เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่ 187 เริ่มต้น
การประลองเริ่มต้นด้วยกองกำลังที่ส่งตัวแทน30คนในรอบแรกนั้นจะเป็นการแข่งขันแย่งชิงธงของอีกฝ่าย..ที่อยู่ภายใต้การดูแลของผู้ถือธงอีกฝ่าย..หากฝ่ายใดถูกแย่งชิงธง..ทีมนั้นจะแพ้ไปโดยปริยาย..
คะแนนที่ได้ก็คือ 0 การที่จะได้คะแนนนั้นมี2กรณี หนึ่งแย่งชิงธงของอีกฝ่ายมาได้..และสองทำให้ทีมฝ่ายตรงข้ามประกาศยอมแพ้ออกมา..
” พวกเจ้าทุกคนทำตามที่วางแผนกันไว้ส่วนดูแลธง..ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง..ส่วนพวกเจ้าประจำตำแหน่งตามแผนที่ว่างเอาไว้!! ”
สิ้นเสียงคำสั่งของผู้นำทีม..สมาชิกที่เหลือก็กระจายตัวโอบล้อมครึ้งสนามเอาไว้..
เมื่ออีกฝ่ายเห็นการจัดกำลังในรูปแบบโอบล้อมแล้วค่อยๆขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา..
” เฮ้อ..นึกว่าจะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านี้ซะอีก..กีร่าข้าปล่อยให้เจ้าจัดการก็แล้วกัน.. ”
” ได้เลยหัวหน้า..ให้ข้าแย่งชิงธงหรือทำให้พวกนั้นยอมแพ้ทั้งหมดดี? ”
กีร่าเด็กหนุ่มร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความทุกข์ร้อนใดๆ
” แล้วแต่เจ้า…อย่าพรั้งมือฆ่าก็เป็นพอถึงยังไงก็เป็นศิษย์สถาบันเดียวกัน!! ”
ทั้งหมดล้วนได้ยินสิ่งที่ศิษย์ผู้นี้กล่าวออกมาสร้างความเดือดดาลแก่ฝ่ายตรงข้ามเป็นอย่างมาก..
” อวดดีเกินไปแล้ว!! คิดว่าพวกเราจะถูกโค่นได้ง่ายๆอย่างงั้นรึ!! ”
” ใช่..อย่าผหยองให้มันมากนัก..ตัวเจ้าแค่คนเดียวอย่าทำให้ขำหน่อยเลย!! ”
กีร่าได้ยินเช่นนั้นก็แสยะยิ้มออกมา..
” ก็พวกเจ้ามันอ่อนแอจริงๆนิ..งั้นเอาเป็นว่า.. ”
ฟึบ!! ตู้มม!!
กีร่าพุ่งตรงไปข้างหน้าฝ่าวงล้อมของกองกำลังฝ่ายตรงข้ามอย่างง่ายดายสร้างความตกตะลึงให้แก่กองกำลังโดยรอบ..
” เห๋~~ไม่เลวที่รับการโจมตีแบบฉับพลันของข้าได้สมแล้วที่เป็นหัวหน้าทีม ”
กีร่าถูกฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากศิลาสะกัดกั้นไว้..
” ข้าชื่อ ชางชุน จำเอาไว้หัวหน้ากองกำลังหมีขาว..เจ้าคิดผิดแล้วที่มาดูถูกกองกำลังนี้!! ”
” จะกองกำลังหมีขาว หมีแดง หมีขี้เรื้อนอะไรก็ชั่ง..เจ้าคิดว่าการโจมตีของข้ามีเพียงเท่านี้อย่างงั้นหรือ? ”
กีร่าเอ่ยขึ้นแฝงไว้ด้วยเล่ห์นัยบางอย่าง..กลิ่มไอสีแดงผุดขึ้นมารอบตัวกีร่า..
” ปลดปล่อยขีดจำกัดทางสายเลือด!! ”
ตึง!!
คลื่นกระแทกถูกอัดใส่ชางชุนทำให้ต้องถอยหลังเป็นทางยาว..ธงสีแดงในมือถูกกำไว้แนบแน่น..ทั่วทั้งสนามประลองได้แต่ตะลึงงัน..ออร่าสีแดงของกีร่า แปรเปลี่ยนเป็นอาภรณ์สีแดงพร้อมกับปีกสีแดง1คู่ที่ถูกสร้างขึ้นจากออร่าที่ก่อตัวขึ้น..
” นี้เจ้า… ”
ชางชุนกำหมัดแน่นพร้อมกับฉายแววตาที่มุ่งมั่น…การปลดปล่อยขีดจำกัดทางเลือดนั้น คือการปลดปล่อยพลังต้นกำเนิดดั้งเดิมออกมาเป็นพลังที่น่าหวาดหวั่นเทียบเท่ากับอาวุธจิตวิญญาณ…
” ดูท่าจะมีแค่เจ้าซะแล้วสิ..ที่ยืนหยัดต่อหน้าข้าได้ ”
กีร่าเอ่ยพลางเหลือบมองซ้ายขวาสมาชิกทั้งหมดต่างสั่นกลัวไม่มีใครกล้าเข้าใกล้กีร่าแม้แต่น้อยด้วยรูปลักษณ์ที่น่าหวาดหวั่น..แต่แล้วก็มีซุ้มเสียงนึงดังขึ้นในกลุ่มของผู้ที่กำลังชมการประลอง..
” ถ้าหากเป็นพวกพ้องกันจริงละก็สู้สิ..จะปล่อยให้เพื่อนของตัวเองสู้อยู่คนเดียวรึไง? อย่าทำตัวน่าสมเพชหน่อยเลย..หากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆในอนาคตพวกเจ้าคงจะทอดทิ้งสหายได้อย่างง่ายดายหากเกิดเหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย..หากให้เปรียบเทียบก็..ทหารหนีทัพละนะ!! ”
เหล่าผู้ชมไม่เว้นแม้แต่เหล่าอาจารย์ผู้อาวุโสต่างต้องหันไปมองเป็นทางเดียวกัน..กีร่าขมวดคิ้วแนบแน่นเพราะสัมผัสได้ถึงพลังที่แกร่งกล้าแฝงมากับน้ำเสียงที่ถูกกล่าวขึ้น..
” ใครกัน? ”
ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มที่เหล่าผู้อาวุโสสายนอกจำหน้าคร่าตาได้เป็นอย่างดี..แม้แต่เหมยหลิน เหมยชา ยังต้องเบิกตาโพลนกว้างออกมา..
” ไป๋หลง!! ”
เด็กหนุ่มที่สร้างความวุ่นวายและเหตุการณ์ที่ยากจะลืมเลือนในการเข้าสอบ…เหล่าศิษย์สายนอกและสายในยังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดีฝนกระบี่นับหมื่นที่ทะลุผ่านร่างของพวกมันทุกคน..
” เทพสังหารไป๋หลง!! ”
จบ..