เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่21 การทดสอบ
อู้เฉียงได้ยินไป๋หลงบอกให้ตนนั้นเข้าสอบสำนักหมื่นกระบี่ซึ่งเป็นสำนักที่ใหญ่พอสมควรในเมืองจรัสแสง อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวออกมาด้วยความไม่เข้าใจทันทีว่าทำไมตนนั้นต้องเข้าสำนักด้วย
” ไป๋หลงทำไมต้องให้ข้าสอบเข้าสำนักหมื่นกระบี่ด้วย!! ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยความสงสัย
” ก็ข้าอยากให้เจ้า สอบเข้าสำนักพร้อมกับข้า ทำไมหรือว่าเจ้าไม่อยากเข้า? ” ไป๋หลงกล่าวถามแก่อู้เฉียงที่ตอนนี้ได้แต่ งง กับไป๋หลง
” สำนักหมื่นกระบี่เป็นสำนักที่ใหญ่มากในเมืองจรัสแสง ข้าคิดว่าข้าไม่มีความสามารถพอหรอก ข้ากลัวทำให้เจ้าผิดหวังสะมากกว่า ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยความสลด ไป๋หลงเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้น
” นี้เจ้าลืมไปแล้วรึว่า ข้าเคยบอกเจ้าว่าอย่างไร ข้าจะช่วยเจ้าเองแล้วก็มีผู้ช่วยมือหนึ่งของข้าในวันพรุ่งนี้ที่จะสอนเจ้าด้วย ” ไป๋หลงกล่าวออกมาอย่างมีเลศนัย ทำให้อู้เฉียงที่นั่งฟัง หางตาขวากระตุกแปลกๆ ก่อนจะเอ่ยถามไปว่าใครคือผู้ช่วยมือหนึ่ง
” ไป๋หลง ใครคือผู้ช่วยมือหนึ่งของเจ้ากัน? ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยความสงสัย
” พรุ้งนี้เจ้าก็รู้เอง อ้อ ข้ามีของจะให้ ” ไป๋หลงกล่าวจบก็หยิบยาโอสถมาเม็ดนึงให้กับอู้เฉียง อู้เฉียงเห็นเช่นนั้นก็ถามไป๋หลงด้วยความแปลกใจ
” ไป๋หลงนี้มันเม็ดยาโอสถอะไรกันข้ารู้สึกว่ามันมีพลังอ่อนๆแฝงอยู่ด้วย ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยความสงสัย
” นี้คือ เม็ดยาโอสถ หวนคืน เป็นโอสถระดับสูง!! ถึงมันจะไม่ค่อยมีประโยชน์ตอนสู้แต่สรรพคุณของมันทำให้พวกผู้หญิงยอมเสียเงินเพื่อซื้อมัน ประโยชน์ของมันคือ ช่วยรักษาแผลเป็นบนใบหน้าไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนก็ตาม ” ไป๋หลงพลางกล่าวอธิบาย อู้เฉียงได้ยินว่าเม็ดยาระดับสูงก็ปฏิเสธทันที
” ข้าไม่ต้องการ แค่นี้เจ้าก็ช่วยข้า และ แม่ข้า ตั้งมากมายแล้ว ข้าไม้รู้จะชดใช้ยังไงแล้ว ” อู้เฉียงบอกกล่าวแก่ไป๋หลง ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็จับมืออู้เฉียงแล้วนำเม็ดยาโอสถใส่มือ อู้เฉียงทันที
” ข้าให้เจ้าถ้าเจ้าไม่รับถือว่าเจ้าไม่ยอมรับน้ำใจจากข้า ” ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำอู้เฉียงได้แต่ ส่ายหน้าเบาๆ
” ก็แล้วแต่เจ้า ข้าขอบใจเจ้ามากไป๋หลง แต่ข้าจะกินมันหลังจากข้าฝึกเสร็จ ” อู้เฉียงบอกกล่าวแก่ไป๋หลง ไป๋หลงเพียงพยักหน้าแบะยิ้มให้เท่านั้น
” เอาล่ะไปอาบน้ำกัน ข้าร้อนจะตายอยู่แล้ว ” ไป๋หลงกล่าวชวนอู้เฉียง ที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆตน
” อาบน้ำก็ดีเหมือนกัน ” อู้เฉียงกล่าวออกมาก่อนจะเดินตามไป๋หลงไปห้องอาบน้ำทันที
หลังจากทั้งไป๋หลงและอู้เฉียงอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนทันที เพื่อ ที่จะเตรียมตัวในวันพรุ่งนี้ อู้เฉียงได้แต่คิดว่าตนเองนั้นจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องคนที่ตนรักและสามารถเป็นกำลังช่วยเหลือไป๋หลงได้ในภายภาคหน้าหากมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น ส่วนทางไป๋หลงก็นอนคิด เรื่องที่ เว่ยซิ่วเคยบอกเอาไว้ คิดไปคิดมาสุดท้ายไป๋หลงก็เผลอหลับ อู้เฉียงหลังจากนอนคิดเรื่อยเปื่อยก็เข้าสู่นิททราเช่นกัน
เช้าวันต่อมา…..
