เทพปีศาจหวนคืน Reverend Insanity - บทที่ 1790 กลืนกินและกลืนกิน

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1790 กลืนกินและกลืนกิน

มิติช่องว่างจักรพรรดิ

สวรรค์สีเหลืองน้อยที่ว่างเปล่า ว่างหนึ่งกําลังบินด้วยความเร็วสูง

มันหยุดอย่างกะทันหันก่อนจะบินลงไปรวมกลุ่มกับผู้อมตะหลายคน

นี่คือร่างแยกบนเส้นทางแห่งกาลเวลาของฟางหยวน

“ท่านฟางหยวน!”

“ท่านผู้นํา!”

กลุ่มผู้อมตะแสดงความเคารพ

นอกจากอิงอู๋เซี่ยที่ทํางานอยู่ในทะเลทรายผีเขียว ลูกน้องส่วนใหญ่ของฟางหยวนรวมตัวกันอยู่ที่นี่

ไป่หนิงปิง ไห่ลั่วหลัน เทพธิดาเหมี่ยวหยิน เทพธิดากระต่ายขาว เซี่ยเอ๋อ ปิงหยวน ซื่อจง ซื่อเฉิง และโม่ตันซาน

คนเหล่านี้เข้าร่วมในการซุ่มโจมตีกลุ่มผู้อมตะภาคใต้ก่อนหน้านี้ พวกเขาเห็นวิธีที่ฟางหยวนควบคุมสถานการณ์และจับผู้อมตะภาคใต้ทั้งหมด

ดังนั้นพวกเขาจึงมองฟางหยวนด้วสายตาที่เร้าร้อนและเคารพมากขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อมตะเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์ พวกเขายิ้มแย้มแจ่มใสและแสดงออกด้วยท่าทางที่สุภาพ

“ไม่จําเป็นต้องมากพิธี” ฟางหยวนกวาดตามองพวกเขาก่อนจะหันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง

ค่ายกลวิญญาณอมตะลอยอยู่บนท้องฟ้า มันถูกสร้างขึ้นโดยพวกเขาเมื่อเร็วๆนี้

แน่นอนว่าส่วนหลักของค่ายกลถูกสร้างขึ้นโดยฟางหยวน มีเพียงส่วนเล็กๆที่ถูกทิ้งไว้ให้เป็นหน้าที่ของผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านี้

ฟางหยวนตรวจสอบและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

นี่คือค่ายกลวิญญาณอมตะหลอมรวมปัญญาที่ใช้แสงแห่งปัญญาร่วมกับวิญญาณอมตะคลี่คลายปริศนาและวิญญาณอมตะหัวใจหญิงงามเป็นแกนกลาง หากมีเจตจํานงของเป้าหมาย ผลลัพธ์ของมันจะยิ่งดีขึ้น

เขาเคยใช้เจตจํานงปลอมของโม่เหยาเพื่อปรับแต่งวิญญาณอมตะของโป้ชิงมาแล้ว

“เอาล่ะ มาเริ่มกันเถอะ” ฟางหยวนออกคําสั่ง

กลุ่มผู้อมตะเริ่มเข้าสู่ค่ายกลวิญญาณอมตะและควบคุมมัน

ฟางหยวนหันหน้ากลับไปด้านหลัง

มีอาณาจักรแห่งความฝันอยู่ที่นี่

เขาส่งเจตจํานงเข้าไปในร่างกายาแห่งความฝันและใช้มันนําร่างของผู้อมตะภาคใต้ออกมา

“นี่คือหยางกู่ของตระกูลหยาง”

“เขาเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญระดับสูงบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณของภาคใต้”

“ครั้งหนึ่งเขาเคยกวาดล้างรังของสัตว์อสูรบรรพกาลด้วยตัวเขาเอง เขายังสามารถหลบหนีจากสัตว์อสูรแรกกําเนิด”

เทพธิดากระต่ายข่าวและคนอื่นๆพูดคุยกัน

ร่างครึ่งบนของหยางกู่ยังอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝนขณะที่ร่างครึ่งล่างอยู่นอกอาณาจักรแห่งความฝัน

ท่าไม้ตายอมตะมือปีศาจปล้นวิญญาณ!

ในเวลาไม่กี่ลมหายใจ มือปีศาจปล้นวิญญาณก็นําวิญญาณอมตะออกมาจากมิติช่องว่างของหยางกู่และโยนมันเข้าไปในค่ายกลวิญญาณอมตะหลอมรวมปัญญา

นี่คือวิญญาณอมตะระดับเจ็ดบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณ!

