เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่50 ยอดฝีมือที่โดนปิดผนึก 3 จบ
ภาพตรงหน้าที่เว่ยเว่ย……ได้เห็นตอนนี้นั้นสร้างความตกตะลึงให้กับเว่ยเว่ยเป็นอย่างมากเพราะยอดฝีมือต่างเสียท่าห้กับไป๋หลงทั้งหมดบางคน ไม่อาจที่จะขยับตัวได้ด้วยซ้ำไป ส่วนที่เหลือนั้นบาดแผลก็ไม่ถือว่าบาดเจ็บสาหัสเพียงแค่มีลอยถลอกตามตัวเท่านั้น
ชาวบ้านที่อยู่แถวๆนั้นก็ต่างพูดคุยกันไปต่างนาๆเกี่ยวกับการต่อสู้ ไม่สิ..เรียกว่าการถูกโจมตีฝ่ายเดียวมากกว่า…
” นี้เจ้าเห็นรึเปล่าอยู่ๆพวกนั้นก็โดนซัดปลิวไปคนละทาง นั้นมันฝีมือของมนุษย์แน่เหรอ อีกอย่าง…ดูเด็กหนุ่มนั้นอายุน่าจะไม่เกิน20!! ปีด้วยซ้ำ… ”
ชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นเอ่ยขึ้น
” ข้าจะไปรู้เรอะ!!…ข้าก็ดูอยู่กับเจ้า อาจจะเป็นคุณหนู คุณท่านจากตระกูลใหญ่สักตระกูลนั้นแหละ… สมน้ำหน้า เจ้าลูกอัครเสนาบดี นั้น หึ!! อวดเบ่งไปทั่วคราวนี้เจอ ของแข็งเข้าให้ คราวนี้ ถึงคราว จบสิ้นแน่ ”
” เจ้าอย่าพูดเสียงดังไป…เดี๋ยวพวกมันก็ได้ยินเอาหรอก ”
” หึ!! ข้าจะรอดูเรื่องสนุกต่อจากนี้ข้าอยากจะรู้นักว่า เด็กหนุ่มผู้นั้นจะทำเช่นใดกับเจ้าตัวบัดซบนั้น.. ”
เสียงชาวบ้านระแวกนั้นต่างพูดกันไปต่างๆนาๆ ว่าลูกจากจวนอัครเสนาบดีนั้น กำลังหาเรื่องผิดคน…
” จะ..เจ้ามันสัตว์ประหลาด!! ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูท่าน อัครเสนาบดีเจ้าไม่ได้ตายดีแน่ ”
เสียงของยอดฝีมือคนหนึ่งที่ติดตามนายน้อยของพวกมันมาหวังจะได้ผลกำไรแต่ใครจะคิดเล่าว่าจะต้องมาเจอสัตว์ประหลาดแบบนี้
” ฮ่าๆๆ..แล้วใครบอกว่าพวกเจ้าทุกคนจะรอดกลับไป ถ้าพวกเจ้าและ..นายน้อยของพวกเจ้าตายลงที่นี้ ใครจะเป็น คนคาบข่าวไปบอก..หรือจะเป็นชาวบ้านพวกนี้กัน.. ”
ไป๋หลงกล่าวพลางหันไปมองพวกชาวบ้านรอบก่อนจะประสานมือแล้วโค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงนอบน้อมและเป็นมิตร
” ข้าต้องขอประทานโทษพวกท่านด้วยที่สร้างความเดือดร้อนให้หวังว่าพวกท่านคงไม่ถือสาหาความ… ”
ชาวบ้านที่อยู่รอบๆได้ยินเช่นนั้นก็รีบกล่าวตอบออมาทันที
” ไม่เลยท่านจอมยุทธ์หนุ่ม…เป็นพระคุณเสียมากกว่าที่ท่านช่วยจัดการกับคนพวกนี้ให้ ”
” ใช่แล้ว…โปรดท่านวางใจได้ในที่นี้ไม่ใครเอาเรื่องนี้ไปบอกแก่จวน อัครเสนาบดีแน่นอน ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็หันมายกยิ้มให้กับองค์รักษ์ที่นอนหมดสภาพอยู่กับพื้น..
” อ้าว..ท่านองค์รักษ์ผู้เก่งกาจและปราชเปรื่อง…คงไม่มีใครได้ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับ
พวก..เจ้า ทีนี้ก็ลาขาด ”
ฉั๊ว!!
