เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 87

ตอนที่ 87 เมล็ดพันธุ์แห่งกฏ

“บรรพชนสูงสุดได้สร้างลูกแก้วนี้ไว้ในโลกจริงด้วยหรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัยยิ่ง

“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น! ท่านอาจารย์ของข้าเข้าใจกฏมากมาย แต่ข้าเองก็หาได้ล่วงรู้ปริศนาที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของท่านอาจารย์ไม่ ในช่วงเวลาหนึ่งเขาได้สร้างลูกแก้วที่มีกฏแต่ละข้อไว้แยกกัน และส่งไปยังดินแดนต่างๆที่มิรู้จักในจักรวาลกว้างใหญ่ เขายังได้หยดโลหิตของตนไว้ด้วย แต่ละหยดจักมีความสามารถพิเศษเฉพาะของมัน อีกทั้งยังได้เก็บสิ่งอื่นๆไว้ในแหวนบรรจุที่เจ้าสวมใส่อยู่เวลานี้ด้วยเช่นกัน..” ซุนเงยหน้าขึ้นมองหลังคาอารามในขณะที่เอ่ยตอบ

“เขาได้สร้างมิติเชิงพื้นที่ที่แตกต่างกันไว้ในแหวนให้กับเหล่าทายาทผู้สืบสายโลหิต และได้โยนแหวนนี้ลงไปในที่ว่างเปล่า เขาวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นข้อกำหนดและเงื่อนไขต่างๆเกี่ยวกับแหวนว่า บุคคลใดจักสามารถเข้าถึงห้วงมิติหลากหลายได้เช่นใดบ้าง?” ซุนจ้องมองหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยตอบ

“เขายังได้สร้างข้าขึ้นมาเป็นดวงวิญญาณประจำแหวนวงนี้ และได้กำหนดข้อจำกัดให้กับข้าเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ข้าจึงมิอาจเปิดเผยข้อมูลสำคัญได้มากเกินไป อย่างเช่นการยินยอมให้เจ้าเข้าถึงพื้นที่ส่วนอื่นๆของแหวน หรือสอนวรยุทธต่อสู้ให้แก่เจ้าในการทดสอบครั้งนี้ สิ่งที่ข้าจักสามารถบอกกับเจ้าได้จึงเป็นเพียงข้อมูลพื้นฐานทั่วไปเท่านั้น และยังมีข้อจำกัดอื่นๆอีกมาก แต่เจ้ามิจำเป็นต้องรู้” ซุนบอกกับหลงเฉิน

“จากนั้น.. เขาก็ได้ใช้กฏแห่งห้วงมิติส่งแหวนและลูกแก้วไปไว้ในที่ต่างๆที่มิรู้จักในจักรวาล แม้แต่ข้าเองยังมิอาจล่วงรู้ตำแหน่งที่แท้จริงของลูกแก้วเหล่านั้น เว้นแต่ว่าจักได้เข้าใกล้มันแล้วเท่านั้น” ซุนครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตพร้อมกับบอกเล่าออกมา

“เจ้าเองก็รู้ว่าหลังจากที่เทียนเฉินสามารถเข้าถึงพื้นที่ในแหวนได้ เขาก็ได้รับสายเลือดของบรรพชนสูงสุด และได้เข้าสู่การทดสอบนี้เช่นกัน นับแต่นั้นมาชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ซึ่งข้าเองก็มิรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ดี หรือไม่ดีกันแน่?!” ซุนเอ่ยขึ้น และภายในแววตาของนางก็ได้เปลี่ยนเป็นโศกเศร้าหม่นหมองลงเล็กน้อย

“ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก! บรรพชนสูงสุดแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวรึ!! สักวันข้าจักต้องแข็งแกร่งเช่นเดียวกับเขา หรือไม่ก็ต้องแข็งแกร่งกว่าเขาให้ได้..”

หลงเฉินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียมุ่งมั่น และมิรู้เลยว่าคำพูดของตนนั้นมีน้ำหนักมากเพียงใด..

“แต่เดี๋ยวก่อน!! เหตุใดลูกแก้วนี้จึงแตกละเอียดเช่นนี้เล่า?” หลงเฉินเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองลูกแก้วที่เวลานี้ได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“อ่อ.. เรื่องนั้น? เจ้ายังจำคำพูดของข้าได้หรือไม่.. ที่ข้าเคยบอกว่าลูกแก้วกฏต่างๆภายในโลกใบนี้ ล้วนแล้วแต่มิใช่ของจริง เป็นเพียงลูกแก้วที่สร้างขึ้นเพื่อการทดสอบเท่านั้น?” ซุนเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว.. เจ้าเคยบอกข้าเช่นนั้นจริง และยังบอกด้วยว่าข้ามิสามารถนำลูกแก้วเหล่านี้กลับไปยังโลกจริงได้ เพราะมันหาใช่ของจริงไม่ และลูกแก้วของจริงก็มีอยู่จริงๆ” หลงเฉินเอ่ยตอบ

