เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่ 364 เทพปีศาจสยบสามภพ 1
อู้เฉียงยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นไปด้านบน..เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่ค่อยๆลงมายืนข้างตน..
“ เจ้ามาสายนะ…ไป๋หลง ”
“ ก็ข้ารอให้เจ้าปีศาจนั่นมันพล่ามให้เสร็จก่อน..ประตูพิภพดาราอะไรนั่นดูๆแล้วมันน่ารำคาญข้าเลยคิดหาวิธีอยู่จนมันเผลอพูดออกมาด้วยความเย่อหยิ่งข้าก็เลยโจมตีแบบสายฟ้าแลบ..ว่าแต่ไม่ได้เจอกันเกือบปีเจ้าดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะอู้เฉียง…”
“ นี่มันใช่เวลาไหม..ดูเหมือนว่าปีศาจพวกนั้นจะยังไม่หยุดง่ายๆ.. ”
เทียร์กล่าวขึ้นในขณะที่ยืนข้างไป๋หลง…
เดียร์รอสที่สร้างประตูมิติเสร็จแล้วก็ได้ทอดสายตามองไปที่ไป๋หลงด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่น่าหลากหลาย..
“ เจ้าเลือกที่จะอยู่ฝ่ายนั้นสินะ.. ”
จักรพรรดิ์ปีศาจเดียร์รอสพูดขึ้นก่อนจะหายตัวไปในมิติพร้อมกับเซร่า..เหลือเพียงแค่ปีศาจชั้นสูงและผู้อาวุโสปีศาจที่ตอนนี้นี้นกำลังจะตายเพราะถูกตรีศูลเทวะปีกดำค่อยๆดูดพลังชีวิตอย่างช้าๆ..
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความสามารถของตรีศูลเล่มนี้..มันจะสูบพลังของศัตรูมาเป็นของตัวเองทั้งหมด..ไม่อาจที่จะขัดขืนได้เพราะก่อนหน้านี้นั้นปีศาจเฒ่าได้ใช้พลับในการสร้างประตูไปพอสมควร..
“ จะ..เจ้า!! เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้ต่อให้เจ้าฆ่าข้าก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงท่านเบลเซบับจะสยบทั้งสามภพ ทดปลวกอย่างพวกเจ้าทำได้แค่รอวันตายเท่านั้น!! ”
ตู้มมม!!!
ปีศาจเฒ่าระเบิดตัวเองในทันทีเพื่อป้องกันการถูกล้วงความลับจากศัตรูแม้อีกฝ่ายจะด้อยกว่าแต่ก็มิอาจประมาทได้ ก่อนที่ตรีศูลเทวะปีกดำจะกลับมาอยู่ในมือของไป๋หลง…การสูญเสียผู้นำทำให้ปีศาจชั้นสูงเหล่านั้นเกิดลังเลขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง……
“ ถอยได้แล้ว สู้ต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมามีแต่จะสูญเสียโดยใช่เหตุ..พวกเราไม่มีทางรับมือเมดูซ่า กับราชันย์วิหคเพลิงในสภาพสมบูรณ์ได้แน่..อีกทั้งผู้มาใหม่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คนธรรมดาสามัญทั่วไปเป็นแน่ ”
ลาเวียหนึ่งในปีศาจที่เหลืออยู่กล่าวขึ้น…
“ คิดว่าข้าจะปล่อย— ”
ไป๋หลงส่ายหน้าไปมา เพื่อไม่ให้อู้เฉียงนั้นไล่ตามปีศาจที่เหลือต่อ…
เมื่อปีศาจทั้งหมดเห็นเช่นนั้นก็รีบถอนกำลังในทันที..โดยที่ลาเวียนั้นยังคงอยู่..