ไป๋หลงแทงกระบี่เข้าไปตรงหัวใจขององค์รักษ์คนนั้นก่อนจะสิ้นใจก็ยังลืมตาค้างเอาไว้แสดงออกถึงความเคียดแค้นที่มีต่อไป๋…
ภาพตรงหน้าไม่ได้ทำให้ชาวบ้านหวาดกลัวแม้แต่น้อยกลับกันยังมีทีท่ายินดีปรีดาเสียมากกว่า ทีนี้ก็เหลือเพียงนายน้อยของพวกมันเท่านั้นที่นั่งสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว…
” วางใจได้ ข้าไม่จัดการเจ้าหรอก.. ”
เม่อเทียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ปริยิ้มออกมาทันที แต่แล้วมันก็ต้องแข็งค้างหลังจาก…
” ข้านะไม่..แต่อีกคนนะไม่ใช่ เชิญแม่นางเว่ยเว่ย จัดการตามสบาย!! ตามที่ตกลงกันไว้ ข้าขอตัวก่อน ”
ไป๋หลงไม่รอช้าใช้วิชาตัวเบาในการกระโดดขึ้นไปบนหลังคาแล้วหายลับตาไปในทันที ทิ้งให้ เว่ยเว่ย รู้สึกสงสัย แปลกใจ โดยเฉพาะความยำเกรง ก่อนจะละความสนใจมายังเม่อเทียนอีกครั้ง
” เอาละ เม่อเทียนข้าจะจัดการเจ้าอย่างไรดี อ้ะ พี่ๆน้องชาวบ้านทั้งหลายจะให้ข้า เว่ยเว่ยผู้นี้ทำอย่างไรกับเจ้าหมูตัวนี้ดี ” เว่ยเว่ยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย ทำให้ เม่อเทียนโกรธแค้นแต่ตอนนี้มันทำได้เพียงก้มหน้าลงเท่านั้น
” ฆ่ามัน!! ”
” ไม่ต้องตัดแขนตัดขามันออกให้มันสาสมกับเรื่องที่มันเคยทำไว้ ”
” ใช่แล้ว ”
เสียงชาวบ้านต่างตะโกนออกมาด้วยสะใจบ้างก็หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา..
” เอาละเม่อเทียน ข้าจะขอตัดมือข้างที่เจ้าใช้ลวนลามพนักงานร้านข้าก่อนก็แล้วกัน ”
ม่ายยยยยยยยยยย!!
เสียงเม่อเทียนกู่ร้องออกมาด้ววความเคียดแค้นก่อนจะสิ้นลมหายใจลง…
ทางด้านไป๋หลง…
” เฮ้อ..เอาละก่อนอื่นต้องหาทางไปยังหุบเขาที่มียอดฝีมือผนึกไว้เสียก่อน..แต่ข้าดันไม่รู้เส้นทางเนี้ยสิ.. นี้ก็ใกล้จะตกเย็นแล้ว”
” นี้ๆพ่อหนุ่มสนใจมาเป็นผู้คุ้มกันข้าหน่อยไหมคือข้าต้องไปเก็บสมุนไพร ที่หุบเขาแห่งนั้น แต่ไม่มีใคร รับงานนี้สักคนเนี้ยสิ.. ”
ชายชราท่าทางพิลึกๆ กล่าวออกมาพลางชี้ไปยังหุบเขาที่ไป๋หลงกำลังจะเดินทางไปพอดี…
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้น ยิ้มแก้มปริออกมาทันที
” ได้เลยท่านลุง…ข้าไป๋หลงก็กำลังไปที่แห่งนั้นพอดีว่าแต่..ทำไมถึงไม่มีใครไปกับท่านลุงเลยละ ”
” เอ่อ..คือหุบเขาแห่งนั้นมีสัตว์อสูรต่างๆที่แข็งแกร่ง กับ พวกปีศาจอยู่เยอะทำให้ไม่ค่อยมีคนเข้าไปใกล้นัก..แต่ข้าต้องการสมุนไพร ทิวาเก้าราตรี!! มาสกัดสมุนไพรชนิดหนึ่ง… ส่วนเรื่องค่าตอบแทน… ”
ชายชรากล่าวออกมาด้วยความกังวลใจเล็กน้อย..
” ท่านลุงโปรดอย่าคิดให้มากความข้าต้องการไปหุบเขาแห่งนั้นเช่นเดียวกันกับท่าน ค่าตอบแทนขอเป็นการที่ท่านนำทางข้าไปด้วยก็พอแล้ว ”
ชายชราได้ยินเช่นนั้นครุ่นคิดเล็กน้อย..
” เอาตามที่พ่อหนุ่มว่าก็ได้ ออกเดินทางกันเลยเถอะ..ชักช้าจะยิ่งมืดค่ำแล้วมันจะอันตราย ”
” เอาตามที่ท่านลุงบอกกล่าวเรารีบเดินทางกันเถอะ ”
กลับมายังบัจจุบัน….
” ฮ่าๆๆในที่สุดข้าก็พบสมันไพรอย่างสุดท้าย ทิวาเก้าราตรี!! ต้องรีบกลับไปปรุงโอสถนั่นสักที พ่อหนุ่มขอบใจเจ้ามาก..ข้าต้องขอตัวก่อนรับป้ายนี้ไว้ ”
ชายชรากล่าวพลางโยนป้ายหยกที่มีลักษณธเป็นหัวมังกรที่ดูสวยงามและล้ำค่าเป็นอย่างมาก..
