เทพปีศาจหวนคืน Reverend Insanity - บทที่ 1825 ดอกไม้สีแดง

บทที่ 1825 ดอกไม้สีแดง

 ศิษย์หลี่เสี่ยวไปคารวะท่านอาจารย์ทั้งสอง  หลี่เสี่ยวไปกล่าวด้วยความเคารพ

นักปราชญ์เฉินยิ้มและพยักหน้า

อาจารย์เจียงถาม  เสี่ยวไป เจ้าเตรียมบทกวีไว้บ้างหรือไม่? 

อาจารย์เจียงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความกังวล หลี่เสี่ยวไปผู้นี้มีพรสวรรค์ธรรมดามาก อาจารย์เจียงหวังว่าเขาจะเตรียมบางสิ่งเอาไว้ มิฉะนั้นสถานศึกษาแห่งนี้อาจสูญเสียชื่อเสียง

โดยเฉพาะเมื่อนักปราชญ์เฉินอยู่ที่นี่ ทุกคนรู้ว่าอาจารย์เจียงเป็นคนมีความสามารถ หากศิษย์ของเขาสร้างความอับอาย ผู้คนจะกล่าวว่าเขามีความสามารถแต่ไม่สามารถสั่งสอนศิษย์

 ท่านอาจารย์ ข้าเตรียมบทกวีไว้บ้าง  หลี่เสี่ยวไปตอบด้วยการแสดงออกที่ค่อนข้างมั่นใจ

 เช่นนั้นก็ท่องให้พวกเราฟัง  อาจารย์เจียงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ถ้ําสวรรค์วรรณกรรมไม่เหมือนถ้ําสวรรค์อื่นๆ มันมีเอกลักษณ์พิเศษของตัวเอง

หากบางคนสามารถแต่งบทกวีหรือสร้างสรรค์ผลงานวรรณกรรมที่ดี ถ้ําสวรรค์วรรณกรรมจะมอบผลประโยชน์ให้กับพวกเขา

ดังนั้นการสร้างสรรค์บทกวีจึงมีความสําคัญและจะส่งผลกระทบโดยตรงต่อการดํารงชีวิตสถานะชื่อเสียง การบ่มเพาะ และอนาคตของพวกเขา

โดยปกติบัณฑิตส่วนใหญ่จะสะสมรากฐานและเก็บบทกวีดีๆเอาไว้เป็นความลับของตนเองแม้พวกเขาจะไม่สามารถนําบทกวีเหล่านั้นออกมา พวกเขาก็จะเก็บมันไว้สําหรับอนาคต

ด้วยเหตุนี้มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่หลี่เสี่ยวไปจะเตรียมบทกวีเอาไว้

ร่างแยกหลี่เสี่ยวไปของฟางหยวนคิด  ข้าอ่านบทกวีมามากมายในชีวิตแรกของข้า พวกมันล้วนเป็นผลงานที่ทําให้โลกตกตะลึงแม้จะผ่านวันเวลามานับพันปี

 แต่หากข้าพยายามใช้บทกวีเหล่านั้น มันจะเป็นปัญหา

 ถ้ําสวรรค์วรรณกรรมเป็นถ้ําสวรรค์บนเส้นทางแห่งข้อมูล มันเชี่ยวชาญด้านการรวบรวมข้อมูล โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีสังเกตปราณวรรณกรรมและปราณพรสวรรค์ เกือบทุกคนมีวิธีการดังกล่าวมันแตกต่างกันเพียงระดับความสําเร็จเท่านั้น 

 ข้าไม่มีปราณวรรณกรรมและปราณพรสวรรค์ ก่อนที่ข้าจะเข้ายึดครองร่างนี้ เขาเป็นศิษย์ธรรมดาการสร้างบทกวีที่น่าตกใจตอนนี้ไม่เพียงผู้คนจะไม่เชื่อข้า พวกเขายังจะสงสัยและเริ่มตรวจสอบข้า 

 แม้ข้าจะพยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่ผลงานของข้าในภายหลัง มันก็ยังสายเกินไป ข้าจะถูกมองว่าไม่ซื่อสัตย์ ทุกคนจะดูหมินและเกลียดชังข้า 

