เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่ 347 มังกรน้ำแข็งกับการช่วยเหลือ 2
เสียงที่ดังขึ้นในหัวของไป๋หลงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนั่นก็คือ.มังกรน้ำแข็ง!!
“ นี่ท่าน..มังกรน้ำแข็งในตอนนั้น.. ”
“ อืม..ถูกต้องแล้ว ข้าสถิตย์อยู่ในร่างของหญิงสาวผู้นี้ตั้งแต่ตอนนั้น..พิษที่นางโดนนั้นเป็นหนึ่งในราชันย์พิษอย่างไม่ต้องสงสัย..ความร้อนของวิหคย่อมรักษาอาการบาดเจ็บที่เกิดจากพิษของนางได้จริงแต่ทว่า..นั่นก็เท่ากับเจ้าเปิดเผยตำแหน่งที่อยู่ของร่างสถิตย์วิหคสวรรค์..หากเป็นเช่นนั้นก็เป็นไปตามแผนของพวกเผ่าปีศาจ..แล้วหลังจากนั้น…เจ้ารู้เรื่องนี้ดีกว่าใครๆ..ถูกต้องหรือไม่.. ”
สิ่งที่มังกรน้ำแข็งย่อมเป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ผนวกกับที่เผ่าปีศาจหยุดการเคลื่อนไหวสิ่งนี้เป็นตัวยืนยันแล้วว่าเผ่าปีศาจกำลังรอให้ไป๋หลงเป็นฝ่ายเริ่มเคลื่อนไหว..
“ ข้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านกำลังสื่อ แต่อาการของนางในตอนนี้จะรอช้าไม่ได้..ท่านรักษานางได้หรือไม่.. ”
“ เด็กน้อย ถึงแม้เจ้าจะดำรงตำแหน่งเจ้าสวรรค์ แต่สำหรับในสายตาของข้าที่อยู่มาหลายหมื่นหรือเกือบจะแสนปีด้วยซ้ำซึ่วในตอนนี้..เจ้าก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กในสายตาของข้า..ส่วนเรื่องรักษานางปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง..เพราะหากนางเป็นอะไรขึ้นมาก็ลำบากข้าสิ ร่างสถิตย์แบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆ..เจ้าแค่พานางไปนั่งอยู่ในที่เงียบสงบที่เหบือข้าจะดำเนินการเองทั้งหมด.. ”
ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำตามที่มังกรน้ำแข็งพูดโดยทันที…
ชายหนุ่มอุ้มร่างของมิวมานั่งพิงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ห่างไกลผู้คนพอสมควรโดยมีทหารสรรรค์จำนวนหนึ่งเดินตามไป๋หลงเพื่อคุ้มกันไป๋หลง..
จางลี่ เหิงฟู ทั้งหมดต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามคำบอกของไป๋หลง..แม้ว่าหลายคนจะยืนกรานอยากจะเฝ้าดูอาการของมิว แต่ไป๋หลงก็พูดจาหว่านล้อมได้สำเร็จ ทำให้ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป..
ไม่นานหลังจากนั้นก็มีผลึกน้ำแข็งก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับห่อหุ้มร่างขอบมิวเอาไว้ในผนึกน้ำแข็งสีใส…
“ ที่เหลือก็แค่แช่แข็งพิษร้ายนั่น..ข้าจำเป็นต้องแยกโลหิตและพิษออกจากกัน ทำให้ข้าต้องสร้างผลึกน้ำแข็งเพื่อป้องกันสิ่งรบกวน..หากการรักษาเสร็จสิ้นผลึกสีใจจะกลายเป็นสีดำและแตกออกในที่สุด..ระหว่างนี้ก็อย่าให้ใครมารบกวนการรักษาของข้า.. ”
ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ออกคำสั่งพร้อมกับกล่าวกำชับ…
“ ดูแลความปลอดภัยของมิวให้ดีที่สุด ห้ามให้ใครเข้าใกล้บริเวณนี้เป็นอันขาดจนกว่าข้าจะกลับมาหรือผลึกจะค่อยๆกลายเป็นสีทึบ.. ”
“ พวกเราน้อมรับบัญชา.. ”
ทหารเทพทั้งหมดต่างกระจายกันออกไปเป็นวงกลมเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาตามคำสั่งของไป๋หลง..
“ งั้นที่เหลือข้าขอฝากท่านด้วย..มังกรน้ำแข็ง..ไว้มีโอกาสข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน ข้าไป๋หลงให้สัญญา.. ”
“ เจ้าก็รู้ว่าตัวเองกำลังคุยอยู่กับใคร..ไปทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว..จ้าวสวรรค์.. ”
ไป๋หลงได้ยินแบบนั้นก็หายห่วงไปเปราะหนึ่ง..อย่างน้อยอาการของมิวก็ได้รับการรักษาจากมังกรน้ำแข็ง..
ในขณะที่ไป๋หลงกำลังจะกลับไปแดนสวรรค์เพื่อดูอาการของหลิงหลุนเทียร์ก็เดินมาด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก..