” เก็บเอาไว้ถ้าเจ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไร ให้มาข้าที่ ตำหนักฟ้าประทาน!! เมืองหลวงของทวีปมังกร ข้าขอตัว ”
ฟึบ!!
ไป๋หลงได้แต่นิ่งค้าง…
” นี้ท่านจะไม่ให้ข้าพูดอะไรหน่อยหรือ..แล้วอีกอย่างท่านมันยอดฝีมือชัดๆ!! ทำไมท่านไม่มาคนเดียวกัน ”
ไป๋หลงบ่นออกมาก่อนจะเก็บป้ายหยกเข้าแหวนมิติไป ก่อนจะเรียกหลิงหลุนผ่านกระแสจิต
” หลิงหลุนที่นี้ใช่หรือไม่ ที่เจ้าจับกระแสพลังแปลกๆได้ ”
” ใช่แล้วนายท่าน ข้างล่างหุบเหวนี้นี่แหละ ”
” ข้างล่างนี้มันลึกมากเลยนะข้าจะลงไปได้ยัง…อ้ะ..ข้ามีปีกนิ ข้าลืมไปได้ยังไง..”
ไป๋หลงกล่าวจบก็กระโดดลงมาตรงดิ่งลงสู่ข้างล่างแล้วกางปีกสีขาวอันบริสุทธิ์1คู่ออกมาทันที..
” นี้ก็ 1 เค่อ (15นาที) ทำไมยังไม่ถึงก้นหุบเหวนี้กันมันจะลึกเกินไปแล้ว สงสัยต่อให้ระดับ จักรพรรดิ์ หรือ จักรพรรดิ์ที่แท้จริงยังไงก๋ไม่รอดถ้าไม่มีวิชาระดับสูงในการลอยตัว ”
ผ่านไปสักพักไป๋หลงเริ่มเห็นแสงบางอย่างก้นหุบเขา..
” แสงจากข้างล่างเนี้ยนะ..แสงอะไรกัน ”
นี้มัน!!
ไป๋หลงล่อนลงถึงพื้นก่อนจะสลายปีกทันที…แล้วใช้สายตาตรวจสอบทุกอย่าง พื้นที่ไป๋หลงเหยียบอยู่นั้นคล้ายเป็นผลึกสีฟ้าใส ทอดยาวไปเข้าไปในถ้ำ…
” น่าแปลกผลึกสีฟ้าใสพวกนี้มันคืออะไรกัน หลิงหลุนเจ้ารู้หรือไม่ ”
” เรียนนายน้อย ท่าข้าจำไม่ผิด มันคือ ผลึกหลงทาง!! เป็นลึกที่มีอยู่ในแดนสวรรค์เท่านั้นไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในโลกมนุษย์ และอีกอย่างผลึกหลงทาง มีไว้สำหรับสะกดข่มพลังและผนึก อะไรก็ตามที่ อาจจะเป็นภัยต่อสวรรค์ จะต้องถูกผนึกด้วยผลึกหลงทาง ”
” หืม? แสดงว่าตำนานเป็นจริง เอาละจะออกหัวหรือก้อยกันนะ ”
ไป๋หลงเดินตรงไปเรื่อยๆจนมาถึงปากถ้ำแห่งหนึ่งที่มีขนาดใหญ่อาจจะเทียบเท่ากับสำหนักหมื่นกระบี่หรือไม่ก็ใหญ่กว่า….ไป๋หลงเดินเข้าไปเรื่อยพลางปล่อยสัมผัสตรวจสอบทุกตารางนิ้ว..เพื่อให้แน่นอนว่าไม่มีอะไรที่เป็นภัยต่อตน..
จนกระทั่งไป๋หลงเดินมาหยุดตรงประตูสีผนึกฟ้าใสขนาดใหญ่แผ่พลังอ่อนๆออกมา
” นายท่านข้างในนี้แหละ…พลังที่ตรวจสอบนายน้อยออกมาจากหลังประตูบานนี้ ”
” เข้าใจแล้ว ”
ไป๋หลงแตะประตูผลึกสีฟ้าใสเบาๆ ประตูก็เปิดออกทันทีราวกับไป๋หลงเป็นคนสร้างประตูนี้ขึ้น..
ไป๋หลงเดินเข้าไปอย่างช้าๆเมื่อตรวจสอบรอบๆถึงกับสั่นสะท้านกับภาพตรงหน้า แขนขาอ่อนแรงราวกับไร้พลัง.. ไป๋หลงยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงหัวเราะที่แฝงไว้ด้วยพลังมหาศาลก็ดังออกมา
” ฮ่าๆๆๆๆในที่สุด..ในที่สุดเจ้าก็มาบุตรแห่งจอมราชัน!! ”
ไป๋หลงถึงกับสั่นสะท้านและทรุดเข่าลงด้วยระดับพลังชายชราตรงหน้าแผ่ออกมาที่ไป๋หลงทำให้ไป๋หลงถึงกับสถบออกมา..
” บัดซบ!!…นี้มันระดับ เทพสงคราม!! ”
จบ.