“ ข้าเป็นหนี้เจ้าแล้ว.. ”
ปีศาจตนนั้นส่งกระแสจิตมาบอกไป๋หลงทำให้ตัวของไป๋หลงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยและที่มาของปีศาจตนนั้น…
“ เจ้าปล่อยพวกมันไปทำไม.. ”
“ อู้เฉียง..ถ้าข้าให้เจ้าไล่ตามพวกนั้นไปละก็..ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง… ”
ฟึบ!!
สติของอู้เฉียงค่อยๆเลือนลางคล้ายกับจะหมดสติไป๋หลงรีบเข้าไปพยุงร่างของผู้เป็นสหายเอาไว้ในทันที…
“ รู้จักขอบเขตของขีดจำกัดของตัวเองบ้าง อู้เฉียง..ร่างกายของเจ้าถึงขีดจำกัดไปตั้งนานแล้ว..หลังจากที่เจ้าฟื้นขึ้นมาข้าอยากจะฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากปากของเจ้าทั้งหมด.. ”
อู้เฉียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เพียงยิ้มอ่อนออกมาก่อนที่พลังวิหคสวรรค์จะค่อยๆสลายหายไป…กลับเข้าสู่ตัวของอู้เฉียง
“ จ้าวสวรรค์คนใหม่..เป็นเจ้าเองสินะ..บุตรของราฟาเอลและอัลบาร์..แล้วเด็กสาวเผ่ามารนั่น..ช่างเป็นการจับคู่ที่แปลกประหลาดจริงๆ.. ”
เมดูซ่ากล่าวขึ้นก่อนจะสลายศาสตร์ตราจิตวิญญาณพร้อมกับปลดพลังทั้งหมดออกไป…
“ เป็นท่านเองสินะ… ”
ไป๋หลงยื่นมือไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่จริงจัง..แม้แต่เทียร์เองก็รู้สึกสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าไป๋หลงนั้นจะกระทำสิ่งใด…แต่ทว่าที่หญิงสาวสัมผัสได้มันต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน!!!
“ ค่าชดเชยที่ท่านทำลายทหารเงาของข้าเมื่อตอนนั้น..จ่ายมาซะดีๆ รับผิดชอบต่อการกระทำของท่านด้วย ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจความหมายที่ข้ากำลังสื่อ.. ”
เมดูซ่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา…
“ นี่เจ้า…เจ้ากำลังขู่ปล้นข้าอยู่อย่างงั้นเหรอ..”
“ เปล่าเลย..ข้าแค่มาทวงความยุติธรรมให้กับทหารเงาของข้าก็เท่านั้น..หากท่านไม่จ่ายข้าก็ไม่บังคับท่าน..ใครเล่าจะบังคับสัตว์ประหลาดเช่นท่านได้ ข้าเพียงมาเรียกร้องความยุติธรรมให้แก่ทหารเงาที่ถูกท่านทำลายไปก็แค่นั้น..”
เทียร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้างในทันที..ไม่คิดว่าไป๋หลงจะมีความยุติธรรมดุจเหล็กกล้าเช่นนี้..
เมดูซ่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็หยิบบางอย่างออกมาจากมิติเก็บสิ่งของ..เทพระดับสูงนั้นไม่จำเป็นต้องใช้แหวนมิติ..เพราะสามารถสร้างมิติเอาไว้เก็บสิ่งของของตนได้อย่างอิสระ…
ร่างแยกจักรพรรดิ์และทหารเงานับหมื่นภายในห้วงพลังธาตุของไป๋หลงต่างแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายออกมาต่อผู้เป็นจักรพรรดิ์ธาตุและเป็นนายของตน..
ค่าชดเชย..นั่นมันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น..เพราะแม้ทหารเงาจะถูกทำลายแต่ตราบใดที่ผู้เป็นนายยังคงมีชีวิตอยู่ก็สามารถฟื้นคืนสภาพได้คล้ายกับความสามารถของวิหคสวรรค์
“ สิ่งนี้คงจะเป็นการชดเชยเล็กน้อยสำหรับเจ้าได้ในตอนนี้ ”
สิ่งที่เมดูซ่ายืนให้กับไป๋หลงนั้นคล้ายกับลูกแก้วสีใส..แต่ด้านในนั้นคล้ายกับว่ามีบางอย่างถูกแช่แข็งอยู่ในผลึกแก้วอันนี้..