“ ไป๋หลงข้ามีบางอย่างอยากจะคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว..ถ้าตอนนี้เจ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรไว้— ”
“ เรื่องอะไรที่เจ้าต้องการพูดกับข้าอย่างงั้นเหรอ..เทียร์ ใบหน้าของเจ้าดูคล้ายกับว่ามีเรื่องกังวลใจบางอย่าง..ได้สิ ”
ซึ่งไป๋หลงย่อมมองออกได้ในทันทีว่าเทียร์นั้นกำลังมีเรื่องที่ไม่กล้าที่จะบอกตัวเขาเอง..ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมเดินตามเทียร์ไปแต่โดยดี ก่อนที่ทั้งสองจะอยู่ในสถานที่ลับตาคน…แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตของตุลาการสวรรค์ทั้งสองคน ที่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ…
“ แล้วเรื่องอะไรที่เจ้าต้องการจะพูดขับข้า ถึงกับต้องมาคุยกันในที่ลับตาคนเช่นนี้.. ”
“ ท่านพ่อของข้าต้องการเจอเจ้า… ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ราวกับว่าอารมณ์ใต้จิตสำนึกเหมือนจะระเบิดออกมา..ชายหนุ่มค่อยๆผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆเพื่อให้ตนนั้นใจเย็นลง..
“ ทำไมท่านพ่อของเจ้าถึงอยากเจอข้า.. ”
“ เรื่องนี้ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน..ก่อนหน้านี้ท่านพ่อของข้าติดต่อข้าผ่านกระแสจิตระยะไกลพร้อมกับบอกให้เจ้าไปหาเขา..ซึ่งแน่นอนว่าข้าไม่ให้เจ้าไปอย่างแน่นอน..หากเจ้าไปท่านพ่อของข้าจะต้องวางแผนสังหารเจ้าอย่างแน่นอน..เพราะแบบนั้นข้าเลยไม่ต้องการให้เจ้าไป..ข้าเพียงแค่ต้องการบอกเจ้าเท่านั้น..เพื่อให้เจ้าได้ระวังตัวเอาไว้.. ”
จากที่ไป๋หลงได้ฟังมานั้นเทพมารคนปัจจุบันนั้นเป็นเพียงสายเลือดรองเท่านั้น..และยังมีศักดิ์เป็นบิดาของเทียร์..
“ ถ้าท่านพ่อของเจ้าสังหารข้า..เขาจะได้อะไรจากการปลิดชีพของข้า.. ”
“ เรื่องนั้นถ้าจะให้พูดตั้งแต่เริ่ม ตอนข้าอยู่ในปราสาท ข้าพบห้องประหลาดใต้ดินที่ข้างล่างนั้นบรรจุสิ่งมีชีวิตต่างๆเอาไว้คล้ายกับตัวทดลอง..ข้าเคยเห็นท่านพ่อเข้าไปและกลับออกมาบรรยากาศรอบตัวเขาแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด..แล้วก็ข้าได้ยินพวกผู้อาวุโสบางคนพูดกันว่า ท่านพ่อของข้านั้นไร้ซึ่งสัญลักษณ์แห่งเทพมาร..ทำให้การขึ้นครองตำแหน่งนั้นไม่สมบูรณ์..และตัวแปรที่สำคัญก็คือเจ้า… ”
หลังจากไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็พอจะคาดการณ์สถานการณ์ภายในที่เกิดขึ้นของพวกเผ่ามารได้แล้วในตอนนี้..ว่าภายในกำลังเกิดการกระสับกระส่ายของอำนาจ
“ ถ้าเป็นแบบที่เทียร์ว่ามา..เทพมารตนนั้นก็ต้องการจะสังหารข้าและแย่งชิงสัญลักษณ์เทพมารไปอย่างงั้นเหรอ…แต่หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมถึงยังไม่ลงมือ มาจนถึงตอนนี้ กำลังรออะไรอยู่..อีกอย่างสัญลักษณ์แห่งเทพมาร เป็นสัญลักษณ์ที่มีความนึกคิดเป็นของตัวเอง หากไม่ได้รับการยอมรับจะไม่สามารถดึงพลังของสัญลักษณ์แห่งเทพมารออกมาได้..เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่เทพมารตนนั้นจะไม่รู้…แล้วเทพมารตนนั้นต้องการอะไรจากข้ากันแน่..”
ไป๋หลงแสดงสีหน้าครุ่นคิดพร้อมกับใช่เหตุผลต่างๆนาๆมาประกอบการตัดสินใจและพิจารณาถึงเรื่องที่เกิดขึ้น…
“ ไป๋หลง— ”
“ เรื่องนี้คงต้องไว้ทีหลังแต่ว่า..หากท่านพ่อของเจ้าต้องการจะพบข้า..ก็ให้เขามาเจอข้าด้วยตัวเอง ในเมื่ออยากจะคุยกับข้า..ก็มาหาข้าเอาเองก็แล้วกัน..บอกท่านพ่อของเจ้าไปแบบนี้ก็แล้วกัน..”
เทียร์แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะบ่าของไป๋หลงพร้อม..
“ ข้าจะบอกว่าข้าลืมบอกเจ้าเรื่องนึง…นั่นก็คือสิ่งที่เจ้ากำลังพูดกับข้า..เจ้าไม่ต้องฝากข้าไปบอกท่านพ่อแล้วไป๋หลงเพราะ..ท่านพ่อของข้าล้วนได้ยินมันทั้งหมดผ่านสร้อยคอเส้นนี้….ข้ากำลังจะบอกเจ้าแต่เจ้าพูดมันออกมาหมดแล้ว… ”
“ ………… ”
จบตอน..