เทพปีศาจหวนคืน Reverend Insanity - ตอนที่ 1156

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1156 สัมผัสแห่งเต๋า

แปลโดย iPAT

หลังจากชั่วครู่ฟางหยวนกลายเป็นเจ้าของคนใหม่ของหอยนางรมห้องลับ

“เพียะ! เพียะ! เพียะ!”

เขาตบหน้าผู้อมตะหนุ่ม “เลือกได้ดี เด็กเลว”

ผู้อมตะหนุ่มไม่กล้าขยับเขยื้อนแต่ดวงตาลุกไหม้ไปด้วยความโกรธและความอับอาย

ฟางหยวนไม่สนใจ

เขากระโดดเข้าไปในหอยนางรมห้องลับ ก่อนจากไปเขายังกล่าวว่า “ข้าชื่อชูอิง ข้านำหอยนางรมห้องลับของเจ้าไป อย่าลืมบอกปู่ของเจ้าด้วย”

เปลือกหอยนางรมปิดตัวลงก่อนที่มันจะเคลื่อนที่เข้าไปในกระแสน้ำ

ผู้อมตะหนุ่มตะโกนเสียงดัง “ดี ชูอิง อย่าห่วง ข้าจะบอกท่านปู่ของข้าอย่างแน่นอน!”

“นายน้อย เราจะทำอย่างไรต่อไป?” สองหญิงงามร้องไห้และดึงแขนเสื้อของผู้อมตะหนุ่ม

ใบหน้าของผู้อมตะหนุ่มกลายเป็นแข็งค้าง ช่องว่างแห่งนี้ค่อยๆหดตัวเล็กลง นี่ทำให้หัวใจของผู้อมตะหนุ่มจมดิ่งลง

ด้วยพละกำลังของเขา เขาไม่สามารถเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ เขามาที่นี่ได้เพราะหอยนางรมห้องลับ

“อย่ากังวล แม้หอยนางรมห้องลับจะถูกชิงไป แต่ข้ามีวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชาย ข้าสามารถกลับไปหาวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาและพบท่านปู่ของข้าโดยตรง!” ผู้อมตะหนุ่มกัดฟันแน่น

“นั่นยอดเยี่ยมาก พวกเราปลอดภัยแล้ว” หญิงทั้งสองมีความสุขมาก

“ปุ ปุ”

ด้วยเสียงระเบิดเบาๆ หญิงทั้งสองก้มหน้ามองหน้าอกที่กลายเป็นรูของพวกนางด้วยความตกใจ “นายน้อย…”

ผู้อมตะหนุ่มแสดงออกด้วยความเคร่งขรึม “พวกเจ้าเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ ฮืม!”

เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของหญิงทั้งสอง “น่าเสียดาย พวกเจ้างดงามมาก ทั้งหมดเป็นความผิดของชูอิง!”

หลังกล่าวจบคำเขาผลักศพของหญิงทั้งสองเข้าไปในกระแสน้ำ

โดยปราศจากวิธีป้องกันของผู้อมตะ ศพมนุษย์ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในพริบตา

เมื่อเห็นช่องว่างแห่งนี้กำลังจะพังทลายลง ผู้อมตะหนุ่มเร่งกระตุ้นใช้งานวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายทันที

ทะเลไหลเชี่ยวเต็มไปด้วยพลังงานแห่งเต๋าที่วุ่นวาย วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติเป็นเรื่องยากที่จะใช้งาน วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือการเดินทางตามปกติ

แต่วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายไม่ใช่วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติ มันเป็นวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก

เส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึกเป็นสาขาย่อยของเส้นทางแห่งปัญญา เส้นทางแห่งปัญญาประกอบด้วยสามเส้นทางคือความคิด เจตจำนง และอารมณ์ความรู้สึก

วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายและวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาเป็นวิญญาณอมตะคู่บนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก

ในทะเลไหลเชี่ยวแทบไม่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก ดังนั้นวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายและวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาจึงสามารถใช้งานโดยปราศจากอันตราย

วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายนำผู้อมตะหนุ่มจากไป

เขารู้สึกมึนงงและกระอักกระอ่วน แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ได้สติและพบว่าตนเองกลับมายังมิติช่องว่างของเหรินซิ่วปิงเรียบร้อยแล้ว

“ท่านปู่…” ผู้อมตะหนุ่มตะโกนเรียก

“ฮืม ขณะที่ข้าวางมิติช่องว่างลงเพื่อดูดซับปราณสวรรค์พิภพ เจ้ากลับลอบออกไปเล่นสนุกข้างนอก หากข้ารู้เช่นนี้ ข้าจะไม่มอบหอยนางรมห้องลับให้เจ้า!” เหรินซิ่วปิงตำหนิ

“ท่านปู่ หอยนางรมห้องลับถูกชิงไปแล้ว!” ผู้อมตะหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ “ข้าพบปีศาจอมตะ เขาขโมยหอยนางรมห้องลับของข้าไปและสังหารคนรับใช้สองคนของข้า!”