“ นี่คือ… ”
“ อัมพันเทวะ…สิ่งที่อยู่ด้านในนั้นข้าก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าอัมพันนี้ผนึกสิ่งใดเอาไว้..อยู่กับข้าก็ไม่มีประโยชน์ ข้ายกให้เจ้าถือว่าเป็นการขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ก็แล้วกัน…”
ไป๋หลงเบิกตากว้างพร้อมกับรับอัมพันเทวะนั้นมา..เก็บไว้ในแหวนมิติ
“ น้ำใจของท่านช่างล้นเหลือ..ข้าไป๋หลงขอขอบคุณท่านยิ่งนัก…ทีนี้ก็หมดเรื่องไปเรื่องหนึ่งเห็นทีว่าพวกเราจะต้องเป็นฝ่ายเริ่มโต้กลับแล้ว.. ”
“ เจ้ารู้เช่นนั้นหรือว่าที่หลบซ่อนของพวกปีศาจอยู่ที่ไหน… ”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยถ้อยคำที่แฝงไปด้วยเลศนัยบางอย่าง…
“ เดี๋ยวท่านก็รู้เอง…แต่แผนการในครั้งนี้จะต้องให้ท่านให้ความร่วมมือในครั้งนี้ด้วย.. ”
“ ข้าอย่างงั้นหรือ? ”
เมดูซ่ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไป๋หลงนั้นพูดคุยกับตนได้อย่างลื่นไหลไม่มีทีท่าเกรงกลัวแต่อย่างใด…ราวกับว่าต่อให้ตนคิดเอาชีวิตก็มีความสามารถที่จะหลีกหนีหรือป้องกันได้…
“ ใช่แล้ว ท่านเมดูซ่าข้าต้องการให้ท่านให้ความร่วมมือในครั้งนี้.. ”
“ นั่นก็ย่อมได้..แต่ข้ามีบางอย่างต้องไปเอาที่แดนสวรรค์ก่อน..แต่ช่างน่าเสียดายที่ข้าไม่อาจไปเหยียบบนแดนเทพได้อีก จากกฎที่ถูกตั้งขึ้น… ”
“ ท่านได้สิทธินั้นเดี๋ยวนี้…ข้าไป๋หลง ในฐานะ จ้าวสวรรค์ผู้ปกครองแดนเทพ อนุญาติให้เมดูซ่าเดินทางไปแดนสวรรค์ได้ นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป!! ”
แน่นอนว่าการที่ไป๋หลงอนุญาติให้เมดูซ่ากลับไปนั้นย่อมทำได้หากได้รับอนุญาติจากจ้าวสวรรค์..
เมดูซ่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกถูกใจไป๋หลงอยู่ไม่น้อย..ถูกใจในที่นี่ของนางก็คือ นิสัยที่เด็ดขาด อยากจะทำอะไรก็ทำ…ไม่ต้องรอให้ใครมาตัดสิน..ทำในสิ่งที่ตนปราถนา..แต่ทว่าดูเหมือนว่าไป๋หลงเองนั้นจะถูกหลอกเช่นกัน!!!
“ ข้าพนันได้เลยว่า ถ้าเทพอัสนีอย่างซุสรู้เข้า เจ้าจะต้องถูกเขาก่นด่าแน่ๆ.. ”
“ ถึงแม้เขาจะเป็นมหาเทพ..แต่ข้าเป็นจ้าวสวรรค์..จะทำอะไรข้าได้…มีตำแหน่งไว้ใช้มันดีแบบนี้นี่เอง..งั้นเอาเป็นว่าข้าขอพาตัวอู้เฉียงไปรักษา..ส่วนท่านหลังจากเสร็จสิ้นธุระของท่านมาเจอข้าในตำแหน่งที่ข้าบอกท่านไปก็แล้วกัน.. ”
หลังจากที่ไป๋หลงพูดจบนั้นเอง..