“เปิดใช้งานอย่างเต็มกําลัง!” กลุ่มผู้อมตะที่อยู่ในค่ายกลตะโกน

แสงสีทองส่องประกายขึ้นขณะที่วิญญาณอมตะถูกปรับแต่งอย่างรวดเร็ว

มือปีศาจปล้นวิญญาณบินเข้าไปในมิติช่องว่างของหยางกู่อีกครั้งและนําวิญญาณอมตะดวงที่สองออกมา

วิญญาณอมตะดวงนี้คือวิญญาณอมตะกลืนกินวิญญาณ

ฟางหยวนพยักหน้า ด้วยการใช้วิญญาณอมตะดวงนี้เป็นแกนกลาง เขาจะสามารถใช้ท่าไม้ตายอมตะกลืนกินวิญญาณ

หลังจากนั้นเขาก็ขโมยวิญญาณอมตะทั้งหมดของหยางกู่

ผู้อมตะเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์ตกใจมาก

ฟางหยวนดัดแปลงท่าไม้ตายอมตะมือปีศาจปล้นวิญญาณเพื่อขโมยวิญญาณอมตะโดยเฉพาะหรือไม่?

หากเป็นเช่นนั้น มือปีศาจปล้นวิญญาณจะมีประสิทธิภาพสูงขึ้นอีกร้อยหรือพันเท่า!

คําตอบก็คือฟางหยวนดัดแปลงมันจริงๆ

ฟางหยวนได้รับประโยชน์บางอย่างจากการทําความเข้าใจมรดกที่แท้จริงขโมยชีวิตของเทพปีศาจปล้นสวรรค์

ตราบเท่าที่เขารู้จักเป้าหมาย เขาจะประสบความสําเร็จในการขโมยวิญญาณอมตะทุกครั้ง

ในกรณีนี้ฟางหยนรู้ว่าในมิติช่องว่างของหยางกู่มีสิ่งใดอยู่บ้างจากการค้นวิญญาณในชีวิต หน้า

หลังจากนั้นร่างแยกบนเส้นทางแห่งกาลเวลาของฟางหยวนก็กระตุ้นใช้งานท่าไม้ตายอมตะกลืนกินวิญญาณ

ท่าไม้ตายอมตะกลืนกินวิญญาณได้รับการแก้ไขเช่นกัน มันมีประสิทธิภาพมากกว่าในชีวิตก่อนหน้า

ฟางหยวนสูดหายใจลึกและดึงดวงวิญญาณของหยางกู่ออกมา

ในฐานะผู้อมตะบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณ หยางกู่พยายามดิ้นรนขัดขืนและกําลังจะตื่นขึ้น แต่ฟางหยวนเตรียมพร้อมสําหรับสิ่งนี้อยู่แล้ว เขาใช้ท่าไม้ตายอมตะบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณผนึกเป้าหมายทันที

หยางกู่ไม่สามารถตอบโต้ ดวงวิญญาณของเขาถูกยึดครองในที่สุด

“ขั้นตอนสุดท้าย ดึงมิติช่องว่าง!” ฟางหยวนตะโกนก่อนจะกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะเพื่อดึงมิติช่องว่างออกมาจากร่างของหยางกู่

ไปหนิงปิงและผู้อมตะอีกสองคนบินเข้ามา

ฟางหยวนมอบดวงแสงสีเทาให้กับพวกเขาอย่างระมัดระวัง “ไป”

เขาอนุมานทุกอย่างมาแล้ว

ไปหนิงปิงนํามิติช่องว่างของหยางกู่บินไปยังภาคใต้น้อย

หลังจากยืนยันตําแหน่ง ไปหนิงปิงก็โยนมันลงไปบนยอดเขาแห่งหนึ่ง

ดวงแสงสีเทาระเบิดและกลับเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์

“ระวัง!” ไป่หนิงปิงแจ้งเตือนผู้อมตะอีกสองคนที่อยู่ด้านข้าง

คลื่นสัตว์อสูรปะทุออกมาจากแดนศักดิ์สิทธิ์ของหยางกู่และเข้าสู่ภาคใต้น้อย

หลังจากแดนศักดิ์สิทธิ์ของหยางกู่หลอมรวมเข้ากับภาคใต้น้อย มันจึงเกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่

ผู้อมตะทั้งสามรู้สึกกระวนกระวายใจแต่ฟางหยวนยังสงบนิ่ง

ความโกลาหลเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ก่อนที่มันจะสงบลง

หนึ่งในสามผู้อมตะอยู่ดูแลสถานการณ์ ขณะที่ไปหนิงปิงและผู้อมตะอีกคนบินกลับไปยังสวรรค์สีเหลืองน้อย

ระหว่างทาง พวกเขาเห็นผู้อมตะอีกกลุ่มหนึ่งนําดวงแสงสีชมพูบินไปยังภาคใต้น้อยเช่นกัน