ฟางหยวนวางแผนแทรกซึมเข้ามาในถ้ําสวรรค์วรรณกรรมเพื่อรับผลประโยชน์ทุกประเภท

ร่างแยกหลี่เสี่ยวไปไม่มีปราณวรรณกรรมหรือปราณพรสวรรค์ตั้งแต่แรก แต่มันไม่ใช่ฟางหยวนที่ขาดแคลนพรสวรรค์

ฟางหยวนมีบทกวีที่มีชื่อเสียงจํานวนมากอยู่ในความทรงจํา นอกเหนือจากบทกวีเหล่านี้มันยังมีบทกวีที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นด้วยตัวเอง

ดังนั้นหลี่เสี่ยวไปจึงเลือกหนึ่งในนั้นและเริ่มท่อง

อาจารย์เจียงถอนหายใจ บทกวีนี้สร้างได้ค่อนข้างดี มันอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน

 อืม ไม่มีสิ่งใดน่าประทับใจแม้แต่น้อย 

 ข้านั่งข้างหลี่เสี่ยวไปเป็นเวลาสามปีในชั้นเรียน สิ่งนี้เกินมาตรฐานของเขาไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า 

 มันไม่ดีงั้นหรือ? ด้วยบทกวีพื้นๆของเขา อีกสองคนถัดไปจะโชคดีมาก 

ศิษย์ที่อยู่ด้านล่างพูดคุยอย่างมีชีวิตชีวา

บทกวีของหลี่เสี่ยวไปค่อนข้างเข้ากันได้กับความสามารถของเขาที่ทุกคนรู้จัก แต่เขามีสหายร่วมชั้นเรียนที่มีความสามารถเหนือกว่าอีกหลายคน

โดยเฉพาะศิษย์บางคนที่เตรียมบทกวีล้ําค่าเอาไว้ล่วงหน้า

บทกวีเหล่านี้ถูกแต่งขึ้นอย่างพิถีพิถันและตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่จะนําพวกมันออกมา

เมื่อเสียงกลองดังขึ้น ดอกไม้สีแดงก็ถูกส่งผ่านไป ศิษย์ชั้นยอดเหล่านี้รู้สึกตื่นเต้นมากดวงตาของพวกเขาส่องประกายด้วยความคาดหวัง

เมื่อเสียงกลองหยุดลง

ศิษย์ส่วนใหญ่ต่างผิดหวัง พวกเขาไม่ถูกเลือก

ต่อมาดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างขึ้น

ดอกไม้สีแดงหยุดอยู่ที่หลี่เสี่ยวไป! เป็นเขาอีกครั้ง

 โอ้?  หลี่เสี่ยวไปค่อนข้างประหลาดใจเช่นกัน

 กฏก็คือกฏ เจ้าสามารถขึ้นมาอีกครั้ง  นักปราชญ์เฉินหัวเราะและสายศีรษะ

อาจารย์เจียงเริ่มกังวล ตามพื้นฐานของหลี่เสี่ยวไป ครั้งที่แล้วเขาทําได้เหนือมาตรฐานของตนเองแล้ว แต่ครั้งนี้

อย่างไรก็ตามหลี่เสี่ยวไปยังท่องบทกวีของเขาเป็นครั้งที่สอง

บทกวีนี้อยู่ในระดับเดียวกับบทกวีก่อนหน้า

ในที่สุดอาจารย์เจียงก็สามารถผ่อนคลาย เขามองหลี่เสี่ยวไปด้วยสายตาอ่อนโยนมากขึ้น  ดูเหมือนแม้แต่เจ้าก็ยังทํางานอย่างหนัก เจ้าเก็บบทกวีไว้ถึงสองบท ทั้งสองควรเป็นผลงานการสร้างสรรค์ของเจ้าเองมันไม่ง่ายเลยที่เจ้าจะแต่งพวกมันขึ้นมา 

หลี่เสี่ยวไปแสดงออกด้วยท่าทีเขินอาย อาจารย์เจียงหัวเราะอย่างมีความสุข

 คนสุดท้าย 

 หลี่เสี่ยวไปได้รับโอกาสถึงสองครั้ง เห้อ… นั่นเป็นโชคร้ายจริงๆ 

 หากข้าถูกเลือก นักปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองคนจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน แต่ข้าไม่มีโอกาส! 

 ข้าสงสัยว่าผู้ใดจะได้รับโอกาสสุดท้าย? 

ทุกคนแทบไม่สามารถรักษาความสงบ พวกเขามองดอกไม้สีแดงอย่างไม่ละสายตา

 ส่งให้ข้าส่งให้ข้า! 