” อู้เฉียง!! อู้เฉียง!! ตื่นได้แล้วเช้าแล้ว หลับเพลินเลยนะเจ้า ” ไป๋หลงกล่าวเหน็บแนมอู้เฉียง อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ เถียงขึ้นทันที
“ข้าเปล่านอนเพลิน ที่นอนมันก็แค่อุ่นสบายแล้วก็นุ่มเกินไปเท่านั้น ” อู้เฉียงเถียงกลับมาด้วยน้ำเสียงเคืองเล็กน้อย ไป๋หลงเห็นเช่นนั้นได้แต่ส่ายหัวเบาๆ
” ข้าเชื่อเจ้าๆ ไปอาบน้ำ แล้วลงไปกินข้าว แม่เจ้าเตรียมอาหารไว้พร้อมแล้ว ” ไป๋หลงบอกกล่าวแก่อู้เฉียง
” ได้ ข้าขอไปอาบน้ำก่อน ” อู้เฉียงกล่างบอกแก่ไป๋หลงจบ ก็ รีบวิ่งไปอาบน้ำทันที
หลังจากอู้เฉียงอาบน้ำเสร็จก็ลงมาทานข้าวเช้าพร้อมกับไป๋หลงทันที ตอนนี้ที่โต๊ะอาหารมี ไป๋หยางนั่งอยู่หัวโต๊ะ คนเดียวเพราะปกติก็ไม่มีใครมานั่งรับประทานอาหารพร้อมตนเว้นเพียงแต่ไป๋หลง ที่กินพร้อมกันบางครั้ง แต่วันนี้ อู้หยาเป็นแม่ครัวได้นำอาหารที่ตนนั้นนำมาวางไว้ตรงหน้าไป๋หยาง เมื่ออู้หยาเห็นอู้เฉียงและไป๋หลงที่เดินมาด้วยกันก็อดยิ้มไม่ได้
“อะแฮ่ม… ท่านพ่อ เป็นไงบ้างอาหารที่ท่านอู้หยาทำอร่อยหรือไม่? ” ไป๋หลงเห็นไป๋หยางที่กำลังรับประทานอาหารอย่างออกรสเลย แกล้งถาม
” ก็นะ ไม่เลวร้ายเท่าไหร่ก็ถือว่าดีกว่าฝีมือคนครัวคนก่อนละนะ ” ไป๋หยางกล่าวออกมาเพื่อรักษาภาพพจน์ ไป๋หลงได้แต่ยิ้ม ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไกล้ไป๋หยาง
” งั้นข้าไปรับประทานอาหารในห้องครัวกับแม่ของข้าก่อนนะ ” อู้เฉียงกล่าวจบก็เตรียมจะเดินไป ไป๋หลงกำลังจะกล่าวบอก แต่ไป๋หลงเห็นไป๋หยาง กำลังจะกล่าวบางอย่างเลยไม่ได้พูดขัด
” เดี๋ยวก่อน เจ้าหนู ไม่จำเป็นหรอก บอกแม่ของเจ้ามานั่งกินที่โต๊ะ เจ้าก็ด้วย ที่นั่งยังเหลือว่างตั้งเยอะข้าไม่ถือหรอก ” ไป๋หยางบอกกล่าวแก่อู้เฉียง เมื่ออู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ตอบรับคำในทันที
” ขอรับ ข้าจะไปตามท่านแม่เดี๋ยวนี้ ” อู้เฉียงกล่าวจบก็วิ่งหายเข้าไปในครัวทันที เพื่อตามอู้หยาผู้เป็นแม่มานั่งทานที่โต๊ะ ตอนแรกอู้หยาได้ยินสิ่งที่อู้เฉียงพูดก็รู้สึกแปลกใจ แต่ ก็ไม่ได้ถามอะไร จึงเดินออกมาจากในครัวและทำความเคารพไป๋หยางก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะทันที ไป๋หยางเพียงพยักหน้าให้และนั่งกินอาหารกันจนเสร็จ
” ท่านพ่อข้าขอตัวพาอู้เฉียงไปฝึกพิเศษที่หลังคฤหาสน์ก่อนนะ ตอนเย็นๆถึงจะกลับเข้ามา ” ไป๋หลงบอกกล่าวแก่ ไป๋หยาง ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนไป๋หยางจะตอบกลับไป
” แล้วแต่เจ้าเถอะ ” ไป๋หยางกล่าวจบก็เตรียมจะลุกขึ้นไปเครียงานบนโต๊ะที่ตั้งเป็นภูเขาต่อ แต่ก็ฉุกคิดขึ้นได้ พร้อมกับลอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายก่อนจะถามอู้หยา
