เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่ 346 มังกรน้ำแข็งกับการช่วยเหลือ
3วันผ่านไป…
นับตั้งแต่ที่วังหลวงของทวีปจรัสแสงถูกทำลายนี่ก็ผ่านมาสามวัน จักรพรรดิ์ถังหน่านเหิงยังคงนอนหมดสติอยู่ตั้งแต่ตอนนั้น…
วังหลวงของทวีปจรัสแสงตอนนี้นั้นถูกยึดเป็นฐานที่มั่นของเผ่าปีศาจแห่งใหม่โดยสมบูรณ์..นั่นยิ่งทำให้ขวัญกำลังใจของจอมยุทธ์ ทหาร รวมถึงชาวบ้านต่างพากันหมดหวัง…
จนกระทั่งถึงตอนนี้จักรพรรดิ์ถังหน่านเหิงก็ยังคงไม่ได้สติ…ถังเทียนและถังอวี้ต่างขอบคุณไป๋หลงที่ช่วยพวกตนออกมารวมถึงผู้เป็นบิดาด้วยความทราบซึ้งใจอย่างถึงที่สุด..
ไป๋หลงตอบรับคำขอบคุณพร้อมกับใช้พฤกษาทองคำหวนคืนรักษาบาดแผลให้กับผู้บาดเจ็บโดยรอบทั้งหมด…ซึ่งพื้นที่ตรงนี้นั้นเป็นที่โล่งกว้าง อีกทั้งในตอนนี้ยังมีทหารสวรรค์ จำนวน 300 คนให้การคุ้มครองดูแลพื้นที่แห่งนี้ภายใต้คำสั่งของไป๋หลง…
“ ท่านทั้งสองข้าขอตัวกลับสวรรค์ เพื่อไปดูอาการของ พวัคฆ์สวรรค์แล้วข้าจะกลับมาฝากพวกท่านดูแลตรงนี้ด้วย..เผ่าปีศาจเองก็หยุดเคลื่อนไหวมานานกว่าสามวันแล้วเช่นกัน..ข้ารู้สึกบางอย่างไม่ชอบมาพากล.. ”
“ ข้าทั้งสองรับบัญชาจ้าวสวรรค์.. ”
ตุลาการสวรรค์ทั้งสองโค้งตัวเคารพไป๋หลงก่อนจะเดินไปดูอาการของเทพบางตนที่บาดเจ็บอยู่เช่นกัน แม้จะได้รับการเยียวยาจากพฤกษาทองคำ..แต่บาดแผลที่เกิดจากพิษย่อมยากที่จะรักษาให้หายขาด..
เทียร์ที่ยืนดูอยู่ห่างๆก็ได้แต่ขบคิดบางอย่างเกี่ยวกับไป๋หลง..
ขณะนั้นเองก็มีเสียงของบุรุษหนุ่มดังขึ้นเป็นเสียงที่คุ้นเคยสำหรับไป๋หลงเป็นอย่างมาก..
“ พี่ใหญ่..นั่นพี่ใหญ่ใช่ไหม.. ”
“ นี่เจ้า… ”
ไป๋หลงหันกลับไปยังที่มาของเสียงก็พบกับชายหนุ่มที่ตอนนี้ใบหน้านั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา..จางลี่วิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพี่ใหญ่ของตน..
“ จางลี่ ทำไมเจ้าถึงทำหน้าตาเช่นนั้น เป็นบุรุษต้องเข้มแข็งเข้าไว้… ”
“ พี่ใหญ่ท่านกลับมาแล้ว..ท่านหายไปนานมากซะจนพวกข้าคิดว่าท่านลืมพวกเรากองกำลังปีกสวรรค์แห่งสถาบันเทพมารไปซะแล้ว..ไม่ใช่เฉพาะข้าแต่ทุกๆคนก็คิดถึงท่าน..”
จางลี่หยุดพูดไปชั่วขณะหนึ่ง..พร้อมกับน้ำเสียงที่พยามสะกดข่มความโศกเศร้าเสียใจเอาไว้..
“ ถึงตอนนี้จะมีบางคนที่ไม่สามารถมาพบเจอพี่ใหญ่ได้อีกแล้ว..แต่ดีจริงๆที่ท่านปลอดภัย ข้าว่าแล้วว่าเสียงปริศนาที่ดังขึ้นภายในหัวของข้าจะต้องเป็นเสียงของพี่ใหญ่อย่างแน่นอน— ”
“ ข้าขอถอนคำพูดเมื่อครู่..เจ้าสามารถร้องออกมาได้เต็มที่ที่เจ้าต้องการเลย..ข้าอยู่ตรงนี้แล้วจะไม่มีใครทำอันตรายพวกเจ้าได้อีก.. ”
จางลี่ที่พยามปั้นยิ้ม..เป็นรอยยิ้มที่สุดแสนจะยากเกินอธิบาย..น้ำตาค่อยเอ่อล้นออกมา..น้ำตาคือสิ่งที่อธิบายในสิ่งที่เราไม่สามารถสื่อออกมาเป็นคำพูดได้..