“ถูกต้อง! ลูกแก้วของจริงจักมีอยู่เพียงหนึ่งลูกสำหรับกฏแต่ละข้อที่อาจารย์บรรลุเท่านั้น หากให้ข้าคาดเดา ลูกแก้วเหล่านั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อมอบให้กับผู้สืบสายโลหิตของเขาเท่านั้น แต่หลังจากที่ผู้สืบสายโลหิตบรรลุแล้วมันก็จักถูกทำลายลง” ซุนอธิบายให้หลงเฉินฟัง

“หากเป็นเช่นนั้น ย่อมหมายความว่าข้าจักไม่สามารถบรรลุกฎที่เทียนเฉินบรรลุได้สินะ เพราะเมื่อใดที่เขาบรรลุกฏนั้นแล้ว ลูกแก้วย่อมถูกทำลายลงด้วย” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

“หาได้เป็นเช่นนั้นเสมอไปไม่! แต่เรื่องนี้ก็หาใช่เรื่องที่เจ้าจักต้องกังวลในเวลานี้ไม่..” ซุนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าท่าทางมีปริศนา

“ที่เจ้าไม่สามารถบอกแก่ข้าได้ เป็นเพราะข้อห้ามหรือเป็นเพราะอย่างอื่นกันแน่?” หลงเฉินเอ่ยถามซุนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“แต่ช่างเถิด.. กลับเข้าสู่เรื่องเดิมจักดีกว่า! ในเมื่อก่อนหน้านี้เจ้าต้องการให้ข้าศึกษากฏแห่งการสังหาร เช่นนั้นย่อมหมายความว่าลูกแก้วที่เทียนเฉินบรรลุแล้วยังมิถูกทำลายสินะ แล้วเพราะเหตุใดลูกแก้วนั้นจึงมิแตกสลายหลังจากที่เทียนเฉินบรรลุแล้วเล่า? เขาเองก็มีสายเลือดของบรรพชนสูงสุดมิใช่รึ?” หลงเฉินเอ่ยถามตรงประเด็นเพื่อให้ซุนอธิบาย

“หรือนี่จักเป็นลูกแก้วจริงงั้นรึ?! แต่เหตุใดลูกแก้วกฏแห่งห้วงมิติของจริงจึงมาอยู่ในโลกทดสอบนี้ได้เล่า?!” หลงเฉินเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองเศษลูกแก้วที่แตกเป็นเสี่ยง และกองอยู่ตรงหน้าตน

“แม้ข้าจักมิรู้เรื่องนี้จริงๆ และมิสามารถควบคุมเจดีย์ผู้สืบสายโลหิตได้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าลูกแก้วกฏแห่งห้วงมิติจักอยู่ในเจดีย์ผู้สืบสายโลหิต..” ซุนเอ่ยตอบยิ้มๆ

“เรื่องนี้นับว่าแปลกประหลาดยิ่งนัก!” หลงเฉินพึมพำพร้อมกับจ้องมองลูกแก้วที่แตกเป็นเสี่ยง ด้วยความรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก

“อะไรคือความแตกต่างระหว่างการบรรลุกฏต่างๆจากลูกแก้วจริงกับลูกแก้วจำลอง ในเมื่อทั้งสองสิ่งล้วนทำหน้าที่เหมือนกัน?” หลงเฉินเอ่ยถาม

“แตกต่างกันมากทีเดียว ความแตกต่างเช่นเดียวกันนี้ก็มีอยู่ในโลกความจริงเช่นกัน มิว่าเจ้าจักบรรลุกฏจากลูกแก้วใดก็ตาม เจ้าก็จักสามารถควบคุมองค์ประกอบของสิ่งเหล่านั้นได้ แต่ประโยชน์ของการบรรลุจากลูกแก้วจริงนั้นก็คือ ลูกแก้วจริงจักทำให้ผู้ที่บรรลุกฏมีทักษะเฉพาะที่เป็นเอกลักษณ์ในกฏนั้นๆ ในขณะที่ลูกจำลองในโลกทดสอบนี้มิอาจทำเช่นนั้นได้” ซุนอธิบาย

“ความแตกต่างเช่นเดียวกันนี้มีอยู่ในโลกความจริงเช่นกัน – หมายความเช่นใดงั้นรึ? หรือในโลกความจริงก็มีลูกแก้วจำลองอยู่ด้วยเช่นกัน” หลงเฉินอดที่จะถามต่อไปมิได้

“ข้ายังมิเคยพบเจอแม้แต่น้อย.. แต่สิ่งที่ข้าเอ่ยถึงนั้นหาใช่ลูกแก้วไม่ แต่หมายถึงบุคคล..” ซุนเอ่ยตอบ..