” นี้เจ้า..เจ้าชื่ออะไรแล้วน่ะ? ข้ายังจำชื่อไม่ค่อยได้ ” ไป๋หยางกล่างถามแก่อู้หยาที่กำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหาร
” เรียนท่านไป๋หยาง ข้าชื่อว่า อู้หยา มีอะไรให้ข้ารับใช้ ” อู้หยากล่าวออกมาด้วยความเคารพ
” เจ้าเก่งเรื่องการจัดการกับงานพวกเอกสารรึเปล่า? ” ไป๋หยางกล่าวออกมาอย่างมีเลศนัย
” เรียนท่านไป๋หยาง ข้าก็พอทำได้อยู่เพราะตอนข้าอยู่ในกองทัพข้าก็ทำงานเกี่ยวกับเอกสารเช่นกันท่านมีอันใดรึ ” อู้หยากล่ามถามไป๋หยางด้วยความสัย
” ดีๆเยี่ยม หลังจากเจ้าทำเรื่องตรงนี้เสร็จเจ้ามาหาข้าที่ห้องทำงานของข้าด้วยเข้าใจไหม ” ไป๋หยางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร้งขรึม แต่ในใจกลับกันคนละอย่าง
” ข้าเข้าใจแล้ว ” อู้หยา กล่าวจบก็รีบทำความสะอาดโต๊ะและพวกจานทันที ก่อนจะหันมาพูดกับอู้เฉียงที่กำลังจะเดินออกไปข้างนอก
” พยามเข้าละอู้เฉียงแม่รู้เจ้าทำได้ ” อู้หยากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ได้ตอบกลับทันที
” ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ” อู้เฉียงกล่าวจบก็เดินตามไป๋หลงไปในทันที
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ไป๋หลงก็นำทางอู้เฉียงมาที่พื้นที่โล่งกว้างหลังคฤหาสน์ทันที
“ไป๋หลงเราจะฝึกกันที่นี้ใช่ไหม? ” อู้เฉียงกล่าวถามไป๋หลงด้วยความสงสัย
“ใช่ที่นี้แหละ อีกอย่างข้ามีอะไรจะแนะนำเจ้าสักหน่อย ” ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ ตั้งใจฟังทันที
” ข้าอยากจะให้เจ้า เค้นพลังทั้งหมดออกมาตอนสู้ใช้ทุกอย่างที่เจ้ามี และ จดจำทุกกระบวนท่าของการต่อสู้หลังจากนี้ เจ้าห้ามยอมแพ้เด็ดขาด เจ้าสามารถพักได้แต่ห้ามถอดใจ จงเผชิญหน้ากับมันและฟันฝ่าอุปสรรคไปให้ได้ เจ้าสามารถทำได้หรือไม่? อู้เฉียง ” ไป๋หลงกล่าวออกมาชัดถ้อยชัดคำทำให้อู้เฉียงที่ฟังอยู่ถึงกับเหงื่อตก แต่เมื่อคิดถึงหน้าผู้เป็นมารดาว่าจะต้องใช้พลังของตนปกป้องเอาไว้ให้ได้ ทำให้ความกังวลที่มีอยู่ก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น
” ข้าอู้เฉียงจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง ” อู้เฉียงกล่วออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ไป๋หลงเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกยกย่องในความแน่วแน่ของอู้เฉียงทันที เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงได้ปรากฏร่างของ อสูร ที่มีสี่มือและมีออร่าสีดำปกคลุมรอบตัว นั้นก็คือไท่ซู่นั้นเอง
