเขาก็เริ่มออกหาผลไม้ในป่าที่พอจะกินประทังความหิวได้ หลงเฉินเดินสำรวจอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พบต้นไม้ต้นหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นต้นผลไม้อะไรสักอย่าง ผลของมันมีลักษณะคล้ายลูกแอบเปิ้ล แต่กลับมีสีทองอำพัน หลงเฉินเพ่งพินิจอยู่นาน และกำลังใคร่ครวญว่าควรจะกินดีหรือไม่?

‘ไม่รู้ว่าผลไม้พวกนี้จะมีพิษหรือไม่? ข้าควรจะเดินดูรอบๆบริเวณก่อน ไม่แน่ว่าอาจจะเจอผลไม้อื่นที่ข้ารู้จักก็เป็นได้..’

ระหว่างที่คิดนั้นหลงเฉินก็เริ่มเดินหาต้นผลไม้อื่นไปรอบๆ แต่แล้วเขาก็พบบางสิ่งบางอย่างตกอยู่บนพื้นตรงหน้า มันคือแหวนที่งดงามมากวงหนึ่ง แม้จะดูเก่าและโบราณ แต่ก็สลักไว้ด้วยลวดลายแปลกตา หลงเฉินโน้มตัวลงหยิบแหวนนั้นขึ้นมาดูอย่างใกล้ชิด แต่ก็ต้องพบว่านอกเหนือจากลายสลักโบราณเล็กน้อยบนเรือนแหวนแล้ว ก็มิได้มีสิ่งอื่นที่น่าสนใจไปกว่านั้น

‘เหตุใดแหวนวงนี้จึงมาอยู่ที่นี่ได้? นอกจากจะดูเก่าแก่โบราณแล้ว ดูเหมือนแหวนวงนี้จะมีเป็นของมีราคาด้วยสิ ต้องเป็นของล้ำค่ามากแน่ๆ’ หลงเฉินครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

ในโลกใบนี้มีแหวนชนิดหนึ่งที่เรียกว่าแหวนบรรจุ แหวนนี้ใช้เป็นที่เก็บสิ่งของต่างๆได้มากมาย เขากำลังสงสัยว่า หรือว่าวงนี้จะเป็นแหวนบรรจุกันแน่? หลงเฉินได้ลองถ่ายเทพลังชี่ของตนลงไปที่เรือนแหวน แต่กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น..

หลงเทียนเคยอ่านเจอเกี่ยวกับเรื่องแหวนบรรจุนี้มาก่อน จึงรู้ว่าการใช้แหวนประเภทนี้ เจ้าของแหวนจักต้องถ่ายเทพลังชี่ของตนลงไปในเรือนแหวนเล็กน้อย จากนั้นจึงใช้พลังชี่ในการเคลื่อนย้ายสิ่งของเข้าเออก แต่เมื่อหลงเฉินลองทำดูกลับมิมีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

‘หรือนี่จะมิใช่แหวนบรรจุ แต่ดูไปดูมาก็งดงามไม่น้อยทีเดียว’ หลงเฉินคิดได้เช่นนั้นจึงนำแหวนสวมใส่ไปที่นิ้ว

เขาสวมแหวนไว้ที่นิ้วกลางของตน แล้วเริ่มออกค้นหาผลไม้ที่กินได้ต่อไป แต่ทันทีที่หลงเฉินสวมแหวนลงไปในนิ้วนั้น เขากลับสัมผัสได้ว่าจิตใจของตนเองได้เชื่อมต่อเป็นหนึ่งเดียวกับแหวนวงนี้

แม้เขาจะพอมีความรู้เรื่องแหวนบรรจุอยู่บ้าง แต่ก็มิเคยได้ยินหรืออ่านพบว่า มีผู้ฝึกยุทธคนใดในโลกนี้สามารถสื่อสารกับแหวนบรรจุด้วยจิตมาก่อน

ดังนั้นหลงเฉินจึงได้ลองใช้จิตสั่งแหวนแทนการใช้พลังชี่ ทันทีที่เขาทำเช่นนั้น แหวนก็เปิดออก ทำให้เขารู้ว่ามันคือแหวนจัดเก็บจริงๆ เพียงแต่มีวิธีการใช้ที่แตกต่างไปจากแหวนบรรจุในโลกใบนี้

นอกจากวิธีการใช้งานที่แตกตางกันแล้ว พื้นที่จัดเก็บภายในแหวนยังแตกต่างจากที่เขาเคยได้ยินมาด้วย เท่าที่เขารู้มานั้น แหวนจัดเก็บในโลกนี้จะมีพื้นที่ภายในเพียงแค่สองสามร้อยตารางเมตรเท่านั้น แต่แหวนวงนี้กลับมีพื้นที่กว้างใหญ่ถึงสองสามตารางกิโลเมตรเลยทีเดียว!

อีกทั้งเขายังพบว่า ภายในแหวนบรรจุวงนี้มีบางสิ่งบางอย่างอยู่ภายใน!