 เห้อ…ผ่านข้าไปอีกแล้ว ข้าหวังว่ามันจะวนกลับมาที่ข้าอีกครั้ง 

 ปัง! 

เสียงกลองหยุดลงอย่างกะทันหัน

นักปราชญ์เฉินเปิดเปลือกตาขึ้นและเผยรอยยิ้ม  ครั้งนี้เป็นผู้ใด? คือ? 

เขามึนงงและไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้  เหตุใดเป็นเจ้าอีกครั้ง? 

หลี่เสี่ยวไปถือดอกไม้สีแดงเดินออกไปด้วยการแสดงออกที่เคร่งขรึม

เขาป้องหมัดให้นักปราชญ์ทั้งสองก่อนจะหันหน้ากลับไปทางศิษย์ร่วมชั้นเรียน  สหายทุกท่าน ข้าไม่ได้ทําสิ่งนี้โดยตั้งใจ การได้รับเลือกสามครั้งติดต่อกันทําให้ข้าประหลาดใจและตกใจ มาก ข้าข้ารู้ว่าทุกคนมีความสามารถมากกว่าข้า แต่ข้าต้องท่องบทกวีครั้งที่สาม ข้าขอโทษทุกคนจากใจจริง 

แรกเริ่มศิษย์ร่วมชั้นเรียนของเขาตกใจและโกรธ แต่หลังจากได้ยินคํากล่าวและการแสดงออกของหลี่เสี่ยวไปความโกรธในใจของพวกเขาก็จางหายไป

ในความเป็นจริงพวกเขาเริ่มรู้สึกสงสารหลี่เสี่ยวไป

ท้ายที่สุดพรสวรรค์และทักษะของหลี่เสี่ยวไปก็ด้อยกว่าพวกเขาจริงๆ แล้วเขาจะไม่ทุกข์ทรมานกับการแสดงสามครั้งติดต่อกันได้อย่างไร?

 โชคของเจ้าช่างน่าเหลือเชื่อนัก ลืมมันไปเถอะ เอาล่ะ เริ่มท่องบทกวีได้แล้ว  อาจารย์เจียงหัวเราะ

หลี่เสี่ยวไปท่องบทกวีของเขาอีกครั้ง มันเป็นบทกวีทั่วไปแต่ท่อนสุดท้ายของมันค่อนข้างน่าประทับใจ

แม้มันจะเป็นเพียงจุดเล็กๆแต่มันช่วยยกระดับบทกวีทั้งหมดขึ้นสู่ระดับใหม่

ไม่เพียงนักปราชญ์เฉินจะหัวเราะและชื่นชม กระทั่งอาจารย์เจียงยังรู้สึกประหลาด ใจเล็กน้อย ท่อนสุดท้ายของบทกวีของเจ้าน่าสนใจทีเดียว เจ้าคิดอย่างไรกับมัน 

หลี่เสี่ยวไปเผยรอยยิ้มขมขื่น  ท่านอาจารย์ ข้าไม่กล้าโกหก เดิมทีบทกวีบทนี้มีเพียงสามบรรทัดข้าพึ่งคิดบรรทัดสุดท้ายอย่างกะทันหัน แต่ผู้ใดจะคิดว่าท่านอาจารย์ทั้งสองจะชื่นชอบมันนี่ทําให้ข้าประหลาดใจมาก 

อาจารย์เจียงตกตะลึงก่อนจะหัวเราะเสียงดัง

นักปราชญ์เฉินส่ายศีรษะ  หลี่เสี่ยวไปเจ้าพูดตรงมาก 

ปรากฏว่าเขาลอบใช้วิธีตรวจสอบปราณวรรณกรรมและปราณพรสวรรค์ของหลี่เสี่ยวไปและพบกว่าเด็กผู้นี้มีความสามารถค่อนข้างธรรมดา

 แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะได้รับแรงบันดาลใจและทํางานได้ดีกว่าปกติ นักปราชญ์เฉินไม่มีข้อสงสัย