” คาราวะนายน้อยไม่ทราบว่าท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้ ” ไท่ซู่กล่าวถามแก่ไป๋หลงด้วยความเคารพ เมื่อไป๋หลงเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา
” ข้าอยากให้ท่านฝึกสหายข้าคนนี้หน่อย ” ไป๋หลงกล่าวจบก็ผายมือมาทางอู้เฉียงที่นิ่งข้างอยู่
” ไป๋หลงนี้เจ้าจะให้สู้กับเขาเนี้ยหนะ ข้าสู้ไม่ไหวหรอก ” อู้เฉียงกล่างออกมาอย่างสลด ไป๋หลงเห็นเช่นนั้นก็กล่าวขึ้นทันที
” เจ้าลืมสิ่งที่ข้าพูดไปแล้วเหรอ? อู้เฉียง ” ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็พูดต่อไม่ออก
” ข้า… ”
” ได้ข้าจะทำเป็นไงเป็นกัน ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยใจนึกไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ไป๋หลงเห็นเช่นนั่นก็ยกยิ้มขึ้นทันที
” ท่านไท่ซู่ เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ก่อน ” ไป๋หลงบอกกล่างแก่ไท่ซู่ เมื่อไท่ซู่ได้ยินเช่นนั่นก็ทำตามที่ไป๋หลงบอกทันที
“ขอรับ ” ไท่ซู่กล่าวจบก็อยู่ในร่างมนุษย์ที่สูงราวๆ190 เซน ร่างที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม ใบหน้าคมคายหล่อเหลาเอาการในหมู่ชายวัยกบางคน
” เอาล่ะ ข้าอยากจะให้ท่านฝึกการต่อสู้โดยเฉพาะวิชาหอก ข้าอยากจะให้ท่านใช้พลังตอนแรกแค่1ใน10เท่านั้น และค่อยๆเพิ่มเรื่อยๆจนท่านใช้พลังเต็มที่ แต่ต้องขึ้นอยู่กับการพัฒนาของอู้เฉียงด้วย ” ไท่ซู่ได้ยินเช่นนั้นก็น้อมรับคำสั่งแต่โดยดี
” ขอรับ นายน้อย ”
” เอาล่ะ งั้นข้าขอตัวไปศึกษากระบวนท่าใหม่ของข้าบนต้นไม้ก่อนละ ข้าจะคอยดูอยู่บนต้นไม้เป็นระยะๆ ข้าไปล่ะ ” ไป๋หลงกล่าวจบก็ทยานร่างหายไปในป่าทันที ทิ้งให้เหลือไว้แค่ ไท่ซู่ กับ อู้เฉียงเท่านั้น
“เอาล่ะข้าอยากจะบอกอะไรสักอย่างตอนนายน้อยไม่อยู่ข้าไม่รู้ว่านายน้อยเห็นสิ่งใดในตัวเจ้าถึงมาเป็นสหายของนายน้อยได้ เจ้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องนายน้อยในยามคับขัน ข้าจะฝึกสอนเจ้าทุกอย่าง แต่… ”
” แต่อะไร ท่านไท่ซู่ ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยความสงสัย
” ข้าจะทดสอบเจ้าถ้าเจ้าผ่านไปได้ ข้าจะสอนเจ้าทุกอย่างที่ข้ารู้ แต่ถ้าเจ้าไม่ผ่านละก็ข้าจะถือว่าเจ้าไร้คุณสมบัติและข้าจะไม่สอนอะไรเจ้าทั้งนั้นถึงแม้นายน้อยจะสั่งข้าก็ตาม ” ไท่ซู่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ทำให้อู้เฉียงถึงกับกังวลไม่น้อย
” ข้าพร้อม เริ่มการทดสอบได้เลย!! ” อู้เฉียงกล่าวจบทันใดนั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นตรงหน้าของอู้เฉียงทำให้อู้เฉียงเบิกตากว้างขาสั่นไม่หยุด
นี้มัน!!!
จบ…..