ทั้งความกลัว โศกเศร้าและเสียใจ..อารมณ์ทั้งหมดต่างก่อตัวขึ้น…
“ พี่ใหญ่ข้ากลัว..ข้ากลัวจะสูญเสียสหายคนสำคัญไปอีก..ข้าไม่สามารถปกป้องพวกเราเอาไว้ได้..ข้ามันไร้ความสามารถทำให้ผู้เป็นสหายต้องตาย..เป็นเพราะความอ่อนหัดของข้าที่ต้องทำให้เพื่อนที่สำคัญต้องเอาชีวิตมาแลกเพื่อปกป้องข้า..พี่ใหญ่ข้าเจ็บใจยิ่งนัก..ข้าเจ็บใจในความอ่อนแอของตัวเอง… ”
ไป๋หลงได้รับฟังความรู้สึกทั้งหมดที่จางลี่นั้นรู้สึกและภาระหน้าที่ที่จางลี่นั้นแบกรับเอาไว้..
ซึ่งในตอนนี้นั้นไป๋หลงอยู่ในตำแหน่งเจ้าสวรรค์รวมถึงได้รับการยอมรับจากบัลลังก์สวรรค์อย่างสมบูรณ์ ทำให้ชายหนุ่มสามารถมองเห็นดวงวิญญาณของเหล่าผู้ที่ตายจากไปได้..
ซึ่งดวงวิญญาณเหล่านั้นไม่สามารถที่จะพูดหรือสื่อสารใดๆกับผู้ที่มีชีวิตอยู่ได้..แม้ยืนอยู่ตรงหน้าก็เปรียบเสมือนอากาศไร้ตัวตน
ราวกับอยู่กันคนละห้วงมิติ..เปรียบเสมือนดั่งคำที่ว่า คนตายไม่มีสิทธิ์พูด..แม้อยากจะพูดแค่ไหนก็ตามทีและในตอนนี้นั้นมีดวงวิญญาณกว่า10ดวงกำลังโอบล้อมจางลี่อยู่..
“ จางลี่ เจ้าฟังข้าให้ดี เจ้าทำดีที่สุดแล้วอย่าได้โทษตัวเอง หากสหายของเจ้าที่จากไปเห็นเจ้าในสภาพเช่นนี้ที่เอาแต่โทษตัวเอง..อย่าทำให้สหายของตัวเองเป็นห่วงนักสิ..ไม่แน่ตอนนี้พวกเขาเหล่านั้นกำลังเฝ้ามองเจ้าอยู่ก็เป็นได้..จงยืนหยัดและเข้มแข็ง.. ”
ไม่เฉพาะแต่รอบตัวจางลี่แต่บริเวณโดยรอบก็มีดวงวิญญาณมากมายที่อยู่รอบตัวของผู้เป็นที่รักและสหายที่กำลังโศกเศร้าเสียใจ..
ดวงวิญญาณเหล่านี้นั้นอยู่บนแดนมนุษย์ได้เพียงแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นหลังจากที่ตาย ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินทางไปยังกระแสลำธารวัฏจักรแห่งชีวิต…
“ พี่ใหญ่.. ”
“ พี่ใหญ่จริงๆด้วย ”
“ พี่ใหญ่กลับมาแล้ว!! ”
เหล่าศิษย์จากสถาบันเทพมารที่สังกัดอยู่ในกองกำลังปีกสวรรค์นั้นเบาบางลงอย่างเห็นได้ชัด..กลับกันมีดวงวิญญาณนับร้อยที่แสดงความเคารพไป๋หลงในฐานะพี่ใหญ่..และจ้าวสวรรค์
“ เหิงฟู..ทุกคน..แต่เดี๋ยวนะนี่เจ้า..มิวอย่างงั้นเหรอ..ทำไมรูปลักษณ์ของเจ้าถึงเป็นสตรีเช่นนี้.. ”
ไป๋หลงพูดขึ้นพร้อมกับพยามกักเก็บความโกรธเอาไว้..แม้ภายในไป๋หลงจะยังคงนิ่งสงบแต่ใครจะรู้เล่าว่าภายในใจตอนนี้นั้น..พังพินาศไม่เหลือแม้แต่น้อย..