“ ข้าตกลง..แต่ว่านะในตัวเจ้าเหมือนมีอะไรสักอย่างแต่.. ช่างมันเถอะข้าอาจจะคิดไปเอง ”
เมดูซ่าเคลื่อนที่เข้ามาหาไป๋หลงพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของชายหนุ่ม..ราวกับว่าจงให้ใครบางคนแถวนี้เห็น…
“ แล้วเจอกัน..ท่านจ้าวสวรรค์ อ้อ..อีกอย่างข้าว่างนางเผ่ามารผู้นั้นน่าจะหึงเจ้าน่าดู.. ”
นางกล่าวจบก็สลายร่างหายไปในทันที..ส่วนทางด้านเทียร์ก็ทำหน้ามุ่ยใส่ไป๋หลง..หรือเรียกง่ายๆก็คือ อาการหึงหวง!!
“ กลับกันเถอะ…อีกอย่างหลังจากเรื่องวุ่นวายนี้จบลง..ข้าจะไปหาพ่อของเจ้าด้วยตัวเอง ”
เทียร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะห้ามไป๋หลงแต่อย่างใด..กลับกัน..นางนั้นรู้สึกดีใจเสียอีก..ที่ปัญหานี้ใกล้จะจบลง..
“ ตกลง.. ”
…………………………………………………..
ณ ที่รวมพลของเผ่าปีศาจ..
“ บัดซบ!! แผนการของเราพังไม่เป็นท่าวิหคสวรรค์ก็ดันไปรวมเข้ากับร่างวถิตย์โดยสมบูรณ์แล้ว..ทีนี้พวกเราจะเอายังไงกันต่อ… ”
หนึ่งในปีศาจระดับสูงกล่าวขึ้นกลางที่ประชุมแต่ในขณะนั้นเอง…
“ ใจเย็นลงก่อน..แม้ว่าเราจะไม่ได้ตัวเด็กคนนั้นมา..แต่ภารกิจของพวกเราก็สำเร็จลุล่วงแล้ว.. ”
“ !!!!! ”
“ ท่านเดียร์รอสพูดว่าอะไรนะ!! ”
“ แม้ว่าเราจะล้มเหลวในการชิงตัวเด็กคนนั้นมา..แต่ระหว่างการต่อสู้ข้าได้เลือดของเด็กคนนั้นมาประมาณหนึ่งถึงแม้จะเป็นจำนวนไม่มากแต่ข้ามั่นใจว่าเลือดเพียงเท่านี้ก็สามารฟื้นคืนชีพท่านเบลเซบับได้อย่างแน่นอน!!! ”
แน่นอนว่าเรื่องที่เดียร์รอสที่เป็นถึงจักรพรรดิ์ปีศาจกล่าวขึ้นในที่ประชุมย่อมยุติความขัดแย้งที่อาจจะขึ้นในทันที..และเดียร์รอสนั้นก็มีเลือดของวิหคสวรรค์อยู่จริงๆจากการประมือกับอู้เฉียง..
เดียร์รอสได้ใช้เคล็ดวิชาบางอย่างดึงเอาเลือดส่วนหนึ่งของวิหคสวรรค์ออกมาระหว่างการปะทะกันเพื่อไม่ให้ตัวของอู้เฉียงนั้นรู้สึกตัว..
ทำให้บัดนี้แผนการของเผ่าปีศาจสำเร็จลุล่วงแล้วแม้จะต้องแลกมาด้วยชีวิตของผู้อาวุโสปีศาจก็ตามที!!
“ !!!!!!!!!! ”