เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่ 184 การพูดคุยระหว่างพี่น้อง
ณ มิติแห่งหนึ่ง..
บริเวณโดยรอบประดับไปด้วยเข็มนาฬิกาต่างๆมากมาย..มีทั้งหมุนตามเข็มและหมุนทวนเข็มนาฬิกาแตกต่างกันออกไป เป็นมิติเอกเทศ ที่ถูกสร้างขึ้นจากกลุ่มก้อนพลังมหาศาล..คล้ายกับมิติของหมู่บ้านเงาลับแล..
แตกต่างกันตรงที่มิติแห่งนี้มีความพิเศษบางอย่าง..เวลาทั้งหมดจะหยุดนิ่ง..ภายในมิติแห่งนี้มีเพียงเด็กสาวและเด็กหนุ่มเท่านั้นที่กำลังยืนจ้องหน้ากัน..ไร้ซึ้งคำพูดใดๆ..
หากจะพูดให้ถูกต้องนี้นี้มันอาจจะถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้..
ด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกันถึง9ใน10ส่วนแตกต่างกันเพียงแค่เลือนผมของเด็กสาวที่แปลกแยกไปจากเด็กหนุ่ม..สีทองคำบริสุทธิ์และสีดำสนิทราวกับไม่มีที่สิ้นสุดผสมกันอย่างกลมกลืน..
นัยน์ตาของเด็กสาวปรากฏเป็นนัยน์ตาสีทองอย่างเด่นชัด..ทั้งสองจดจ้องกันไร้ซึ้งคำเอื้อนเอ่ย..ก่อนที่ไป๋หลงจะเอ่ยขึ้นทันใดนั้น..เองเด็กสาวก็เอ่ยขึ้น..
” ท่านพี่เองสินะ..ข้าเฝ้ารอท่านมากว่าหมื่นปีแล้วในหอคอยที่เงียบเหงาแห่งนี้!! ข้าเฝ้ารอจนกว่าท่านจะถูกส่งลงมาโลกเบื้องล่าง..ตัวข้านั้นโชคร้ายที่เกิดมาอ่อนแอทำให้ท่านพ่อและท่านแม่ของเราต้องผสานพลังกันเพื่อทำให้ตัวข้าสามารถยังคงอยู่ได้..ตัวข้านั้นเกิดขึ้นจากกลุ่มก้อนพลังมิได้เกิดจากการความรักอันลึกซึ้งเหมือนท่านแต่อย่างใด!! แต่ตัวข้าก็ยังมีเลือดเนื้อของท่านพ่อและท่านแม่ไหลเวียลอยู่เฉกเช่นเดียวกับตัวท่าน..ท่านพี่!! ”
เด็กหนุ่มสั่นสะท้านทุกคำทุกประโยคที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากของเด็กสาวผู้นี้การเฝ้ารอนับหมื่นปี..ความเหงาความโดดเดี่ยวถาโถมเข้ามาใส่เด็กสาวตัวเล็กๆคนนึง..
แน่นอนว่าเรื่องที่กล่าวมาไป๋หลงเชื่ออย่างไม่มีข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น..ตัวเองนั้นถูกส่งข้ามผ่านมิติมาด้วยวิธีพิเศษทำให้ร่นระยะเวลาหนึ่งหมื่นปีนั้นลง..แตกต่างกับเด็กสาวที่เฝ้ารอมาตั้งแต่ต้น..
” ท่านพี่มิติที่ข้าสร้างขึ้นเพื่ออยากจะบอกบางอย่างแก่ท่าน!! ”
เด็กหนุ่มแสดงสีหน้าปั้นยากราวกับสัมผัสบางอย่างได้จากคำพูดของเด็กสาวที่เป็นน้องสาวของตน…ที่พบเจอกันเพียงชั่วครู่เท่านั้ย..
” เจ้าคือน้องของข้าจริงๆ..ข้าสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน!! ”
เด็กสาวเพียงพยักหน้าพร้อมกับปริยิ้มออกมา…
” ขณะที่ท่านพบข้า..โขคชะตาก็ถูกขีดเขียนขึ้นใหม่อีกครั้งแล้ว..ภายภาคหน้ายังมีเรื่องที่ท่านพี่ยังต้องพบเจออีกมาย..ตัวข้ามิอาจอยู่ร่วมกับท่านได้ในยามนี้..เพราะเหตุผลบางประการ..แต่เมื่อท่านต้องการความช่วยเหลือ..ข้าจะมาปรากฏตัวต่อหน้าท่านในทันที..ท่านพี่!! ”
” เจ้าหมายถึงอะไร..แล้วทำไมพวกเราถึง.. ”
เด็กหนุ่มพยามจะเอ่ยปากถามแต่ดูเหมือนว่าจะมิอาจเปล่งวาจาใดๆออกมาด้วยพลังปริศนาบางอย่างที่ปิดปากไป๋หลงเอาไว้..
ไป๋หลงพยามขัดขืนแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล..เด็กสาวแบบมือออกมา..ก็ปรากฏเป็นหอคอยขนาดเล็กซึ้งรูปลักษณ์ของมันเหมือนกับ..หอหอยมรณะเต็มสิบส่วน..
” ข้ามิอาจจะบอกท่านได้เต็มปากในยามนี้..แต่ท่านจงรับหอคอยนี้ไป..วิธีใช้อีกไม่นานท่านพี่ก็จะรู้เอง…เอาละสุดท้าย..ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ..ข้าก็ดีใจนะที่ได้เจอท่าน..พี่ชายของข้า!! ”
ตึง!!
” ข้าไม่ให้เจ้าไป!! ”
ไป๋หลงเอ่ยขึ้นพร้อมสัญลักษณ์แห่งเทพมารที่แสดงให้เห็นชัดบนหน้าผาก..พลังปริศนาถูกทำให้หายไปในทันที..
เด็กสาวแปลกใจเล็กน้อยที่พี่ของตนสามารถต่อต้านพลังของตนได้..ก่อนที่เด็กสาวจะค่อยๆปรากฏรอยยิ้มจางๆออกมา..
” เป็นแบบที่ท่านพ่อบอกไว้ไม่มีผิด..สัญลักษณ์แห่งบรรพกาลกำลังวิวัฒนาการ!! ”
เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้นหาได้สนใจไม่เป้าหมายเดียวคือต้อวการขว้ามืออันบอบบางนี้ไว้..
” จงเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดบนโบกใบนี้..แล้วจะพบคำตอบที่ต้องการ…นี้คือข้อความเมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนที่ท่านพ่อและท่านแม่ได้ฝากไว้ให้พี่!!..หนูไปก่อนนะ..เมื่อท่านเกิดอันตรายที่มิอาจรับมือได้…เวลานั้นข้าจะให้ท่านยืมพลัง!! ”
เด็กสาวสลายร่างของตนเองให้หล่อลวมเข้ากับมิติเวลาแห่งนี้ก่อนจะดีดส่งตัวไป๋หบงให้ออกมาพร้อมกับหอคอยที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่ม…
” เดี๋ยววววววว!! ”
………………………………………………………………
ณ มิติแห่งกาลเวลา
เด็กสาวที่มีฐานะเป็นน้องสาวของไป๋หลงกำลังบิดขี้เกียจหลังจากเวลาผ่านมากว่าหนึ่งหมื่นปี..
” ท่านพี่เหมือนกับท่านพ่อไม่มีผิด..ทั้งความดื้อรั้นความอ่อนโยนที่มากกว่าผู้ใด..เป็นท่านพี่ที่ดีที่สุดของข้า..ถึงจะต้องทำตัวให้เหมือนกับสลายหายไป..ท่านโทษข้าไม่ได้นะท่านพี่..เป็นคำสั่งของท่านแม่โดยตรง!! ที่สร้างเงื่อนไขพวกนี้ขึ้นมา.. ”
เด็กสาวสร้างห้องพักขึ้นมาห้องหนึ่งก่อนจะล้มตัวนอนลงไป..พร้อมกับกอดหมอนข้างที่ถูกสร้างขึ้นเหมือนไป๋หลงราวกับแกะ…
” ขนาดท่านพ่อยังมิอาจขัดความคิดท่านแม่ในยามนั้นได้เลย..แต่ว่าๆๆๆๆนะผู้หญิงที่อยู่ด้วยใครกันนะ..ไม่ชอบใจเอาซะเลย!! ท่านพี่ต้องเป็นท่านพี่ของข้าคนเดียวเท่านั้น!! ไม่ยอมให้ใครมาแย่งเด็ดขาด!!”
เด็กสาวยังคงบ่นออกมาเรื่อยๆขัดกับรูปลักษณ์ที่แสดงออกถึงความสง่างาม…
” คอยดูเถอะท่านพี่..ข้าจะให้ท่านเรียกชื่อข้าให้ออกไปช่วยให้ได้แต่..เดี๋ยวนะ!! ข้าลืมบอกชื่อของตัวเอง!!…แต่คงไม่เป็นไรละมั้งนะ ท่านพี่ของข้าเก่งที่สุด..ว่าก็ว่าเถอะอยู่ในนั้นมาหมื่นกว่าปีเมื่อยจะแย่อยู่แล้ว..แค่ลืมตาตื่นขึ้นมา..จะหาเพื่อนคุยด้วยก็ดันหมอบกันอยู่กับพื้นเฮ้อ.. ”
เด็กสาวกล่าวจบก่อนจะค่อยๆหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิททราในทันทีอาจจะเป็นห้วงนิททราที่แสนจะยาวนานแต่การได้เจอผู้เป็นพี่ทำให้เด็กสาวรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก…
จบ…