“ อะไรกัน..เจ้ารู้ได้ยังไง ข้ากะจะมาหยอกเจ้าเล่นสักหน่อยไม่เห็นสนุกเลย…ว่าแต่ว่าเจ้าก็เปลี่ยนไปเยอะนะไป๋หลง..คนที่ทำอะไรบู่มบ่าม ทำให้ตัวเองเป็นจุดสนใจจนถึงสายตาของปีศาจทั้งหมดไปได้ ข้าละนับถือเจ้าจริงๆ.. ”
มิวกล่าวเหน็บแนมไป๋หลงเล็กน้อย..ซึ่งสาเหตุที่ไป๋หลงรู้นั้นก็เพราะว่าตัวชายหนุ่มในตอนนี้นั้นสามารถมองคลื่นวิญญาณภายในร่างได้เป็นความสามารถพิเศษที่ถูกปลุกขึ้นโดยบังเอิญ..และคลื่นวิญญาณของสตรีผู้นี้ก็เป็นแบบเดียวกันกับของมิว!!
“ เจ้าก็ยังคงโชคดีเหมือนเคยสินะ.. ”
“ ข้าว่า..ก็ไม่ขนาดนั้น… ”
มิวเปิดบาดแผลตรงหน้าท้องข้างขวาให้ไป๋หลงและคนอื่นๆดู..ทั้งหมดแสดงสีหน้าตื่นตะงึงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ผ่านมาสามวันแล้วแผลยังคงไม่สมาน มิหนำซ้ำพฤกษาทองคำหวนคืนก็ยังใช้ไม่ได้ผล..
“ มิวนี่เจ้า!! บาดแผลนั่นมัน.. ”
“ ข้าประมาทไปหน่อยเลยถูกปีศาจตนหนึ่งที่ใช้พิษบรรพกาลเล่นงานเข้า..จนอยู่ในสภาพแบบนี้ ถึงคราวที่ข้าดวงตกสินะ..แต่ไม่เป็นไรไกลหัวใจข้าตั้งเยอะ.. ”
ถึงปากจะพูดเช่นนั้นแต่ใบหน้าของมิวก็ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด..ก่อนที่มิวจะล้มนอนหมดสติไป๋หลงก็รีบเข้ามาประคองเอาไว้..ก่อนที่ไป๋หลงจะติดต่อหน่วยแพทย์ของแดนสวรรค์ให้ลงมาช่วยดูอาการของมิว
หลังจากนั้นไม่นานหน่วยแพทย์สวรรค์ที่ลงมายังโลกมนุษย์พร้อมกับวิเคราะห์อาการของนาง..ซึ่งพิษที่มิวโดนนั้นคือหนึ่งในราชันย์พิษ..
“ พิษดำกลืนกระดูก..เป็นหนึ่งในราชันย์พิษที่อันตรายที่สุดทางเดียวจะรักษาได้ก็คือต้องทำลายพิษภายในร่างด้วยความร้อนบริสุทธิ์สูง..ซึ่งวิทยาการของเผ่าเทพในตอนนี้นั้นไม่สามารถทำเช่นนี้ได้..แต่หากเป็นเพลิงของวิหคสวรรค์ก็ไม่แน่..ขอเพียงแค่ให้วิหคสวรรค์ใช้เปลวเพลิงของตนนั้นแผดเผาพิษในร่างโดยการส่งผ่านพลัง…”
ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ย่อมรับรู้ความเสี่ยงนี้ได้เป็นอย่างดี…ระยะเวลาสามวันที่เผ่าปีศาจหยุดเคลื่อนไหว..ราวกับว่ากำลังเฝ้ารอโอกาสบางอย่าง..
“ แบบนี้ชักจะไม่เข้าท่าแล้ว..ราวกับว่าเรื่องนี้กำลังเป็นไปตามแผนของพวกมัน.. ”
ซึ่งตัวไป๋หลงเองในตอนนั้นก็รู้สึกราวกับว่าปีศาจสองตนนั้นไม่ได้เข้ามาขัดขวางตนแต่อย่างใด และยังปล่อยให้ตนนั้นช่วยจักรพรรดิ์ถังหน่านเหิงออกมาได้..
และในตอนนี้ราวกับว่ามันกำลังเฝ้ารอให้ไป๋หลงเริ่มเคลื่อนไหว..
ซึ่งสงครามในครั้งนี้หากพวกมันได้ตัวอู้เฉียงไปทุกอย่างก็จบ..
“ จ้าวสวรรค์..ไม่ใช่เฉพาะความร้อนเท่านั้นที่จัดการพิษร้ายนั้นได้..แต่ความเย็นก็สามารถแช่แข็งพิษภายในร่างจนสลายหายไปได้เหมือนกัน..บนสวรรค์คงจะไม่มีสอนเรื่องนี่สินะ.. ”
เสียงที่ดังขึ้นในหัวของไป๋หลงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนั่นก็คือ…
“ มังกรน้ำแข็ง.. ”
จบตอน