“โอ้” เหรินซิ่วปิงยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “บอกรายละเอียดมา”

ผู้อมตะหนุ่มอธิบายและไม่ลืมที่จะกล่าวเกินจริงไปมาก

“ชูอิง…” เหรินซิ่วปิงพึมพำ

เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน สาวใช้ทั้งสองไม่สำคัญ แต่การนำหอยนางรมห้องลับและวิญญาณอมตะระดับเจ็ดไป นี่เป็นการกระทำที่ชั่วร้าย แต่เหตุใดเขาถึงต้องบอกชื่อของตนเอง?

บางทีเขาอาจไม่ใช่ชูอิงแต่พยายามป้ายความผิดให้ผู้อื่น?

แรงจูงใจของเขาคือสิ่งใด?

แต่ไม่ว่าอย่างไรเหรินซิ่วปิงก็ต้องจดจำชื่อของชูอิงเอาไว้

เขาอบรมหลานชายด้วยใบหน้าเย็นชา “ตอนนี้เจ้ารู้จักความโหดร้ายของโลกผู้อมตะแล้วหรือยัง? จนถึงตอนนี้เพราะเจ้าอยู่ข้างกายข้า เจ้าจึงได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นหรือกระทั่งได้รับการยกย่อง ตอนนี้เจ้าต้องเรียนรู้ ข้าจะลงโทษเจ้า จงฝึกตนอย่างเงียบสงบเป็นเวลาสิบปี ภายในเวลาสิบปีนี้ห้ามเจ้าออกจากมิติช่องว่างของข้า!”

“กระไรนะ!?” ผู้อมตะหนุ่มตกใจ

เหรินซิ่วปิงสะบัดแขนเสื้อส่งผู้อมตะหนุ่มเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่งทันที

“หยกไม่สามารถส่องประกายหากปราศจากการเจียรไน ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าซุกซนอีกต่อไป มิฉะนั้นแม้เจ้าจะได้รับการปกป้องจากข้า แต่ผู้คนก็จะไม่ยอมรับเจ้าอย่างแท้จริง สำหรับชูอิง วันหนึ่งข้าจะจัดการเขาอย่างแน่นอน!” ดวงตาของเหรินซิ่วปิงส่องประกายด้วยความเหี้ยมโหด

…..

‘เมื่อข้าสามารถเป็นสหายของเมี่ยวหมิงเฉิน ข้าก็สามารถเป็นศัตรูกับเหรินซิ่วปิง’

‘กล่าวไปแล้วหอยนางรมห้องลับมีประโยชน์มากในการเดินทาง ตราบเท่าที่กระแสน้ำไม่แรงเกินไป ข้าสามารถพักผ่อนอยู่ภายในและฟื้นฟูพละกำลัง’

ฟางหยวนนั่งอยู่ในหอยนางรมห้องลับขณะที่มันนำเขาเดินทางไปตามกระแสน้ำ

ด้วยวิธีนี้ฟางหยวนจึงมีช่วงเวลาที่สะดวกสบายมากขึ้น

หลังจากเก็บหอยนางรมห้องลับ ฟางหยวนตกลงสู่กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากหลายครั้งและเริ่มสูญเสียทิศทาง เขาต้องเดินทางอ้อมหลายรอบ

หลังจากการเดินทางที่ยาวไกล วันต่อมาเขาก็บรรลุถึงจุดศูนย์กลางของทะเลไหลเชี่ยว

ที่นี่เต็มไปด้วยฟองอากาศที่เกิดจากการต่อสู้ครั้งใหญ่

ในฟองอากาศมีซากศพและมรดกซ่อนอยู่ ฟองอากาศบางส่วนยังมีกระทั่งเกาะขนาดเล็กและน้ำทะเลอยู่ภายใน

‘พบแล้ว!’ ฟางหยวนเคลื่อนที่เข้าหาเป้าหมายอย่างยากลำบาก

พื้นผิวของฟองอากาศถูกฉีกออก แต่ในไม่ช้ามันก็ฟื้นตัวขึ้น น้ำทะเลทะลักเข้าไปบางส่วนแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

วิสัยทัศน์ของฟางหยวนเปลี่ยนไป

มีทะเลสีเขียวที่สงบเงียบอยู่ที่นี่

มันราวกับเป็นโลกอีกใบ

กลางทะเลมีเกาะแห่งหนึ่ง บนเกาะมีป่าไม้และเสาหินจำนวนมาก

บางคนกล่าวว่าโลกที่อยู่ในฟองอากาศเคยเป็นส่วนหนึ่งของทะเลไหลเชี่ยว แต่หลังจากการต่อสู้ มันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ข่าวลือยังกล่าวว่าสิ่งเหล่านี้คือเศษชิ้นส่วนมิติช่องว่างของผู้อมตะที่ยิ่งใหญ่ ด้วยท่าไม้ตายอมตะที่แปลกประหลาด มันทำให้ฟองอากาศเหล่านี้ก่อตัวขึ้น

แต่ฟางหยวนไม่สนใจเหตุผล

เขาไปที่เสาหินและนำวิญญาณอมตะดาบบินออกมา

ดูเหมือนมันจะรับรู้ได้ถึงเบาะแสที่สลักไว้ในวิญญาณอมตะดาบบิน เสาหินเริ่มส่องแสงสีแดงและเคลื่อนที่อย่างช้าๆ