มือปีศาจปล้นวิญญาณ ค่ายกลวิญญาณอมตะหลอมรวมปัญญา ท่าไม้ตายอมตะกลืนกินวิญญาณ ท่าไม้ตายอมตะดึงมิติช่องว่าง

ขโมยวิญญาณ ปรับแต่งวิญญาณ แยกดวงวิญญาณออกจากร่าง ดึงมิติช่องว่าง และกลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ ฟางหยวนจัดการขั้นตอนเหล่านี้อย่างพิถีพิถัน มันกลายเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

สาเหตุหลักเป็นเพราะเขามีประสบการณ์มาแล้วในชีวิตก่อนหน้า เขาคุ้นเคยกับเชลยเหล่านี้มาก

วันต่อมาฟางหยวนจัดการเชลยได้เกือบทั้งหมด ตอนนี้มีเพียงปาซื่อปาและหลิวห่าวเท่านั้นที่เหลืออยู่

ภูเขาจํานวนมากถูกวางไว้ในอาณาเขตของเผ่ามนุษย์หิน ชื่อเฉิงมีความสุขมากเมื่อได้เห็นพวกมัน

ภูเขาบางลูกเป็นภูเขาที่มีชื่อเสียงและเป็นแหล่งทรัพยากรที่ล้ําค่า

ผู้อาวุโสสูงสุดลําดับที่หนึ่งของเผ่ามนุษย์หินชื่อจงถอนหายใจกับตนเอง “การปล้นและฆ่านํามาซึ่งกําไรมหาศาล!”

เนื่องจากเชลยเหล่านี้เป็นผู้อมตะภาคใต้ ทรัพยากรส่วนใหญ่ของพวกเขาจึงถูกวางไว้ในภาคใต้น้อย ขณะที่ทรัพยากรบางส่วนถูกกระจายออกไปยังสี่ภูมิภาคและเก้าสวรรค์

ตอนนี้ในภาคกลางน้อยมีทุ่งดอกไม้เงาขนาดใหญ่ ภาคเหนือน้อยมีเสาวายุสวรรค์ขนาดใหญ่ ทะเลตะวันออกน้อยมีทะเลใหญ่ที่เรียกว่าทะเลคลื่นบุปผา ทะเลทรายตะวันตกน้อย มีทุ่งชบาซึ่งเป็นทรัพยากรอมตะ

กําไรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฟางหยวนคือสระแก่นแท้ปีของเซี่ยชา

ในชีวิตก่อนหน้าฟางหยวนไม่รู้ว่าเซี่ยชามีสระแก่นแท้ปี ดังนั้นเขาจึงต้องสร้างมันขึ้นมาด้วยตนเอง

สระแก่นแท้ปีสองสระไม่มีประโยชน์มากนัก ผลลัพธ์คือเขาใช้ทรัพยากรไปอย่างเปล่าประโยชน์ ทรัพยากรส่วนใหญ่มาจากการรีดไถกองกําลังฝ่ายธรรมะของภาคใต้

ในชีวิตนี้ฟางหยวนสามารถยึดครองสระแก่นแท้ปีของเซี่ยชาโดยตรง

เขาโยนอสูรปีทั้งหมดเข้าไปในสระแก่นแท้ปทันที

ฟางหยวนปล้นสะดมทรัพยากรทั้งหมดของเชลยอมตะ

“ท่านฟางหยวนมีความสําเร็จที่ครอบคลุมอย่างแท้จริง เขาสามารถผนวกมิติช่องว่างจํานวนมากจากหลากหลายเส้นทางอย่างไม่มีปัญหา”

“ถ้ําสวรรค์ของเขาใหญ่โตเกินไป หลังจากกลืนกินมิติช่องว่างจํานวนมาก มันยิ่งใหญ่โตและ มั่งคง!”

“ผู้อมตะภาคใต้เหล่านี้ไม่ต่างจากปศุสัตว์ที่อยู่ในมือของคนขายเนื้อ พวกเขาถูกชําแหล่ะอย่างหมดจด…”

กลุ่มผู้อมตะเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์รู้สึกพูดไม่ออก

การกลืนกินมิติช่องว่างจํานวนมากของฟางหยวนทําให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัว

ราวกับผู้อมตะเหล่านั้นไม่ใช่ผู้อมตะแต่เป็นสัตว์ที่โตเต็มวัยและพร้อมเข้าสู่โรงฆ่าสัตว์

กระทั่งผู้อมตะระดับแปดก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

สิ่งนี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อจิตใจของผู้อมตะเผ่ามนุษย์กลายพันธุ์ ตอนนี้พวกเขาตกใจยิ่งกว่าการซุ่มโจมตีก่อนหน้า