อาจารย์เจียงต้องมองหลี่เสี่ยวไปใหม่อีกครั้ง

เขาคิด  แม้หลี่เสี่ยวไปจะมีพรสวรรค์ธรรมดา แต่เขายังทํางานอย่างหนัก มันเห็นได้จากวิธีที่เขาเตรียมบทกวีไว้ถึงสามบท ความสามารถในการได้รับแรงบันดาลใจและแต่งกลอนสดบนเวทีของเขาแสดงให้เห็นว่าเขามีศักยภาพ แต่สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับเขาคือคํากล่าวในรอบที่สามของเขา เขาขอโทษสหายร่วมชั้นเรียน นั่นเป็นทักษะทางสังคมที่ดี ความสามารถในการพูด การเขียนและการแสดงออกของเขาไม่เลวเลยจริงๆ 

 เดี๋ยว!  อาจารย์เจียงนึกถึงบางสิ่ง  ข่าวเกี่ยวกับการแข่งขันระหว่างข้ากับนักปราชญ์เฉินจะแพร่กระจายออกไปทั่วโลก แต่นั่นไม่ใช่จุดสําคัญ สิ่งสําคัญคือหลี่เสี่ยวไปจะโด่งดังจากเรื่องนี้ เขาได้รับโอกาสสามครั้งติดต่อกันเพื่อท่องบทกวี เขาจะกลายเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจ 

 หลังจากจบเรื่องนี้ บางคนอาจมุ่งเป้ามาที่หลี่เสี่ยวไปเพื่อโจมตีข้า! 

ปัญหาคือหลี่เสี่ยวไปเป็นศิษย์ธรรมดา

อาจารย์เจียงขมวดคิ้วและตัดสินใจ  ข้าต้องเลี้ยงดูหลี่เสี่ยวไปและลอบสนับสนุนเขา! หลังจากนี้ทุกคนจะรู้ว่าหลี่เสี่ยวไปเป็นศิษย์ของข้า แม้ข้าจะมีศิษย์มากมาย แต่เขาจะเป็นคนเดียวที่มีชื่อเสียง

 ในอนาคตหากบางคนพูดถึงหลี่เสี่ยวไป ชื่อของข้าจะปรากฏขึ้นเช่นกัน ชื่อเสียงของเราถูกติดกันแล้วข้าต้องดูแลเขาอย่างดี มิฉะนั้น… 

อาจารย์เจียงรู้สึกกดดันมาก เขาตัดสินใจที่จะทําให้แน่ใจว่าหลี่เสี่ยวไปจะกลายเป็นบัณฑิตที่ดีแม้เขาจะต้องใช้ความพยายามและทรัพยากรจํานวนมาก เขาก็ต้องแกะสลักหยกชิ้นนี้ให้งดงาม!

ภาคกลาง ภูเขาเฟยอี้

กู้หริวรูหยุดใช้ท่าไม้ตายอมตะและปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก เขาสูดหายใจลึกก่อนกล่าว  เรียบร้อยแล้ว เวลาในมิติช่องว่างของเขาถูกเร่งความเร็วจนถึงขีดจํากัดแล้ว เขาจะเผชิญหน้ากับภัยพิบัติบ่อยมาก 

 ขอบคุณสําหรับการทํางานหนัก  ฉินติงหลิงยิ้มขณะมองฟางเจิ้งที่กําลังนอนหลับอยู่

แต่นางกลับอ้าปากค้างอย่างกะทันหัน

 เกิดสิ่งใดขึ้น?  กู้หริวรูถามด้วยความสงสัย

ฉินติงหลิงกล่าว  ข้าใช้ท่าไม้ตายอมตะเพื่อตรวจสอบโชคของเขาและพบว่าโชคของฟางเจิ้งเปลี่ยนไปอีกครั้ง โชคเดิมของเขาเป็นเนินเขาสี่เหลี่ยมที่อุดมสมบูรณ์ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นอืม… มันดูเหมือนฝาหม้อ… 

 มันหมายความว่าอย่างไร? 

ฉินติงหลิงส่ายศีรษะ  ข้าก็ไม่เข้าใจเช่นกัน 

สองเดือนต่อมา

ข่าวบางอย่างทําให้ร่างหลักของฟางหยวนหยุดการฝึกฝนของเขา

 ในที่สุดข้าก็พบที่ตั้งของวังมังกร 

 ดี ข้าเรียนรู้วิธีบนเส้นทางแห่งพลังปราณเรียบร้อยแล้ว ข้าควรดําเนินการล่วงหน้าและขโมยคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังนี้อย่างลับๆก่อนที่วังสวรรค์จะเคลื่อนไหว