“ผู้สืบสายโลหิตของท่านอาจารย์ที่พยายามศึกษากฏจากลูกแก้วเพียงอย่างเดียว ก็จักได้รับความเข้าในกฏนั้นๆเพียงแค่เล็กน้อย แต่เขาไม่เพียงแค่เข้าใจกฏได้ผ่านลูกแก้วเท่านั้น เขาจักต้องศึกษาเข้าใจกฏทั้งหมดด้วยตนเองโดยมิมีลูกแก้วอีก หากมิทำเช่นนั้น เขาก็จักมิได้รับทักษะพิเศษอื่นใด แต่ข้อดีคือลูกแก้วจักไม่แตก ในขณะคนส่วนใหญ่จักสามารถเรียนรู้ได้เพียงแค่หนึ่งหรือสองกฏก็จะแก่เกินและตายไปก่อน แต่ผู้ที่สืบสายโลหิตของท่านอาจารย์ จักสามารถได้รับทักษะเฉพาะที่เป็นเอกลักษณ์ในกฏนั้นๆ และจักสามารถเข้าใจและควบคุมองค์ประกอบเฉพาะของกฏนั้นได้มากกว่า และเร็วกว่า..” ซุนอธิบายต่อ

“วิเศษมากทีเดียว!! การได้รับเลือกให้เป็นผู้สืบสายโลหิตนับว่าได้ประโยชน์อย่างมากมาย อ่อ.. ข้ายังรับรู้ได้ถึงทักษะบางอย่างภายในใจที่มิเคยมีก่อนหน้านี้ด้วย มันคือสิ่งเดียวกันกับที่เจ้ากำลังพูดอยู่หรือไม่? แต่น่าจักใช่.. ในเมื่อนี่คือลูกแก้วจริง!!” หลงเฉินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ข้าเองก็มิรู้ว่าเจ้าได้รับทักษะอันใดมา แต่ไม่ว่าอย่างไรน่าจักต้องเป็นสิ่งที่ดีแน่! ถึงอย่างนั้นเจ้าเองก็มิควรดีอกดีใจมากจนเกินไป แม้เจ้าจักสามารถควบคุมห้วงมิติได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงแค่ขั้นเริ่มต้นเท่านั้น เจ้าต้องเข้าใจก่อนว่าเจ้าเองยังมิได้เข้าใจกฏแห่งห้วงมิติอย่างสมบูรณ์พร้อมจริงๆ เจ้าเพียงแค่สร้างเมล็ดพันธุ์ของกฏแห่งห้วงมิติขึ้นภายในห้วงฝึกยุทธของตนได้แล้วเท่านั้น ฉะนั้น.. เจ้ายังคงต้องทำความเข้าใจกับกฏแห่งห้วงมิตินี้ให้มากยิ่งขึ้น เพื่อที่ว่าเมล็ดพันธุ์นี้จักได้เติบใหญ่และกลายเป็นต้นไม้ที่งดงามในวันหนึ่ง วันใดที่เมล็ดพันธุ์แห่งกฏนี้กลายเป็นต้นไม้แห่งห้วงมิติได้แล้ว นั่นจักเป็นวันที่เจ้ากลายเป็นผู้ควบคุมห้วงมิติได้อย่างแท้จริง ท่านอาจารย์ของข้าเองก็มีต้นไม้แห่งกฏหลากหลายเช่นกัน..” ซุนอธิบายด้วยรอยยิ้มที่อาบใบหน้า

หลงเฉินใช้ญาณหยั่งรู้สำรวจเข้าไปในห้วงฝึกยุทธของตนเอง และพบว่ามีเมล็ดพันธุ์ล่องลอยอยู่เหนือพื้นภายในห้วงฝึกยุทธ ทั่วทั้งเมล็ดพันธุ์นั้นมีดวงดาราล่องลอยอยู่มากมาย และจิตวิญญาณผู้ฝึกยุทธของเขานั้นยืนอยู่ห่างจากเมล็ดพันธุ์นั้น ดวงตาของจิตวิญญาณผู้ฝึกยุทธยังคงปิดอยู่เช่นเดิม แต่เวลานี้กลับมีสัญลักษณ์ใหม่ปรากฏขึ้นที่หลังมือซ้ายของมัน สัญลักษณ์นี้ดูคล้ายกับอักขระโบราณซึ่งหลงเฉินมิเข้าใจความหมายที่แท้จริง จึงทำได้เพียงแค่คาดเดาความหมายของมันเท่านั้น..