ช่องว่างขนาดเล็กปรากฏขึ้นขณะที่โครงกระดูกหนึ่งหลุดออกมา

ฟางหยวนตรวจสอบอย่างระมัดระวัง

โครงกระดูกนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งกระดูก มันถือเป็นทรัพยากรอมตะระดับแปด

มือขวาของโครงกระดูกถือก้อนสีเขียวเข้มเอาไว้

ฟางหยวนหยิบก้อนสีเขียวเข้มนี้ออกมา เขาทำลายมันและพบวิญญาณจำศีลอยู่หลายดวง

ท่ามกลางวิญญาณเหล่านี้ มีวิญญาณอมตะสองดวงและวิญญาณระดับมนุษย์อีกห้าดวง

น่าเสียดายที่ส่วนใหญ่ตายไปแล้ว เมื่อลมพัดมาพวกมันก็กลายเป็นเถ้าถ่านปลิวหายไปในอากาศ

หากวิธีเก็บรักษาวิญญาณไม่ดีพอ เมื่อเวลาผ่านไป พวกมันจะตายในที่สุด นี่เป็นเรื่องปกติ

สุดท้ายมันเหลือวิญญาณอมตะระดับหกเพียงดวงเดียว

ฟางหยวนเร่งช่วยชีวิตมัน

“นี่คือวิญญาณชนิดใด?” ฟางหยวนไม่รู้จักมัน

มองไปที่โครงกระดูก ไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่

“นี่คือสิ่งที่เรียกว่ามรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลงั้นหรือ?” ฟางหยวนถอนหายใจ

ผู้อมตะทั่วไปอาจมีความสุขแต่ฟางหยวนที่พึ่งได้รับมรดกของไห่ฟานรู้สึกไม่พอใจ

หลังจากตรวจสอบซากศพอย่างละเอียด ฟางหยวนพบกลุ่มก้อนความคิดจำนวนมากถูกผนึกไว้ในกะโหลกศีรษะของโครงกระดูกนี้

มันเป็นความคิดที่แตกกระจาย แม้ฟางหยวนจะเป็นปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งปัญญา แต่เขาแทบไม่สามารถขุดหารายละเอียดที่สำคัญใดๆ

ไม่มีชื่อของผู้อมตะที่ทิ้งมรดกนี้เอาไว้ ฟางหยวนรู้เพียงว่าเขาแทบเอาชีวิตไม่รอดจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ ด้วยลมหายใจสุดท้าย เขาสามารถเข้ามาในฟองอากาศและทิ้งมรดกเอาไว้

มันเป็นมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลแต่ข้อมูลส่วนใหญ่สูญหายไป

อย่างไรก็ตามฟางหยวนไม่ได้กลับบ้านมือเปล่า

เขารู้ชื่อของวิญญาณอมตะดวงนี้ในที่สุด มันคือวิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋า

วิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋าเป็นวิญาณบนเส้นทางแห่งข้อมูลสายตรวจสอบ มันช่วยให้ผู้อมตะมองเห็นร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าของฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นพลังงานแห่งเต๋าชนิดใดและมีจำนวนเท่าใด

โครงกระดูกนี้ไม่ใช่ผู้สร้างมรดกแต่เป็นศัตรูที่ถูกสังหารโดยผู้อมตะบนเส้นทางแห่งข้อมูล

สิ่งนี้ทำให้ฟางหยวนรู้สึกประหลาดใจ

โดยปกติหลังจากผู้อมตะตาย พลังงานแห่งเต๋าของพวกเขาจะกลับไปยังมิติช่องว่างอมตะ เว้นเพียงพวกเขาจะเป็นผีดิบอมตะ โดยปราศจากมิติช่องว่างที่มีชีวิต พลังงานแห่งเต๋าจะยังอยู่บนร่างกายของพวกเขา

“ผู้อมตะบนเส้นทางแห่งข้อมูลผู้นี้มีวิธีการที่น่าทึ่ง เขาสามารถเก็บพลังงานแห่งเต๋าไว้ในโครงกระดูก แต่น่าเสียดายที่ข้อมูลมีน้อยเกินไปและไม่สามารถกอบกู้”

ฟางหยวนรู้สึกเสียดายมาก

เขาหวังว่ามรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลนี้จะทำให้เขาสามารถกำจัดข้อตกลงพันธมิตร

น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆบนโลกใบนี้มักไม่เป็นไปตามความคาดหมาย

สิ่งที่เขาได้รับมีเพียงวิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋าเท่านั้น

หลังจากเก็บวิญญาณอมตะไว้ในมิติช่องว่าง ฟางหยวนเตรียมตัวที่จะจากไป

“ฆาตกร เจ้าจะไปที่ใด!?” แต่ในจังหวะนี้ร่างสีเลือดกลับพุ่งเข้ามาในฟองอากาศใบนี้อย่างกะทันหัน

ดวงตาสีแดงก่ำมองมาที่ฟางหยวนด้วยเจตนาสังหาร